Leviafan (2014)

Bij Andrey Zvyagintsev:

De nieuwe film van Zvyagintsev heet Leviafan (2014) - imdb.com

Plot:

A present day social drama spanning multiple characters about the human insecurity in a "new country" which gradually unwinds to a mythological scale concerning the human condition on earth entirely.

Leviathan (2014 film) - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

"The screenplay was written by Andrey Zvyagintsev and Oleg Negin and is loosely based on the Book of Job. It has more than 15 characters, which is unusually many for a film by Zvyagintsev."

Dé Andrei Tarkovsky van de 21e eeuw.

dat mag hij dan op het nu lopende Cannes gaan uitvechten met Nuri Bilge Ceylan die volgens mij toch ook een zeer valide gooi naar die kroon aan het doen is

Zelf koppel ik Zvyagintsev aan Tarkovsky vanwege de terugkerende Christelijke aspecten van hun films.

Kijk hier ontzettend naar uit.

Ik ook.. Een nieuwe Zvyagintsev is altijd iets waar ik maandenlang naar uitkijk.

Hiervan zag ik gisteren een poster in Groninger Forum en verheug me hier zeer op!

Sterk sociaal drama, met een stevige kritiek richting government control. Op drama gebied best sterk en zwaar, maar wel gebracht met heel veel humor, best leuk. Ook nu door de spanningen met Rusland zijn er scenes die wel heel leuk worden, en dat was nog niet het geval bij de opnames. Temperamentvolle miserie, met een zeer warme sfeervolle visuele stijl in verder een heel kil landschap. Erg subtiele score ook van Glass.

Ik hoop toch op een beetje meer...... Samen met Winter Sleep twee films waar ik echt naar uitkijk.

Ik deed dat ook, hoogste verwachtingen had ik voor Leviathan en Winter Sleep, underwhelmed helaas.

Zvjagintsev vind ik steeds beter worden in film maken al vind ik The Banishment wel het beste denk ik daarna Elena en dan pas The Return. The Return vind ik niet eens zo heel goed eigenlijk. Welke hedendaagse Russische filmmakers doen het eigenlijk ook goed?

ben het met je eens dat hij sinds The Banishment toch wel minder wordt

zeker goed:

Sergei Loznitsa

Nikolay Khomeriki

Aleksey Fedorchenko

Aleksey Balabanov

Aleksandr Sokurov

en welke ik ook nog in de gaten houd:

Valeriya Gay Germanika

Angelina Nikonova

Wat mij betreft teveel gefixeerd op (of te diep verankerd in) de maatschappelijke context. Waar is de Zvyagintsev van 'The Return', van mythisch-universele cinema die volledig ontsnapt aan zoiets tijdelijk als "omstandigheden" en zich puur focust op psyche en wat de psyche overstijgt? In 'Leviathan' kun je niet om het verhaal en de feiten heen, wat niet betekent dat het een mindere film is, maar wat (voor mij althans) wel wil zeggen dat het niet het soort film is dat je van Zvyagintsev wilt zien.

Ja natuurlijk, er zit nog steeds een overstijgende component in. De cyclus van de natuur (begin en einde), die onverzettelijk is - hetgeen mooi wordt onderstreept met de repetitieve muziek van Philip Glass...wat er ook gebeurt, hoezeer kerk en staat de kleine mens ook vermorzelen en hoe gepeverteerd relaties ook kunnen zijn (moedwillig, op het niveau van de samenleving versus onvrijwillig, gedicteerd door lust en liefde, op het niveau van het individu) dit alles blijft bestaan. Natuurelementen zijn trouwens ankerpunten in het landschap: het kind zoekt rust bij een prehistorisch skelet (waarmee hij eigenlijk teruggaat naar zijn eigen diepste wortels, naar de kiem van de mens?), de zee brengt en neemt leven, scheepswrakken getuigen van schipbreuk - van mensen die misschien ook ooit te pletter zijn gevaren tegen machtsstructuren waar zoiets als rechtvaardigheid geen vat op heeft. Terwijl in de lokale viskwekerij dieren (als mensen) in mootjes worden gehakt? Waar is het perspectief, verdorie? Jazeker, erg naargeestig allemaal.

Kortom: je kunt een heel aantal zaken betekenis geven, hoewel het ook jammer is dat bepaalde rollen wat in het ijle blijven hangen. Wat voelt de advocaat eigenlijk? (En, maar dat zullen jullie allicht oppervlakkig vinden, waarom speelt hij spel niet wat meer gewiekst? En waarom zijn hij en zij niet wat discreter? Want persoonlijk vind ik het toch enigszins problematisch dat bepaalde redelijk onwaarschijnlijke (of toch onverstandige) voorvallen onmisbaar zijn voor de plot en de film dus teveel voeden, waardoor je als kijker voeling met het geheel verliest.)

Oké, als menselijk portret wel behoorlijk sterk. Maar Zvyagintsev neemt er verdorie ook zijn tijd voor. En om nu te zeggen dat elk shot even intens is? Nee.

Behalve een verteller in beelden, begint Zvyagintsev steeds meer een verteller van verhalen te worden. Dat is niet echt waar ik voor kies, toch niet als trage verhalen niet voortdurend met sublieme beelden worden onderstreept. Dus, voor mij toch een lichte afknapper. (Misschien even laten rusten en over een paar jaar terugzien...)

3*

Rusland staat bij ons bekend als een land waarin corruptie, machtspelletjes, weinig mensenrechten en wodka duidelijk terug te vinden zijn in de cultuur. Regisseur Andrey Zvyagintsev laat ons zien dat dit beeld eigenlijk best wel klopt, hij doet dit alleen door de ogen van een heftig drama dat laat zien hoe de Russische samenleving in elkaar steekt, ook al betreft het hier slechts een zeer klein deel van dat immens grote land. Door middel van uitstekende acteerprestaties en een goed geschreven drama met erg mooi geschoten beelden is Leviathan zeker een kanshebber voor de Oscar voor beste buitenlandse film.

Leviathan Recensie - Review op Filmtakers

Het is onwerkelijk hoe Zvyagintsev een schijnbaar eenvoudige klucht bijna onmerkbaar kan laten ontsporen in een levensomvattend drama. Daarbij geholpen door bijna terloopse, onopvallende beeldspraak en symbolen brengt hij een gelaagdheid naar voren, vol multi-interpretabele betekenis, die niet alleen meer over een gezin, staat, Moedertje Rusland of de mensheid gaat, maar over het leven an sich. Griezelig sterke cinema.

Weer een zeer goede film van Zvyagintsev, hoewel minder dan "The Banishment", voor mij nog altijd zijn grootste film. Zvyagintsev geeft in zijn nieuwste film een wel zeer somber portret van Rusland, waar het alleen maar schijnt te gaan om wodka, machtspelletjes en vrouwen. Verzet tegen de corrupte machthebbers schijnt zinloos te zijn, omdat ze zowel justitie, politie en zelfs de Orthodoxe Kerk aan hun zijde hebben. Bij het zien van Leviathan moest ik trouwens onmiddellijk denken aan de film Gruz 200 van Balabanov. Ook in die film - ook daar werd flink wat afgezopen - werd een uiterst pessimistisch beeld gegeven van Rusland, toen nog de Sovjet Unie geheten. In het huidige Rusland blijkt dus nog niet veel veranderd te zijn. Schijnt toch wel te liggen aan de rauwe Russische volksaard denk ik. Ik vraag me trouwens wel eens af of de Russen wel vrolijke films kunnen maken. Ik heb er tot nu nog geen een gezien. De films stralen een en al troosteloosheid en pessimisme uit. Zou dat soms liggen aan het klimaat en hun zeer bewogen geschiedenis? Ik zou het haast wel denken.

Over Leviathan verder want ik dwaal nu af. Visueel gezien vond ik dit best een mooie film, de natuurbeelden werden zeer mooi in beeld gebracht, vooral het einde en dat op klanken van de muziek van Philip Glass. Zeer geslaagd allemaal. Ook het acteerwerk was zonder meer zeer goed. Die wodka drinkende Russen hadden ook best wel iets komisch vond ik. Dat pafferige gezicht van die burgemeester werkte nogal behoorlijk op mijn lachspieren.

4,0*

De film is een vrij karikaturaal politiek statement van de regisseur. Ontdaan van het prachtige magisch realisme dat zijn eerste films zo onweerstaanbaar maakte (de filmposter is in dit opzicht veraderlijk, omdat de sène die hier is uitgebeeld juist wel sterk zo'n magisch realistische setting suggereert).

Begrijp me niet verkeerd; de film is verder wel goed gemaakt, en zeker vanaf de helft is het zeer onderhoudend, maar het heeft absoluut niet de handtekening van een meester cineast.

Je kan je daarnaast ook afvragen of een politiek statement wel zin heeft als je film wordt gesponsord door het Russische ministerie van cultuur. Als je film echt in de opzet is geslaagd, zal het vervolgens nooit door de censuur komen natuurlijk. Maar er heeft geen haan naar gekraaid.

@Djek69 Ik vond dat huis anders behoorlijk magisch qua ligging en vorm (al die ramen). Op zo'n zonnige zondag morgen als vandaag zou ik daar wel willen ontbijten.

Zvyagintsev is lang op zoek geweest naar deze plek - vanwege de sfeer. Ik vond het niet onderdoen voor de locaties (en dus een deel van de magie) van zijn andere films.

Tsja, als je de ligging van een huis, (of bij sommigen: de aanwezigheid van een monsterlijk skelet) al voldoende vindt om de film magisch te noemen..dan denk ik dat we beiden andere criteria hanteren voor magisch realistische films.

Zelfs in veel stupide hollywoodfilms zitten wel eens spaarzame scènes met mysterieuze rivieren/meren of serene vergezichten. Zij die dan ook meteen magisch?

Deze film an sich ademt nergens magie uit. De politieke verhaallijn is karikaturaal, de persoonlijke verhaalllijn is erg dun. Die paar verwijzingen naar religie en de hypocrisie zijn suggestief, maar missen diepte om echt te overtuigen.

NB: Het is geen slechte film, maar ik denk dat men er vooral erg gewichtig over doet omdat het Andrey Zvyagintsev betreft. Een euvel waar velen aan lijden overigens; een bewierookte regisseur annex halve heilige maakt een film, dus dan moet het wel een meesterwerk zijn. neen.. ook goede regisseurs maken wel eens matige films. En gelukkig maar, anders zouden hun meesterwerken niet meer te onderscheiden zijn van hun minder geslaagde produkties. Als je elke produktie van een geliefde regisseur automatisch als een meesterwerk gaat beschouwen verliezen de gegeven (4/5) beoordelingssterren ook snel hun waarde.

Dat zal het zijn.

Of men vindt deze minder, omdat men zijn vorige werk overschat. Ook een optie.

Ik kan je met de grootst mogelijke objectiviteit verzekeren dat the return en banishment vele malen beter zijn (in alle opzichten) dan Elena en Leviathan. Daar zit geen greintje overschatting van de eerste titels bij.

Maar dat neemt niet weg dat je kritisch moet blijven kijken, ook naar de films van geliefde regisseurs.

Ik vond de ligging van het huis ook wel mede bepalend voor de magie van deze film. Erg goed uitgekozen. En vooral niet vluchtig neergezet, maar met heel veel rust en prachtige stills (?) van de omgeving . Op een gegeven moment ging het ook een beetje als mijn huis voelen. Daarbij vond ik deze film een fijne mix van drama en zwarte-komedie ("laten we eerst nog wat drinken" x100), waardoor het op een of andere manier nooit té zwaar aanvoelde. Verder mooie soundtrack en puik acteerwerk. Mijn eerste kennismaking met een russische film is een goede.

Nee, dat is het niet. Het is een universeel verhaal dat overal kan afspelen. Een politiek statement zou te simpel zijn. Dit zijn niet mijn woorden maar van de regisseur.

De regisseur lijkt me geen objectieve bron in dezen

En het universele spreekt mijn stelling niet tegen. Natuurlijk is het zo dat overal de gewone man het aflegt tegen de wetten van de macht, maar de uitwerking van dit gegeven is vrij karikaturaal uitgewerkt in deze film (kijk alleen al naar de rol van de burgemeester; voldoet werkelijk aan alle stereotype cliché's van de volgevreten corrupte machtsdienaar, zowel in uiterlijk als qua gedrag).

Kan nog legio voorbeelden geven van karikaturen in deze film maar vind dat ik al teveel lucht en speeksel aan de produktie heb gewijd. Ben de film alweer bijna vergeten overigens. Te weinig indruk achtergelaten.

Ik heb de film nog niet gezien maar zag de burgemeester in de trailer voorbijkomen. Karikaturen zijn niet perse negatief natuurlijk en hebben een kern van waarheid waar meerdere mensen van meerdere culturen herkenning in kunnen vinden. Karikaturen in een film met een universeel thema gaan in mijn ogen juist goed samen. Objectiviteit en film gaat wat mij betreft helemaal niet samen. Dus jij wil zeggen dat de regisseur het fout heeft over zijn film, het is een politiek statement?

Het is sowieso een politiek statement natuurlijk; stellen dat de gewone man die opkomt voor zijn rechten altijd het onderspit delft zodra hij stuit op de wetten van de intimidatie van de machthebbenden (het politieke establishment en de kerk). Daarnaast heeft de regisseur in een interview met de filmkrant bevestigd dat de film ook een soortvan politieke persiflage op de huidige Russische samenleving is (al durft hij Poetin niet tegen het hoofd te stoten natuurlijk, want zijn ministerie van cultuur heeft de produktie medegefinancierd).

Verder denk ik dat als je wilt discuzeuren over een film je deze beter eerst kan kijken. Op basis van een trailer kan je natuurlijk niet oordelen of weten waar je over praat in dit verband (omdat je de scènes niet kent).

Tenslotte; ik vind karikaturen in een serieuze volwassen film overigens wel zeer kwalijk. Want het ondergraaft de geloofwaardigheid. Kwaliteitsfilms hebben meerdimensionale personages nodig. Het is immers geen superheldenverfilming met een simpel zwart/wit onderscheid van goed vs. kwaad. Als ik dat wil zien ga ik wel naar een blockbiuster of popcornfilm.

Bij deze voeg ik me toch enigszins bij Djek9, want ik vond het ook een wat karikaturaal politiek pamflet bij vlagen. Die burgemeester voldoet werkelijk aan ieder stereotype, compleet met constant klagen over dat de verkiezingen eraan komen. Subtiel is het niet. Er zitten overigens wel elementen van satire in; momenten die komisch bedoelt zijn (die foto's van Russische presidenten als doelwit als meest duidelijke punt). Als Zvyagintsev die kant wat meer benadrukt had was het misschien wat minder storend geweest dat hij hier wat typisch te werk gaat, maar eerlijk gezegd was ik al verbaasd dat er überhaupt humor in zat, want dat is niet iets wat ik aan Zvyagintsev link (al is dit pas de tweede film die ik zag van hem).

Toch werkt de film vrij goed moet ik zeggen. De algehele situatie is wat voorspelbaar, want verhalen over de kleine man die probeer te vechten tegen het systeem en daardoor vernietigd wordt zijn niet bepaald zeldzaam. Niettemin overtuigd de portrettering van de hoofdfiguren (dus niet de burgemeester of die hoge priester) wel enorm en als een soort familiedrama is het aardig sterk. Goed geacteerd vooral en Zvyagintsev is ook wel erg goed met locaties en schilderachtige, maar desolate landschappen. Dat is ook het gene wat me vooral is bijgebleven van The Return.

Overigens vond ik het ook best amusant hoe aanvankelijk de advocaat met gemak lijkt te winnen. Ruwweg het eerste uur walst hij doodleuk over die burgemeester heen. In het laatste half uur zit die advocaat echter niet meer, weg met de trein. Dat was wel een sterke vondst, om een hoofdfiguur nog voor het einde gewoon zijn biezen te laten pakken. De grootste zwakte van de film en de reden waarom Leviathan toch wat impact mist is dat de katalysator van de ondergang van de "helden" wel erg stompzinnig is. De boel valt uit elkaar als de advocaat en de vrouw samen betrapt worden tijdens seks in de open buitenlucht. Het is wel wat idioot dat ze uitgerekend een picknick met al hun vrienden uit kiezen om dit te doen. Voelt veel te geforceerd aan om te overtuigen.

Diep onder de indruk ben ik dan helaas ook niet. Daarvoor is het inhoudelijk niet sterk genoeg voor. De link met Job is trouwens ook niet bepaald intrigerend en zo losjes dat bijna iedere film over een man die het tegenzit (lees: bijna iedere film) een adaptatie van Job is. Om dan een pastoor een parallel te laten trekken voegt daar weinig aan toe. Het is vooral als menselijk portret in een pakkende setting dat dit overtuigd. Als politieke film is het te makkelijk.
3,5*

Fijne review TOR

Opmerkelijk is dat de film gesubsidieerd is door de Russische Federatie, (het stond ook dik op de rolprent aan het begin). Ik weet niet of hij daar ook in de roulatie komt. Het zou me ook niet verbazen als dat niet gebeurd. Of ook weer wel maar dan in een achteraf zaaltje.

Fraaie beelden van een troosteloos Russisch kuststadje. Maar ook wel veel van hetzelfde. Gedurfd vanwege de flinke onderhuidse kritiek op het corrupte systeem onder Poetin.

Maar dat was het dan ook wel, want het verhaal kon mijn aandacht nauwelijks vasthouden en de personages leken uit de Russische variant van Swiebertje afkomstig.

Krappe 3*