Still Life (2013)

Prachtige film over een ambtenaar die op zoek gaat naar nabestaanden van overledenen wiens lichaam niet wordt opgeëist. Een verhaal met op zich weinig om het lijf over een man met een simpel en eenzaam bestaan dat hier met een aangenaam, rustig tempo wordt verteld. Een mooie, ingetogen rol van Eddie Marsan. Het einde is tegelijkertijd wat cynisch en mooi.

Een goede drama film...

Goed verhaal...

Goed acteerwerk...

Bekende acteur Eddie Marsan ...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Mooie en over het algemeen subtiele film, die tegen het eind toch wat te sentimenteel (en daarmee: uit balans) dreigt te raken. Het surrealistische slotbeeld past er dan weer wel bij.
Eddie Marsan is perfect gecast als de kleine ambtenaar John May, die uiteindelijk niet meer in het beeld past volgens het gemeentelijke beleid.
Uit de scène met de twee zwervers op de trap blijkt één van de twee motiveringen van John May : de opmerking "dat is toch wat we allen willen, een vrouw om stil naast te zitten" raakt een tere snaar bij hem. Voldoende teer om een volgende slok uit de fles te nemen. Het geeft zijn eigen eenzaamheid, ook binnen het systeem, aan.
De rustige filmmuziek van Rachel Portman is een goede keuze en juist gedoseerd, niet te nadrukkelijk aanwezig. Humor is beperkt aanwezig, drama (gelukkig niet overdreven) omschrijft het genre van Still Life iets beter.

Klein, keurig, nogal onopvallend, tikkeltje saai, sentimenteel kantje, zeer Brits .... ja en deze omschrijving betreft zowel het hoofdpersonage als de film zelf. Het zou eventueel kunnen dat ik nog ergens het komedie-gedeelte gemist heb want volgens mij is dit toch gewoon drama ... tenzij je nijvere ambtenaren hilarisch vindt.

Ik snap wat je zegt. Deze film maakte eigenlijk drie kwartier totaal geen indruk op me. Maar aan het einde moest ik bijna huilen en sloeg het in als een bom.

Niet bepaald een vrolijke film deze Komedie / Drama film, waarbij je Komedie eigenlijk met een korreltje zout moet nemen, want het is toch vooral Drama wat de klok slaat in het verhaal en dat inclusief het deprimerende einde.

Het verhaal over de eenzame goed georganiseerde gemeenteambtenaar John May (gespeeld door Eddie Marsan), die belast is met het vinden van nabestaanden van hen die alleen zijn gestorven (best ironisch, hoewel je het ook wel voelt aankomen tijdens het verhaal, want het overkomt John May op het einde ook als hij wordt aangereden door een lijnbus), zit ondanks dat het vrij saai, rustig en deprimerend is, toch best mooi in elkaar en hetzelfde geldt voor de rustige uitvoering (inclusief de passende rustige muziek) van het verhaal. Eenzaam, saai en rustig is eigenlijk ook wel de rode draad in dit verhaal en zeker wat betreft John May die beter verdiende, inclusief zijn dood en begrafenis welke deprimerend in beeld werd gebracht m.u.v. het laatste schot.

De cast doet het goed en zeker wat betreft hoofdrolspeler Eddie Marsan (in de rol van John May) die ook perfect gecast was voor deze rol. Ook de mooie Joanne Froggatt (in de rol van Kelly Stoke wiens vader alleen is gestorven) deed het best goed en hetzelfde geldt voor Karen Drury (in de rol van Mary die een "Fish and chips" winkel runt en vroeger getrouwd is geweest met een alleen gestorven persoon, waar John mee belast is in zijn laatste zaak en waardoor hij een beetje begint te leven).

Ondanks dat deze film betiteld staat als een Komedie / Drama film terwijl er eigenlijk niets te lachen viel, is dit toch best een aardige Drama film om eens gezien te hebben.

Mooi subtiel drama. Het einde kon mij, in tegenstelling tot anderen hier, in het geheel niet bekoren, sentimentele kitsch wat mij betreft. Jammer. Staat tegenover dat de muziek en met name het acteerwerk prima zijn. Overigens heb ik wel degelijk een paar keer moeten lachen...

Behalve misschien het beroep van de hoofdpersoon vind ik Still life wel erg typische art-house. Leuk gedaan, en John May is een held, maar geen grote kunst. Bijvoorbeeld de vormgeving. De film bevat nauwelijks een handvol camerabewegingen; pas wanneer de protagonist zelf wat meer los komt begint ook het kader voorzichtig mee te bewegen. De kleuren worden dan wat warmer en en worden close-ups ingezet bij het gesprek met Kelly Stoker. Hier is duidelijk over nagedacht, iets te duidelijk zelfs. Het veelbesproken einde vond ik op zich wel werken, hoewel de grote opkomst bij het graf van Stoker teveel van het goede is. Het lijkt qua symboliek en functie een beetje op wat er in een zekere film van Von Trier gebeurt in het eindshot, alleen is laatstgenoemde veel krachtiger en non-sentimenteel.

John May heeft van zijn weinig opbeurend beroep zijn passie gemaakt. Minitieus en zorgzaam en met zijn hart vol medeleven en respect voor anderen is het onvermijdelijk dat hij botst met de onverschilligheid en egoïsme van de maatschappij.
Eddie Marsan (verwonderlijk dat die man nog nooit een topprijs won) is subliem gecast en zet een werkelijk verbluffende act neer.
Heeft de voorlaatste scène waarbij het meisje onwetend is dat de man die opnieuw vriendschap in de harten heeft gebracht, daar wat verderop begraven wordt een cynisch trekje, de laatste scène is er ene van erkentelijkheid. Heel mooi gebracht trouwens en zekerlijk ontroerend.
Een mooie film, zonder meer.

Leuk opzet, maar het kabbelt allemaal toch nét iets te rustig verder om echt goed te zijn.
De donkerzwarte humor van de voorlaatste scene - z'n eenzame begrafenis - was doorheen de film te weinig aanwezig.
En dat fantasy-einde: een ramp.

Prachtig!

Ondanks enig gegniffel aan het begin van de film omdat John May een echte "droogkloot" is in zijn doen en laten, willen wij deze film absoluut niet bestempelen als een komedie maar meer als een verhaal waarin een vastgeroest persoon uiteindelijk losschiet naar een "mensen mens" dus een echt drama!

Dat is voor hem een bevrijding uit zijn rol waarin hij niet de persoon kan zijn die hij in werkelijkheid is.

Het verhaal gaat over een ambtenaar die als enige (en zware serieuze) taak heeft, dode ongeïdentificeerde mensen die gevonden worden weer bij de familie en/of nabestaanden te zoeken. Hij is een "Pietje Precies" en alles vordert dan ook langzaam maar wel erg secuur. Uiteindelijk zal zijn werkwijze hem opbreken, zoals we later in het verhaal zien.

Wel hebben we genoten van deze integere en zeer serieuze ambtenaar in zijn dagelijkse sleur, (zelfs thuis gaat alles in overleg verder).

Daarom een 8-!

John May [Eddie Marsan] werkt voor de overheid als ambtenaar die contact probeert te leggen met de familie of andere naasten van mensen die in eenzaamheid thuis of op straat zijn overleden en regelt tevens de uitvaart van de overledenen. Voor John is zijn werk de enige manier waarop hij menselijk contact weet te leggen en mede daarom doet hij integer zijn werk en probeert hij vervreemde familieleden over te halen om de uitvaart van de overledene te bezoeken. Pasolini (geen familie van Pier Paolo, maar wel een neef van Luchino Visconti) weet op indringende wijze de leegheid van Johns bestaan duidelijk te maken door nadruk te leggen op de haast dwangmatige dagelijks routine. De briljante Marsan speelt zijn rol met een stilzwijgende waardigheid en bij het slot kon ik mijn tranen in ieder geval niet bedwingen.

De rol van nauwgezette ambtenaar is Eddie Marsan op het lijf geschreven. Zijn sobere vertolking geeft deze film (met een onorthodox verhaal) net voldoende kleur om te blijven boeien. De cynische ondertoon van het einde heeft mij eerlijk gezegd onaangenaam verrast.

Hele mooie film. Serieus met een klein vleugje humor. Het is een langzame film, maar hij blijft vanaf het begin boeien en blijft boeien tot het einde. Ik was wat bang voor het einde, wat dat kan in dit soort films de hele film maken of breken, maar dit was een heel goed einde. Maakte de film voor mij echt tot een goede film! Uitstekend acteerwerk en een mooie boodschap.