Shadows (1958)

sterke film van casavettes. Vanavond gekeken met woman under the influence erachteraan. Valt redelijk weg bij de tweede maar zeker een genietbare film. Het boeit continue en veel blijft open. acteerwerk heel ruw en ongepolijst maar zeker te pruimen. Jazzy sfeertje doet de film veel goeds.

voor nu 4* maar sluit 4.5* niet uit. Vooralsnog 4*

Mijn eerste Cassavetes is goed bevallen. In Shadows slaagt hij erin om met minieme middelen een aantal interessante personages neer te zetten. De dialogen zijn sterk en op momenten zeer herkenbaar. Vooral Lelia wist mij te boeien. Aan de ene kant is ze een sterke jonge vrouw, aan de andere zweeft ze tussen de liefde van Tony en haar broers en is (daarom) bang dat het leven aan haar voorbij gaat. Daarom is het des te jammer dat de actrice niet bepaald de beste is, waardoor de overtuigingen en twijfelingen niet altijd overkomen.

Cassavetes filmt z'n personages van dichtbij en regelmatig er tussen in, wat een bepaalde connectie met ze oplevert die mij zeer aansprak. Dit gecombineerd met de sfeervolle locaties van Manhattan en de relaxte jazz muziek maken van Shadows (het is al eerder gezegd) een ruw pareltje.

Wordt gezien als de Citizen Kane van de onafhankelijk film. Dat schept verwachtingen. In het eerste kwartier kwamen die niet uit. Vond er geen klap aan! Had al spijt van het aanschaffen van de Cassavetes box. Weet niet wat het was.

En dan heb je nog ('maar' uiteindelijk) een uur film te gaan. En toen, opeens (echt waar) had ik het. Het gevoel dat past bij deze film. Relaxt. Alsof ik er zelf bij was. Ontzettend sfeervol. Ik zag opeens de diepgang in personages die met ontzettend veel gevoel voor realiteit zijn vastgelegd. Een aantal schitterende scenes zoals de ontmaagding behoren tot de top wat film te bieden heeft. Film is vannacht door mijn hoofd blijven spoken. Bizarre ervaring, vooral na dat eerste kwartier.

Vond het trouwens wel duidelijk dat er iets van een script moest zijn geweest. Ongelofelijk dat de film in de jaren '50 is gemaakt. Breekt met alle tradities uit die conventionele tijd.

4 sterren voor een stukje bijzondere cinema.

Mijn niet te stillen honger naar Cassavetes films, zet zich voort met zijn debuutfilm Shadows. De intro is gaaf, alles en iedereen lijkt te swingen op prettige muziek, terwijl Cassavetes zijn openingscredits over het scherm laat rollen.

Daarna volgen we 3 verschillende leden van een familie. Alhoewel de samenhang tussen de losse sfeerschetsen aanvankelijk ver te zoeken was, genoot ik van enkele prachtscenes. De scene hierboven op de poster is geniaal qua compositie, maar ook qua het uitdrukken van tegenstrijdige gevoelens als tederheid en leegte.

De band tussen Hugh, Benny & Lelia is opmerkelijk echt en warm, zonder ook maar een seconde te neigen naar sentimenteel effectbejag. Het acteerwerk is los, waar je uit af kan leiden dat iedereen zich wel goed op zijn gemak moet hebben gevoeld. John Cassavetes weet voor mij bijna altijd een goede mix tussen emotionele uitspattingen en levensvreugde te vinden, al is het met vallen en opstaan. De man die Tony vertolkte had trouwens nogal wat weg van Jean-Paul Belmondo , niet alleen qua uiterlijk maar ook qua streken.

Fris, los, levendig, authentiek! Ik kan niet wachten totdat ik Husbands & Love Streams in mijn armen kan sluiten, al zal het nog een klus worden om die films te vinden. 4*

Af en toe een charmant rommeltje, maar op andere momenten een regelrechte puinhoop in mijn ogen.

Zo schetsen bepaalde scènes erg treffend een tijdsbeeld van New York. Om dan gevolgd te worden door iets dat het etiket "cinema" wat mij betreft niet eens waard is. Die versnelde beelden .

Aardige muziek wel (Mingus!) en na meer dan 50 jaar heeft Shadows zeker nog iets fris. De leeftijd kan ik evenwel niet laten meespelen in m'n beoordeling. En blijf dus hangen op 1,5*.

Geef mij dan maar Mean Streets of À Bout De Souffle!

Ik vraag me af of Shadows een favoriete film van Jim Jarmush is. Cassavetes' debuut heeft namelijk voor een groot deel dezelfde werking op mij als het werk van Jarmush en dan met name Down by Law en Coffee and Cigarettes (wellicht omdat die ook zwart-wit zijn). Er is iets relaxts over al deze films, mede door de koele look, de vaak jazzy muziek en wellicht ook doordat het allemaal duidelijk lowbudget oogt. Plot is onbelangrijk, groot drama wordt vermeden en het belangrijkste zijn menselijke interacties. Zo'n film werkt onthaastend en geeft een warm gevoel.

Shadows is echter beter dan iedere Jarmush die ik zag. Waar bij Jarmush het relaxte ten koste lijkt te gaan van met name emotionele diepgang is dat hier niet het geval. Het acteerwerk is niet eens zo heel hoogstaand. Het spontane komt goed over, maar tegelijkertijd voelen de acteurs over het algemeen amateuristisch aan. Het deert weinig. Wellicht omdat er heel lang gewerkt is met geïmproviseerde repetities, maar de personages lijken enorm geloofwaardig.

Het is ook interessant om te zien hoe er hier met ras omgegaan wordt. Als dat in 1959 al eens aangekaart werd in Hollywood dan gebeurde dat met moralistische films, zoals kennelijk in The Defiant Ones (die ik nog moet zien). Cassavetes maakt hier echter nauwelijks een issue van het feit dat zijn hoofdpersonen tot een zwarte etniciteit behoren. Ja, er is een sleutelscène waarin Lelia ermee geconfronteerd wordt dat ze een zwarte afkomst heeft, maar dit wordt veel gevoeliger, subtieler en aardser uitgewerkt dan we gewend zijn in Amerika (en eigenlijk gewoon in andere landen). Ras is een zijlijn, waardoor Cassavetes niet de blanke voorvechter voor de zwarte broeder wordt, maar meer iemand die geïnteresseerd is in verschillende relaties, waar toevallig zwarten bij betrokken lijken. En als hij toch bezig is kan hij ook zomaar plotlijnen rond interraciale relaties, mislukte seks en seks voor het huwelijk open en bloot tonen. In 1959! Geen wonder dat Shadows veel invloed had op latere onafhankelijke films.

Deze film wordt wel eens het enige nouvelle vague werk van de Verenigde Staten genoemd en dat is jammer, want er is veel te genieten. Ja, het voelt soms amateuristisch en ondhandig aan, maar nooit op een storende manier. Het is een film die snel op je groeit en je betrekt bij zijn karakters. Hopelijk zijn meer Cassavetesfilms zo.
4,5*

Prima debuutfilm van Cassavetes.

Onlangs heb ik een box aangeschaft met daarin een vijftal films van John Cassavetes. Voornamelijk omdat ik “A Woman under the Influence” echt een zeer sterke film vind en dacht en hoopte dat de rest van zijn oeuvre mij ook wel zou kunnen bekoren. Dat blijkt met Shadows gelukkig ook te kloppen. Want hoewel het niveau van “A Woman..” nooit wordt gehaald is dit toch een zeer prettige film, die heerlijk wegkijkt.

Ik had een tiental minuutjes nodig om in de film te komen. En ik heb het woord hier in een aantal andere reviews al voorbij zien komen, maar relaxt is inderdaad het woord waar ik aan denk bij deze film. De film is super sfeervol en ik kan niet anders dan zeggen dat het gewoon allemaal erg fijn is om te kijken naar te gebeurtenissen die op het scherm voorbij komen. Er lijkt trouwens ook niet echt een begin of einde aan de film aanwezig te zijn. De personages zijn echt heel naturel en samen met de goede dialogen en de fijne jazz-muziek wordt een uiterst relaxte sfeer gecreëerd door Cassavetes. Het acteerwerk is, ondanks dat er veel geïmproviseerd moest worden en veel onbekende acteurs in meespelen, erg goed.

Wel valt op dat de film soms een beetje rommelig overkomt. Daarnaast zien sommige scènes er vrij ruw uit. Maar aan de andere kant heeft dat ruwe wel weer iets aparts, iets ongrijpbaars. De film lijkt in ieder geval met veel liefde gemaakt en het enthousiasme straalt ervan af. Een uniek filmervaring en een bewijs dat Cassavetes een gedurfd filmmaker was.

4,0*

Intrigerende film. Soort van nouvellevague-NY-beat-jazzfilm vol sfeer. Levensechte personages en eigenlijk best wel prima acteurs.

Ik ken ze allemaal niet, maar zie op imdb dat ze toch een vrij lange, weliswaar meer bijrol-carriere hebben gehad tot in de jaren '90.

Erg fijne muziek en bijzonder om eens te zien verder.

Cassavetes debuut is familie van de wereldwijde golf aan vernieuwende films in de wereld eind jaren '50, begin jaren '60. De straat op, gewone mensen filmen, regels breken. Cassavetes tackelde ook nog een taboe-onderwerp, brak niet alleen filmische regels maar ook die van het afbrokkelende studiosysteem en filmde het op ruw 16mm, grotendeels met een handheld camera.

Heel uniek en een overduidelijk belangrijke film. Hij doet me wat minder dan zijn latere films, dat wel.

3.5*

Mijn allereerste Cassavetes en meteen ook mijn eerste ervaring met de cinéma vérité.

Shadows is me goed bevallen, ondanks dat de film wat rommelig is maken de uiterst realistische karakters en dialogen én de soundtrack (die me bij momenten aan Taxi Driver doet denken trouwens) er iets speciaals van waardoor het toch de moeite waard is om te kijken. Opmerkelijk ook dat deze film werd gemaakt in dezelfde periode dan toen de Nouvelle Vague opkwam in Frankrijk met het heerlijke A Bout de Souffle. Ietwat vergelijkbaar met deze Shadows, al gaat mijn voorkeur uit naar Godards. Die maakt er meer iets ongrijpbaars van met personages die onvergetelijk zijn.

Zal me de komende maanden eens goed in John Cassavetes verdiepen. 'The Killing of a Chinese Bookie' had ik al gezien. Nu moet de rest snel volgen. Beginnend met z'n debuutfilm 'Shadows'. Volledig geïmproviseerd zag ik aan het einde van de film. Bijzonder. Net als deze film. Cassavetes schetst een intrigerend portret en een kijkje in de levens van een drietal personages; Benny, Lelia en Hugh. De film is erg losjes en relaxed. Als kijker wordt je opgeslokt in de gebeurtenissen van de personages. De sfeer die Cassavetes eromheen knutselt is erg fijn. Mooi zwart-wit, losjes gefilmd en gewoon ''anders''. En dat beviel me uitstekend. Fijne dialogen die ''echt'' aanvoelen - goed geacteerd. Ja, bijzondere film.

Wat een heerlijk relaxte sfeer heeft Shadows.

Dat is in alles te merken. Dat Cassavetes met toch een behoorlijk zwaar onderwerp en zo veel drukte, zo rustig weet om te gaan is geweldig. Ik was zoals velen ook compleet verrast om aan het einde te lezen dat het allemaal geïmproviseerd is. Dat zou je niet zeggen tijdens het kijken. Acteerwerk komt heel af en toe wat knullig over, maar dat is niet vreemd aangezien de cast uit vooral amateur acteurs bestaat. Voor een low budget film ziet het er allemaal wel erg goed verzorgd uit. En met New York als locatie heb je ook nog eens een extra karakter in je film. De jazzy soundtrack is fantastisch en voegt ook zeer veel toe.

Erg fijn, gedurfd en goed debuut van Cassavetes.

Dit is het equivalent van de Franse nouvelle vague.

Natuurlijke vertolkingen, geen spoor van een netjes geordend en stevig inhoudelijk verhaal, ruwweg, doorheen maatschappelijke problemen aanrakend en bovenal sfeervol beeld van een jazzy-milieu in het New York van de jaren 50.

Veel zal hij niet gekost hebben deze film van John Cassavetes, van wie ik nog niet zo veel heb gezien ("A child is waiting" is totaal iets anders en weegt hier niet tegen op en ook het bijzondere "The Killing of a Chinese Bookie" is verschillend), maar na wat ik hierboven las staan "Faces" en "Love Streams" wel op mijn verlanglijst.

Ook ik leerde Shadows kennen door de vijf-delige box van Cassavetes. Zijn debuutfilm overigens waaraan naar verluidt weinig voorbereiding is ingestoken. Naturel, authentiek en puur op improvisatie. Het is haast vandaag de dag niet meer te bedenken.

Centraal in de film staan Lelia en haar twee broers, de ene al wat donkerder dan de andere. Ik had er het raden naar hoe dit bonte trio familiaal aan elkaar gelinkt was, maar dit terzijde. Ook Tony zal zich dit ongetwijfeld afgevraagd hebben. De raciale ondertoon kwam maar beperkt tot me over. Ik had het explicieter verwacht. Het verhaal - als je het er één kunt noemen - kabbelt doelloos voort waardoor mijn aandacht verslapte.

Prachtige locaties wel met het jaren 50-gevoel van Manhattan en de mooie zwart-wit geschoten beelden. Ik ben hoegenaamd geen jazzliefhebber, zelfs niet voor muziek tout court, maar hier sloeg het wel aan, mede ook omdat ik het verhaal net te pover vond. Toch kijk ik uit naar zijn andere films, hopelijk gaat het gevoel ook crescendo. Nipte voldoende voor Shadows wat mij betreft.

Bijzondere film, zowat 180° verschillend van wat toen in Hollywood geproduceerd werd toch. Respect voor John Cassavetes om zich voor dit project te engageren, tegen de stroom in. En niet alleen dat, ik vind het daarbij ook een fijne kijkervaring. Naturelle dialogen van onbekende acteurs, de jazzy contrabas op de soundtrack, de straatzichten van New York, de gruizige beeldkorrel, en de voor die tijd ronduit provocerende plotlijn rond een interraciale relatie (naast andere losse plotlijnen). Geen seconde heb ik me verveeld, altijd gebeurt er wel iets in dit snapshot van het leven van enkele jonge Amerikanen.

Aardige film over twee broers en een zus tijdens doe beat-periode in New York. De film doet vooral op het begin wat rommelig aan/ De jazz muziek past perfect bij het geheel. Dit regiedebuut van John Cassavetes is duidelijk een film die destijds ongetwijfeld een ander geluid liet horen (realistisch in beeld gebracht en natuurlijk acteerwerk), maar die me niet volledig wist te boeien.