Django (1966)

Erg stoere western. Duidelijk idd. dat mannen als Tarantino en Rodriquez hier vaak naar hebben gekeken. Eigenlijk vind ik deze helemaal niet zo veel minder dan de eerste 2 van Leone. Die zijn misschien net iets beter geregisseerd, maar ze ontlopen elkaar niet veel. Veel sterke en harde scène in deze rauwe western en Nero is erg goed als Django. 4 sterren verdient ie zeker. Nu op zoek naar ander werk van Corbucci.

Op zich wel een onderhoudende western, maar toch niet helemaal áf. Het verhaal is wel erg dun en de personages nogal vlak. Django's mitrailleur kan de hele film door schieten op één patronenband en het einde is compleet ongeloofwaardig. De muziek is overigens wel mooi, maar de cameravoering is op sommige momenten weer gewoon matig. Toch heb ik me wel vermaakt, daarom: 3*

Mwah, wel leuk om eens gezien te hebben vooral omdat waarschijnlijk door mij gerespecteerde hedendaagse regisseurs hier toch ook vast eens naar gekeken zullen hebben.

In vergelijking echter met de spaghetties van Leonne komt deze Django nogal amateuristisch en gedateerd over. Het camerawerk vind ik zelf ook behoorlijk matig met als dieptepunt het gevecht in de saloon waar de camera erg slordig zwiept en zomaar wat lijkt te doen.
Nero speelt een aardige Eastwood-kloon maar dat is het dan ook wel zo'n beetje, de rest van de cast is niet echt geweldig en het acteren vind ik nogal wat stroef ogen. Het plot is ook wel wat erg simpel (beetje het niveau van als ik vroeger zelf cowboytje speelde met m'n vriendjes), kogels die maar niet opgaan, een doodskist met machinegeweer dat door een man met haast (het moet wel) bovennatuurlijke krachten door de prairie en over daken wordt gesleept en vooral nogal ongeloofwaardige actiescènes (die overval ) en een toch licht tegenvallend einde (had een wat ingenieuzer einde verwacht toen Django eigenlijk niet meer kon schieten omdat z'n vingers tot appelmoes waren geslagen). Wellicht dat een en ander ook de bedoeling is hoor want de film barst echt van de foute pulp-elementen (moddergevecht met die 3 hoertjes ) maar vooral door het amateurisme kon het me gewoon niet optimaal bekoren.

Niet top maar uiteindelijk toch wel grappig. 3* lijkt me voldoende.

De spaghettiwestern is me niet geheel onbekend, maar voorlopig beperkte de kennis van het genre zich louter tot de voor ieder bekende uitspattingen van Sergio Leone. ‘Django’ was dan ook de eerste kennismaking met de relatief minder bekende, doch vormbepalende producties die het genre heeft voortgebracht. Als geheel laat 'Django' zijn potentiële kwaliteiten echter grotendeels onbenut en wekt bijgevolg een permanent halfbakken indruk.

De kenmerkende esthetiek van het genre belooft een angst inboezemende omgeving, die bol staat van het duistere fatalisme en een bijwijlen kluchtige sfeer. Door een gebrek aan uitbuiting van de esthetiek en een waarneembare duistere sfeer, blijft een zekere onverbiddelijkheid echter uit. Laat staan dat 'Django' wordt gevoed door enige opwinding, emotionele gedrevenheid en een bekwame regie.

De kijker heeft het bijgevolg moeilijk om de juiste sfeer op te snuiven, en daar dragen de weinig geloofwaardige karakterwisselingen van Django eveneens tot bij. Franco Nero, an sich al weinig charismatisch, gaat op die manier onvermijdelijk voor de bijl.

2.5*

Italo western met een lekker sfeertje.

Laatst begonnen met het werk van de andere Sergio en dat was Il Mercenario.Die is mij erg goed bevallen.Django meteen maar even besteld en die is mij wederom goed bevallen.Ik vond hem wel iets minder dan eerst genoemde, maar doet er niet veel voor onder.Helaas stond op de dvd alleen de gedubde versie.Ik had liever de originele taal gehoord.Toch stoorde mij het af en toe slecht nagesynhroniseerde niet in het verloop van het verhaal.Dit verhaal wordt in een heerlijk tempo verteld en neemt nergens haast om zo snel mogelijk naar het einde te komen.

De muziek van Bacalov is ook erg goed en draagt erg veel bij aan de sfeer.De set desing is ook erg goed en komt van de hand van Carlo Simi die ook een aantal films voor Leone heeft gedaan.Het haast spookachtig stadje met z'n modderige straat past perfect binnen dit verhaal.Het geweld past daarin ook perfect.

Helaas werd de grote climax iets de snel afgeraggeld.Dat had wel iets beter gekund.

Corbucci is zeker iemand waar ik meer van wil zien, iig zijn westerns dan.

3*

Deze pas geleden voor 2 euro bij de MediaMarkt gekocht.

In geen tijden meer gezien.

Begint erg sfeervol en Django lijkt een net zo'n geheimzinnige uitstraling te hebben als Eastwood in de Dollartrilogie...

maar dan begint hij halverwege de film plotseling steeds meer te praten en verliest al zijn mythische uitstraling, waardoor hij wordt gereduceerd tot een gewone doorsnee cowboy.

Eastwood had het goed door toen hij hele lappen tekst in de prullenbak gooide, omdat hij vond dat zijn personnage zo min mogelijk zijn beweegredenen moest uitleggen.

Helaas is dit bij Nero niet het geval, ook het verwisselen van zijn donkere coole kleding naar een doorsnee outfit helpt hier niet bij .

Het hele Mexicaanse gedeelte is sowieso niet erg interessant en past ook niet bij het broeierige begin en einde.

Het toewerken naar de finale is dan weer wel goed, je vraagt je echt als kijker af hoe Django zich daar in hemelsnaam uit zal redden, de oplossing is dan weer een lichte teleurstelling en te makkelijk.

Geen echte, maar wel een semi-klassieker.

Een dikke zeven, ofwel 3,5 ster.

geweldige film, zonde van het ietwat te fantasierijke einde, maar voor de rest een ideale spaghetti western

Alhoewel Corbucci te boek staat als een belangrijk filmmaker in het spaghetti western genre, weet zijn werk lang niet altijd te overtuigen. Tegenover een geweldige film als Il Grande Silenzio staan matige producties als Il Mercenario. Django is gelukkig wel een aardige film. Toentertijd een groot succes en van invloed op andere filmmakers. Helaas is het mysterieuze karakter al snel een prater, wat de film helaas niet ten goede komt. Er zitten enkele geweldige actiescènes in en een paar leuke vondsten, maar als geheel oogt het toch als een erg gemiddelde western. Naast die enkele goed scenes is de sterkste troef toch wel de score van Luis Bacalov. Zonder enige twijfel één van zijn meest memorabele scores voor dit genre.

Na La Grande Silenzio maar een tweede Corbucci opgezet, wederom zonder spijt. Waar het einde van die eerstgenoemde vooral voor de sterke noot zorgde, is deze spaghettifilm over de gehele strekking leuker. Opvalled aan beide films is dat ze mijn beeld van westerns over een andere boeg gooien. Stof en onaantastbare, larger than life personages ben ik vooral gewend (vooral door Clint Eastwood). Nu zie ik ineens een film in besneeuwde bergen en een film in een moddergat. In beide gevallen is de hoofdpersoon niet die mythische goedzak, zeker niet in deze film. Django hinkelt van het ene been op het andere en heeft vooral egoïstische motieven.

Voor de rest zitten hier gewoon erg veel toffe scènes in. Die doodskist, rollebollende hoeren, een opportunistische overval en een heel erg coole climax. Het maakt mij dan weinig uit dat het cheesy, amateuristisch of afgezaagd is. De lol telt, net als die originele invalshoek. Wie weet verandert dat beeld nog wel als ik meer spaghettiwesterns heb gezien, maar voorlopig is dit gewoon vier dikke sterren waard. Entertainment.

P.s. Wat is die Amerikaanse dub sleeeeeecht. De dialogen zijn veranderd, uit de context gerukt, aangepast en waardeloos ingesproken. Wat een farce. Ik heb grotendeels de originele versie gezien, maar af en toe de Amerikaanse met Engelse subs. Op mijn dvd waren de subs echter wel weer de vertalingen van de Italiaanse dialogen, dus dat liep nogal scheef dus. Debiel gedoe, dat dubben.

Wie beweerde hier op dit forum dat John Wayne en Clint Eastwood de stoerste cowboys waren. Franco Nero als Django kan ook zo tussen de twee heren in worden geplaatst. Leuke spaghetti western dit. Had nog nooit iets van Corbucci gezien en ik was razend benieuwd naar die man. Django is een erg tof personage. Lekker mysterieus en ook nog eens erg knap neergezet. De muziek is prima en gelukkig duurt de film ook vrij kort, want een super ingenieus plot heeft dit westerntje namelijk niet. Maar vermakelijk was het zeker. The Great Silence volgt binnenkort.

3*, de engelse dub was ook vrij irritant ja. Hele dialogen werden verandert aangezien er in de ondertitels soms andere dingen stonden dan ik verstond.

Simpel en regelmatig nogal knullig filmpje. Kleine tegenvaller, deze Django. Desondanks bij vlagen toch best vermakelijk én de settings zijn gewoon erg leuk, zoals (bijna) altijd bij westerns.

Zelfs voor een film uit '66 vond ik het regelmatig nogal gedateerd overkomen. Het is grotendeels allemaal nogal simpel, slordig en amateuristisch gemaakt. Aan de ene kant heeft dat z'n chames - aan de andere kant ging het soms wat te ver, waardoor het niet echt bijdroeg aan het totaalplaatje.

Django zelf is best cool, vooral in het begin. De film kent ook wel haar grappige momenten; die vechtende vrouwen in de modder of het einde. Wel geinig. Mja, best wel aardig voor een keer.

Erg vermakelijke western, maar in geen enkel opzicht geniaal.

Standaardverhaal over de lonesome revolverheld in een stadje dat "geteisterd" wordt door niet zo vriendelijke jongens. Een redelijk vast recept in de spaghetti-western, en daar is niks mis mee. De intrede van Django, met die doodskist achter hem aan en dat deuntje was een veelbelovende opening. Het daaropvolgende kwartier leren we Django kennen als een Eastwood-kloon (zelfs uiterlijk leken ze wat op elkaar, met die baard en die hoed). Tot daar het veelbelovende begin.
Zowat de rest van de film is het tegenvallen. Die romance was afgrijselijk bij de haren erbij gesleurd en totaal overbodig; die passage met Hugo en de Mexicanen was op zich niks mis mee, maar die overval was amateuristisch tot en met, en voorts had zo'n grote bende weinig charme. Liever een paar enkelingen.
Naar het einde toe betert de film terug, maar de slotscènes worden rap rap rap afgehandeld en opeens was de film gedaan. Tsja.

Franco Nero vond ik redelijk als Django. Nergens echt beangstigend, maar slecht ook niet. Rest van de cast viel wat tegen. Die Hugo viel nog mee (deed mij wat aan Eli Wallach denken), maar de rest kwam haperig over.

Zo kwamen ook enkele scènes over. Schietscènes/ de boksscène waren slecht gefilmd. Van de hak op de tak. Amper te volgen.
Natuurlijk was de muziek zeker in orde (al is die van Morricone toch altijd beter), de landschappen worden redelijk in beeld gebracht, de film had een redelijk fijn sfeertje en bevatte enkele uitstekende momenten.

Een 3*.

Voor de fans van de Italo-Westerns zeker een klassieker die je toch wel een keertje gezien moet hebben.

Zoals de users hier al aangeven begint de film erg sterk. Geweldige opening met Django die een doodskist met zich meesleept. Hij lijkt verrassend veel op een Blondie uit hetzelfde jaar. Maar Django blijft niet mythisch zoals Blondie dat wel doet.

Het begin en einde is misschien wat traag maar in het midden gebeurt genoeg. Een wapen in de kist ging wonderbaarlijk genoeg al door mijn hoofd. Snap ook goed dat dit wel een film is waar veel inspiratie vandaan is gehaald door latere regisseurs zoals Jonesy zegt.

Leuk om een keer te zien maar had wat anders verwacht.
Om even op de comment terug te komen die ik eerder vandaag plaatste, ik zou nog steeds Will Smith niet in deze rol willen zien.

Spaghettiwestern die vooral een paar sterke ingrediënten kent, zoals het personages van Franco Nero dat met die doodkist rondloopt, maar over het geheel verder weinig te bieden heeft. Daardoor onderscheidt Django zich niet direct van de concurrentie. Jammer.

Langere recensie:

Cult Movies Reviewed: Django - recensie - cultmoviesreviewed.blogspot.com

Leuke spaghetti western, die vooral opvalt door zijn hardheid.

Franco Nero kende ik al van Il Mercenario, ook een Corbucci en van hetzelfde niveau als Django. Nero doet het goed als de mysterieuze Django, die langzaam wat meer los komt.

Het camerawerk is goed, met de bekende close-ups zoals Leone ze ook vaak toepaste. Het verhaal stelt niet zo heel veel voor, maar gelukkig wordt dat gecompenseerd met een hoop actie. Soms harde actie, soms erg goed, maar altijd wel minimaal leuk om te volgen. Vooral de eerste scene met het machinegeweer is erg spectaculair.

In de tweede helft zakt het soms wel wat weg. De romance voelt ietwat geforceerd en overbodig aan. Het einde is dan wel weer erg sterk en toepasselijk. Ook de muziek is passend en verre van slecht.

Django is een fijne film met veel actie en een aantal erg leuke en sterke scènes.

3,5*

Aardige western maar toch wel een kleine tegenvaller.

De opening met ''Django'' die de doodskist achter zich aansleept met op de achtergrond de heerlijke theme song is best goed.

Het verhaaltje is in het western genre vrij standaard. Net zoals het typetje Django trouwens. De stille mysterieuze vreemdeling wordt in het begin wel goed gespeeld door Franco Nero. Jammer dat Django zijn mysterieusheid later in de film een klein beetje kwijt raakt. Ook het ontbreken van z'n donker blauwe poncho/jas later in de film is erg jammer. Gaf hem juist wel een bepaalde coolnes.
Over de actiescene's ben ik niet zo heel erg te spreken. Ik heb liever shoot-outs met 5 a 6 personen in plaats van de onoverzichtelijke shoot-outs in deze film.
Zowiezo is een boddycount van 138 in een western vrij eigenaardig.

De film kent wel meer geweld dan in de meeste andere western films. De oorscene bijvoorbeeld en ook de scene's waar ze z'n handen breken was best gruwelijk (zeker voor 1966).

Het einde vond ik dan wel weer erg makkelijk en snel gedaan. Ook jammer van de engelse dub die ik had. Die stem paste totaal niet bij Django.
Acteerwerk was (als je door de dub heenkijkt) wel aardig. Vooral opvallend dat niemand in deze film de ''good guy'' is. Zoals al eerder gezegd doet Franco Nero het best goed als Django. Maar ik vond José Bódalo als generaal Hugo er toch wel bovenuit steken. Erg leuk character die (zoals eerder gezegd op deze pagina) een beetje deed denken aan Tuco uit The Good The Bad and The Ugly.

Aardige western, waarover te vertellen valt dat het één van de eerste in het spaghettiwestern genre was en in het bijzonder de eerste uit de Django reeks.

Na het iets betere Death Rides a Horse pas mijn tweede niet-Leone spaghettiwestern, beiden gezien dankzij het tip-spel op deze site. Veel zaken die me in de Leone westerns zo aanspreken, komen hier terug: de mysterieuze vreemdeling, de krachtige soundtrack, de mooie decors en een flinke portie geweld. Echter is het in Django allemaal net iets minder goed gedaan. Waarschijnlijk gedeeltelijk door budgettaire beperkingen, maar voor een groot deel ook door een mindere cast en regisseur.

Ondanks dat Django dus geen topper is, is het wel verplicht voer voor western liefhebbers, daarom heb ik me prima vermaakt. 3,5*

Ik hou wel van spaghettiwesterns, maar met Django kan ik niet veel eerlijk gezegd. De schietpartijen zijn net iets harder, maar dat gaat ten koste van de sfeer. Geen mooie landschappen, geen dreigende camerashots, geen sfeervolle momenten, ... De formule kennen we ondertussen al. Een lonesome cowboy die in een dorp de slechterikken te lijf gaat. Alleen heeft deze Django niet het charisma van een Eastwood. Het begint goed, maar nadien lukt het de regisseur niet om het niveau te behouden. Er zijn veel beter westerns gemaakt.

Leuk hoor, zo'n onvervalste spaghetti-western, die een en al Tarantino-esk aandoet! Verhaaltechnisch stelt het weinig voor. Een mysterieuze vreemdeling die een nog mysterieuzere grafkist meesleept, zorgt voor orde en rust in een wegkwijnend stadje door het op te nemen tegen de Mexicanen en de Ku Klux Klan. Af en toe lekker gaat het over the top met veel geweld: peng peng peng peng! Wat er verder nog uitspringt in deze film is de bijzonder chille soundtrack van Luis Bacalov, die leentjebuur bij Morricone heeft gespeeld.

Cameraman-cameo.

De beroemde western die door Quentin Tarantino dusdanig bewierookt werd dat een 'remake' niet kon uitblijven. Een volstrekt andere versie met zelfs een donkere cowboy, maar wel met een knipogende Franco Nero in de cameo. Het brein achter parels als Pulp Fiction en Reservoir Dogs heeft nogal een voorliefde voor cultpulp en al wat dies meer zij. En zo mag je Django rustig kwalificeren. Ondanks de klassiekerstatus vallen regelmatig cowboys dood neer voordat ze worden neergeschoten, wordt er veel misgeslagen tijdens gevechten, staat een cameraman zichtbaar in beeld en doen de Italiaanse dubs net zo ridicuul aan als de Engelse. Voor wie dit alles niets uitmaakt blijft er op zijn minst een onderhoudend filmpje over.

Redelijk.

Absolute top van de actievolle westerns

De Kogels vliegen je om de oren en je kunt het zand bijna proeven in deze film.

Verder is de film rauw en hard,en de sfeer subliem.

Hou je van actie films en zoek je een western,dan raad ik deze van harte aan

"If you're a coffin maker... sure did pick a good town to settle, sure did."

Spaghetti Westerns vind ik altijd wel leuk en ten gelegenheid van de Western Challenge wilde ik deze cult-klassieker eens zien. Tarantino's ode/remake heb ik nog niet gezien.

Amerika, na de burgeroorlog. Django - een ex-militair van het Noorden - komt terug naar het Zuiden. De eenzame gunfighter sleept een doodskist achter zich aan. Hij red een vrouw genaamd Maria, die wordt afgetuigd door gemaskerde mannen en neemt haar mee. Aangenomen in een klein dorpje blijkt dat een Zuiderse generaal het gemunt heeft op Mexicaanse rebellen.

De film begon al meteen vol mogelijkheden. De eenzame ex-militair met zijn doodskist vond ik al snel interessant en de Ku-Klux-Klan achtige mannen van de generaal waren ook wel leuk gevonden. Al was het dan wel jammer dat snel bleek dat hij een machinegeweer in de kist had. Daarna gaat de film over op een revolutie-verhaal met twee partijen, waarvan een een oude bekende is van Django. Allemaal vrij standaard voor een Western en volgens sommige een beetje afgeleid van Akira Kurosawa's Yojimbo. Het originele zit hem in het feit dat Django niet echt een typische held is. Eastwood was dat ook al niet echt, maar Django is dat nog minder. Hij verraad zijn oude kameraad en gaat er met het goud vandoor.

Franco Nero deed het zeker niet slecht, alleen jammer dat ze de stem van Django hebben verprutst in de Amerikaanse dub. Een beetje te wijsneuzerig, teveel gepraat. De kalme stille beheerste woede van Eastwood vind ik veel sterker overkomen. Maar al met al snap ik toch wel wat Tarantino (en het publiek uit de ‘60s) in het personage heeft gezien. De film kreeg - zoals dat alleen in Italië kan - ook ontelbare onofficiële vervolgen.

De film heeft prima cinematografie. De close-ups zijn mooi geschoten en het kleurgebruik doet bijna Bavaësk aan. De long-shots leken een beetje van Sergio Leone overgenomen, maar verder vond ik de film wel een erg eigen stijl hebben. De kostuums waren goed verzorgd en door de primaire kleuren deed met me een beetje denken aan de films van Mario Bava en andere stilistische Italiaanse films uit die tijd. In dat opzicht verschilt het ook van Leone, in zijn films zul je niet zo snel vilten hoeden en kantenkraagjes zien, Leone kiest voor een wat realistischere uitstraling.

De theme-song van Rocky Roberts past misschien niet helemaal bij de harde sfeer van de film, maar is wel behoorlijk catchy en zal ik ongetwijfeld nog dagen in mijn hoofd hebben. De verdere muziek is gemaakt door Luis Bacalov. Bacalov is geen Morricone maar de muziek van Django vond ik bij vlagen toch bijzonder mooi en sloot ook goed aan op de tune.

Het verhaal van Django was niet bijzonder origineel, maar was wel vermakelijk. Een aantal sterke gunfights en een lange fistfight, veel kogels en een heleboel acteurs die spelen dat ze dood neervallen (en dit vaak net te vroeg of net te laat doen). Nee, Django wordt terecht een van de beste Spaghetti Westerns genoemd, al vind ik de films van Leone toch nog stukken beter. Ben inmiddels wel nieuwsgierig geworden naar wat Tarantino ervan gemaakt heeft.

Dit is een klassieker, met de onovertroffen Franco Nero (hij zou later Terence Hill als zijn opvolger kiezen). Een stoere western zoals ze die niet vaak meer maken. En niet te vergeten het heel pakkend deuntje van Luis Bacalov!

Aardige film over een vreemdeling die een stadje binnenkomt waar een oorlog tussen twee groepen gaande is. Een typische spaghettiwestern met een simpel plot. Een aantal prima scenes, maar het zakt hier en daar wel wat in. Een flink portie geweld en een ruige setting met ook flink wat modder. Ook nog een mooi titelnummer.

Na vijf jaar nog eens herzien, maar ik begrijp niets van de hoge waardering voor deze film. De plot speelt leentjebuur bij Kurosawa en Leone, met de "held" kan ik maar moeilijk meeleven, de stilistische trekjes zitten gevaarlijk dicht tegen het parodistische aan (de manier waarop de camera Django in het begin regelmatig "mysterieus" van onder zijn hoed laat opkijken), de massale slachtpartijen worden totaal fantasieloos in beeld gebracht, en de lokatie doet onrealistisch aan waardoor deze film een "gronding" in de werkelijkheid mist – ik vroeg me de hele tijd af waar Nathaniel zijn drank vandaan haalt, bij welke groenteboer hij de ingrediënten voor de maaltijd betrekt en wie zijn piano komt stemmen, want buiten de twee vechtende partijen en het handjevol bewoners van de saloon is er niets of niemand in zicht. Nee, deze film mist impact voor en op mij.

Spaghettier krijg je hem niet, beste Roger! Enorme cultfilm in het genre. Het mooie aan de film vind ik het mysterie van de doodskist, de (absurdistische) onverzettelijkheid van Django en het 'oorwurm' catchy muziekje. De film neemt zichzelf wat minder serieus dan de topfilms in het genre van Leone. Maar dat is juist de kracht van deze film. Dat er een stuk of 100 sequels van gemaakt zijn tot aan Django unchained zegt ook wel wat .

"In the name of the Father...the Son...and the Holy...Ghost...Amen !"

Best wel een aardige en vooral keiharde Spaghettiwestern film, die destijds brandhout maakte van drie voorzichtig gehanteerde taboes, namelijk geweld, vernedering en sadisme. Het was ook het prototype van een lange reeks gewelddadige spaghetti-westerns, geënt op wraak- en vergeldingsgedachte en regisseur Quentin Tarantino heeft er in 2012 ook een eigen versie van gemaakt, namelijk "Django Unchained (2012)". De hoofdrol in deze film wordt gespeeld door Franco Nero en ik vond hem erg lijken op Terrence Hill, die zijn carrière o.a. te danken heeft aan Franco Nero. Want omdat Terrence Hill zo leek op Franco Nero, kreeg hij werk in de filmindustrie en dat o.a. van regisseur Sergio Corbucci, die een aantal films met hem heeft gemaakt.

In dit verhaal draait het om een zwijgzame met modder bespatte ex-Yankee-soldaat die arriveert in een Mexicaans grensplaatsje, waar twee rivaliserende bendes (een stel racistische blanken, onder leiding van majoor Jackson (Eduardo Fajardo), die rode sjaals en mutsen dragen en Mexicanen onder leiding van generaal Hugo Rodriguez (José Bódalo)) die de dienst uitmaken, en een doodskist achter zich aansleept. Zijn hoofd staat naar wraak, zijn naam is Django (Franco Nero).

De film opent met een minutenlange (drie minuten) tocht van een lopende man in het Wilde Westen, begeleidt met fraaie en passende muziek (van Django Reinhardt ). Zijn tocht lijkt wat doelloos, maar de doodskist die hij achter zich meesleept spreekt boekdelen. Natuurlijk torst hij letterlijk iets met zich mee, want dat hij op wraak zint wordt gedurende de film wel duidelijk. Daarnaast is de wereld waarin hij zich begeeft er één van dood en verderf, dus om dan letterlijk een doodskist mee te slepen toont ook wel iets van je bereidwilligheid om ver te gaan in je tocht. En waarom die kist zo zwaar is wordt duidelijk na circa 35 minuten en die scène inspireerde regisseur Brian DePalma voor zijn eindscène in "Scarface (1983)".

Franco Nero is natuurlijk de grote troef in "Django". Met zijn charismatische voorkomen en blauwe ogen zet hij een gedenkwaardige hoofdrol neer. Hij is precies mysterieus genoeg, is absoluut geen doetje, maar hij is ook geen onoverwinnelijke held (de scène waarbij zijn handen worden verbrijzeld met een geweer en paarden mocht er best wezen). Hij heeft iets droevigs over zich, waardoor je onmiddellijk gegrepen wordt door zijn personage.

Het verhaal is niet heel diepgaand, maar het is wel vermakelijk en er is ook veel actie (met name veel geschiet) in te zien en dat o.a. tijdens een overval in een fort in Mexico en ook zien we modderworstellende prostituees Verder is er prima camerawerk van Enzo Barboni. De acteerprestaties zijn niet over de gehele linie even sterk, zo lijkt de actrice die de mooie Maria speelt, te weten Loredana Nusciak, maar over een enkele gezichtsuitdrukking te beschikken. En de overige bijrolacteurs in het verhaal, zoals de Mexicaanse bendeleider Hugo Rodriguez (José Bódalo), acteren behoorlijk overdreven en weten niet echt te overtuigen. Degene die voor een beetje humor zorgt is Nathaniel (Ángel Álvarez) de barman (geweldig hoe hij een biertje schuift over de lengte van de toonbank van de bar naar een hoertje), waar het helaas slecht mee afloopt.

Maar de actie (al na circa vier minuten) maakt veel goed. Er zitten schitterende, soms gruwelijke (zo wordt er namelijk bij iemand een oor afgesneden, krijgt Maria er flink van langs met de zweep tijdens de opening en natuurlijk de al eerder genoemde scène met de handen van Django), scènes in die je op het puntje van je stoel houden (o.a. het einde met het gebed bij de kruizen van het kerkhof van Tombstone, waarbij Django afrekent met de man, te weten majoor Jackson, die de dood van zijn vrouw op zijn geweten heeft) en visueel mocht de film er zeker wezen. Het landschap is modderig (inclusief drijfzand) en desolaat en je zou er nog niet dood gevonden willen worden.

Al met al leverde regisseur Sergio Corbucci met "Django" een baanbrekende film af, die je alleen daarom al gezien moet hebben.

P.S. de eerste aflevering van "De kijk van Koolhoven" (zeer interessant en leuk om naar te kijken) stond in het teken van de Spaghettiwestern en daarin kreeg "Django" ook aandacht.

Zuivere spaghetti-western die terug bekend werd toen Tarantino zich ermee bemoeide. Django is bruut en verliest geen tijd met gepalaver, maar investeert in veel actie en een hoge bodycount. Het openingsshot toont een man die een doodskist met zich meezeult. Hij redt een schone uit de handen van vrouwonvriendelijke Mexicanen, en begeeft zich naar een spookstadje. En zoals dat meestal gaat in een spookstad, is de saloon de enige plaats waar nog menselijk leven te bespeuren is (de saloonuitbater en enkele hoeren). Deze dorpelingen worden geterroriseerd door majoor Jackson, een notoire ku klux klan leider die in zijn vrije tijd mexicaantjes neerknalt.

Hoewel het zeker een goede western is, ziet alles er basic uit, bevolkt met karikaturale personages, maar vaak mooi in scène gezet.

Django, de inspiratie die leidde tot Django Unchained van QT, althans dat zou je zeggen, tot ik de film er in deed en de eerste beelden op het scherm verschenen begeleid door Rocky Roberts. Ja, dit is wel duidelijk, de vraag restte alleen nog of deze Django verder iets zo zijn met Franco Nero.

Zowel grappig als onbewust is de keuze deze film daags na Once Upon A Time In Hollywood te gaan kijken. Een cirkel die op grappige wijze rond geraakt tussen deze Django, Quentin Tarantino en Once Upon. Rick Dalton gaat op een gegeven moment voor Corbucci werken en maakt soortgelijke spaghetti westerns, vet aangezet, smerig, schmierend en nagesynchroniseerd. Precies het beeld dat verteld wordt in Once Upon, en precies het beeld dat men laat zien in Django.

Django, zwijgzaam en ondoorgrondelijk, de straten smerig en desolaat, vijanden talrijk, een te vereffenen rekening, een treurige sfeer en heel veel bloedvergieten. En dat met sfeervolle muziek in een mooi gritty en vooral vlot jasje dat niet te lang duurt om nogmaals die fantastische vervallen set en huizen aan te halen. Minpunten? Jazeker, de nasynchronisatie is eeuwig zonde alleen al om die zware rauwe stem van Nero te moeten missen, toch iets dat het plaatje voor mij nog completer gemaakt had. Het acteerwerk neigt eerder naar schmieren en de onontkoping is natuurlijk erg sterk maar dit hoort eerder bij het genre dan dat dit afbreuk doet. Wel erg slecht is het bijzondere machinegeweer, waarvan de munitieband niet beweegt, het wapen geen lege hulzen produceert en het wapen ook niet eens een trekker blijkt te hebben.

Al met al is Django een uitermate vermakelijke film en zoals ik begrijpt een hit in de Europese bioscopen en de doorbraak van Corbucci. Leuk, echt leuk voor een keer.