Another Me (2013)

Verrassende score op IMDB (8,0 / 84), is het een marketingpoging om de waardering te manipuleren? Ben benieuwd hoe het over een jaar is, want deze film van Isabel Coixet wordt in Spanje rampzalig ontvangen, op de Spaanse site Filmaffinity.com heeft het een score van 3,3 (op een schaal van 10) met 136 stemmen.

In één woord: bizar.

Ik ben benieuwd naar de meningen van anderen, ik weet niet goed wat ik hiervan moet denken.

Interessant, het concept van een spooktweeling, die het leven van Fay over wil nemen. Fay is heerlijk aan het puberen en krijgt steeds meer op haar bordje. Haar vader is terminaal ziek en haar moeder doet het met een ander en verstopt dat niet eens, die zit gewoon in een auto te vozen met een ander op haar eigen oprit, waar haar zieke man het kan zien. Intussen krijgt Fay problemen op school, deels door haar rivale Monica die haar uit jaloezie in alles kopieert, en deels door haar eigen concentratieproblemen en waanbeelden. Het feit dat Fay en Monica beide lang rood haar hebben is verwarrend, we denken als kijker dat zij degene is die Fay overal stalkt, zeker wanneer Monica kort na Fay haar lange rode lokken kort knipt in hetzelfde kapsel. We komen er pas later achter dat Fay een tweelingzusje had, die in de baarmoeder is gestorven omdat de ouders destijds moesten kiezen, of één baby sterft of beide baby's plus de moeder. Monica is een stoorzender die nog meer verwarring toevoegt aan Fay's leven, maar de echte bron van problemen is dus het tweelingzusje, die Fay's leven over wil nemen omdat zij het oneerlijk vindt dat zij moest sterven.

Tsja, we worden als kijker een paar keer goed op een dwaalspoor gezet. De film is meer een puzzel, er zijn geen echte schrikmomenten, maar een paar druppels bloed en een hoop drama. Zeker mooie beelden en zeer goed acteerwerk. Een indrukwekkend geheel dat gestaag naar een climax toewerkt. We kennen Jonathan Rhys-Meyers van August Rush. Weke knietjes krijg ik van die man.

3 sterren. Maar het kan zijn dat ik dit later aanpas.

Mooi psychologisch drama. Ik vond het alleen een beetje saai soms.
Er had wel wat meer actie in gemogen.

En er was een moment in de film waarvan ik dacht, dat is niet mogelijk. Mogelijk in de zin van - als je denkt dat er geesten bestaan in de wereld en binnen die wereld gaat redeneren. Dat was namelijk het moment dat Fay zich ziek had gemeld maar haar dubbelgangster / geest zonder dat ze het wist haar plaats op school had ingenomen. Als ze echt een geest was dan had dat toch niet gekunt?

Ze hadden hier zoveel meer mee kunnen doen. Nu zijn er wat ongeloofwaardige momenten en situaties die nergens op slaan en kant noch wal raken omdat er niets mee wordt gedaan verder. Jammer.

Ongeloofwaardig plot, ook al bekijk je alles vanuit het perspectief dat geesten bestaan. Er zijn bepaalde scènes die totaal niet kunnen. Buiten dit groot minpunt wordt de film degelijk opgebouwd en zorgt het gebruik met de schaduwen voor een sfeervol verhaal. Sophie Turner speelt haar rol naar behoren. 5/10

Onwijs saaie film dit zeg...

Leuke film.

Niet slecht.

Aparte drama met psychologische én bovennatuurlijke elementen.

De film kan je gerust een puzzel noemen. Ook het einde vond ik redelijk vaag en laat veel vragen achter. Waaronder: Zijn Fay en Lila nou 1 geheel geworden? Of zijn ze nog steeds afzonderlijk van elkaar?

Redelijk saai drama met wat psychologische en paranormale trekjes. Acteerprestaties vielen best mee, qua verhaal en uitvoering is het geheel me te melodramatisch en nergens echt spannend...kijk deze film als en drama tv film, niet als mystery-thriller...score ergens tussen de 4-5/10.

Sophie Turner maakt door haar personelijkheid, alle films goed. Een 5.0 net als Famke Jansen en Jeroen Krabe. O ja, en Frederic Forrest (rest in peace), vanwege zijn onwijs goeie snor in Apocalypse Now. Ik vindt haar echt uitzien als een Schotse of Irish Red, maar ze kom uit GB.

Regisseuse Isabel Coixet experimenteert er inhoudelijk op los, maar kan niet verhullen dat het basisgegeven nogal dwaas is. Hoe serieuzer het dus wordt gebracht (en het gebeuren is behoorlijk serieus), hoe minder effect het kent. Sophie Turner heeft binnen haar loopbaan een aantal puike personages gespeeld, maar in deze film zal ze vast niet op acteertalent zijn verkozen. Een deel van haar weinig overtuigende acteerprestatie valt te wijten aan het scenario van Coixet en medescenarist Cathy MacPhail, die veel personages als een soort theaterfiguur naar voren schrijven. Persoonlijke interacties en dialogen ogen behoorlijk onmenselijk, bovendien wordt er geen enkel figuur maar een moment sympathiek. Gelukkig wordt de boel wel voorzien van genoeg sfeer en een knap oog voor detaillering en mag het acteerwerk van Rhys Ifans zeker benoemd worden. Uiteindelijk is het vooral de te ambitieuze aanpak van Coixet die de film tegenwerkt, want de zoektocht naar filmische originaliteit mondt vooral uit in onbenullige conceptontwikkeling. Dat neemt niet weg dat de film zeker weet te overtuigen met een aantal horrorbeelden.