Toki o Kakeru Shôjo (2006)

Ik vind het knap hoe Hosoda hier een fantastisch element als tijdreizen weet te gebruiken voor een intiem verhaaltje over die herkenbare fase tussen jeugdigheid en volwassenheid. Dat gevoel van weten dat je leven blijvend zal gaan veranderen, maar tegelijkertijd nog geen zin hebben om dingen uit de jeugd helemaal los te laten. Dat innerlijke conflict wordt hier op een grappige manier invoelbaar gemaakt door het hoofdpersonage steeds in staat te stellen om door haar gemaakte fouten te herstellen. Zij moet leren dat volwassen worden het accepteren is dat niet alles hetzelfde zal blijven als voorheen. Voor mij is het een klein minpuntje dat het zich uiteindelijk helemaal gaat richten op de verheerlijking van jeugdliefde als het absolute hoogtepunt van een mensenleven. Dat kleffe, sentimentele cliché hoort meer bij goedkope soapseries dan bij iets waar je een ontzettend gaaf concept als tijdreizen kunt gebruiken.

Vooral het eerste uur een hele fijne film, lekker voortkabbelend met een fijne sfeer en meer coming of age dan drama. De film hopt van gebeurtenis naar gebeurtenis en verveelt nergens zo. Daarna wordt het wat mysterieuzer allemaal en ook gewoonweg minder leuk. Die sfeer in dat eerste uur zit trouwens ook in de animatie. Hoewel de interieurs vaak wat goedkoop ogen (net als al die tv-series op een Foxkids) en weinig detailrijk zijn, zijn juist de buitenscènes erg fraai. Een beetje schetsmatig (aquarel?) maar wel met enig detail waardoor je een betoverend geheel krijgt. Juist dan zo'n honkbalveld met bomen erachter en daarachter nog eens wat galerijflats geven een enorme beeldende kracht die, doordat het is geanimeerd ook nog eens extra magie brengt. Ik vond dat soms echt schitterend die skylines. Jammer dus van het laatste halfuur. 3,5*.