Dunkirk (2017)

Waw! Eindelijk nog eens een cinematografisch meesterwerk gezien. Ik moet zeggen, ik was vooraf wat beducht met welke insteek Nolan deze historische gebeurtenis zou aanpakken: uiteindelijk is het het 'mirakel van Duinkerke' een smadelijke nederlaag geweest voor de geallieerden en mijn vrees was dat 'Dunkirk' een soort van revisionistische draak à la 'Apollo 13' ging worden. Waarbij dus het verhaal op dergelijke (valse) manier herverteld wordt dat het uiteindelijke resultaat in een misplaatste, patriotische overwinning wordt omgebogen. Nolan gaat handig deze valkuil uit de weg door zich te concentreren op een immersief, visceraal, in your-face-spektakel. Hij slaat bewust de twee, eerste bedrijven van een klassieke, narratieve plot over en trekt ineens de kaart van een alles verpletterend third act waarbij de zintuiglijke ervaring centraal staat. De kritische opmerkingen die ik hier op dit forum lees zoals 'er is geen emotionele betrokkenheid', 'geen karakterontwikkeling', 'waar is het bloed' enz doen hier allemaal niet ter zake. 'Dunkirk' is de puur filmisch opgestoken middelvinger van een auteur aan Hollywood en de digitale, aan Marvel-verslingerde YouTube-, Netflix- en Iphonegeneratie. Dat deze film op 65mm pellicule geschoten werd en in de eerste plaats bedoeld is voor de IMAX-zalen moet toch een belletje doen rinkelen? Denken jullie dat een film met uitgebreide dialogen, en allerhande, karakterontwikkelende scènes op zo'n gargantuesk scherm nog maar een béétje zou werken? Mijn haren stonden in ieder geval recht op mijn armen, de zintuigen in verhoogde staat van paraatheid bij het aanschouwen van deze perfecte versmelting van vorm en inhoud. Mocht Kubrick nog leven, hij zou goedkeurend toegekeken hebben.