A Girl Walks Home Alone at Night (2014)

Mooi styllistisch en visueel gelikte horrordrama. Deed me enorm denken aan Lat den Ratta komma in. Weer zo een typische horror dat de meeste horrorfans niet zal liggen. Zeer trage film, niet echt eng. Het verhaal is ook wat ondergeschikt aan de stijl, hoewel het te volgen is en zeker niet saai is. De grote kracht van deze film is het audiovisuele aspect. Uniek!

Ik vond het een mooie film alvast. Sterke acteerprestaties van de kat alvast

Redelijke film over een vrouwelijke vampier die 's nachts de straat op komt van een stoffig stadje. Alhoewel het verhaal zelf niet veel voorstelt en ook niet echt weet te boeien, is de hele opzet wel origineel te noemen. Stijlvol in beeld gebracht allemaal en niet alleen vanwege het mooie zwart/wit-camerawerk. Wel erg traag, maar als regiedebuut zeker wel geslaagd.

De omschrijving van het verhaal geeft de indruk dat het hier om een spannende horrorfilm gaat, maar niets is minder waar.

Ondanks wat korte horror-elementen, is deze film het beste te omschrijven als een romantische dramafilm. De film werd volledig in zwart/wit geschoten, en dit zorgt voor een aangename sfeer. Hoewel de set anders doet vermoeden, vonden de opnames in Taft Californië plaats.

Ana Lily Amirpour nam zowel het script als de regie voor haar rekening. Hiermee maakte ze haar eerste speelfilm. Daarnaast verscheen ze in een korte cameo als het personage Shirin. Verder staat ze bekend als een fanatieke skateboardster en kattenliefhebster. Zo was ze de stand-in van Sheila Vand tijdens de skateboard-scène, en besloot ze om een kat in het verhaal te verwerken. De opnames namen 24 dagen in beslag.

Als horrorfilm ongeschikt, maar hij kijkt prima weg als een romantische dramafilm.

3,0 *

Deze film verkoopt op het eerste zicht niet goed: een Iraanse romantische vampierenfilm. Maar de trailer was wel veelbelovend. Arash Marandi is een moderne James Dean. De looks, de auto, de stijl, het is er allemaal. Met buiten een charismatishe jonge man, achter de deur verloren met z'n vader die door het verlies van z'n vrouw aan de drugs is geraakt. De film mikt vooral op sfeer en wil niet te veel ingaan op het verhaal. Hier hoeven geen antwoorden te komen. En toch is het geen pure chaos.

De grote troef van de film is de cinematografie. Zeer fotografisch en de combinatie hiervan met zwart/wit doet me vooral denken aan Control, de biopic rond Joy Division frontman Ian Curtis. Maar ook Lat den Ratta komma in past goed bij deze film. Vanaf het begin fascineren de beelden me, soms zelfs niet wetend waar de film op dat moment naar toe wil gaan. Er wordt tijd genomen om een beeld te laten inwerken. Mooi gebruik van licht en donker. Feit dat de film een locatie in Iran moet voorstellen en toch opgenomen in California, toont aan dat de maker er ingeslaagd is om het verhaal zowel tijdloos als plaatsloos te maken.

A girl walks home alone at night kan je best beschrijven als een gothicfilm. Vooral drama en sfeer met enkele griezel elementen, zonder al te diep in te gaan op zoete romantiek of horror.

Zeer goede film. Het verhaal is niet heel erg sterk, maar de wijze waarop dit gefilmd is maakt alles ruimschoots goed. Zeer mooie beelden, lekkere diverse muziek en origineel. De horrorelementen zijn in het begin van de film toch aardig strak. Jammer dat dit wel erg afzwakt naarmate de film vordert en daardoor net geen topper wordt.

Misschien dat ik met te hoge verwachtingen deze film ben gaan kijken, maar ik ben toch wel wat teleurgesteld. Ondanks de prachtige beelden, de sterke soundtrack en het prima sfeertje, ontbreekt er toch echt wel een sterk plot. De cinematografie is absoluut top, maar dit neemt niet weg dat de film an sich te lang trekt en op momenten behoorlijk saai is. Jammer, ik hoopte echt op een geweldige film. Een degelijke voldoende bleek het uiteindelijk te zijn.

Absoluut geen horror. Voor de rest kon hij me ook niet boeien, snap de hoge waardering niet.

Moet Iran niet bij de landen staan?

Vage film. Het oogt allemaal veelbelovend maar de spanningsboog wil maar niet optreden.

Deze prent speelt zich zogenaamd af in Iran terwijl de locatie overduidelijk uit Amerikaanse suburbs bestaat. Het is een ietwat aparte vampierfilm die alle conventies omzeilt, maar dat is niet noodzakelijk een pluspunt. In feite gebeurt er niet zoveel. Meestal registreert de camera slechts de dagelijkse beslommeringen van enkele door wanhoop gekwelde figuren in een uitzichtloze wereld. De elementen die dit tot een horrorfilm maken zijn schaars en overtuigen nauwelijks, ook al zijn bepaalde scènes mooi geschoten. Bovendien wordt er tamelijk weinig gesproken en gehandeld, wat de acteurs toelaat om hun innerlijke strijd met hun lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen uit te beelden. Het is echter niet helemaal duidelijk wat de regisseur hier nu precies mee wil zeggen. Het hangt een beetje tussen teveel dingen in, mist richting, mist spanning, maar is bij vlagen wel bevreemdend genoeg om de kijker te blijven prikken. Apart, hoe dan ook.

Het is volgens mij echt een film die je gewoon goed of slecht vind. Ik heb weinig berichten en reviews gezien waar mensen het laat maar zeggen: een "oke" film vinden.

Ik heb de film toch een kans gegeven en 2 dagen geleden bekeken.

Maar helaas. Het was absoluut niet mijn film.

Voor het bekijken van de film ging ik er in met de gedachten een soort donkere drama film te kijken en wist ik ook dat ik zeker geen horror moest verwachten en inderdaad klopt dit ook zeker.

Maar alsnog heb ik me echt geen moment weten te vermaken met de film.

Toch had ik nog gehoopt op een aardig verhaal of iets dergelijks en ook dit was heel erg dun en behoorlijk saai.

Het acteerwerk kon er mee door en het enige kleine positieve wat ik kan bedenken aan de film is dat de sfeer af en toe wel mooi word neergezet.

De scene's waarbij je de vrouw snacht's in haar donkere kleren over de lege straten ziet lopen en daarbij dan felle lantaarns ziet zagen er wel erg mooi uit, dat moet ik wel toegeven.

Maar hier houd het ook echt op voor mij.

Nogmaals dit is echt een film die je moet liggen en jammer genoeg was het voor mij een grote teleurstelling.

1,5*

Ondanks dat de film nogal eens wordt aangekondigd als; de eerste Iraanse vampieren-spaghettiwestern film, is dit wel zeker een Amerikaanse film. Toch klopt het ook wel gedeeltelijk want er zijn wel Iraanse invloeden te vinden. Zo is de regisseuse Ana Lily Amirpour van Iraanse afkomst maar geboren in Engeland en al jaren woonachtig in Californië. Waar de film dan ook werd opgenomen. Ook wordt er in de film Farsi gesproken en horen naast Amerikaanse popliedjes ook Iraanse liedjes. Maar er zijn bijna net zoveel Amerikaanse invloeden te zien. De nonchalante Arash lijkt in zijn een jeans, wit T-shirt en pilotenzonnebril sprekend op een jonge James Dean uit de jaren 50. Maar in het fictieve spookstadje Bad City waar bejaarde heroïnejunkies, dealers en hoeren rondlopen is het toch de in niqab gesluierde, dodelijke vampier die het meest in het oog springt. 'S nachts, stil, aan de overkant van de straat wachtend op haar prooi of skateboardend met de niqab flapperend achter haar aan als een batman-cape. Actrice Sheila Vand overtuigd met haar rol zeer goed. En zoals vele verhalen is dit ook een liefdesverhaal. Met zijn zwart-wit-beelden is dit stilistisch gezien zeker een uitstekende film. Helaas blijft het inhoudelijk een beetje aan de oppervlakte zweven. Echter wist de atmosferische magie van de film mij te betoveren en nam me mee om rond te dolen over de donkere straten van Bad City.

De cast is vrijwel volledig Iranees en de voertaal is Farsi in deze 'eerste Iranese vampierfilm', een uitgebreide versie van de gelijknamige korte film uit 2011, waarin het leven van Arash [Arash Marandi], een jongen die in de mistroostige wijk 'Bad City' woont en wiens vader sinds de dood van zijn vrouw verslaafd is aan heroïne, wordt opgeschud wanneer hij tijdens Halloween, verkleed als Dracula, een mooi, intrigerend meisje [Sheila Vand] ontmoet die een échte vampier is. De twee sluiten een vriendschap die gedoemd lijkt op een drama uit te lopen... of zou er toch nog hoop zijn voor Arash?

Zo nu en dan wat te gestileerde horrorfilm met wat te lange muzikale intermezzo's, al is het muzikale eerbetoon aan Ennio Morricone bijzonder geslaagd. Prachtig gefilmd in zwart-wit door Lyle Vincent en Vand is fantastisch in de hoofdrol.

Prachtig gefilmd in zwart-wit met prima acteerwerk van Sheila Vand en Arash Marandi.
Groot pluspunt is ook de sfeer die rond de film hangt. De vele muzikale intermezzo's zijn leuk en het verhaal weet je voldoende te boeien want je weet niet waar de regisseuse eigenlijk naar toe werkt. Voorspelbaar allerminst. En laat daar mijn eerste groot minpunt even toelichten. Het verhaal zwalpt wat naar het einde om dan opeens gewoon abrupt te eindigen in een simpel vertrek uit de spookstad. Voor mij een flauw, onbevredigend slot. Tweede minpunt is het ontbreken van enige spanning. En het derde minpunt is gezien het genre dat er wel weinig horrorelementen in de film voorkomen en die zijn dan ook nog braafjes uitgewerkt. Speciaal filmpje waar de verwachtingen ook hoger lagen. 6/10

Vampieren en Iran, een prima combinatie. Wie had dat gedacht?!

Vooral op visueel vlak is dit grootse cinema. Je kan op ieder moment op de pauzeknop drukken en ta-dah: je hebt gegarandeerd een beeld om in te kaderen. Amirpour slaagt erin om van een simpel spiegelei een visuele belevenis te maken. Een lepeltje heroïne verheft ze tot kunst. Veel dialogen komen er niet aan te pas, maar dat geeft niet. Zelfs zonder geluid zou ik aan het scherm gekluisterd zitten. Wat een beeldenpracht.

Voorts vormt het ingetogen acteerwerk van Sheila Vand en Arash Marandi een prima afwisseling op het gebruikelijke Hollywood-geschreeuw. Verwacht echter geen zen-ervaring, deze film heeft genoeg haar op de tanden. Er heerst continu een duistere sfeer en af en toe trakteert Amirpour zelfs op een ouderwets schrikmomentje. Of dat laatste echt een meerwaarde was, daar ben ik nog niet over uit.

Het verhaal en vooral de achterliggende boodschap hadden wel wat subtieler gemogen. Een vampier/femme fatale die foute mannen verslindt in het conservatieve Iran: het feministische statement ligt er soms iets te dik bovenop. Maar echt storend was het nu ook weer niet.

4*

Een aparte film. Verwacht geen horror en geen action, maar geniet van een andere film, die mij in een soort kunst flow deed meevoeren. Al met al een film om zeker een keer te bekijken.

Zwart wit was mooi contrastrijk, maar de editing en het camerawerk zijn niet op hetzelfde niveau en de soundtrack is zelfs pover. Alle genres in één film is ook niet al te denderend, vooral omdat er uiteindelijk ook geen enkel genre echt overtuigt.

Amirpour moet gedacht hebben "als dit meteen ook m'n laatste film is, heb ik ze in ieder geval allemaal al gehad".

Mooi sfeervol drama met een vleugje horror.

4

Saai.

Amirpour laat haar ambities behoorlijk zien met dit debuut, maar of dit ook voordelig uitpakt is een heel ander verhaal. Deze film laat zich vooral zien door middel van een sterke filter. Het contrast is knap in beeld gebracht en op het visuele vlak heb ik ook niet veel te klagen op dat gebied. Daarmee benoem ik echter het beste punt meteen.

Het acteerwerk is ook nog wel te doen, maar de trage natuur van de film helpt de personages niet mee. Ik snap de focus wel, maar het werkt gewoon niet. Amirpour geeft weinig tot helemaal niets mee aan de personages behalve een look. De enige die nog in de buurt komt van wat uitstraling is Vand, maar dat komt vooral omdat ze zelf gewoon een goede actrice is.

Het camerawerk is slecht, alle scenes worden zo onaantrekkelijk mogelijk gepresenteerd. Nu irriteerde me dat zoveel dat ik na een tijdje niet eens meer van de zwart-witbeelden kon genieten. Elke scene wordt op een saaie manier aan de kijker gepresenteerd, en ook de horror, drama als de thriller vallen zwaar tegen. Als deze film ergens in slaagt, dan is het dat het je helemaal niets laat voelen. Alle genres voelen leeg en onbenut aan, het doet eigenlijk weinig waarvan je als kijker denkt "wow!".

Terughoudende film die ik zeer snel weer ga vergeten. Een horrorfilm kan je dit niet noemen, wat ik helaas tot mijn spijt na de film zelf pas kon concluderen. Soms stijlvol met goed acteerwerk, maar verder een film die me nergens gaat bijblijven behalve dat elke scene zo intens oninteressant wordt gepresenteerd. Ik kan niets met deze film. Het deed me denken aan The Eyes of My Mother, een film die ik nog meer haatte. Geen compliment dus.

horror? welke horror die vrouw die een vampier is die in de nacht rondzweeft op zoek naar een prooi waar ze haar tanden in kan zetten en haar honger naar bloed kan stillen dat noemt men dan een horror veel horror heb ik niet gezien in deze film zelfs jonge kinderen zouden niet bang zijn van deze film denk dat er vele in slaap zouden vallen dat hij gewoon zo saai is en dat krijgt zelfs bij rotten tomatoes 5 steren sorry begrijp totaal niet wat er aan deze film zo goed is?

Intrigerende film. Zoals anderen al opmerkten kom je er als kijker bekaaid van af als je naar een smerige bloedfilm verlangt. Deze film draait meer om suspense en uiteindelijk misschien wel het meest om drama en liefde.

We volgen een jongen die zijn aan heroïne verslaafde vader verzorgt, de dealer, een zootje ondergrondse figuren daaromheen, een kleine jongen die ook in de buurt woont en een mysterieus vampiermeisje. Over niemand komen we echt veel te weten. Dat laat ruimte voor verbeelding.

In de mijne zag ik een vampier die enige compassie leek te hebben met de mensenwereld: haar slachtoffers zijn vooral eikels en mensen die toch al ten dode zijn opgeschreven. Worstelde ze met haar aandoening? Ik denk het. Daarom was het ook zo mooi dat ze uiteindelijk voor die jongen koos - al hou je je hart vast.

Verder vond ik vooral de xtc-trip van die jongen goed gedaan. Hij was lekker vaag en knuffelig, zoals je dat inderdaad kunt zijn. De dealer was een geweldige eikel van wie je in het echte leven hoopt dat hij tot inkeer komt en dat het recht zijn beloop krijgt, maar in een film is het fijn als hij bruut wordt vermoord. Wat kan dat opluchten.

Maffe maar wel sfeervolle, in prachtig zwartwit geschoten sprookjesachtige thriller over een iraanse spookstad (toepasselijk 'Bad City' genaamd), waarin een vrouwelijke vampier huishoudt onder de misdadige en vooral verslaafde bevolking. Dat het er in Iran erg amerikaans uitziet is overigens niet verwonderlijk, aangezien de film in de VS is opgenomen. Visueel is de film behoorlijk indrukwekkend, met een prachtig gebruik van industriële decors, maar inhoudelijk valt er helaas weinig te beleven en door het lage tempo is het lastig de aandacht bij de plot te houden. Voor zover er al sprake is van een plot.

Visueel vind ik de scènes goed gelukt, het verhaal is ook prima, evenals de soundtrack. Horror en drama gaan hier goed samen en kan hiervan genieten. Er gebeurt misschien niet zo heel veel maar dat maakt de film niet minderwaardig. Mooi geschoten in zwart wit wat de beelden mooi laat uitkomen, sommige nachtopnames zou ik wel in kleur willen zien.

Wat mij betreft een pareltje. Een stuk intenser en sfeervoller dan het Iraanse Zalava (Film, 2021). Ik moest ook aan Låt den Rätte Komma In (Film, 2008) denken. De film doet me qua sfeer en het gebeuren in Bad city ook wat denken aan Sin City of Gotham City, een oord van verderf dat moet worden opgeruimd door een held.

Een held, een vampier in dit geval. Een soort van arthouse romantische horror, geen Twilight (Film, 2008) alvast, niet in de verste verte. Grootste pluspunten is de mysterieuze vrouw zelf. Elk moment heb je de indruk dat ze haar slachtoffer gekozen heeft. Te pas en te onpas duikt ze op, loopt ze als een schaduw mee. Onbeweeglijk, muisstil, je aanstarend met die kille ogen. Het is op die momenten dat die zwartwitbeelden extra aanslaan, zeker bij nachtelijke hemel in de verlaten straten van Bad City.

Door haar acties creëert de film een zekere moraliteit. Wie is goed, wie is slecht? Wat is de grens? Het maakt de film spannend en onderhoudend. Enkele geweldige scènes zullen me sowieso bijblijven. Visueel bijzonder mooi in beeld gebracht. Op Youtube is er sprake van 'the breathtaking scene' wanneer ze samen met Arash een intiem moment beleeft op haar appartement onder de tonen van White lies - Death. Sterk!

Geweldige film die door een sterk gevoel van sensibiliteit in de benadering en fusie van genres vast niet iedereen kan bekoren, noch zich makkelijk zal hebben laten promoten. De film herbergt vele elementen uit verschillende hoeken maar is in alles toch vooral een eigenzinnige, romantische vertelling.

Een monster met gevoelens en zelftwijfel is natuurlijk niet uniek, maar Anapour weet met haar fictieve Bad City een memorabele setting te creëren om middels deze hoofdpersoon thema’s als kwetsbaarheid, rechtvaardigheid en empowerment met maatschappij-kritische toon te exploreren.

Omdat het zich, ondanks de oorsprong en filmlocatie in de VS, toch in Iran afspeelt en Farsi als voertaal wordt gehanteerd, dragen de daarbij opgevoerde culturele verschillen alleen maar bij aan deze exploratie. Het zwart-wit lijkt eerder aangewend vanuit soberheid dan dat het esthetische meerwaarde lijkt na te jagen, maar zeker in het duister geeft het Bad City een mysterieuze sfeer van verlatenheid en verderf mee.

The Girl betreedt dat podium aanvankelijk als een vigilante-achtig type vampier, een roofdier met haar eigen morele code maar wordt steeds genuanceerder geportretteerd als een vrouw die zich geconfronteerd voelt met haar eigen kwetsbaarheden en innerlijke strijd, wanneer zij James Dean-epigoon Arash op een presenteerblaadje opgediend krijgt.

Ondanks grote thema’s blijft het verhaal (gelukkig) klein en persoonlijk. The Girl zelf is werkelijk een prachtige verschijning met een oogopslag om verliefd op te worden maar die je na twee keer knipperen ook minachtend kan doodstaren. Perfecte casting en mooi acteerwerk van Sheila Vand. Sinds Låt Den Rätte Komma In niet zo kunnen invoelen met de isolatie en verlangens van een vampier.

Ten slotte nog de scene in de slaapkamer benoemen, als The Girl en Arash samen naar Death van White Lies luisteren. Ontluikend romantische toenadering, waarbij je de tintelingen en ademhalingen van de personages haast kunt voelen. Prachtig.

Dikke 4*

Mijn eerste kijkbeurt van deze film, terwijl ik deze nochtans al jaren hier in mijn bezit heb, tja al die keuzestress ook

Maar vandaag was het dan eindelijk zover en wat een waar genot op audiovisueel vlak, zoals het zwartwit beeld dat hier ijzersterk tot zijn recht komt, dit moest zo zijn, ook de sound en muziek zaten tot in de perfectie juist en waardoor er doorheen de film in eerste instantie een eerder somber en dystopisch sfeertje hing, maar zeker ook meer, zoals moralistisch keuzes waarbij 'The Girl' een jongen aanmaant om het rechte pad te kiezen, verder zelfs vlagen van romantiek en intimiteit, vond Sheila Vand hier sowieso veel meer dan een vampier. Ze observeert en dood niet zozeer willekeurig. En haar ook zien genieten van muziek, een sensualiteit dat over haar hing. Ook kan het zijn, het feit dat ik er de schoonheid, romantiek en extra lagen in zie, geheel aan mij ligt, daar ik Sheila Vand als 'The Girl' ook subliem vond als wondermooie vamp en ik rondom vampirisme (gebaseerd op Dracula en niet Nosferatu) geregeld wel die vleug van duistere en/of verboden liefde waarneem en voel en er vaak meer achter schuil gaat.

Ook die allerlaatste scene in de auto, die blikken, kat int midden, bijhorende muziek...Love it! De 10j wachten 1000% waard.

En ik classeerde me eigenlijk nooit echt onder een ware liefhebber vh vampieren genre, maar ik ben er ni 100%, maar 1000% ene, als ik 't zo overloop, zowel die waarbij mn qua sfeer de kaart trekt van:

-Het bloeddorstige monster en essentie vh kwaad en er van iets romantisch of vleiends geen enkele sprake was, neen een sfeer doordrenkt van de duisternis, evilness, misantrophy, met Nosferatu (1922) als de vereenzelviging/verpersoonlijking van wat hierboven staat, verder ook Near Dark, The Night Flier, Martin.

-Alsook diegene waarbij de aloude duistere en lugubere levensstijl vd vampier ook ondergedompeld wordt in dark gothic, romantic vibes, menselijkheid, vol unattainable n forbidden desires en love. En waar Nosferatu plaats maakt voor zijn charismatische variant, nl Dracula en vooral zeer menselijke en jeugdige varianten. Hier zijn volgende films/series perfect vb van: Låt den Rätte Komma in, Vampire Humaniste Cherche Suicidaire Consentant, Let the Right One in (serie 2022), The Vampire Diaries, Twilight, Night Teeth.

Deze 2 soorten hebben duidelijk mijn voorkeur. ----Maar mits top uitgevoerd, kan een vampierenfilm met zalige humor en vette knipoog zeker ook, mogelijks in combo met (overload) aan gore, denk aan een From Dusk Till Dawn, Renfield en Abigail (bovenal gore met tussenin ook zwarte humor).

Verder vind ik Blade en Underworld pure onzin qua vampierenfilms...zoiets doet al hetgeen waarom een vampierenfilm me kan boeien, volledig teniet doen.

Soit voor dit heerlijk werkje een welverdiende 9/10.

P.S. verder ook eens met oa Fisico en remorz