Too Late (2015)

Vijf lange takes leveren een mooie speelfilm en een boeiend schouwspel op. Ook nog eens redelijk spannend. Denk old school private eye, maar dan in een moderner jasje.

Een boeiend verhaal. In eerste instantie tamelijk warrig, op momenten heerlijk absurd en niet per sé chronologisch. Vijf losse componenten, die wat stuurloos ten op zichte van elkander draaien, maar die na beschouwing, door de kijker samengevoegd, totaal worden en zin hebben. Met de samenvoeging komt het begrip en ontstaat afronding. Gewoon lekker laten gebeuren.

Mooie en scherpe dialogen. Humorvol, catchy. Aardige one-liners.

Veel camerabeweging in de takes. Wisselingen van setting, van acteurs en van point of views. Het levert positieve onrust en veranderingen in sfeer op. En dat steeds met één camera. Vond het wel intrigerend en spannend.

Met een fantastische rol van Hawkes als de verrassend gelaagde private eye.

Uitstekende film over een privédetective die wordt ingehuurd om een vermist meisje te vinden. Technisch gezien een knappe film, bestaande uit vijf lange takes met toch wel bijzonder camerawerk. Een film-noir-achtige sfeer met een zelfbewust karakter en prima dialogen. John Hawkes zet een fijne rol neer, en ook de rest van de cast is goed op zijn plaats. Een veelbelovend regiedebuut van Dennis Hauck (een naam om in de gaten te houden).

Netflix heeft weer eens een pareltje gevonden!

Hawkes wederom in een briljante rol, als alcoholistische detective. Bijzonder camerawerk, visueel erg mooi en enkele verrassingen waardoor alles op zijn plaats valt. Ja, een sterk drama.

Dikke 4*.

Begint leuk met dat eigenzinnige visuele stijltje, maar m'n aandacht nam vanwege het oninteressante plot al snel af. Het laatste halfuur is zelfs bijna niet door te komen, zo saai. Vooral door al die eindeloze dialogen gaat het erg slepen. Ook komt het allemaal wat gemaakt-kunstzinnig over, ook al komen er zeker meerdere erg fraaie scènes voorbij.

Ondanks de pluspunten een vieze nasmaak dus. Jammer, had hier best hoge verwachtingen van.

Hoe dat zo?

Vanwege de meningen hierboven.

Het spijt ons

Geen probleem hoor, was het checken waard.

Parel van een film.

Het laatste luik verheldert alle gebeurtenissen van de vorige luiken, maar die niet noodzakelijk er aan vooraf gingen...
Ondertussen was het puzzelen, zodat ik ging gaan denken, gelet op de vele absurditeiten, ook in de dialogen (even een filmrol gaan wisselen, terwijl je oudlief in je armen aan het doodbloeden is) , dit is hier een parodie op die supersnuggere Amerikaanse privédetectives, met hun vele liefjes, in het paal-en lapdancemilieu, de pooiers erbovenop, de revolver bij de hand...maar dat is het dus wellicht niet.
Jammer, want dan had ik het pas geslaagd genoemd.

Een ruwe diamant.

Toen de film begon hield ik mijn hart vast. Aan de ene kant werden we getrakteerd op een heerlijke single take (ik kan er geen genoeg van krijgen). Aan de andere kant kwamen de dialogen, zoals Zwolle84 al aanhaalde, erg gekunseld over. Het script zat vol met snedige opmerkingen en slimme referenties die geen mens in zo'n tempo zou kunnen opratelen. Gelukkig lag deze ergernis grotendeels aan de matige acteurs die de bijrollen van de drugsdealers en Skippy vertolkten, want als in de daaropvolgende akte John Hawkes en Robert Forster met het script aan de slag mogen begint het er meer op te lijken. Vanaf dit moment begint de film dan ook op stoom te komen als steeds meer details van het plot uit de doeken worden gedaan en je merkt dat er wat gegoocheld is met de chronologische volgorde met het verhaal.

Ik vond de single takes perfect tot uiting komen en vooral wanneer de audiovisuele trukendoos open ging met split screens, projecties en geluidseffecten was het genieten geblazen. Daarnaast kan ik het zeer waarderen wanneer de tijd wordt genomen om een bepaalde stemming te creëren, zoals bij de bar in het derde hoofdstuk. Wat is die Crystal Reed een mooie meid overigens, deed me sterk denken aan Ana de Armas maar dat terzijde.

Na het voorlaatste hoofdstuk was ik bang dat de tank leeg was, maar dan weet de laatste akte toch weer te verrassen door het verhaal een nieuwe invalshoek mee te geven. Erg knap gedaan.

Niets dan lof voor dit onbevangen en ambitieuze debuut van regisseur Dennis Hauck.

Best apart.

Alleen ben ik iets minder te spreken over de uitvoering. Leuk om een film in 5 lange takes te willen doen, maar het camerawerk heeft er toch echt wel onder te lijden. Verre van zuiver en het oogt soms nogal gekunsteld. Dan liever toch iets meer editing.

Ook het acteerwerk laat wat te wensen over. John Hawkes valt absoluut niks te verwijten, die doet het erg goed, maar de rest van de cast is nogal stuntelig en hoekig, wat de geslepen dialogen niet echt ten goede komt. Jammer, want Hauck mikt hoog en dat is best bewonderenswaardig.

Qua structuur is het inderdaad wat puzzelen. Niet mijn favoriete bezigheid maar uiteindelijk past het toch redelijk in elkaar. Vond de uitkomst van de puzzel uiteindelijk ook niet super boeiend, maar da's eigenlijk nog het minst erge.

't Is jammer, review klinkt wat negatief maar da's vooral omdat hier wat meer mee gedaan had kunnen worden. Als regisseur schiet Hauck nog tekort voor een film als deze. Op zich niet erg, 't is ook nog maar z'n debuut, maar dan hoop ik wel dat hij nog even bij dit soort kleinere films blijft en zich niet meteen door Hollywood laat inlijven.

3.0*

Tja, dat was even puzzelen geblazen na afloop van de film. Hoe zet ik de vijf luiken in de juiste volgorde. Het vierde luik bleek dus naar het het einde van de film te leiden maar dat einde beviel mij helaas niet. Het kan ook zijn dat ik af en toe gewoon niet goed heb opgelet en dat ik de clou miste. Misschien werd ik wel te veel afgeleid door die blote dame die wij uitvoerig te zien kregen in het 2e luik.

Waardering; voorlopig een 3.0*

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit een veel betere film zou zijn, wanneer Dennis Hauck niet met de structuur gerommeld had en het verhaal gewoon in chronologische volgorde voorbij had laten komen. De toegevoegde waarde van dat geknutsel, dat volgens mij niet meer is dan een poging om hip over te komen, ontgaat mij.

Net aan een voldoende vanwege John Hawkes en Dichen Lachman, maar het is wel zonde dat een in potentie boeiende Philip Marlowe-achtige film zo om zeep geholpen wordt.

P.S. Je hoeft je niet af te vragen van wie Sydney Tamiia Poitier een dochter is.

Totaal niet. Dit is een vormexperiment; geen poging om de narratief van klassieke Marlowe films te overtreffen. Valt me op dat je weinig kunt met films die afwijken van een klassieke vertelvorm.

BBarbie schreef:

(quote)

Scherp opgemerkt. Ik vind dat dat gefröbel in de meeste gevallen de kwaliteit van de film niet ten goede komt. Er zijn genoeg mensen die daar idolaat van worden, ik niet.

Het is wat het is; het zijn 5 takes van 20 minuten. Dan vind ik het niet fair om die film te verwijten dat ie niet dezelfde vertellende kwaliteiten heeft als een klassieke Marlowe film/novel. Want hoe had je dan al die twists en turns verwerkt willen zien in 5 lange takes? Dat gaat toch gewoon niet? En dat ga je dan ook nog koppelen aan de 'kwaliteit' van cinema in het algemeen. Alsof film enkel kwaliteit heeft mits er een klassiek narratief gebruikt wordt. Vind ik een beperkte blik op cinema, persoonlijk.

En ik reageer hier nu op, en ook bij The Assassin, omdat het toevallig 2 moderne films betreft die ik juist geselecteerd heb voor mijn top 500. Want het zijn beiden films die qua vorm en aanpak juist breken met klassieke conventies (ook binnen genre).

Ik denk dat ik van oudsher een doorsnee filmconsument ben, die sommige strapatsen maar matig kan waarderen. Het is mijn goed recht, dunkt me, om niet elke vernieuwing een verbetering te vinden. Maar zo af en toe loop ik tegen iets aan wat ook ik als een verrijking zie. Zo heb ik onlangs Risttuules (2014) gezien, waarin de bewegende beelden voor meer dan 90% van de film vervangen zijn door tableaux vivants. Mede gegeven het onderwerp een indrukwekkend experiment van de Estse regisseur Martti Helde.

Leuk hoor die lange takes, ik kan dat wel waarderen, maar voor de rest valt het toch wat tegen. Er wordt, op Hawkes na, overwegend matig gespeeld. Vooral de vrouwen spelen vrij zwak, en de dialogen zijn allesbehalve interessant. Ik vond het maar een vrij saaie bedoening en had moeite de aandacht erbij te houden. Het einde had nog wel iets maar over het geheel genomen vind ik dit geen voldoende waard.

Ja, zoeken naar een film die je kan boeien en dan dit tegenkomen op Netflix. Mooi dat dat kan. Ik kan het wel waarderen die mise-en-scene. John Hawkes is een interessante acteur in de zin dat je altijd een soort psychopaat verwacht, maar het blijkbaar ook kan meevallen. Lijkt me een erg veelzijdige acteur. Het verhaal was ook goed en zeer verdienstelijk verteld (beetje door elkaar waardoor je aan het einde alle informatie krijgt die je nodig hebt). Zeker niet voorspelbaar en daarom erg goed.
4*

Pracht van een film quentin tarantino style

Een keer iets anders. Ik kan me voorstellen dat sommigen het een topfilm vinden, anderen vinden het niks. De onthullingen in het laatste deel had ik niet verwacht, een dikke voldoende wat mij betreft.

Too Late

Uitstekende film. Een vleugje Tarantino, maar regisseur Dennis Hauck zorgt er wel voor dat Too Late echt zijn stempel draagt. Knap voor een beginnend regisseur. De film bestaat uit vijf lange takes die uiteindelijk één verhaal vormen. Niet in chronologische volgorde, maar tegen het einde passen wel alle puzzelstukjes.

Alle vijf de takes zijn ook echt onderscheidend qua toon en karakter, en vooral de melancholische derde take rond Samson (de geweldige Hakwes) en Dorothy (Reed) is sterk. Maar ook de kolderieke en harde tweede akte en de vierde akte (eigenlijk het eindpunt van het verhaal) zijn sterk. Triest, hard, waanzinnig, grappig etc. Hauck laat met Too Late zien een veelbelovend regisseur te zijn.

Veelbelovend debuut

(met eindelijk Fawkes in een hoofdrol ?)

Als eerste film is dit er zeker eentje waar veel potentie in zit. Verhaal, dialoog, muziek en uiteraard camerawerk, getuigen allemaal van visie en duidelijke stijlvoering. Helaas valt er in ieder aspect ook veel ruimte voor verbetering aan te wijzen.

Camerawerk is vernuftig maar uiteindelijk zwiert het toch te rommelig en onvast om niet doorheen de film meer af te leiden dan meerwaarde te brengen. Vorm en vertelwijze samensmeden in longtakes lijkt wat hoog gegrepen maar getuigt wel van flinke ambitie.

Met name de dialogen zijn nagenoeg perfect (op papier), met een erg aangenaam, noir aandoend gehalte smoothtalk. Jammer dat de delivery ze niet altijd recht aandoen, of dat de camera de wisselingen tussen personages niet bij kan benen.

En uiteindelijk het verhaal zelf, dat leuk in elkaar steekt maar ook (wederom onder druk van de aangemeten vorm) een wat gefragmenteerde spanningsboog oplevert, om uiteindelijk, na een voorspelbare laatste akte, ietwat in mineur te eindigen.

Gelukkig zit er door de hele film genoeg sfeer om de foutjes op te vangen. Hauck legt de lat namelijk erg hoog en hoewel dit als vingeroefening zeker een genot is om naar te kijken: tot hij de middelen, ervaring en juiste mensen heeft verzameld, mag hij wat mij betreft best wat lager mikken. Dat hier talent in zit, is evident 3,5*

Speciaal filmpje dat door de cast, de geduldige opbouw, heerlijke dialogen en een niet rechtlijnige verhaalstructuur toch wel indruk weet te maken. Niet overal even boeiend, maar wel een leuke kijkervaring.

Het camerawerk dat soms bijna op de huid van de personages hun doen en laten volgt is een meerwaarde wat de intensiteit en sfeer ten goede komt. Wel niet altijd feilloos, maar het had wel iets. Het verhaal lijkt soms wat de saaie kant uit te gaan, maar gelukkig passeren er leuke dialogen, onverwachte wendingen en hoe dichter bij het einde hoe duidelijker alles wordt. Er is geen chronologische volgorde. Je moet als kijker de vijf episodes gaandeweg rangschikken tot de juiste volgorde. De laatste die ook voor een verrassing zorgt, maakt dit wel duidelijk. De cast speelt degelijk, vooral John Hawkes is erg op dreef in zijn rol. Crystal Reed en Vail Bloom vallen op. Vooral die laatste ( opvallend voor een VS productie ) is op gegeven moment langdurig volledig naakt te zien. 7/10

Sfeervolle grauwe film, inderdaad in 5 takes. Blijft boeien, maar had iets grauwer gemogen nog.

Hele sterke film. De take met die twee heren op het dakterras vond ik meesterlijk, vooral het irritante gezwaai met de camera tussen de diverse personen. Absoluut geen moeite gehad met de volgorde van de takes. Deze film verveelde geen minuut.

'Too Late' (2015) bestaat uit vijf takes van zo'n twintig minuten en heeft als verbindende factor één noir-held in verschillende tijdlijnen. Mel Sampson (John Hawkes) is de archetypische privédetective die rondhangt in strip- en jazzclubs, terwijl hij informatie probeert te ontfutselen van mooie vrouwen of onderwereldfiguren. Al steekt het puzzelwerk niet per se in het ontrafelen van het plot, maar in hoe die volstrekt willekeurig lijkende episodes in elkaar passen. Elke take opnieuw meandert de boel namelijk - qua sfeerzetting en dialoogrijke conversaties - rustig richting een hypergewelddadige climax. Een beetje alsof het experimentele en het speelse van Tarantino-films nóg iets dikker worden aangezet. Helaas ontkomt debuutregisseur Dennis Hauck ook niet helemaal aan de puberale leegte van zijn iconische collega-regisseur. Het is een zeldzaamheid als vrouwelijke personages volledig zijn gekleed en de kettingrokende Mel Sampson maakt nauwelijks een interessante ontwikkeling door. Meer van dezelfde weemoedige mijmeringen van een man wiens leven aan hem voorbij glipt en die zijn eigen sterfelijkheid onder ogen moet komen. Maar misschien ben ik nu te streng over een film die de volledige speelduur mijn aandacht had door de charismatische aanwezigheid van John Hawkes. De man heeft ontegenzeggelijk screen presence als een bluesy antiheld.

Maak een klassieke Marlowe-achtige noir; mooie setting, klassiek verhaal maar op een enkele uitzondering na volstrekt onbeduidend acteerwerk. Hoeft ook niet, want er moet kunstzinnig geëxperimenteerd worden.

Knip de film vervolgens in vijf delen, monteer die in volstrekt willekeurige volgorde, plak er een irritant muziekje onder en voila: een meesterwerk.

Maar helaas niet mijn ding.

Geen slechte film. Ik begin wel ergens fan te worden van John Hawkes. The Sessions was al een speciale film en dat is deze ook weer, hoewel totaal anders. Het is misschien een beetje jammer dat de film niet helemaal chronologisch wordt verteld, want volgens mij voegt dat hier niets toe en is het zelfs storend voor het verhaal. Ik snap ook niet goed waarom het hier wordt gedaan. Er zitten een aantal zeer onverwachte scènes in de film waardoor Too Late op bepaalde manieren me wel wist te intrigeren. Helaas wordt soms het tempo er wat uitgehaald door de ellelange dialogen. De cameraman wist soms ook niet waar filmen had ik de indruk, maar dat is te wijten aan die lange takes. Ook wat overbodig.

Lekkere film, goede muziek.

John Hawkes is een verrassing voor me. Ik kende hem niet en dat is wellicht een tekortkoming.

Ga ik proberen in te halen want beviel me goed.

Zeer genietbaar filmpje, met leuke situaties en heerlijke dialogen. Heb het constant met een grijns op m'n smoel mogen aanschouwen.