Passage to Marseille (1944)

het verhaal wordt verteld aan de hand van flashbacks in flashbacks. hierdoor zijn de eerste 30 min wat oninteressant, waarna de spanning er langzamerhand steeds meer in komt. bogart speelt zijn rol zoals gewoonlijk goed. de spectaculaire aanvalscenes tegen het einde worden op een geweldige manier ondersteund door max steiner. 3.5 sterren

Ondanks pogingen op Casablanca (ook van Curtiz, en met grotendeels dezelfde cast) te lijken, is dit een maar weinig geslaagd oorlogsfilmpje, die te kampen heeft met een nogal vermoeiende verhaal-in-een-verhaal-in-een-verhaal-in-een-verhaal-structuur, waardoor we het eerste uur alleen maar inleidingen zien. Nu is dat op zich niet zo erg, ware het niet dat er daarna nog maar ongeveer drie kwartier over is, waarin verder niet zoveel met alle inleidende informatie gedaan wordt. Bogart heeft, ondanks dat hij top billing kreeg, eigenlijk niet zoveel te doen, maar Rains is goed (zoals altijd), en Lorre is amusant gedurende de beperkte tijd dat hij in beeld is. Een behoorlijke dosis propaganda (ellenlange dialogen over patriottisme en trouw) maakt de film vandaag de dag helaas nog minder kijkbaar. En voor het geval dat nog niet genoeg was, volgt er ook nog een oversentimenteel einde. 2 *

Oneens.Tuurlijk een film kan het overdrijven en ergelijk maken, maar zonder patriottisme hadden ze de groep naar allee waarschijnlijkheid geen vinger uitgestoken.

De keuze van het plot is natuurlijk geen rechtvaardiging voor de propaganda die de film bevat (de propaganda is eerder de oorzaak dan een gevolg, vermoed ik), en bovendien had het zelfs met het huidige plot allemaal nog een stuk minder gekund (bijvoorbeeld de eed tegenover Grandpere, die makkelijk weggelaten had kunnen worden).

Dat de film propaganda is hoeft nog niet te betekenen dat het een slechte film is, veel oorlogsfilms uit die periode, zeg maar gerust alle oorlogsfilms, ging over de strijd tegen of duitsland of italie of japan. In deze film, net als in Cassablanca werd de vichy regering van Frankrijk er bij gehaald, is absoluut niet storend. De cast levert een goede acteerprestatie, maar Greenstreet steekt er als bad guy weer eens boven uit. Bogart bleef zelfs een beetje achter bij het acteren van Greenstreet. Lorre was zoals gewoonlijk zeer goed al zie ik hem liever in thrillers of griezelfilms. Passage is een zeer goede oorlogsfilm, niet de beste van Bogart, maar juist de rest van de cast maakt de film.

Nee, maar overmatige propaganda kan ik wel als storend ervaren tijdens het kijken.

Vandaag weer eens op TCM te zien, in een haarscherpe contrastrijke beeldkwaliteit.

Ziet er prachtig uit.

Voor mij is de film o.a. bijzonder door de mooie rol van de (eerste) Nederlandse Hollywoodster Philip Dorn (alias Hein van der Niet / Frits van Dongen)

Een acteur met screen presence.

Hier in gezelschap van een hele waslijst aan grote namen.

Behoorlijke oorlogsfilm uit de oude doos met - hoe kan het anders - nogal stuntelige effecten. Middelmatige acteerprestaties. Al met al toch aangenaam om te bekijken. 3*.

Een veelbewogen, complex, duister en avontuurlijk oorlogsdrama, in zwart-wit, dat een eerbetoon was aan de vaderlandslievende Fransen die tegen de nazi's bleven vechten nadat hun land bezet was. Door alle in elkaar verweven flashbacks moest je verdomd goed opletten om de draad van het verhaal niet kwijt te raken; achteraf vond ik het verhaal daardoor onnodig gecompliceerd. De actiescènes op de boot waren behoorlijk gewelddadig. De cast speelde goed; Humphrey Bogart bijvoorbeeld was heroïsch, realistisch en compromisloos.

Sentimentele propaganda film. Maar daar waren ze toen erg goed in, is ook niet zo heel gek, als de wereld in de fik staat. Het ziet er allemaal erg mooi uit. Cinematography door James Wong Howe (o.a. Sweet Smell of Succes, Hangman also Die). Natuurlijk zijn de effecten knullig, mensen gingen toen nog niet naar de bioscoop voor special effects alleen. Ik heb daar nooit zon probleem mee.

Ik was wat verbaasd karakters uit het boek Papillon (1970) tegen te komen. Blijkt er rond 1938 ook al bestseller geweest te zijn over Devilsisland. Waar heel de wereld schande sprak van het regime in de strafkolonie op Frans Guyana. Zeer waarschijnlijk komt het dus uit het boek "the Dry Guillotine". Vondt dat boek als kind erg mooi, dus die referentie ging er in als koek. Curtiz moet ook onder de indruk van de verhalen uit Devilsisland zijn geweest, later in zijn carriere maakte hij nog een film met Devilsisland als achtergrond. We're no angels (1955).

Ik zou hem wel willen aanraden als je een bovenmatige interesse in propaganda, Devilsisland en fijn klassiek Hollywood camerawerk hebt. Zoniet, zie de negatieve commentaren hierboven.

Film die zich ontvouwt van flash-back, binnen flash-back en daarbinnen dan weer flash-back.

Een Franse verbindingsofficier onderhoudt contacten met een Amerikaanse verslaggever, die een reportage wil schrijven over de commandant van een Free French Air Force Squadron, die ooit een ontsnapte gevangene was van Duivelseiland, de Franse strafkolonie. Snap u het nog? En dat alles wordt met veel dialoog aan elkaar geknoopt - wie even niet oplet, is algauw de draad kwijt. Toch is het een fijne onderhoudende film, die ondanks het oorlog-segment (propaganda) soms toch net iets anders uit de hoek weet te komen.

Warner Bros probeerde samen met regisseur Michael Curtiz na het grote succes, een nieuwe Casablanca te maken. Met de grote sterren van die tijd; Claude Rains, Sydney Greenstreet, Peter Lorre en (als Fransman minder overtuigende) Humphrey Bogart. Duidelijk is het niet de grootste WO II-thriller van zijn tijd geworden. Daar zijn de overeenkomsten op sommige punten met Casablanca te opvallend. Maar regisseur Curtiz weet met verschillende genre-elementen toch een buitengewoon prettige film te maken. Rond een centraal staand soms emotionele maar vooral dynamisch patriottisme. En weet dit zelfs uit te bouwen naar een opwindende climax. Die verbazingwekkend rauw overkwam op een manier die ik maar in weinig films uit die periode, het lef zag hebben om te doen.