Interstellar (2014)

Dat vind ik nog niet zo gek van Nolan. Dat is allemaal niet zo quasifilosofisch, zoals Tenet, Interstellar, en die film over Tesla, kan even de naam niet zo voor de geest halen.

Jammere wel van die Dark Knight is natuurlijk Christian Bale, die bijna een lachwekkende Batman neerzet. Maar misschien kan Bale dat ook wel niet helpen, superhelden zijn wel vaker lachwekkend.

Je bent geen fan dat is duidelijk ✌️

Megaslecht

Na 10 jaar weer eens opgezet. Waardering verhoogd van 4* naar 5*, want wat is dit een prachtfilm. Een film waarvoor ik 10 jaar geleden wellicht nog te jong was om de potentie van in te zien. De emoties die deze film teweeg weet te brengen, zelfs meerdere keren, is wonderbaarlijk. Denk aan momenten als: Wanneer Cooper afscheid neemt van zijn dochter Murph, die op een gegeven moment zegt: "Then I'll keep it broken so you have to stay". Wanneer men bij de eerste planeet aankomt en realiseert wat de consequenties zullen zijn wanneer ze hierop landen. De scene waarbij Cooper en Brand terugkeren op de Endurance en een zichtbaar verouderde Romilly ze opwacht, waarbij ze te horen krijgen dat ze 23 jaar zijn weggeweest gevolgd door een scene met 23 jaar aan video opnames van geliefden. Het overlijden van Professor Brand, waarbij duidelijk wordt dat "Plan A" bij voorbaat al kansloos werd geacht. Het moment waarop een nog altijd jonge Cooper zijn dochter Murph op haar sterfbed weer tegenkomt. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Dan heb je ook nog de fantastische beelden. De eerste planeet, op het eerste oog niks bijzonders als puur water planeet, maar dan komen de enorme golven die er prachtig en tegelijkertijd angstaanjagend uitzien. Het zwarte gat en het vijde dimensie. Natuurlijk is dit alles heel fantasierijk, want we weten gewoonweg niet wat er zich in zo'n zwart gat bevindt en ook weten we niks over een vijfde dimensie. We hebben er wel theorieën over, maar meer dan dat zijn ze ook niet. Het verhaal is verder ook prima. Laat ik het zo stellen dat ik mij gedurende de 169 minuten geen seconde heb verveeld. Tegenwoordig kijk ik liever films van zo'n 90 tot 110 minuten, maar deze had van mij nog veel langer mogen duren. Dat zegt eigenlijk wel genoeg. Als laatst natuurlijk ook een groot compliment aan het (wederom) geweldige muziek van de legendarische Hans Zimmer. De leegte die je voelt bij het horen van de main theme... het besef dat we als mens helemaal niks voorstellen in de immense ruimte. Zo pijnlijk en tegelijkertijd zo mooi.

Met het open eind hebben ze alvast de mogelijkheid behouden voor een vervolg, die er na 10 jaar nog altijd niet is gekomen. Hopelijk wordt dit niet zo'n gevalletje dat na 20 jaar een sequel krijgt omdat men weer eens geen ideeën heeft en goedkoop wil cashen met een slecht vervolg. Interstellar verdient wat dat betreft beter.

Je ziet meteen dat deze film, zoals alles van Christopher Nolan, met zorg en vakmanschap is gemaakt. Niet alleen maar visueel spektakel, maar ook voedsel voor de geest. Een film die je aan het denken zet en dat heb ik dan ook gedaan. Ik ben niet opgeleid tot natuurkundige, dus een groot aantal technische aspecten gingen mij boven de pet. De relativiteitstheorie denk ik soms te snappen maar als u mij vraagt het uit te leggen dan kan ik dat niet. Dat gezegd hebbende wil ik toch een paar opmerkingen plaatsen over een paar dingen die me opvielen. Het verhaal zit op zich goed in elkaar, iedere scene heeft een doel en leidt ergens heen. Maar ik vond de film in de rolverdeling ook iets ouderwets hebben. Iets traditioneel Amerikaans dat me tegen de borst stuit. Alles wordt iets te keurig afgevinkt, zeker op het einde wordt het me veel te sentimenteel. En wat ik echt niet begrijp is de scene, en ik blijf nu vaag om niet teveel weg te geven, op het eind waar de vader zijn jonge dochter hints geeft om iets wel en iets niet te doen; in die scène zit een tegenstrijdigheid die niet klopt niet binnen het verhaal.

Afijn, verder genoten hoor, maar voor mij blijft Momento het meesterwerk van Christopher Nolan.

Tja....het begint best interessant. Maar hoe verder de film komt krijg je tijdreizen, wormgaten, zwarte gaten, andere planeten, robots, 3-4-5 verschillende dimensies, natuurkunde, wiskunde en scheikunde....u begrijpt het al. Dit is voor mij allemaal te veel

Diverse jaren geleden al gezien.. Maar voldoende vergeten om het toch weer spannend te zien.... Deze astronomische fantasie met veel filosofie is toch een juweeltje door het vakmanschap waarmee die gemaakt is... Nergens sentiment of brallerigheid of oppervlakkigheid... Het uitbeelden van andere dimensies is spiritueel gezien vaak niet zo sterk, maar soms verrassend..... Drama is nergens overacted.. En verbondenheid / liefde ligt overal net onder de oppervlakte.. en riep de nodige emoties op. Natuurlijk is het soms te onecht maar omdat het niet opgeblazen is, maar soms vaag gelaten, stoort het niet....

Uiteindelijk laat de film hoop tot zijn recht komen..