Civil War (2024)

Texas en Californië hebben zich afgescheiden van de VS en hebben zich verenigd in het Westelijke Leger om de strijd aan te gaan met het Amerikaanse leger. Ook Florida heeft de onafhankelijkheid verklaard. Journalist Joel [Wagner Moura] en fotograaf Lee [Kirsten Dunst] besluiten naar Washington D.C. af te reizen in de hoop op een interview met Amerikaanse president [Nick Offerman]. Ze krijgen gezelschap van journalistieke zwaargewicht Sammy [Stephen McKinley Henderson] en van de jonge, ambitieuze fotograaf Jessie [Cailee Spaeny]. Garland kiest er bewust voor om geen enkele verklaring te geven voor het conflict en heeft zich duidelijk laten inspireren door Apocalypse Now en The Killing Fields. Afgezien van wat twijfelachtige special effects (iets te veel militaire helikopters) is dit technisch voortreffelijk. Wat ontbreekt is een verhaal en iemand om sympathie voor te hebben: de journalisten zijn niet meer dan opportunisten. Daarnaast is er een bizarre soundtrack en een abrupte, onbevredigende ontknoping. Het enige dramatische hoogtepunt komt van Jesse Plemons, als een werkelijk angstaanjagend lid van een militia.

Regisseur Alex Garland vormt zeker geen naam die zich neerlegt bij een enkel genre en dus is Civil War een mengelmoes van allerlei invalshoeken. Het betreft voornamelijk een roadfilm waarin verschillende (gevaarlijke) situaties worden afgewisseld, maar de liefhebbers van grootschalige actie zullen even moeten wachten totdat de finale aanbreekt. De gehele burgeroorlog wordt voornamelijk naar de achtergrond gedrukt en het scenario van Garland verkiest voornamelijk thematiek zoals oorlogsjournalistiek en de psychologische gevolgen daarvan. Dat tweede vond ik bij de personages van Kirsten Dunst en Cailee Spaeny niet zo sterk, maar de intentie is in ieder geval duidelijk en bovendien acteren beide leden zeer naar behoren. Een ware dooddoener voor de algemene sfeer is de opdringerige muziekkeuze, die de beelden voortdurend onderbreekt en geen meerwaarde biedt. Niettemin dacht Garland er blijkbaar anders over, maar doet daarmee zowat elke spannende situatie teniet. Het vormt een gemiste kans, want de sound design is erg indrukwekkend en komt geweldig tot z'n recht tijdens de finale. Civil War bevat genoeg absurde, bizarre en unieke beelden om memorabel te blijven, maar ik vond het veelbelovende concept niettemin ietwat onbenut en de sfeerzetting erg wisselend. Bovengemiddeld is het absoluut, maar het zou me niet verbazen dat dit bij een deel van het publiek helemaal verkeerd gaat vallen.

De film is waarschijnlijk geïnspireerd door de polarisatie en de aanval op het Capitool door Trump-aanhangers en kan worden gezien als een waarschuwing waartoe dit kan leiden, maar de uitbeelding van de resulterende burgeroorlog lijkt vooral geïnspireerd op het bekende Hollywood-thema van de zombieapocalyps zonder zombies omdat de film nauwelijks politiek is. De film gaat vooral over oorlogsjournalistiek en ook die wordt weinig genuanceerd uitgebeeld: de journalisten zouden vooral worden gedreven door de adrenalinekick (pas bij doodsangst besef je dat je leeft) en hun postmoderne wereld waarin de juiste foto – het beeld – belangrijker is dan de werkelijkheid die wordt afgebeeld. De film is op een wat vreemde manier ook een soort coming-of-age-verhaal van een meisje dat nieuw is in het vak maar door veel bloed, lijken en doodsangst snel opgroeit tot een routinier die de wat traag of minder gretig geworden oude rotten voorbijstreeft. Al met al heeft de film minder diepgang of gelaagdheid dan ik had gehoopt en moet de film het hebben van een paar enigszins spannende momenten waarop de journalisten soms vrijwillig en soms onvrijwilig in een situatie komen waarop hun eigen leven direct op het spel staat. Terzijde: de muziekkeuze valt op en bevat onder meer liedjes van Silver Apples en Suicide die in hun tijd de aandacht trokken als poppioniers in de elektronische muziek.