Interstellar (2014)

Dat vind ik nog niet zo gek van Nolan. Dat is allemaal niet zo quasifilosofisch, zoals Tenet, Interstellar, en die film over Tesla, kan even de naam niet zo voor de geest halen.

Jammere wel van die Dark Knight is natuurlijk Christian Bale, die bijna een lachwekkende Batman neerzet. Maar misschien kan Bale dat ook wel niet helpen, superhelden zijn wel vaker lachwekkend.

Je bent geen fan dat is duidelijk ✌️

Megaslecht

Na 10 jaar weer eens opgezet. Waardering verhoogd van 4* naar 5*, want wat is dit een prachtfilm. Een film waarvoor ik 10 jaar geleden wellicht nog te jong was om de potentie van in te zien. De emoties die deze film teweeg weet te brengen, zelfs meerdere keren, is wonderbaarlijk. Denk aan momenten als: Wanneer Cooper afscheid neemt van zijn dochter Murph, die op een gegeven moment zegt: "Then I'll keep it broken so you have to stay". Wanneer men bij de eerste planeet aankomt en realiseert wat de consequenties zullen zijn wanneer ze hierop landen. De scene waarbij Cooper en Brand terugkeren op de Endurance en een zichtbaar verouderde Romilly ze opwacht, waarbij ze te horen krijgen dat ze 23 jaar zijn weggeweest gevolgd door een scene met 23 jaar aan video opnames van geliefden. Het overlijden van Professor Brand, waarbij duidelijk wordt dat "Plan A" bij voorbaat al kansloos werd geacht. Het moment waarop een nog altijd jonge Cooper zijn dochter Murph op haar sterfbed weer tegenkomt. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Dan heb je ook nog de fantastische beelden. De eerste planeet, op het eerste oog niks bijzonders als puur water planeet, maar dan komen de enorme golven die er prachtig en tegelijkertijd angstaanjagend uitzien. Het zwarte gat en het vijde dimensie. Natuurlijk is dit alles heel fantasierijk, want we weten gewoonweg niet wat er zich in zo'n zwart gat bevindt en ook weten we niks over een vijfde dimensie. We hebben er wel theorieën over, maar meer dan dat zijn ze ook niet. Het verhaal is verder ook prima. Laat ik het zo stellen dat ik mij gedurende de 169 minuten geen seconde heb verveeld. Tegenwoordig kijk ik liever films van zo'n 90 tot 110 minuten, maar deze had van mij nog veel langer mogen duren. Dat zegt eigenlijk wel genoeg. Als laatst natuurlijk ook een groot compliment aan het (wederom) geweldige muziek van de legendarische Hans Zimmer. De leegte die je voelt bij het horen van de main theme... het besef dat we als mens helemaal niks voorstellen in de immense ruimte. Zo pijnlijk en tegelijkertijd zo mooi.

Met het open eind hebben ze alvast de mogelijkheid behouden voor een vervolg, die er na 10 jaar nog altijd niet is gekomen. Hopelijk wordt dit niet zo'n gevalletje dat na 20 jaar een sequel krijgt omdat men weer eens geen ideeën heeft en goedkoop wil cashen met een slecht vervolg. Interstellar verdient wat dat betreft beter.

Je ziet meteen dat deze film, zoals alles van Christopher Nolan, met zorg en vakmanschap is gemaakt. Niet alleen maar visueel spektakel, maar ook voedsel voor de geest. Een film die je aan het denken zet en dat heb ik dan ook gedaan. Ik ben niet opgeleid tot natuurkundige, dus een groot aantal technische aspecten gingen mij boven de pet. De relativiteitstheorie denk ik soms te snappen maar als u mij vraagt het uit te leggen dan kan ik dat niet. Dat gezegd hebbende wil ik toch een paar opmerkingen plaatsen over een paar dingen die me opvielen. Het verhaal zit op zich goed in elkaar, iedere scene heeft een doel en leidt ergens heen. Maar ik vond de film in de rolverdeling ook iets ouderwets hebben. Iets traditioneel Amerikaans dat me tegen de borst stuit. Alles wordt iets te keurig afgevinkt, zeker op het einde wordt het me veel te sentimenteel. En wat ik echt niet begrijp is de scene, en ik blijf nu vaag om niet teveel weg te geven, op het eind waar de vader zijn jonge dochter hints geeft om iets wel en iets niet te doen; in die scène zit een tegenstrijdigheid die niet klopt niet binnen het verhaal.

Afijn, verder genoten hoor, maar voor mij blijft Momento het meesterwerk van Christopher Nolan.

Tja....het begint best interessant. Maar hoe verder de film komt krijg je tijdreizen, wormgaten, zwarte gaten, andere planeten, robots, 3-4-5 verschillende dimensies, natuurkunde, wiskunde en scheikunde....u begrijpt het al. Dit is voor mij allemaal te veel

Diverse jaren geleden al gezien.. Maar voldoende vergeten om het toch weer spannend te zien.... Deze astronomische fantasie met veel filosofie is toch een juweeltje door het vakmanschap waarmee die gemaakt is... Nergens sentiment of brallerigheid of oppervlakkigheid... Het uitbeelden van andere dimensies is spiritueel gezien vaak niet zo sterk, maar soms verrassend..... Drama is nergens overacted.. En verbondenheid / liefde ligt overal net onder de oppervlakte.. en riep de nodige emoties op. Natuurlijk is het soms te onecht maar omdat het niet opgeblazen is, maar soms vaag gelaten, stoort het niet....

Uiteindelijk laat de film hoop tot zijn recht komen..

Ongelooflijk dat ik deze film niet eerder heb gezien. 11 jaar oud, maar nog steeds een meesterlijk.

De eerste helft vond ik McConaughey wat irritant acteren. Er zitten (uiteraard) wat plotholes in maar voor een film die speelt met de tijd zijn dat er bijzonder weinig. En soms zitten er wat ongeloofwaardigheden in die makkelijk anders hadden gekund (bv. de ontmoeting met Romilly terug op de Endurance na 23 jaar, dat ging echt te gladjes en met te weinig emoties en aftakeling van Romilly). Maar, dat allemaal gezegd hebbende: het zijn details vergeleken wat goed gaat.

Eindelijk weer eens een film die ruim de tijd durft te nemen om een verhaal te vertellen gewoon omdat het verhaal het nodig heeft. De film duurt geen minuut te lang. Een perfecte mix van emoties, spanning, mystery etc. De film geeft ook voldoende stof tot nadenken. Ze hebben ook geprobeerd de natuurkundige principes zo veel mogelijk in tact te laten. De film kakt nergens in blijft continu spannend. Het geheel zit ook wonderbaarlijk goed in elkaar. Veel films die met de tijd spelen vliegen vaak ergen uit de bocht, maar niet hier. Hier is goed over nagedacht. Ook een groot compliment voor de jeugdige Foy: ze heeft een beperkte rol, maar wat een geweldig acteertalent! Ze heeft haar emoties zo geloofwaardig neergezet....

Tot slot moet de filmmuziek vermeld worden. Ik weinig films waarbij de gehele film zó sterk wordt gedragen door de soundtrack die continu, opvallend aanwezig, maar zonder te storen. Nee, de filmmuziek is hier echt onderdeel van de beleving geworden en versmelt met de film tot een complete beleving. Geweldige prestatie van Hans Zimmer.

Je voelt 'm al een beetje aankomen.... 5 sterren. Aanrader!

Zo'n film die ik eigenlijk al sinds de release op mijn lijstje heb staan, maar die ik steevast ben misgelopen. Verwachtingen waren daardoor ook wel al behoorlijk hooggespannen, maar dat kon ook bijna niet meer anders: wanneer iemand in mijn omgeving over deze film praat is het altijd vol lof. Christopher Nolan is ook een regisseur waar ik vertrouwen in heb, al zeg ik erbij dat dit met name op basis van jeugdherinneringen is. De Batman-films en Inception, zijn films die hoog bij mij scoorden, heb ik al lang niet meer gezien en films die ik recenter geleden gezien heb scoren amper een voldoende.

Toch met hoge verwachtingen hieraan begonnen en het is alweer even geleden dat ik zo heen en weer geslingerd werd wat betreft mijn mening. De film begint best aardig. Er wordt best geïnvesteerd in de relatie tussen Cooper en Murph en daar heeft de film mijns inziens blijvend profijt van. Bij de introductie van NASA, juist het moment waarop mijn enthousiasme de overtreffende trap zou moeten krijgen, bekruipt me het gevoel dat er iets misgaat. Hier begint de film voor het eerst ook al wat te rekken. Lancering gebeurt dan weer verrassend snel, om vervolgens echt op de rem te trappen. Je krijgt als kijker behoorlijk wat technisch gezwets aan boord te verduren en hoewel ik me natuurlijk zeker kan inbeelden dat bemanningsleden op een dergelijke manier moeten communiceren, haalt het wel de vaart uit de film. De excursies naar de planeten die daarna volgen zijn niet vervelend, noch zijn ze spectaculair. Visueel is het zeker niet lelijk allemaal, maar tegelijkertijd raak ik er ook niet bepaald door overdonderd. De planeten mogen qua design natuurlijk best eenvoudig blijven, maar het schuurt een beetje tegen het saaie aan. Wél dan weer sterk hoe er ook met geluid gespeeld wordt. De sterfscène van Matt Damons personage is bijvoorbeeld verbluffend.

Wat Interstellar voor mij interessant houdt is de band tussen vader en dochter. Matthew McConaughey doet het wat dat betreft prima, want hij kwam wel geloofwaardig over als worstelende vader die de consequenties van zijn keuze onder ogen moet zien. Overig acteerwerk is ook zeker voldoende, al vind ik het wel opvallend dat van de vele bekende namen ik maar weinig mensen echt vind sprankelen. Zeker zo'n Anne Hathaway levert eigenlijk best een bleek personage af, terwijl ze in principe qua acteren weinig fout doet. Hetzelfde geldt voor een Casey Affleck, al moet gezegd worden dat het personage Tom er überhaupt nogal bekaaid vanaf komt. Nee, leuk om de vele bekende gezichten te spotten, maar alleen vader en dochter wisten mij als personages te boeien.

Vandaar dat ik misschien ook best goed overweg kon met het laatste uur van de film. De twist, waar blijkt dat Cooper zélf achter de geest-achtige communicatie zat, is een logische, maar wat mij betreft werkt hij wel. Het kleurt het verhaal mooi in. Dat deel levert de film, naar mijn mening, echt credits op. Daarom vind ik het dan ook eens zo jammer dat er daarna gekozen wordt voor een anticlimax. De lange aanloop naar het redden van de mensheid en de hereniging tussen Cooper en Murph wordt vluchtig afgeraffeld en alles lijkt gelijk even in de starblokken te moeten worden gezet voor een eventueel vervolg. Zo komt het op mij over en dat vind ik zonde.

Qua beoordeling zit ik een beetje in dubio. Een voldoende is zeker terecht: je kan zeggen wat je wil, maar Nolan zet een ambitieuze film neer en dat kan ik waarderen. Bijna drie uur de aandacht vasthouden is natuurlijk ook best een opgave, maar naar mijn mening had er best hier en daar wat gesneden kunnen worden en had juist het einde uitgebreider aan bod mogen komen. In visueel opzicht is Intestellar alleszins degelijk en ook de muziek van Hans Zimmer mag er wezen. Maar het feit blijft dat ik het bij vlagen een moeizame en langdradige zit vond, terwijl dit wat mij betreft niet nodig was geweest.

3*