Shadows (1958)

Heb de Cassavetes-collectie maar chronologisch aangepakt en dus begonnen met Faces. Was gelijk verkocht. Dit is nu krachtige Cinema. Had de neiging om binnen 2 dagen de hele box te verslinden, maar iets wat heel lekker is, daar moet je de tijd voor nemen vind ik, dus heb er 3 weken over gedaan.

Maar dan zou je toch moeten beginnen met Shadows?

Je hebt gelijk, ben dus begonnen met Shadows, bedankt voor je opmerkzaamheid.

Mijn eerste kennismaking met John Cassavettes. De box uitgegeven door Lumiére zonder enige voorkennis aangeschaft.

Shadows is zeer lowbudget, maar met de weinige middelen die hij heeft schets hij een prachtig beeld van Manhatten in de jaren 50. Deze beelden van Manhatten geven de film een extra personage mee. We volgens 2 broers en een zuster die allen verschillen in huidskleur waardoor hij ook een gevoelig thema aanbrengt in deze tijd. Weliswaar wordt daar niet teveel aandacht aan gegeven en wordt dit wat op de achtergrond geschoven maar is toch wel steeds op de één of andere manier aanwezig.

Ik bleef geboeid kijken naar dit debuut. De jazz, waar ik eigenlijk geen fan van ben, werkte zeker niet tegen en begeleid de beelden mooi. Vond het een degelijk begin en ben benieuwd naar zijn ander werk in deze box.

Een fascinerende film. Zelf ben ik iemand die nogal houdt van hypergestilleerde films (bv. het werk van Dario Argento en Jean-Pierre Jeunet), wat de films van Cassavetes - en zéker deze Shadows - bezwaarlijk genoemd kunnen worden. Het is érg ruw allemaal, van het soms wat hoekige acteerwerk als de montage die soms een erg knullige indruk maakt.

Een ander type films waar ik van hou (wat voor mij overigens ook de film van Argento en Jeunet hebben), zijn films die van een sterke sfeer doordrongen zijn. En Cassavetes' films voel je als kijker echt, de personages komen bijzonder geloofwaardig over dankzij Cassavetes' regie en het talent van sommige van zijn acteurs. Het "hoekige" van zijn filmstijl zorgt ook bij vlagen voor een erg bruisende, levendige sfeer. Zeker in combinatie met een goede jazzscore zorgt dit ervoor dat de film aan je ribben blijft kleven.

Het ontbreken van een echt afgelijnd verhaal en de ruwe montage die vaak de scène net intenser maakt, maar vaak ook erg storend overkomt, zijn mogelijke struikelblokken. En zo'n beetje de enige die Shadows van de 4* houden. Cassavetes' films zijn bijzonder interessant en mijn respect voor hem als filmmaker is erg groot: ook deze Shadows maken me - na Love Streams (mijn voorlopige favoriet) en The Killing of a Chinese Bookie - erg benieuwd naar ander werk van deze Amerikaanse outlawcineast.

3,5*

Geweldige film met geniale dialogen.

Om maar een voorbeeld te geven:

"I went to college. And All I ever got out of it was dissipation. A lot of early bells disturbing my sleep. A lot of supercilious professors, slob professors, shooting off their mouth about something, trying to teach me something that they already failed at in life themselves"

Ik kan me dan ook moeilijk voorstellen dat deze film geïmproviseerd is zoals op het einde vermeld wordt. Is dit wel waar?

Het is vooral een zeer sfeervolle film door de leuke jazzmuziek en het zwart-wit gebruik. De film heeft je beet van begin tot eind, laat je niet meer los en doet je meeleven met de personages. Een bijzondere ervaring.

De acteerprestaties die zeer geloofwaardig overkwamen, waren fantastisch. Ik heb zelden acteurs zo overtuigend zien lachen en echt voor alle rollen had ik sympathie (behalve dan voor David), maar vooral de rol van de onverschillige maar toch kwetsbare Lelia Goldone vond ik geweldig.

Ik kan me ook moeilijk voorstellen dat deze film in 1959 is gemaakt. Sommige dingen in de film moeten dan toch wel erg controversieel zijn geweest? Ik heb dan ook veel respect voor John Cassavetes. Ik zou het nooit geraden hebben dat de film uit 1959 komt, moest ik het niet geweten hebben.

De film deed me zeer hard denken aan de werken van Jim Jarmusch zoals Down By Law en Stranger Than Paradise. Het kan niet anders dat John Cassavetes een groot voorbeeld voor Jarmusch is. Jim Jarmusch is dan ook één van mijn favoriete regisseurs dus ik hoop dat dit ook het geval wordt bij John Cassavetes en ik kijk dus bijzonder hard uit om meer films van de man te zien!

Prima debuutfilm van Cassavetes.

Onlangs heb ik een box aangeschaft met daarin een vijftal films van John Cassavetes. Voornamelijk omdat ik “A Woman under the Influence” echt een zeer sterke film vind en dacht en hoopte dat de rest van zijn oeuvre mij ook wel zou kunnen bekoren. Dat blijkt met Shadows gelukkig ook te kloppen. Want hoewel het niveau van “A Woman..” nooit wordt gehaald is dit toch een zeer prettige film, die heerlijk wegkijkt.

Ik had een tiental minuutjes nodig om in de film te komen. En ik heb het woord hier in een aantal andere reviews al voorbij zien komen, maar relaxt is inderdaad het woord waar ik aan denk bij deze film. De film is super sfeervol en ik kan niet anders dan zeggen dat het gewoon allemaal erg fijn is om te kijken naar te gebeurtenissen die op het scherm voorbij komen. Er lijkt trouwens ook niet echt een begin of einde aan de film aanwezig te zijn. De personages zijn echt heel naturel en samen met de goede dialogen en de fijne jazz-muziek wordt een uiterst relaxte sfeer gecreëerd door Cassavetes. Het acteerwerk is, ondanks dat er veel geïmproviseerd moest worden en veel onbekende acteurs in meespelen, erg goed.

Wel valt op dat de film soms een beetje rommelig overkomt. Daarnaast zien sommige scènes er vrij ruw uit. Maar aan de andere kant heeft dat ruwe wel weer iets aparts, iets ongrijpbaars. De film lijkt in ieder geval met veel liefde gemaakt en het enthousiasme straalt ervan af. Een uniek filmervaring en een bewijs dat Cassavetes een gedurfd filmmaker was.

4,0*

Intrigerende film. Soort van nouvellevague-NY-beat-jazzfilm vol sfeer. Levensechte personages en eigenlijk best wel prima acteurs.

Ik ken ze allemaal niet, maar zie op imdb dat ze toch een vrij lange, weliswaar meer bijrol-carriere hebben gehad tot in de jaren '90.

Erg fijne muziek en bijzonder om eens te zien verder.

Cassavetes debuut is familie van de wereldwijde golf aan vernieuwende films in de wereld eind jaren '50, begin jaren '60. De straat op, gewone mensen filmen, regels breken. Cassavetes tackelde ook nog een taboe-onderwerp, brak niet alleen filmische regels maar ook die van het afbrokkelende studiosysteem en filmde het op ruw 16mm, grotendeels met een handheld camera.

Heel uniek en een overduidelijk belangrijke film. Hij doet me wat minder dan zijn latere films, dat wel.

3.5*

Eerste film die ik gezien heb van John Cassavetes en ook zijn debuutfilm: krachtige cinema die heel modern aanvoelt (alles op locatie, handheld camera, ...) over racisme, relaties,....

Je ziet duidelijk waar o.m de gebroeders Dardenne hun mosterd vandaag gehaald hebben

Shadows

Deze film, Shadows, is het regiedebuut van John Cassavetes (tevens acteur) en meteen daarbij al een schitterende eerste film om mee te beginnen als jonge filmmaker.

Wat me ten eerste opviel is dat het echt soms een documentaire lijkt over een groep zwarte jongens in New York dan een echte film. Gezien dit Cassavetes' regiedebuut is, is de film ook erg simpel gemaakt; opgenomen in 16mm en met amateurs gefilmd. Dit geeft de film iets realistisch met zich mee. De acteurs speelde deze jongens erg goed, hoewel ze nooit echt worden ontwikkeld. Het blijft allemaal op afstand, maar je wordt direct meegezogen in het verhaal. Het voelt alsof je echt in het leven komt van deze jongens en hun simpele bestaan (hun inkomsten als muzikanten, Leila's relatie met een blanke enz). Of de film qua script volledig is geïmproviseerd (wat op het eind in tekst te lezen is) kan ik niet zeggen en van bronnen hoor ik ook dat dit niet volledig waar is.

Muziek was zwaar in orde. De terugkerende jazz muziek van Charles Mingus deed af en toe denken aan de soundtrack van Bernard Herrman voor Taxi Driver. Ook bij deze film gaf het een soort ontroerend en aangrijpend sfeertje met zich mee. Shadows is qua vormgeving heel erg simpel maar dankzij de experimentele regie en het waanzinnige scenario maakt dit tot een heel erg belangrijke film in het onafhankelijk regisseren binnen de Amerikaanse cinema. Een film die zeker niet gemist mag worden dus.

*4,5

Mijn allereerste Cassavetes en meteen ook mijn eerste ervaring met de cinéma vérité.

Shadows is me goed bevallen, ondanks dat de film wat rommelig is maken de uiterst realistische karakters en dialogen én de soundtrack (die me bij momenten aan Taxi Driver doet denken trouwens) er iets speciaals van waardoor het toch de moeite waard is om te kijken. Opmerkelijk ook dat deze film werd gemaakt in dezelfde periode dan toen de Nouvelle Vague opkwam in Frankrijk met het heerlijke A Bout de Souffle. Ietwat vergelijkbaar met deze Shadows, al gaat mijn voorkeur uit naar Godards. Die maakt er meer iets ongrijpbaars van met personages die onvergetelijk zijn.

Met veel ijver oprecht gemaakt, rauw, intrigerend documentairachtig karakterportret, waarin twee Afro Amerikaanse broers (een niet zo succesvolle jazzzanger en een borderliner) en hun zuster centraal stonden, alsmede verhoudingen, vriendschappen en een liefdesrelatie tussen verschillende rassen (wat in de jaren vijftig niet vanzelfsprekend was). De film draaide volledig op improvisatie waardoor er van een goedlopend verhaal geen sprake was. Een aantal delen komen nu gedateerd over.

Zal me de komende maanden eens goed in John Cassavetes verdiepen. 'The Killing of a Chinese Bookie' had ik al gezien. Nu moet de rest snel volgen. Beginnend met z'n debuutfilm 'Shadows'. Volledig geïmproviseerd zag ik aan het einde van de film. Bijzonder. Net als deze film. Cassavetes schetst een intrigerend portret en een kijkje in de levens van een drietal personages; Benny, Lelia en Hugh. De film is erg losjes en relaxed. Als kijker wordt je opgeslokt in de gebeurtenissen van de personages. De sfeer die Cassavetes eromheen knutselt is erg fijn. Mooi zwart-wit, losjes gefilmd en gewoon ''anders''. En dat beviel me uitstekend. Fijne dialogen die ''echt'' aanvoelen - goed geacteerd. Ja, bijzondere film.

Geïmproviseerd of niet, Shadows is een prima debuutfilm met een heerlijk sfeertje, niet in de laatste plaats door de jazzy soundtrack. De (amateur)-acteurs zijn wisselvallig tot goed met Carruthers en Goldoni als positieve uitschieters. Cameos van Cassavetes en Gena Rowlands (die laatste heb ik niet gespot trouwens).

Film die staat als een huis. Heerlijke jazzy film. Een om te koesteren!

Wat een heerlijk relaxte sfeer heeft Shadows.

Dat is in alles te merken. Dat Cassavetes met toch een behoorlijk zwaar onderwerp en zo veel drukte, zo rustig weet om te gaan is geweldig. Ik was zoals velen ook compleet verrast om aan het einde te lezen dat het allemaal geïmproviseerd is. Dat zou je niet zeggen tijdens het kijken. Acteerwerk komt heel af en toe wat knullig over, maar dat is niet vreemd aangezien de cast uit vooral amateur acteurs bestaat. Voor een low budget film ziet het er allemaal wel erg goed verzorgd uit. En met New York als locatie heb je ook nog eens een extra karakter in je film. De jazzy soundtrack is fantastisch en voegt ook zeer veel toe.

Erg fijn, gedurfd en goed debuut van Cassavetes.

Dit is het equivalent van de Franse nouvelle vague.

Natuurlijke vertolkingen, geen spoor van een netjes geordend en stevig inhoudelijk verhaal, ruwweg, doorheen maatschappelijke problemen aanrakend en bovenal sfeervol beeld van een jazzy-milieu in het New York van de jaren 50.

Veel zal hij niet gekost hebben deze film van John Cassavetes, van wie ik nog niet zo veel heb gezien ("A child is waiting" is totaal iets anders en weegt hier niet tegen op en ook het bijzondere "The Killing of a Chinese Bookie" is verschillend), maar na wat ik hierboven las staan "Faces" en "Love Streams" wel op mijn verlanglijst.

Ook ik leerde Shadows kennen door de vijf-delige box van Cassavetes. Zijn debuutfilm overigens waaraan naar verluidt weinig voorbereiding is ingestoken. Naturel, authentiek en puur op improvisatie. Het is haast vandaag de dag niet meer te bedenken.

Centraal in de film staan Lelia en haar twee broers, de ene al wat donkerder dan de andere. Ik had er het raden naar hoe dit bonte trio familiaal aan elkaar gelinkt was, maar dit terzijde. Ook Tony zal zich dit ongetwijfeld afgevraagd hebben. De raciale ondertoon kwam maar beperkt tot me over. Ik had het explicieter verwacht. Het verhaal - als je het er één kunt noemen - kabbelt doelloos voort waardoor mijn aandacht verslapte.

Prachtige locaties wel met het jaren 50-gevoel van Manhattan en de mooie zwart-wit geschoten beelden. Ik ben hoegenaamd geen jazzliefhebber, zelfs niet voor muziek tout court, maar hier sloeg het wel aan, mede ook omdat ik het verhaal net te pover vond. Toch kijk ik uit naar zijn andere films, hopelijk gaat het gevoel ook crescendo. Nipte voldoende voor Shadows wat mij betreft.

Bijzondere film, zowat 180° verschillend van wat toen in Hollywood geproduceerd werd toch. Respect voor John Cassavetes om zich voor dit project te engageren, tegen de stroom in. En niet alleen dat, ik vind het daarbij ook een fijne kijkervaring. Naturelle dialogen van onbekende acteurs, de jazzy contrabas op de soundtrack, de straatzichten van New York, de gruizige beeldkorrel, en de voor die tijd ronduit provocerende plotlijn rond een interraciale relatie (naast andere losse plotlijnen). Geen seconde heb ik me verveeld, altijd gebeurt er wel iets in dit snapshot van het leven van enkele jonge Amerikanen.

Aardige film over twee broers en een zus tijdens doe beat-periode in New York. De film doet vooral op het begin wat rommelig aan/ De jazz muziek past perfect bij het geheel. Dit regiedebuut van John Cassavetes is duidelijk een film die destijds ongetwijfeld een ander geluid liet horen (realistisch in beeld gebracht en natuurlijk acteerwerk), maar die me niet volledig wist te boeien.