Django (1966)

Naar aanleiding van Tarantino's film heb ik eerst dit origineel eens bekeken, had hem trouwens nog nooit gezien.

De film komt nu misschien wat oubollig over maar het is een typische jaren '60 spaghetti western en ik vond hem wel goed.

Heb me zeer zeker niet verveeld met deze film, maar toch moet ik toegeven dat ik de films van Sergio Leone beter vind, maar da's een detail.

Ik heb de prent op blu-ray bekeken, en de film is mooi gerestaureerd, goede beelden, maar men had ook de soundtrack een boost mogen geven, die is helaas in mono gebleven.

Prima 60er jaren film.

Acterene viel wat tegen maar het vis een B-film daus dat hoort.

Aardige western, waarover te vertellen valt dat het één van de eerste in het spaghettiwestern genre was en in het bijzonder de eerste uit de Django reeks.

Na het iets betere Death Rides a Horse pas mijn tweede niet-Leone spaghettiwestern, beiden gezien dankzij het tip-spel op deze site. Veel zaken die me in de Leone westerns zo aanspreken, komen hier terug: de mysterieuze vreemdeling, de krachtige soundtrack, de mooie decors en een flinke portie geweld. Echter is het in Django allemaal net iets minder goed gedaan. Waarschijnlijk gedeeltelijk door budgettaire beperkingen, maar voor een groot deel ook door een mindere cast en regisseur.

Ondanks dat Django dus geen topper is, is het wel verplicht voer voor western liefhebbers, daarom heb ik me prima vermaakt. 3,5*

beetje houterig

schiterend geluid en goeie muziek

leuk en dat voor 1966

maar haalt het niet op geen manier voor de topper van 1969 !!''once upon a time in the west''

Ik hou wel van spaghettiwesterns, maar met Django kan ik niet veel eerlijk gezegd. De schietpartijen zijn net iets harder, maar dat gaat ten koste van de sfeer. Geen mooie landschappen, geen dreigende camerashots, geen sfeervolle momenten, ... De formule kennen we ondertussen al. Een lonesome cowboy die in een dorp de slechterikken te lijf gaat. Alleen heeft deze Django niet het charisma van een Eastwood. Het begint goed, maar nadien lukt het de regisseur niet om het niveau te behouden. Er zijn veel beter westerns gemaakt.

Ik vind het toch wel moeilijk om in te zien waar de grote reputatie van deze film op berust, zeker omdat hij ná A fistful of dollars verscheen en daar voor mijn gevoel zo veel van leent en zo weinig aan toevoegt. Pluspunten zijn de prachtige opnames en kleuren, de aardige schurkenrol voor de Amerikaanse generaal en de fraaie vrouwelijke hoofdpersoon. Jammer dat op mijn goedkope DVD niet de Italiaanse geluidsband staat, want naar ik heb begrepen zou de echte stem van Franco Nero een stuk "persoonlijker" klinken dan de vlakke Engelse dub en het personage bovendien ook een iets grimmiger nuance geven. Voorlopig zet ik mijn score precies in het midden, want misschien moet ik het allemaal nog eens laten bezinken alvorens deze film een tweede kijkbeurt te gunnen.

Leuk hoor, zo'n onvervalste spaghetti-western, die een en al Tarantino-esk aandoet! Verhaaltechnisch stelt het weinig voor. Een mysterieuze vreemdeling die een nog mysterieuzere grafkist meesleept, zorgt voor orde en rust in een wegkwijnend stadje door het op te nemen tegen de Mexicanen en de Ku Klux Klan. Af en toe lekker gaat het over the top met veel geweld: peng peng peng peng! Wat er verder nog uitspringt in deze film is de bijzonder chille soundtrack van Luis Bacalov, die leentjebuur bij Morricone heeft gespeeld.

Cameraman-cameo.

De beroemde western die door Quentin Tarantino dusdanig bewierookt werd dat een 'remake' niet kon uitblijven. Een volstrekt andere versie met zelfs een donkere cowboy, maar wel met een knipogende Franco Nero in de cameo. Het brein achter parels als Pulp Fiction en Reservoir Dogs heeft nogal een voorliefde voor cultpulp en al wat dies meer zij. En zo mag je Django rustig kwalificeren. Ondanks de klassiekerstatus vallen regelmatig cowboys dood neer voordat ze worden neergeschoten, wordt er veel misgeslagen tijdens gevechten, staat een cameraman zichtbaar in beeld en doen de Italiaanse dubs net zo ridicuul aan als de Engelse. Voor wie dit alles niets uitmaakt blijft er op zijn minst een onderhoudend filmpje over.

Redelijk.

Een film die vrij plotseling in de spotlights kwam te staan door bovengenoemde ode.

De film volgt het spaghetti western concept zou nauw dat de film van begin tot eind uitgetekend kan worden, maar laat dat nou juist de charme van dit werkje zijn.

De acteerprestaties kunnen uiteraard beter en men probeert duidelijk de film grootser te maken dan dat het eigenlijk is. Franco Nero was een geweldige keuze voor het spelen van deze rol en de rest van de cast doet het naar mijn mening ook niet onaardig. Regelmatig zat ik toch weer met een grijns van oor tot oor toe te kijken hoe het titelpersonage met een haast kinderlijk gemak het stadje verlost van de verschillende boemannen die de omgeving terroriseren.

Erg vermakelijke film waar je lekker weinig bij na hoeft te denken. Heerlijk om eens het verstand bij op nul te zetten.

Eigenlijk merkwaardig om te zien hoe men tegenwoordig denkt over Django en de Leone spaghetti westerns met Eastwood.

De commentaren vallen nu meestal uit in het voordeel van de Eastwood films, en het lijkt daardoor of dat steeds zo geweest is.

Feit is echter dat de Django films destijds bij verre de populairste waren.

Tegen Django kon geen enkele andere "spaghetti-held" het opnemen.

Zo'n 60 films droegen terecht , maar vaker onterecht, de titel "Django", en de kassabel bleef rinkelen, ook voor de slechtste van die producties, gewoon omdat het personage gigantisch populair was.

pure nostalgie dit. Had 'em als kind ooit gezien en was onder de indruk. Heb alleen in herinnering dat Django een gatling-gun gebruikte. Jammer, was 'maar' een machinegun.

Na Tarantino's meesterwerk deze originele ook maar aangeschaft. Pareltje, nog steeds!!

Kei hard voor z'n tijd.

Deze laatst op blu ray aangeschaft en nu eindelijk in het Italiaans kunnen bekijken. Dat scheelt toch wel veel. Ik doe er een halfje bij.

Er zijn maar weinig overeenkomsten tussen deze film (rasisme, massaslachtingen) en Django unchained van Tarentino.

Django is een B-film met een naief verhaal. Ik had moeite om hem helemaal uit te zitten.

Lone Star' John Sayles will direct and write “Django Lives” with Franco Nero !

Cool!

Klopt! Werd hier even door verrast. Niet de eerste de beste regisseur die dit oppakt. Mét Franco!

Door het origineel uit 1966 was ik even in de veronderstelling dat hij al lang naar de eeuwige jachtvelden was vertrokken.

neee, althans, sowieso niet lang, je zag hem toch in Django Unchained nog langskomen? Die stond niet met een been in het graf hoor

Shit, nu moet ik die nog een keer zien

Alleen dan die scene in Candyland kijken waar hij als een soort van cameo aan de bar zit/staat. Stelt niet veel voor en is voorbij voor je het weet.

de grunt

Nero had er wel maar een klein rolletje in, maar zag er zeker nog fit genoeg uit.

Franco Nero's cameo in Django unchained (46 seconden van je leven)

Thx boys

Absolute top van de actievolle westerns

De Kogels vliegen je om de oren en je kunt het zand bijna proeven in deze film.

Verder is de film rauw en hard,en de sfeer subliem.

Hou je van actie films en zoek je een western,dan raad ik deze van harte aan

"If you're a coffin maker... sure did pick a good town to settle, sure did."

Spaghetti Westerns vind ik altijd wel leuk en ten gelegenheid van de Western Challenge wilde ik deze cult-klassieker eens zien. Tarantino's ode/remake heb ik nog niet gezien.

Amerika, na de burgeroorlog. Django - een ex-militair van het Noorden - komt terug naar het Zuiden. De eenzame gunfighter sleept een doodskist achter zich aan. Hij red een vrouw genaamd Maria, die wordt afgetuigd door gemaskerde mannen en neemt haar mee. Aangenomen in een klein dorpje blijkt dat een Zuiderse generaal het gemunt heeft op Mexicaanse rebellen.

De film begon al meteen vol mogelijkheden. De eenzame ex-militair met zijn doodskist vond ik al snel interessant en de Ku-Klux-Klan achtige mannen van de generaal waren ook wel leuk gevonden. Al was het dan wel jammer dat snel bleek dat hij een machinegeweer in de kist had. Daarna gaat de film over op een revolutie-verhaal met twee partijen, waarvan een een oude bekende is van Django. Allemaal vrij standaard voor een Western en volgens sommige een beetje afgeleid van Akira Kurosawa's Yojimbo. Het originele zit hem in het feit dat Django niet echt een typische held is. Eastwood was dat ook al niet echt, maar Django is dat nog minder. Hij verraad zijn oude kameraad en gaat er met het goud vandoor.

Franco Nero deed het zeker niet slecht, alleen jammer dat ze de stem van Django hebben verprutst in de Amerikaanse dub. Een beetje te wijsneuzerig, teveel gepraat. De kalme stille beheerste woede van Eastwood vind ik veel sterker overkomen. Maar al met al snap ik toch wel wat Tarantino (en het publiek uit de ‘60s) in het personage heeft gezien. De film kreeg - zoals dat alleen in Italië kan - ook ontelbare onofficiële vervolgen.

De film heeft prima cinematografie. De close-ups zijn mooi geschoten en het kleurgebruik doet bijna Bavaësk aan. De long-shots leken een beetje van Sergio Leone overgenomen, maar verder vond ik de film wel een erg eigen stijl hebben. De kostuums waren goed verzorgd en door de primaire kleuren deed met me een beetje denken aan de films van Mario Bava en andere stilistische Italiaanse films uit die tijd. In dat opzicht verschilt het ook van Leone, in zijn films zul je niet zo snel vilten hoeden en kantenkraagjes zien, Leone kiest voor een wat realistischere uitstraling.

De theme-song van Rocky Roberts past misschien niet helemaal bij de harde sfeer van de film, maar is wel behoorlijk catchy en zal ik ongetwijfeld nog dagen in mijn hoofd hebben. De verdere muziek is gemaakt door Luis Bacalov. Bacalov is geen Morricone maar de muziek van Django vond ik bij vlagen toch bijzonder mooi en sloot ook goed aan op de tune.

Het verhaal van Django was niet bijzonder origineel, maar was wel vermakelijk. Een aantal sterke gunfights en een lange fistfight, veel kogels en een heleboel acteurs die spelen dat ze dood neervallen (en dit vaak net te vroeg of net te laat doen). Nee, Django wordt terecht een van de beste Spaghetti Westerns genoemd, al vind ik de films van Leone toch nog stukken beter. Ben inmiddels wel nieuwsgierig geworden naar wat Tarantino ervan gemaakt heeft.

Django is een echte cultfilm onder het genre spaghetti westerns, en ook erg gewelddadig en vooral voor de jaren 60. Deze film is naast de klassiekers, A Fistful Of Dollars, For A Few Dollars More en natuurlijk The Good, The Bad & The Ugly van de meester hem zelf Sergio Leone de grondleggers van het spaghetti

western genre. En de naam spaghetti kregen deze films mee omdat de regisseurs allemaal uit Italie kwamen, en de films werden opgenomen in Italie en Spanje omdat dat veel goedkoper was. Het verhaal gaat over Django een militair van het noorden die met zijn grafkist (wat zou daar in zitten) reist naar een klein dorpje en het aan de stok krijgt met een bende die veel weg heeft van de Ku-Klux-Klan. Franco Nero speelt de hoofdrol dus en hij zou later in Django Unchaind van Quentin Tarantino een kleine cameo rol spelen best wel leuk en een ode daaraan. De rest van de cast zin onbekende acteurs en actrices waarvan bijna alles ook nog eens is nagesynchroniseerd, wel humor dat wel. De setting van het stadje ziet er erg duister en ook smerig uit en dat is een pluspunt. Hoe het verhaal afloopt dan moet je hem zelf gaan zien je zult niet worden teleurgesteld als je van dit genre houd.

Verrassend goede film! De sfeer is top en het verhaal is OK. Dat gesleep met die kist is gaaf.

Dit is een klassieker, met de onovertroffen Franco Nero (hij zou later Terence Hill als zijn opvolger kiezen). Een stoere western zoals ze die niet vaak meer maken. En niet te vergeten het heel pakkend deuntje van Luis Bacalov!

Aardige film over een vreemdeling die een stadje binnenkomt waar een oorlog tussen twee groepen gaande is. Een typische spaghettiwestern met een simpel plot. Een aantal prima scenes, maar het zakt hier en daar wel wat in. Een flink portie geweld en een ruige setting met ook flink wat modder. Ook nog een mooi titelnummer.

Leuke western die prima in elkaar is gezet en lekker wegkijkt.

Django + Texas, Adios Blu-ray: Limited Edition

Alleen in Amerika verkrijgbaar. Maar dat mag de pret niet drukken