The Beach (2000)

“Anywhere you go, desire is desire. The sun cannot bleach it, nor the tide wash it away...” Het eerste uur van The Beach is zo briljant. Boyle en de acteurs zorgen voor een erg sfeervolle film. De prachtige locaties, de cinematografie, de muziek (geweldig) etc. Het draagt allemaal bij aan een bijna hypnotiserende filmbelevenis. Alsof je zelf de cannabis aan het roken bent, die in overvloed groeit op het schitterende eiland. DiCaprio, Canet en Ledoyen (prachtige actrice) vormen een leuk trio en hun zoektocht naar een afgelegen eiland is erg vermakelijk. Boyle vind ik altijd wel een erg fijn regisseur die oog heeft voor visueel prachtige scènes maar het verhaal altijd vooropstelt. Het gemeenschapsgevoel komt ook erg goed tot uiting en die onderhuidse spanning is de hele tijd voelbaar. Nadat DiCaprio en Swinton terugkomen van hun uitstapje naar het vaste land, lijkt het wel of alles als een plumpudding in elkaar stort. Het wordt een wat langdradig en saai geheel met een DiCaprio die als een soort van gekke Rambo door de natuur struint. Zijn "ommekeer" op het laatst is helemaal lachwekkend. Eeuwig zonde, want dat eerste uur is prachtige cinema.

Prachtig avontuur in Thailand. Ik geloof dat ik The Beach voor het eerst ergens in 2001 of 2002 gezien heb. Ook toen sprak het idee van een idyllisch eiland in de tropen me ontzettend aan. The Beach werkte heel prikkelend en dat doet het nog steeds. Inmiddels ben ik zelf een keer in Thailand geweest en na deze herziening nog aardig in de buurt ook. Ko Pha Ngan was toen één van de bestemmingen. Na de herziening van vanavond, realiseerde ik me dat het in de buurt is van waar deze film zich afspeelt. Ik zat trouwens wel op een vrij rustig deel van het eiland en het hoofdseizoen was voorbij. Nogmaals, heerlijk avontuur om te volgen. De film weet continu te boeien. Van de bizarre ontmoeting met Daffy (toffe rol van Robert Carlyle) tot aan de ontdekking van het wonderschone paradijsje en al zijn fantastische bewoners, al had daar wat mij betreft wel iets meer aandacht aan besteed mogen worden. Inmiddels kan ik het slot een stuk beter waarderen. Ik kan me voorstellen dat veel mensen vinden dat de film daar ontspoort. Het is allemaal wat abrupt, maar het zorgt wel voor een goed einde. De link die in de film met Apocalypse Now gelegd wordt, vind ik niet echt passend. De muziek vind ik vreselijk. Zo rond 2000 veel naar Moby (mee)geluisterd, omdat mijn pa die cd mooi vindt. Ik snap alleen niet waarom je die plaat vrijwillig op zou zetten. Rest me alleen nog te zeggen dat ik twee uur echt genoten heb van het verhaal, de plaatjes en de sfeer. Het is gelukkig niet allemaal pais en vree, ook al zou je dat wel willen. Goede rol ook van Leo. Hij komt wel eens hysterisch over, maar het past goed bij de rol.

Het begin is leuk, maar op het eiland wordt het een onlogisch rommeltje, waar iedere logica aan ontbreekt. Het lijkt soms meer op een bad trip. Of droomt hij het allemaal ? En behalve de drie hoofdpersonen acteren de anderen nogal amateuristisch. Waar sommigen deze film een hoge waardering voor geven is me een raadsel. Een herinnering aan Thailand of een ander Aziatisch land tijdens een vakantie ? En waar gaat de film eigenlijk over ? Een zoektocht naar het paradijs, dat niet bereikbaar is ? Is dat de boodschap ?