La Tortue Rouge (2016)

Viel tegen

Had er toch iets wat meer van verwacht. Ondanks de tekenstijl niet echt een stijl die mij helemaal ligt hoopte ik met de juiste toon, muziek, filosofie toch dat het mij kon raken. Helaas deed dat het op die punten ook niet. Wat meteen opvalt is dat er genoeg tijd en hart in het project is gestopt. Dat blijft de gehele film gelukkig levend. Dus de positieve berichten zijn te begrijpen. Helaas waren er ook keuzes die op mij niet werkten. Laat ik met de grootste beginnen. De algehele filosofie van de film. Aanvankelijk denk je, zal mij benieuwen wat hier mee gezegd gaat worden, maar uiteindelijk is het allemaal niet bijster vernieuwend of een erg boeiend inzicht in het leven de natuur de omgang met elkaar de liefde. Het gevoel van heb ik vaker gezien overheerst dan ook vooral. En een wat melige kijk, dus hij heeft met een schildpad geneukt? Dit klinkt wat flauw maar door dit aspect had ik vrij weinig met de beleef wereld. Het is allemaal nogal gewichtig om het gewichtig doen. Abstract om het meer gewicht te geven, maar uiteindelijk blijf je met dezelfde cliche wijsheden achter. Het begint een stopzinnetje bij sommige arthouse films te worden, maar het werkte weer eens niet bij mij.

Wellicht vallen de trucjes van de arthouse cinema naar verloop van tijd net zo hard op als die in de blockbusters.

Ook hier had ik wat problemen met de muziek. Het is een vrij serene rustige film, maar die muziek vond ik dan ook veel te aanwezig.

Wat overblijft is een verzorgde film die ik met alle liefde goed had gevonden maar zich niet vernieuwd genoeg opstelt.

2.5 sterren.

....Sprakeloos! Wat een meesterwerk, La Tortue Rouge!

Wat mij betreft verplichte kost voor iedereen die animatie een warm hart toedraagt. Een film van overdonderende schoonheid.

Prachtige animatie, en die soundtrack... Weergaloos. Komt uit het niets mijn top drie binnen van 2016, en vermoedelijk op één.

4,7*

Klinkt goed, JM! Ik kan me moeilijk een voorstelling maken van deze film op basis van de trailer, maar ben wel erg benieuwd.

Er wordt geen woord in gesproken, misschien verstandig om er bij te zeggen. In die zin is het geen standaard Disney/Pixar en consorten achtige film. Dat zal niet iedereen liggen, wellicht.

Geen tegenvaller voor mij. Soms vond ik de muziek te sterk aanwezig, te veel op de voorgrond.

Fraaie animatie, af en toe iets te aanwezige muziek (het gezang deed mij wat denken aan Morricone's Once Upon a Time in The West) en een wat te simpel verhaal de kringloop leven & dood, zoiets. Laten we zeggen dat als het niet zo'n fraaie animatiefilm was geweest mijn waardering een stuk lager was uitgevallen.

Verder wel genoten en de speelduur was prima dus een dikke 3,5* (7,5/10): een film waar je moeilijk een hekel aan kunt hebben, een allemansvriend.

Veel mensen noemen het feit dat er niet gesproken wordt in de film een pluspunt, maar ik vond dat juist heel vervelend. Hoe kun je nu jaren als gezin op een onbewoond eiland leven en geen stom woord tegen elkaar zeggen? Dat doen ze in The Blue Lagoon toch nog beter. In de bioscoop vielen dan ook lange stiltes waarin zelfs de slome achtergrondmuziek hevig gemist werd. Het zwijgen gaf, wat mij betreft, geen enkele meerwaarde aan de film.

Vanwege de vele negatieve reacties op de GVR en de jubelende recensies voor The Red Turtle heb ik mijn kinderen overgehaald de laatste film te gaan bekijken. Maar daar heb ik spijt van. Een van mijn kinderen zei zuinigjes: "Als je deze film gezien hebt, hoef je hem niet nóg een keer te zien." En zo is het. Het ziet er allemaal mooi uit, maar wat heb je daaraan als het verhaal op geen enkele manier indruk maakt.

Daar blijkt maar weer uit hoe persoonlijk dat is, adriemeijer. Van de 72 films die ik heb gezien die dit jaar uitkwamen, staat La Tortue Rouge op één. The BFG staat op plaats 68. Ik vond alleen The Big Short, Mistress America, Batman v Superman: Dawn of Justice en Black slechter. En terwijl ik dat tik, twijfel ik nog of The Big Short en Mistress America dat wel verdienen, onder The BFG te staan.

Het kan verkeren

Los daarvan zou ik inderdaad zeggen dat La Tortue Rouge niet direct een kinderfilm is, wanneer ze zulks niet gewend zijn.

Op mij maakte het enorme indruk.

Mijn kinderen genieten enorm van vrijwel alle films uit de Ghibli-stal. Ook verwante films als Kirikou en de heks kunnen ze met gemak tien keer per jaar kijken. Maar The Red Turtle wist ze op geen enkele manier te pakken. En mij als volwassene ook niet. Mooie plaatjes maar er werd bij mij geen enkele gevoelige snaar geraakt.

Het is dus inderdaad heel persoonlijk, daarom is dit discussieforum bij vlagen ook zo leuk.

Juist omdat er geen dialoog in deze film zit wordt je als kijker uitgedaagd om er zelf een boodschap uit te halen. Dat vond ik een kracht en een zwakte van deze film. Laat ik vooropstellen dat ik de animatie prachtig vond. Duidelijk met veel zorg en liefde gemaakt en ik kon genieten van de uitstekende sfeer die gecreëerd wordt. De soundtrack was ook erg mooi en ook dat is wel nodig als er verder niet wordt gesproken. Ook het uitgangspunt van het verhaal kon me bekoren en eigenlijk was het een leuke rit tot het moment dat de gedode schildpad in een vrouw veranderde. Het werd daarna een behoorlijk clichématige film met de typische Ghibli boodschap, maar dan zonder de andere elementen die een Ghibli film compleet maken. Ghibli zal een nieuwe weg moeten inslaan nu Miyazaki en Takahata geen lange films meer maken en voor De Wit is het vooral fijn dat ze hem de vrijheid hebben gegeven om zijn eigen gang te gaan. Toch assosieer ik Ghibli met rijk gevulde fantasiewerelden, waar deze film minimalistisch is. Ghibli staat voor sterke iconische personages, zowel in karakter als in design, maar de personages uit deze film zal ik snel vergeten. We blijven zitten met een verhaal dat een beetje voortkabbelt richting het einde, dat ons een mooie boodschap over de natuur meegeeft, maar verder niets met me doet. Het brengt niet in vervoering zoals een Ghibli film dat kan. Misschien is dat ook wel meteen het nadeel als zo'n wereldberoemde studio je film produceert. Het schiep bij mij een bepaalde verwachting en kan die toch niet waarmaken.

Pure poëzie, deze film. Fantastisch dat tegenover het visuele bombasme van veel (animatie)films Michael komt met een ingetogen film, die vooral de verdieping in het hart zoekt (en vindt). Wat een rijkdom in vormgeving en liefde, voor het vak, natuur, stilte, en de liefde zelf. Prachtig!

Eigenlijk volstaat de trailer, achteraf gezien.

Leuk om te zien dat een film van een Nederlandse regisseur bij deze studio wordt uitgebracht. Bijzondere animatie/tekenstijl, erg simpel eigenlijk maar daardoor juist zo pakkend. De film heeft wat magisch, met name de droomscenes. Maar voor mij het sterkste is de muziek, zo vreselijk mooi en passend bij de beelden. Dat mensen kinderen hier naar toe nemen snap ik dan wat minder, lijkt me niet echt wat voor hen.

4*

Een waanzinnig goede film met prachtige animaties.

De keuze om iedere vorm van dialoog weg te laten is opmerkelijk, maar het werkt wel degelijk. Scenes grijpen meer aan en er wordt ook veel meer aan de eigen interpretatie overgelaten dan wanneer er wel zou worden gesproken.

En dan kom ik nu bij de muziek. Een woord: prachtig! Terwijl ik deze review aan het schrijven ben zit ik zelfs via youtube naar de soundtrack te luisteren.

Voor de geïnteresseerden: LA TORTUE ROUGE (Musique du film par Laurent PEREZ DEL MAR) - YouTube

Daar waar in een gewone film dialoog nodig is om het verhaal te vertellen, wordt die rol in deze film volledig door de muziek vervult. Ik snap dan ook niet waarom sommige mensen er moeite mee hebben dat de muziek zo nadrukkelijk aanwezig is. Het is in dit geval meer dan logisch dat de makers die keuze hebben gemaakt.

De animaties zijn een lust voor het oog. Het is mooi gedetailleerd en vooral de schaduw effecten vond ik erg mooi. De karakters zijn ook erg goed geanimeerd en dan heb ik het vooral over de gezichtsuitdrukkingen. Er wordt niets gezegd maar je hoeft geen seconde na te denken over wat er in hen omgaat.

Ik ben altijd erg zuinig met mijn 5 sterren maar ik kan toch echt niet anders dan dit pareltje de volle mep geven.

Het is gewoon een fantastische film die iedereen een keer gezien moet hebben.

5,0

Viel mij wel tegen deze film. Vooropgesteld: prachtig geanimeerd met magnifieke kleurenpalets. Met de stijl zit het dus wel goed. Alleen de inhoud, tja. Ik vond het eigenlijk, zoals hier eerder ook al een paar keer aangestipt, vrij cliché-matig worden nadat de schildpad in een vrouw verandert. Vanaf toen werd het een soort plichtmatige familie-film, ofzo. Het verhaal kabbelde een beetje voort, maar wist mij nergens echt te overtuigen. De symboliek of de betekenis van het hele verhaal is bij mij ook niet helemaal goed overgekomen. Of ik snap het niet of er is ook niet echt een duidelijke boodschap? Al met al, jammer, had voor mij veel meer potentie ingezeten. Met z'n 80 minuten voelde het voor mij ook niet echt als een "groots" verhaal van iemand die bijna z'n hele leven op een eiland heeft doorgebracht. Ik had meer zoiets van: "O, is het nu al af dan?"

Zonder overdrijven – een van de meest positieve films die ik ooit gezien heb. Nochtans is ‘La tortue rouge’ bijna integraal opgetrokken uit verlieservaringen. Het onvrijwillig stranden op een onbewoond eiland, door mystieke krachten gedwarsboomd worden bij elke ontsnappingspoging, ineens een noodlottig-verwoestende tsnuami meemaken en tenslotte het vertrek van een dierbare te verteren krijgen – je zou voor minder het hoofd laten hangen. Toch is dat niet wat De Mens – want inderdaad, die is de protagonist in deze film – doet.

De Mens doet namelijk gewoon voort. Willens nillens. En wat blijkt? De natuur – die helende, heilzame en humoristische kracht die we (godzijdank!) nooit zullen begrijpen! – voorziet in alles. En God, die zich deze keer als een schildpad heeft vermomd, tekent nog altijd ondoorgrondelijke wegen voor ons uit. Wie daarop vertrouwt, wie berouw en respect toont voor wat ons als mensheid overstijgt – de onschuld van een weerloos dier, om maar iets te zeggen – zal ontvangen. Incasseren. In de klinkende munt van broos geluk.

De plot van ‘The Red Turtle’ is zo eenvoudig dat de toeschouwer die wel metaforisch moet gaan lezen. Wie dat probeert te doen (en onder andere religieuze en ecologische motieven ziet opduiken), merkt dat Michael Dudok de Wit met weinig veel weet op te roepen. Bovenal zet hij echter de krijtlijnen uit van een leven dat ook het onze is – weliswaar in een parabel gegoten, maar daarom niet minder transponeerbaar naar ons eigen bestaan.

En zie: ook in de stijl zet het geloof in goedheid zich verder! De prettig-gestoorde fratsen van Studio Ghibli zijn weer eens alomtegenwoordig, net als fantastisch-epische muziek die een wereld evoceert ver voorbij met bamboe overwoekerde eilanden en azuurblauwe kusten. Het is de stem van ons innerlijk die daar ineens transcendent kader schept – enfin, zwelgen. Zwelgen in de cinema.

(Ah, ah ah, wat een avond. Dat de blonde stoot die ik had meegetroond diezelfde avond besliste om toch maar thuis te gaan slapen en liet verstaan liever met iemand anders oud te worden, viel amper als een schaduw over de herinnering aan de film. Wie vertrouwt, zal vroeg of laat ontvangen. Toch, meneer de schildpad? Amen!)

3,5*

redelijk goede film. Zaten veel boodschappen in. Moet je wel voor in de stemming zijn. Bijzonder dat de maker(s) er 10 jaar over gedaan hebben...

Schitterende ontroerende film. Hoe je met minimale middelen (tov al het blockbuster en Pixar geweld) zo veel meer emotie kunt losmaken. Prachtig.

4,5

Wie kent die serie De Familie Robinson nog? Combineer dat met elementen uit Cast Away, The Blue Lagoon en Free Willy en je hebt zo'n beetje het verhaal van deze teleurstellende animatiefilm. Teleurstellend, omdat de film al snel tot een meesterwerk werd gebombardeerd en dat is het zeker niet. Over de kwaliteit van de animatie overigens niets dan lof. Hoewel de hoofdpersoon wat mij betreft iets teveel lijkt op Kapitein Haddock zijn de decors spectaculair. Het strand, de bomen, de zee... allemaal met zeer veel gevoel voor detail gemaakt, zonder teveel naar realisme te streven. Zo nu en dan waande ik me in een levend schilderij van Van Gogh. Ronduit indrukwekkend!

Het verhaal is het grootste probleem. De mislukte pogingen van de drenkeling om het eiland per vlot te verlaten zijn nog wel intrigerend, maar het duurt niet lang voor het verhaal zijn eerste bizarre [hoewel de voorstanders het waarschijnlijk een 'magische] wending komt. Vanaf dat moment lijkt Dudok de Wit de draad kwijt. Het verhaal vervalt even in banale Blue Lagoon-parallellen en de film is in de tweede helft een serie korte animaties over het leven op een verlaten eiland, elke keer beginnend met een shot van een vogel of een paar volgens die over het eiland vliegen en eindigend met een fade-out. Componist Laurent Perez Del Mar doet te hard zijn best om een weemoedige sfeer te creëren met strijkers en klaagzangen, maar een paar losse ideeën zonder duidelijke structuur later eindigt de film met een wending die de fans van The Usual Suspects wellicht prachtig vinden, maar persoonlijk ben ik allergisch voor dat soort trucjes.

Staat eigenlijk los van de film, maar het is een treffende zin! Loop ik de laatste jaren steeds meer tegenaan. Ook hier wel een beetje.

Vond vooral het einde best prima, maar over het geheel een beetje een tegenvaller. Had sowieso wel weinig met zijn bekende short, maar ook hier vond ik het wat te "westers"/zwaar aanvoelen (al helemaal als je het Ghibli stamp of aprove in ogenschouw neemt). Verder vond ik de artwork ook niet je-van-het.

Absoluut. Eigenlijk net zoveel (of toch zeker bijna net zoveel) clichés als commerciële films, maar omdat het niet zo'n bekende films zijn, zijn die clichés gewoon minder snel bekend als kijker.

Met als speerpunt uiteraard het "slechte" einde.

Ben helaas genoodzaakt me bij de laatste paar posts aan te sluiten. Best een tegenvaller. Het mag dan allemaal net iets arthouseriger gebracht zijn (gebrek aan dialoog), in veel opzichten vind ik deze film niet zó veel verschillen van de doorsnee animatiefilm. Het hele eilandgebeuren vond ik sowieso al niet zo interessant, de romance die voorts te kop opsteekt is nou ook niet bepaald de meest originele wending. Toch is dat gedeelte nog wel het beste van de film, aangezien het verhaal daar nog met enige luchtigheid gebracht wordt. Wat volgt is de onvermijdelijke 'fall' waarin het vanouds zwaarmoedig en droevig wordt. Zeker in combinatie met de vaak wat kitscherige soundtrack wordt er nogal een overgewichtige toon aangeslagen. Staat deze film absoluut niet wat mij betreft.

De continue tijdssprongen speelde de film ook parten. Zoals Jeroen al zei heeft het zodoende wat weg van een veredelde storyboard. De animatie zelf zag er bij momenten wel fraai uit, al vond ik de stijl an sich nergens echt bijzonder of opvallend. Ben niet zo bekend met Ghibli, maar wat ik al aan beeldmateriaal gezien heb zag er vaak toch wat levendiger en gedetailleerder uit dan dit.

Verder niet zo moeilijk te bedenken waarom dit bij meeste critici hoge ogen gooit. Makkelijk te behappen verhaaltje dat niemand tegen de borst stoot, verpakt in een esthetisch verantwoord jasje. Hier en daar wat flauwe metaforen en voilá. Meer dan 2* kan ik er niet van maken, had er echt wat meer van verwacht.

Bovenstaande verwoord mijn mening wel aardig.

Ik vond het op den duur zelfs wat saai worden. Hoge verwachtingen, te hoog schijnbaar. Dat er niet in gesproken werd maakte mij niet uit, dat hoeft wat mij betreft niet om een film goed te kunnen vinden. Had de film drie kwartier geduurd dan had ie bij mij hoger gescoord, met name het laatste stuk vond ik niet zo interessant meer.

The Red Turtle is een hele onderhoudende ervaringsfilm die zijn kracht vind in de rustgevende sfeer & prachtige animatie. In deze film wordt er van begin tot eind niet gesproken; het gehele verhaal wordt verteld door beeld & geluid zonder woorden. Geziene het verhaal gaat over vastzitten op een onbewoond eiland hoor je de ontspannende geluiden van de natuur op de achtergrond zoals de zee of de wind, maar er zitten meerdere muziekstukken in de film die zich op sfeervolle manier aansluiten op de emotie van de scene. De animatie is van hoog niveau: gedetailleerde schilderijen van natuurgebieden die een mooi gebruik van kleuren hebben, en de menselijke lichamen waren op een realistische manier vormgegeven met vloeiende bewegingen. Deze elementen gecombineerd maakte Red Turtle een ontspannende ervaringsfilm die ik niet met andere films kan vergelijken (van de films die ik gezien heb).

Waar de film mij echter niet wist te pakken is het verhaal. De eerste 15-30 minuten van de film verteld een sterk realistisch & logisch verhaal, wat op rustig tempo verteld word. Op gegeven moment slaat de film om en word het een artistiek verhaal wat draait om metaforen & symboliek. Al sla je me dood, ik zou niet kunnen zeggen wat de betekenis van het verhaal is. Dit is een type film waarbij ik me kan voorstellen dat het een fan-groep gaat krijgen, die het een meesterwerk vinden en waarbij ze de scenes gaan ontleden met theorieën & interpretaties, maar als iemand die geen duidelijke betekenis achter de gebeurtenissen kon vinden wist het verhaal mij niet te grijpen. Ondanks dat ik de scenes heel sfeervol vond vormgegeven voelde ik me niet emotioneel betrokken bij de personages omdat ik geen connectie met hun voelde. Sommige personages krijgen weinig onderbouwing en het was me niet geheel duidelijk waarom ze de keuzes maakte die ze maakte. De man doet er alles aan om te ontsnappen, maar zodra hij een dier ziet wat plots in een vrouw veranderd kiest hij ervoor te blijven, al kent hij haar maar één dag. Dit soort zwak onderbouwde keuzes maakte het voor mij lastig me mee te leven met de personages.

Geen film waarbij ik je in elkaar zou schudden en zou zeggen dat je het persé moet zien, maar ik vond het onderhoudend genoeg om me niet te vervelen en ik kan begrijpen waarom het een publiek heeft.

3*

Net als de film, sprakeloos door haar eenvoud. Sterke verhaallijn.

Toen de film uitkwam besloot ik er niet heen te gaan, want de trailer sprak me totaal niet aan: oersaaie, nogal minimalistische beelden en een oersaai, nogal minimalistisch verhaaltje. Maar doordat velen zo lovend zijn en de film maar blijft draaien in de bioscopen, werd ik bang iets moois te missen zodat ik toch maar ben gegaan.

Maar m’n eerste intuïtie werd bewaarheid: oersaaie, nogal minimalistische beelden en een oersaai, nogal minimalistisch verhaaltje. Ik begrijp dat De Wit eerder furore maakte met een korte film van 8 minuten: welnu, eigenlijk is La Tortue Rouge ook een korte film van hooguit 8 minuten maar dan uitgesponnen over 80 minuten. Dat zijn dus 80 hele, hele lange minuten waardoor ik bijna in slaap viel en de tweede helft een ware kwelling werd de film überhaupt uit te zitten. Ik kan ook niks met het verhaal: ik zie alleen een drenkeling die zich er een mooie vrouw bij fantaseert als gezelschap hetgeen ik trouwens ook zou doen als ik alleen op een eiland zou zitten. Uiteraard zit er symboliek in de schildpad e.d. – dat je ergens in moet geloven misschien – maar wat dat ook allemaal mogen zijn, de film blijft gewoon oersaai en geen lolletje om helemaal te moeten uitzitten. Ik had gehoopt op een zekere schoonheid in het minimalisme – een meditatieve rust, een poëzie in details? – maar ik vond het niet: de film is slechts slaapverwekkend.

Maar serieus: wat is er nu precies zo goed en boeiend aan de film?

Zo ongeveer wat ik ervan verwacht had.

Wat deze film rechthoudt is de animatie. Met veel precisie en gevoel worden kleine gebaren en acties perfect weergegeven. De animatie is erg detaileerd en oogt extreem natuurlijk, zonder daarbij te vervallen in overdaad. Dat levert af en toe wel een mooi moment op.

De tekenstijl vond ik wat minder. Oogt vooral iets te abstract en sluit niet echt mooi aan bij de animatie zelf, maar dat heb ik wel meer bij Europese animatiefilms. Had liever gezien dat het als geheel ofwel wat gedetailleerder, ofwel wat minimalistischer was geweest.

Soundtrack is wat mij betreft één van de grote negatieve punten. Zo subtiel de animatie is, zo bombastisch de soundtrack. Veel te aanwezig, veel te klassiek, veel te braaf. Emoties worden door de strot geramd, net terwijl de rest van de film zo low-key mogelijk probeert te zijn.

Verhaaltje deed me ook niet zoveel. Het is vooral veel "man doet dingen" met halverwege een wat arthouse twistje erin, die op het einde nog eens extra in de verf dient te worden gezet. Enige binding met de hoofdpersonages bleef uit, die 80 minuten waren dan ook meer dan genoeg.

Gelukkig is er de mooie animatie, verder een te keurig en te braaf arthouseniemendalletje.

3.0*