W.E. (2011)

Jaren geleden sprak mij iemand die de zaak Edward-Simpson had meegemaakt en in dat verhaal bleek hoe negatief deze kwestie door de publieke opinie werd bekeken en hoe de naam "Simpson" met een zekere minachting of spot werd uitgesproken. Dit fenomeen wordt in de film sterk benadrukt. Het was de tijd waarin "het hart" geen kans maakte tegen moraal en fatsoen... Madonna's film is ambitieus en in een zin grillig en het deze grilligheid in het begin als de beide verhaallijnen wat bruusk op je worden losgelaten die de kijker mogelijks wat parten speelt. Achteraf zijn er nochtans momenten genoeg om je te verkneukelen in de mooie stijl van de film en het ijzersterk acteren van de hoofdpersonages.

Het interessante hieraan is dat een bekende geschiedenis uit een ander standpunt verteld wordt. Wallis Simpson wordt meestal voorgesteld als de echtbreekster en gemene verleidster, maar hier krijg je een heel ander beeld van haar. George VI werd in The King's Speech voorgesteld als een held met een gebrek, maar is hier een ordinaire stotteraar in de marge. Abbie Cornish speelt het hoofdpersonage in het omkaderende heden, een ongelukkige echtgenote die zich gaat identificeren met Simpson. Er zitten een paar fantasiescènes in waarin heden en verleden elkaar ontmoeten. De muziekkeuze is nogal eclectisch.

In 1998 woont Wally Winthrop [Abbie Cornish] woont een veiling bij van spullen van de Britse koning Édward VIII en de Amerikaanse Wallis Simpson, de vrouw voor wie hij eind 1936 afstand nam van de troon. Wally’s leven wordt gespiegeld aan dat van Wallis [Andrea Riseborough] waarbij Madonna en coscenarist Alek Kershishian zich vooral afvragen welke prijs ze moest betalen voor haar relatie met Edward. 25 jaar na haar enige goede film (Desperately Seeking Susan) ontdekken we zowaar dat Madonna een verdienstelijke, bij vlagen creatieve regisseur is. Heel diepgravend is dit niet, onderhoudend is het zeker.