Her (2013)

Niet mijn film.

Erg mooi gefilmd, mooie beelden en een erg consequent en mooi uitgewerkt beeld van de nabije toekomst. En mooi gespeeld ook, en alle rollen even sterk - ook de stem van Scarlett Johansson is erg goed. Maar het verhaal weet me nergens te raken, en dat is wel een voorwaarde voor deze film om er enig plezier aan te kunnen beleven. Waar dat aan ligt? vooral dat het me nergens ook maar in de verte lukt om me in de persoon van Theodore te verplaatsen. Dat zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar het effect is wel dat ik niks met deze film kan.

Jammer.

Ontzettend mooie film. Wat is die Joaquin toch een TOPPER. Bijna niet te evenaren. Hij heeft zoiets wereldvreemd over zich, en ik denk daarom de perfecte persoon om dit neer te zetten. Ik ben een echte fan van zijn werk als acteur. Ik kan eigenlijk niet geloven dat hij niet genomineerd is voor beste acteur bij de Oscars...

De film speelt zich af in de toekomst. Een toekomt waar alles gedigitaliseerd is. Menselijke contacten worden vervangen door computers. Met sommige zaken moest ik wat lachen zoals bijvoorbeeld wanneer Theodore telefonisch sexy talk met een ander persoon uitwisselt. Maar al snel drong het tot me door dat de meeste zaken die getoond werden in deze film nog niet zo vreemd zijn. Zo zou het er nog wel eens echt kunnen gaan uitzien. De mens gaat stilaan vervreemden en zich terugtrekken in zijn eigen bubbel.

Ik bevond me gedurende 2uur in een soort van droomwereld, met de mooie, zachte beelden en die fleurige kleuraccenten. Echt een plaatje. Johansson is de perfecte persoon om de stem te vertolken. Het heeft zoiets rauwig. Het maakte het realistisch. Rooney speelde zoals altijd voortreffelijk.

Kortom; een topper voor mij. ééntje die ik zeker nog eens ga herbekijken en ééntje die echt wel alle erkenning mag krijgen.

TOP TOP TOP

Zeer aangename film van Jonze maar had qua toon een andere film verwacht. Op existentieel dramatisch vlak had ik het zwaarder verwacht en op komisch vlak wat gematigder. Toch nog een erg mooie hartverwarmende ontroerende film en deze light aanpak werkt dan eigenlijk wel weer goed. Her is een dijk van een film die prima past in de revolutie die Megan Ellison met haar Annapurna Pictures in werking heeft gezet.

Vooral door de dystopische wereld die Jonze creëert (met ook futuristische additions die authentiek aanvoelen, vooral het spel met Jonze als alien child ) en de hele(anti)sociale thematiek waar hij zijn personages in onderdompeld. Wat ik vooral fijn vind is Jonze's neutrale aanpak wat betreft dit thema. Ik vind helemaal niet dat Jonze min of meer kritiek levert op het minder sociaal worden door de technologische ontwikkelingen, voor mij breekt hij eerder een lans voor de stelling waarom is virtueel contact geen sociaal contact? Sterker nog, de vorm van virtueel sociaal contact kan zelfs veel intiemer zijn. Qua humor doet Jonze veel leuke dingen, zoals de extreme vorm van dirty talk die de normaalste zaak van de wereld is. Leuk geridiculiseerd.

Phoenix is erg sterk als eenzame introvert die het hart op de juiste plaats heeft maar ik ben vooral onder de indruk van hoe sterk Johansson's stemmenrol is. Timing en uitvoering is echt foutloos en weet door die timing het hart van de kijker te veroveren. Althans dat van mij wel. Visueel ook zeer aardig, mooi vormgegeven dystopische leefwereld en fijn gekozen muziek (Arcade Fire!). Erg mooi dit.

De film heeft een mooi uitgangspunt: Een man wordt verliefd op een AI. Dat uitgangspunt is ook goed uitgewerkt. Alle mooie en mindere momenten die je normaal in een relatie tegenkomt zitten ook in deze film, het is interessant om te zien hoe iemand die een relatie met een AI heeft die momenten meemaakt, dat geeft een nieuwe draai aan al die clichés.

Doordat al deze clichés aan bod komen voelt de film na een tijdje helaas wel aan als een herhaling van zetten. Dit in combinatie met het lage tempo maakt de film langdradig en zeker het laatste half uur begon ik me behoorlijk te vervelen.

Ook de manier waarop het thema wordt benaderd viel me enigszins tegen. Zeker naar het einde toe wordt de film steeds melodramatischer, met lange dialogen vol met beeldspraak en trieste muziek. Doordat het thema van de film toch redelijk absurd is had een lichtere toon hier veel beter kunnen werken. Gezien de kleurrijke poster en het predicaat 'komedie' dat de film hierboven krijgt had ik dat ook verwacht, maar ik heb geen een keer moeten lachen.

Doordat de film zo zwaar op de maag valt gingen veel van de dialogen langs me heen. Het thema van de film is wel goed en uitgebreid uitgewerkt en geeft dan ook stof tot nadenken, dus dat is zeker positief.

Her is een film als geen andere. Het verhaal voert je mee naar de meest moderne snufjes terwijl er qua omgeving niet al te veel verandert of het extreem futuristisch overkomt. Dit contrast maakt het heerlijk om je te kunnen inleven. De oprechte emoties en overtuigende personages weten je vast te grijpen en laten je zelfs na het einde van de film niet meteen los. Je kunt niet anders dan door hen te worden meegenomen, ontroerd te raken door het verhaal en de liefde en intimiteit te ervaren. Met een uniek verhaal, geweldige acteurs en prachtige vertelwijze heeft Jonze een ware parel voor ons gecreëerd.

Recensie Her (Immy Verdonschot) - Filmhoek.nl

Her is typisch zo'n film waar ik eigenlijk best wel van genoten hebt, maar die toch vrijwel alleen maar kritisch beschreven kan worden, omdat er zoveel meer in had gezeten.

Het uitgangspunt van de film is inmiddels genoegzaam bekend. Hoewel; enigszins misleidend wordt vaak gesteld dat de man, Theodore, verliefd wordt op een besturingssysteem, Samantha (een wezen dat bestaat uit kunstmatige intelligentie). Theodore en Samantha worden echter op elkaar verliefd; dat lijkt me een essentieel verschil.

Tot zover heb ik nog geen bezwaren. Ook de vormgeving is overigens puik. Geen overdreven futuristisch decors maar toch wel een overtuigend nabije-toekomst omgeving, prima in beeld gebracht met strak camerawerk (mooi shot in de lift aan het einde bijvoorbeeld). Alleen de muziek vond ik te pitloos en wat gezapig.

Maar waar ik vooral een probleem mee heb is de uitwerking van het plot. Jonze doet zo zijn best om de liefdesrelatie geloofwaardig te maken dat Her eigenlijk een veel te gewone romantische komedie wordt. Samantha is in alles zo menselijk mogelijk gemaakt en dat haalt het meest interessante gegeven uit het verhaal. In plaats van naar een relatie tussen een mens en kunstmatige intelligentie kijken we naar de relatie tussen twee mensen, waarvan er één geen lichaam heeft (goed, de seksscène is niet onaardig bedacht). Daarbij komt dat de dialogen te rad en te gepolijst zijn, de relatieperikelen clichématig, de platitudes iets te prominent en de grapjes soms wat te overheersend. Kortom: Her komt wel akelig dichtbij de doorsnee Hollywood film.

Pas aan het einde durft Jonze de stap te zetten om van Samantha echt een ander wezen te maken dan Theodore is. Maar hij laat hier ook meteen de relatie ophouden, en dat is jammer, want juist daarin had Her misschien iets nieuws kunnen vertellen over liefde.
Nogmaals, ik vind Her een leuke film. Het uitgangspunt is boeiend genoeg en met name Johansson is goed in vorm (Phoenix doet altijd zo raar met z'n mond, daarnaast is z'n personage een beetje te vlak). Maar met meer lef had Jonze mogelijk wel een tijdloze film kunnen maken, die ook in de toekomst nog zeggingskracht zou hebben.

Wat als iedereen in de nabije toekomst de hele dag volledig in zijn telefoon gezogen is? Als in, nog veel erger dan nu: je communicatie met je mobiel beheerst je zintuiglijke waarneming, en íedereen bestuurt zijn telefoon met stemcommando's waardoor sociaal contact op straat minder is dan nihil. En wat als er software kan worden ontwikkeld die communiceert, handelt, leert, reageert, jawel, haast denkt als een mens?

Dit is het uitgangspunt van Her, geschreven en geregisseerd door de fantastisch excentriekeling Spike Jonze. De film gaat in de eerste plaats over de liefde: de hoofdpersoon is een man met een door een mislukt huwelijk verpulverd hart, die voor zijn beroep de prachtigste liefdesbrieven schrijft maar in zijn persoonlijke leven de hoop op liefde op heeft gegeven. Hij leeft in zijn eigen wereld, en zijn leven bestaat uit werken, gamen en met zijn telefoon bezig zijn (een voor velen toch alledaagse bezigheid waar gek genoeg nog geen werkwoord voor bestaat). Totdat hij de nieuwe menselijke software uitprobeert, en hopeloos verliefd wordt op de stem die uit zijn telefoon komt. En het gekke is nog: die verliefdheid is wederzijds.

Met dit verhaal en uitgangspunt kan je gemakkelijk de zoetsappigste, flauwste, meest afgezaagde romcom ooit maken. Maar Her is ontsproten uit het brein van Spike Jonze, bedenker van o.a. het magistraal absurde Being John Malkovich, en dankzij zijn hand is het één van de mooiste films die ik ooit heb gezien. De cinematografie, het acteerwerk, de dialogen, de humor en de fantasiewereld zijn ontroerend, verbazingwekkend, surrealistisch, wonderschoon en messcherp. Het kritische standpunt tegenover de hedendaagse technologische maatschappij is terecht en overduidelijk, maar met genoeg nuance en zelfspot om niet belerend te zijn. En hoewel ik hem niet snel nog eens hoef te zien, weet ik zeker dat ik hem bij herziening minstens even mooi vind als de eerste keer.

Ben het eigenlijk wel behoorlijk eens met de kritiek van ErCee, hoewel ik de film dat wat minder zwaar aanreken. Het uitgangspunt is erg interessant, de uitwerking neigt net wat te veel naar romcom ( Theodore kapt met Samantha, krijgt spijt, wil haar terug enz. ) en het hoofdpersonage is wat te quirky aangezet. Het wordt daardoor wat te bedacht en afstandelijk voor me. Ook van die achtergrondjes als de baan van Theodore. Daar wordt de film me te nadrukkelijk.

Het laatste deel is het beste en ik ben erg blij dat het daarheen ging. Samantha ontgroeit Theodore volkomen, omdat ze zoveel andere mogelijkheden heeft.

Een goede, sfeervolle, best relevante film. Maar groots wordt het niet. En dat had wel gekund met dit thema.

3.5*

Een van de mooiste, ontroerendste, bizzarre en pakkende films van de afgelopen tijd, een pareltje tussen al het commerciele geweld...

Hij kwam er mee weg, Jonze, 3 films gemaakt en 3x een 4.5*. Hoewel ik uiteraard veel hoopte van dit Her, verwachten deed ik het niet. Alles zou erop wijzen dat deze film een stuk meer melancholisch zou worden, een tikkeltje zoeter ook? Jonze's films hadden altijd wel een donker en scherp randje, zonder echt zwaarmoedig te worden. hoe zou dat hier gaan. vragen, vragen, vragen.............

Met dat zoete valt het gelukkig wel mee. Melancholisch en romantisch is dit wel, zwaarmoedig ook wel bij wijlen. Theodore is duidelijk niet gelukkig na zijn stukgelopen huwelijk. Begrijpelijk. Hij is teveel in zichzelf gekeerd en laat slecht anderen toe in zijn wereld, waardoor relaties en vriendschappen moeilijk zijn. Mja, waarom is dat zo? Belangrijker, waar is de motivatie om dit te verbeteren? Voor iemand die zo romantisch is ingesteld en zo veel mensenkennis heeft (Theodore zou psycholoog kunnen worden, als hij had gewild en dan was hij de best verdienende over heel de wereld), wat is de reden waarom het sociaal niet goed loopt? Dat hij dat zelf niet snapt is logisch, maar niet via Samantha, niet script-technisch komt de film tot inzichten. Sowieso is het leven van Theodore helemaal niet zo inzichtelijk voor de kijker, wat hem af en toe zo plat maakt als een dubbeltje, een goeie karakterstudie is dit zeker niet.. Dan is OS Samantha beter uitgediept, voor een besturingssysteem met AI heeft ze een rijker personage dan Theodore voor de kijker ooit lijkt te hebben. De aanwezigheid van Amy Adams is je ergste nachtmerrie, aangezien zij het script een voorspelbaarheidsfactor meegeeft, die je van Jonze toch niet mag verwachten.

Wat houdt de film overeind? Johannson weet erg veel diepte aan haar rol mee te geven. De alternatieve wereld die Jonze weet te creëren, ook met behulp van de cinematografie is erg mooi en net dat tikje 'anders' om geloofwaardig te zijn. Montage en ritme zijn erg fijn, heel mooi geschoten Het basisprincipe van de film is ook erg leuk, waar vaak nog best een lachje vanaf kon, omdat er toch zeker in het eerste uur leuke dingen mee gedaan werd..

Alleen Jonze stuurt het een richting in, waar vooral het grote publiek blij van zal worden. Echt ballen heeft het niet en de melancholie is vaak te drammerig. De soundtrack van Arcade Fire maakt de film onnodig 'geforceerd alternatief'. Verder heb ik me wel vermaakt en is de film natuurlijk wel onderscheidend genoeg. IK had op meer gehoopt.

Bijzondere en erg mooie film van Spike Jonze. Een romance tussen een man en zijn computerbesturingssysteem is een verhaal dat je niet elke dag hoort en gelijk al mijn interesse deed wekken. Een uiterst origineel script, dat moet gezegd worden en Jonze zorgt er tevens voor dat het boeit en ook te allen tijde geloofwaardig blijft, wat best knap is met een verhaal als deze.

Joaquin Phoenix speelt een sterke rol als schrijver Twombly. Hij weet zijn rol een mooie balans te geven en weet zijn onzekerheid en bedroefdheid erg goed over te brengen. Ondanks dat je Scarlett Johansson niet ziet is haar stem perfect geschikt voor “Samantha”, zoals het besturingssysteem zichzelf noemt. De momenten tussen Twombly en Samantha zijn boeiend en sterk, mede ook omdat Samantha een fijne en prikkelende stem heeft. De seksscène, die daaruit voortvloeit, is knap gemaakt en ik merkte bij mezelf op dat ik het Twombly ook erg gunde. Samantha heeft echt zo’n sterke stem dat je haar karaktereigenschappen allemaal herkent, zonder haar te kunnen zien. Op die manier is het ook veel gemakkelijker voor te stellen dat Wombly op een gegeven moment verliefd op “haar” wordt.

In de tweede helft is het goed dat Jonze de relatie laat knappen, omdat Samantha gewoon te snel voor Twombly gaat, iets wat ik goed bedacht vond. Jonze houdt de toon over het algemeen redelijk luchtig. Als het te zwaar dreigt te worden is er ruimte voor wat humor en omgekeerd is dat ook het gevoel, waardoor Her prima in balans is. Met Her weet Jonze mij twee uur mee te voeren naar een wereld in de nabije toekomst. Een fijne wereld, die net even anders is dan de onze en die dankzij zeer sterk acteerwerk uitermate geloofwaardig overkomt en je zelfs laat nadenken of zoiets ook daadwerkelijk mogelijk zou zijn.

Een romantische komedie met een uiterst originele invalshoek en een uiterst vermakelijk verhaal. Hier en daar zitten er op romantisch gebied wel wat clichés in, maar het grootste gedeelte van de film voelt vooral heel fris en erg overtuigend aan.

4,0*

De 1e film op het PacFestival vandaag.

Aardige film over een relatie tussen een eenzame trieste man en zijn computerbesturingssysteem met een vrouwenstem. Als dat de toekomst wordt dat bijna iedereen voortaan alleen maar communiceert via computers en niet met echte mensen dan is het een treurig toekomstbeeld. Ach, we zijn al hard op weg die kant op te gaan. Iedereen staart tegenwoordig wezenloos op zijn tablet of telefoon.

Ik kreeg een beetje een treurige nasmaak van de film zo op de vroege zondag ochtend.

Mooi liefdesdrama dat naar een hoger level wordt getild door de soort van one-manshow van Phoenix. Zet een erg sterke rol neer. Daarnaast is luisteren naar Scarlett Johansson absoluut geen straf.

Heel apart. Zeker! Erg goed geacteerd. Zeker! Maar niet mijn ding. Ik vond het erg vermoeiend om een man twee uur lang op een zweverige manier te zien converseren met zijn besturingssysteem en daar nog verliefd op te worden ook.

Bewonderenswaardige tour-de-force van Joaquin Phoenix. Amy Adams en Rooney Mara doen maar voor spek en bonen mee. Niet de topper, die ik afgaande op de waarderingen vooraf verwachtte..

Films als Her kom je weinig tegen, de film is zo orgineel en goed bedacht dat het een heel andere film over liefde biedt dan we gewend zijn. Spike Jonze gebruikt dit thema om onszelf te laten afvragen wie we zijn, wat we doen in deze wereld en of we niet te afhankelijk worden van randzaken die er eigenlijk niet toe doen. Jonze geeft je discussiemateriaal waar je uren of misschien zelfs dagen mee kunt vullen en doet dit op een erg simpele maar mooie wijze wat een film oplevert die je niet zal vergeten. De film brengt je van de ene memorabele scene naar de andere en hierdoor naar het echte bestaansrecht van onze soort, waarom we zijn zoals we zijn, waarom we elkaar liefhebben, wat er voor zorgt dat we liefde zo waarderen en weet tegelijkertijd kritisch te zijn op onze samenleving. Een geweldige film dat alles in zich heeft om een klassieker te worden.

‘Her’ Review | Filmtakers

Soms wordt je weer eens hartstochtelijk verliefd op een film. Her is zo'n film. Het begint al met dat uitgangspunt, een man die verliefd wordt op een computer, een stem. Spike Jonze weet het volkomen geloofwaardig naar het witte doek te toveren. Vanaf het moment dat Samantha zich meldt ga je er in mee, snap je hoe iemand hiervoor kan vallen.

Daarnaast is Her een frisse visie op het genre. Daar waar in 2001: A Space Odyssey, Blade Runner en eigenlijk bijna alle andere sciencefiction films kunstmatige intelligentie als iets engs en een bedreiging wordt weggezet, is het hier juist de charme. Op die manier is Her niet alleen geloofwaardig, maar ook origineel. Het maakt van Her een film die mij nog lang zal bijblijven en een film die aan het einde van het jaar zonder twijfel in toplijst van 2014 staat.

Voor een uitgebreide recensie zie: Filmmad.nl | Recensie: Her (27 februari)

Schitterende film, zoals ik ook wel had verwacht. Het thema sprak me al erg aan en de cast natuurlijk ook. Het verhaal is van begin tot eind erg boeiend en de sfeer is heerlijk. De humor is ook heel erg geslaagd, vooral dat spel wat Theodore steeds speelt is natuurlijk hilarisch. Visueel is het ook echt fantastisch mooi. En ook de muziek is zeer passend. En Scarlett is geweldig als Samantha. Toch geen makkelijke rol, al lijkt dat misschien wel zo. Alleen de laatste wending in het verhaal vond ik niet helemaal top, maar is alsnog goed. Ik vind het overigens wel erg schandalig dat Joaquin Phoenix niet genomineerd is voor een Oscar, want om eerlijk te zijn vond ik hem sowieso sterker dan Leonardo Di Caprio (die ook geweldig was natuurlijk, maar toch..).

4.5*

Een erg fijne Jonze weer. Phoenix speelt Theodore. Schrijver , of preciezer, schrijver van andermans brieven voor de kost. Liefdesbrieven, afscheidsbrieven etc etc. Zijn brieven zijn poëtische en romantisch. Na zijn scheiding besluit hij een OS te nemen met artificiële intelligentie om hem te vergezellen in zijn nogal eenzame bestaan. Een erg boeiende setting. Een film over persoonlijk contact. Hij zoekt een easy way out door een OS te kopen net zoals zijn klanten hem inhuren voor een easy way out. Boeiend.

Het sterke aan de film vond ik de uitgewerkte relatie met zijn OS. Aan het begin van de relatie zou je bijna hopen dat zo'n OS er daadwerkelijk komt, omdat het allemaal wel erg makkelijk leuk en lief eraan toe gaat. Zowel Phoenix als Johansson zetten goede rollen neer in een relatie vol met kleine realistische details waardoor het (vreemd genoeg) een bovengemiddeld goede relatie lijkt te zijn. Ook de scifi setting is net anders genoeg om te bedenken dat het niet hier en nu is, maar die toch erg dicht bij de werkelijkheid blijft. (in tegenstelling tot veel andere toekomstscifi, die niet verder komen dat de wereld eruit laten zien als een grote Apple-reclame.). Her is bovenal romantisch en kalm, hier ga je niet heen voor de scifi.

Dat is meteen een beetje een (klein) nadeel van de film. Zodra OS Samantha in 0,02 seconden een complete selectie boeken heeft gelezen, ga je je al snel afvragen wat ze er redelijkerwijs nog meer kan, en zodoende, wat ze uberhaubt nog kan zien in een mens. Ik wil spoilers verder vermijden, maar het komt er voor mij op neer dat deze vraagstukken alleen maar groter worden tot op een niveau dat ik me afvraag of ik te maken heb met plotholes: is ze nou geprogrammeerd om dom (dom als in mens-geheugen --> computer geheugen) te doen voor Theodore?

Dat is de kracht en zwakte van de film. Er kwamen tijdens het kijken en daarna veel vragen bovendrijven, in het begin natuurlijk over een OS en de mogelijkheden, maar deze zetten zich al snel over naar de plot: met wat denkwerk kom ik tot de conclusie dat deze relatie helemaal niet realistisch is uitgewerkt.

Toch, de algemene sfeer en het sterke acteerwerk maken dit een goede film en al die vragen die boven komen drijven zijn boeiend, ook al richten ze zich soms meer op plot dan concept. Het acteerwerk en de sterke dialogen maken veel goed.

Erg mooie en diepgaande film. Het zet je als persoon, als het ware, ''in de wolken''.

Phoenix laat een andere kant van zichzelf zien!

Erg fijne, rustige film van Jonze over een man in de nabije toekomst die zijn weg zoekt in de liefde en uiteindelijk uitkomt bij een 'operating system'.

Wat voor mij het interessantste was aan de film was het afbeelden van de individualisering van de maatschappij. Daar wordt nu nog vaak negatief op gereageerd, maar in deze film lijken de mensen daar allemaal wel vrede mee te hebben en ik denk dat wij daar ook naartoe werken.

Phoenix speelt een prima rol en dat in combinatie met de zwoele stem van Johansson laat je bijna hopen dat ze van OS in levend persoon veranderd. Je vraagt je tijdens de film vrij lang af hoe dit gaat uitpakken en dat houdt de film boeiend.

Een moeizaam gebeuren en verreweg de minste film van Jonze. Het basisconcept is interessant genoeg, maar wat volgt zijn twee volle uren aan weinig tot de verbeelding sprekende gesprekken tussen een man en zijn al dan niet spannende besturingssysteem. Een toch maar somber toekomstbeeld eigenlijk in overigens wel een redelijk vrolijke en zonnige wereld. Soms grappig of ontroerend, maar nog vaker voorspelbaar en simpelweg saai.

2*.

Een hipsterhorrorscifi.

Ik ben wel fan van Jonze, maar in deze film verslikt hij zich compleet. Her wil veel zijn, maar is uiteindelijk vooral doorzichtig en plat.

Van tevoren vroeg ik me vooral af wat er nog te vertellen viel over AI. In het eerste deel lijkt het ook helemaal niet veel. Hetzelfde gejengel over hoe een AI menselijk wil zijn heeft ondertussen aardig wat van z'n charme verloren en Jonze kan er maar weinig aan toevoegen zo lijkt.

Dan komt er een kentering. Op zich positief maar jammer genoeg kon het me toch niet bekoren. Jonze keert de rollen om, vindt voor de AI een "thuis" en laat het hoofdpersonage weer alleen achter. Op zich wel grappig, maar ik ben gewoon zo énorm moe van die zichzelf in meelij wentelende, mijmerende, zuchtende, zwaarmoedig voor zich uitkijkende en ruggegraatloze jankerds dat het nogal verkeerd viel. Die "goh wat is het leven toch zo moeilijk" houding van personages die gebukt gaan onder hun eigen luxe komt me echt de strot uit. Sympathie opbrengen voor hun nonproblemen is moeilijk, wat het dramatische aspect van de film absoluut in de weg staat.

Verder ook een vreselijk toekomstbeeld, waar alles gevoelig, fluffy en zen is (die lift ), ondersteund door pianomelodietjes en gitaar/banjo/mandoline (whatever) getokkel. Het OS als vriendin gegeven wil nooit echt helemaal aarden, is nogal gemakzuchtig uitgewerkt en voelt vooral aan als een stukje maatschappijkritiek rechtstreekt uit de kroeg (of moet ik zeggen exclusieve koffiebar).

De film heeft wel een paar momentjes, maar verzuipt echt in z'n eigen zwaarmoedigheid. Ik hoop eigenlijk dat Jonze het allemaal niet te serieus neemt wat hij hier laat zien, maar dat gevoel geeft de film me wel. Jammer, want ergens zit er een leuke, spitsvondige en grappige film verborgen in dit armtierige omhulsel.

2.0*

Fake Plastic Trees

Vanaf midden jaren 90 kwam Radiohead met een drieluik aan fantastische albums die niet zozeer een geheel vormden, maar wel (al dan niet onbewust) in elkaars verlengde lagen. De band begon met The Bends, een plaat met nog redelijk normale rockmuziek vol menselijke emotie. En al bezongen de leden de neppe wereld van de toekomst in Fake Plastic Trees, ze eindigden hun plaat hoopvol met de kreet “immerse your soul in love”. Daarna kwam hun meesterwerk OK Computer, dat daar op voortgaat. Het handelde over de wereld van de massaconsumptie, de schaalvergroting de ontmenselijking daarvan. Kortom: de wereld van toen en de wereld van nu. Een aantal depressies van de leden later kwam na drie jaar de opvolger Kid A. Wellicht over de eerste gekloonde mens? Wie zal het zeggen. Het was in elk geval dat de computers de wereld overnamen van de gitaren, maar de muziek was nog steeds hemels mooi wat direct de vraag opwierp: zijn mensen nodig? En dat is precies wat Jonze met zijn eerste script in zijn nieuwste prent Her aan ons probeert te zeggen (en wat hem ook aardig gelukt).

Her speelt zich af in de nabije toekomst. De wereld lijkt op die van ons, maar is net wat geavanceerder, net wat killer en schoner en net wat meer volgebouwd. Her speelt zich af in Los Angeles, met beduidend meer wolkenkrabbers dan nu en dus nog meer stads en nog afstandelijker, al ben ik er vrij zeker van dat het ook in Shanghai is geschoten want sommige torens herkende ik uit die stad. Maar het is duidelijk dat de mens steeds kleiner wordt tegen haar omgeving. En dan mag de film wel in een warmgele en zachtroze teint zijn gefilmd, een soort dromerige wereld, toch is dit nergens waar je echt naar zou verlangen. Het is ook niet voor niets dat Phoenix constant in shirts en hemden rondloopt die de kleur van de achtergrond hebben, alsof Jonze wil zeggen dat de mens echt erin verdwijnt en ieder in zichzelf keert. Let alleen al op de vele shots op straat waar weinig volk loopt, en als ze er al zijn, dan praten ze tegen een computer. Is dat een verwijt van Jonze? Ik denk het niet. Het lijkt eerder een spiegel en een verwachting waar de wereld heengaat, zonder daar echt een mening over te hebben (al is het feit dat hij dit toont een mening an sich natuurlijk).

Hoofdpersoon is Theodore, wat zoiets betekent als door God gemaakt – de mens dus. Hij zit in een scheiding al heeft hij verder geen slecht leven met een baan waarin hij wordt gewaardeerd en succesvol is en in bezit van een woning vol mooie spullen. Maar hij lijkt emotioneel helemaal afgestompt waar alle plezier in is verdwenen. Zoals meer mensen, ook nu al, getuige het aantal antidepressiva dat wordt verstrekt. Want hoewel de mens steeds verder komt en meer kan, helpt dat niet per se de mens ook gelukkiger te maken. Was het niet agent Smith die al zei in The Matrix: “Did you know that the first Matrix was designed to be a perfect human world? Where none suffered, where everyone would be happy. It was a disaster. No one would accept the program. Entire crops were lost. Some believed we lacked the programming language to describe your perfect world. But I believe that, as a species, human beings define their reality through suffering and misery. The perfect world was a dream that your primitive cerebrum kept trying to wake up from. Which is why the Matrix was redesigned to this: the peak of your civilization.”

Wij mensen gaan dus vooruit, maar halen steeds meer levensdoelen weg. Sterker nog, onze computers worden steeds slimmer en het punt van technologische singulariteit komt steeds dichterbij. Zijn wij als mensen dan nog wel nodig? Wat is onze ziel? Wellicht ook niet meer dan een programma, zoals in The Matrix, en wat zijn wij anders dan computers door ons gemaakt? Allemaal vragen die Jonze behandelt.

En dan komt Samantha (dat zoiets als luisterend oor naar God betekent); een computer, bestaande uit bits en volledig geprogrammeerd die Theodore weet wakker te schudden. Is dat wat Jonze wil zeggen? We hebben computers nodig om onszelf als mens weer te ontdekken en ons wakker te schudden? Heel bemoedigend vind ik die gedacht niet, zeker niet omdat het nut van de mens nog steeds niet is gegeven, al eindigt Jonze wel menselijk met Phoenix en Adams die weer naar een zonsopkomst kunnen kijken. Want de mens is tot nu toe nog wel de enige die kan acteren – Phoenix speelt niet voor niets een zo een zachte lieve warme persoonlijkheid -, de stem van Samantha is de film lijkt dat ook te kunnen: emoties overbrengen. Of zelfs mooie muziek maken. Wellicht moeten we als mens gewoon genieten van wat we hebben, zonder enig doel op zich. Dat alles is een tamelijk nihilistische gedachte, een leegheid die iedereen direct depressief zou moeten maken en vaak in films en literatuur als thema diende, alleen geeft Jonze er een draai aan dat iedereen aan zijn eigen bestaansrecht zou moeten twijfelen.

Maar genieten doet Theodore dus wel vanaf het moment dat hij Samantha leert kennen. Hij kan weer met iemand praten, wordt zelfs verliefd en ziet er beter uit volgens zijn omgeving. Mensen die stellen dat enkel het innerlijk telt kunnen hier moeilijk tegen zijn, maar zelf voelde ik wel een soort medelijden met Phoenix. Dat is tegenstrijdig, want het verstand zegt dat dit goed is voor hem, maar mijn gevoel zegt heel wat anders. Een gevoel uit de ziel. Dat is in elk geval datgene dat ons nog mens maakt: wij denken een ziel te hebben en denken daardoor een bestaansrecht te hebben en denken daardoor te bestaan. Precies wat Descartes al riep in 1637. Een idee waar ik mij aan probeer vast te houden.

Maar goed, inhoudelijk klopt dit allemaal wel en zeker voor na de film is er genoeg over te babbelen. Het tempo is goed, de muziek is erg lekker, er wordt uitstekend geacteerd met een innemende Phoenix en een heerlijke Adams en de skylinebeelden met opkomende zon of vele lichtjes zijn mooi geschoten. Toch valt Jonze iets teveel in de herhaling tegen het einde, als een sleur haast. Buiten dat wordt het nooit echt spannend, wellicht omdat de wereld te perfect aan het worden is, te kaal en te glad en zonder enige mogelijke opwinding. En hoewel dat wellicht nu wel het punt is van de film, waar agent Smith ook op doelde, blijft dat niet spannend om te zien. Net als bijvoorbeeld het nihilisme in Spring Breakers, dat mij (zelfs tamelijk snel) deed vervelen. Bij Her duurt dat wel veel langer en dan is de film ook al snel afgelopen, maar het meesterwerk waarop ik in het geheel hoopte is de film dus niet geworden. Niettemin 4,0* en ik zet The Bends nog maar eens op.

Dit is zo'n film waar over pakweg 15 jaar mee gelachen wordt, maar ook naar wordt verwezen. Zwaktebod is het zich ontwikkelende (lichaams)bewustzijn van computerstem Samantha, maar voor de rest is er weinig mis met 'Her'. Dit is romantisch drama op zijn best

Een liefdesverhaal over een man en zijn computer,het klinkt als een komedie. Dat is wellicht ook wat Jonze er van gemaakt zou hebben rond de tijd dat hij nog films als Being John Malkovich en Adaptation. maakte. Her bevat wat humor, maar voelt nergens aan als een komedie. Het was sowieso wat anders dan ik verwachtte (al schetste de trailer toegegeven nog best een goed beeld). Als ik sommige berichten hier lees verwacht ik half dat we een film vol paranoia rond technologie te zien krijgen (sorry Onderhond, maar een horrorscifi? Echt?), maar dit is niet zozeer een Blade Runner of een 2001 (niet dat één van beide film een eenduidige verwerping van technische vooruitgang is, overigens).

Her deed me gek genoeg nog het meest denken aan de films van Wong Kar Wai. Een los verhaal, een relatie en boven alles een sfeerimpressie. De beelden, de montage en de muziek lijken er vooral op uit om het gevoel van de liefde in al haar fases te vangen. Jonze neemt zijn tijd om de relatie tussen Samantha en Theodore geheel uit te werken en heeft nog tijd voor eenzelfde aanpak voor Theodore's vorige relatie, zijn werk en zijn vriendschap met het personage van Amy Adams. Er zit genoeg intellectueel materiaal in hier, maar voor mij werkte Her op de eerste plaats gevoelsmatig. Meer dan enige andere film uit 2013 kreeg het me mee met zijn emoties. Daarmee vond ik het uiteraard ook een geweldige film om naar te kijken en luisteren. De sets alleen al zijn erg fijn. Niet te uitbundig futuristisch, maar wel uniek en met een eigen sfeer.

De casting helpt hier ook erg, vooral ook omdat die erg verrassend is. Joaquin Phoenix is een favoriete acteur van mij, maar zie ik eigenlijk altijd in broeierige rollen, met nauwelijks verscholen woede of arrogantie. Nou is Theodore ook iemand met opgehoopte emoties die wellicht wachten op een uitbarsting (wat uitblijft), maar het is vooral een sympathieke rol en het bewijst dat Phoenix ook met warmte kan spelen. Nog verrassender is Scarlett Johanson. Haar stem herkende ik meteen, maar zat er ooit zoveel emotie in? Ik vind haar doorgaans een matige actrice, juist omdat ze op mij bijna altijd overkomt alsof ze zich verveeld en ze heeft een ietwat monotone manier van spreken. Maar hier klinkt ze veelzijdig, even overtuigend als vrolijk of verward.

Even terugkomend op Phoenix, het is opmerkelijk hoeveel de film afhankelijk is van zijn gezicht. Als we geen sfeerimpressies krijgen zitten we vaak al snel in een gesprek tussen Theodore en Samantha en aangezien die tweede min of meer onzichtbaar is wordt zo'n gesprek al snel één reactieshot van Phoenix, alsof hij in zekere zin twee acteerprestaties moet dragen.

Sommige gebruikers hier klagen dat de liefdessituatie te veel op een gewone relatie lijkt die we al vaker in films gezien hebben (al zal iedereen het ermee eens zijn dat de twee variaties op seksscènes uniek zijn). Wat mij betreft is dit juist de kracht van de film en paradoxaal genoeg hetgene wat het zo origineel maakt. Het overstijgt juist zo het maffe concept en zorgt ervoor dat het werkt als drama. Door de relatie als relatief normaal te tonen worden de vragen of onze relaties met onze machines, of met mensen die we niet zien op het internet, of met artiesten op wiens werk we sterk reageren (iets waar Theodore's baan mij aan deed denken) alleen maar scherper. Het geheel voelt daardoor minder aan als science-fiction en het is opmerkelijk dat zelfs de criticasters hier niet aan komen zetten met dat de relatie ongeloofwaardig uitgewerkt is. Ik heb mijn twijfels over effectiviteit van zo'n computer in het seksleven (die eerste seksscène, met donker beeld, was het enige dat voor mij niet werkte)maar voor de rest is dit verrassend raak.

Het latere deel van de film duikt het dan toch nog in wat meer pure science-fiction (en daarmee krijgt het ook wat meer verhaal), doordat de SO's zich verder ontwikkelen dan de mensen en naar hogere sferen gaan. Zelfs dat werkt echter als een metafoor voor hoe mensen in relaties uit elkaar groeide. Het is immers hoe Theodore's eerste relatie stuk liep, zijn vrouw werd meer en anders volwassen. Dat punt is minder sterk dan wat ervoor ging, maar verhaaltechnisch, als afsluiting, werkt het heel goed. Fijn ook wel dat Jonze nooit Samantha veroordeelt en het zo nooit laat uitlopen op een verhaal waarin onze afhankelijkheid van technologie als puur kwaad wordt gezien. Daarvoor heeft Samantha teveel een eigen stem (letterlijk en figuurlijk).

Ik vond dit dus erg mooi, het blijft door mijn hoofd spoken. Erg ontroerend en als bonus wellicht de minst eenduidige film over moderne technologie tot nu toe.
4,5*

Vreselijke film waarbij het toch wel goede camerawerk en de sympathieke dames mij er van weerhouden deze film het laagste cijfer te geven. Dat vreselijke slaat dus op de hoofdpersoon met zijn zielige gedrag. Iemand die een relatie aangaat met een Operation System? Waar slaat dat nu op? Moet ik voor zo'n weirdo sympathie opbrengen? In de verste verte niet. Film deed mij enigszins denken aan de eveneens vreselijke film "Lars and the Real Girl", waar ook een zelfde soort geflipte figuur een relatie aanging met een pop. Dit soort losers wekken bij mij alleen maar weerzin op, maar ja ik was natuurlijk gewaarschuwd. Normaal gesproken zou ik dit soort films ook links laten liggen, maar omdat over deze film veel gesproken werd heb ik hem uit nieuwsgierigheid toch maar bekeken. Ik verwachtte er helemaal niks van en ik kreeg uiteindelijk ook helemaal niks, nou ja, met uitzondering van het dan toch wel fraaie camerawerk.

2,0*

Geweldige film die ons laat nadenken over de (waarschijnlijk) nabije toekomst. Ondanks het bizarre gegeven, raak je op geen enkel moment de binding met de personages kwijt. Joaquin Phoenix zet zoals altijd een geloofwaardig personage neer, maar de show wordt gestolen door de stem van Scarlet Johansson. Ik ben nog steeds onder de indruk,

4.5 sterren.

Nogal awkard natuurlijk om een relatie te starten met je OS. In Her weet Spike Jonze dit an sich geloofwaardig te brengen, al kreeg ik wel na een tijdje het idee dat het OS iets te menselijk gekarakteriseerd werd. Ik hoop zelf dat ik in de toekomst toch wat meer controle over je OS kan houden. Maar tegen het slot wordt die menselijke illusie weer netjes recht gezet en dat is dan ook meteen het sterkste gedeelte van de film. Goeie rol van Joaquin Phoenix trouwens, werd wel wat kriegel door zijn nerveuze tic om zijn bril te pas en te onpas aan te raken .

Via mijn nieuwe recensieblog, 'In 100 woorden'.

Wie zou niet spontaan in katzwijm vallen voor Scarlett Johanssons zwoelhese timbre? Her verhaalt over de schier onmogelijk liefde tussen een man en (de vrouwenstem in) zijn computersysteem - een verrassend onplatonische liefde. Het uitgangspunt lijkt ridicuul, maar Spike Jonze werkt het verhaal geloofwaardig uit. Dat op zich is bewonderenswaardig. Tegelijk biedt Her een pessimistisch toekomstbeeld, waar het doodnormaal is op straat tegen je pc te ratelen en waar de wereld wemelt van de blinkende wolkenkrabbers, zo ver het oog reikt. Eén groot minpunt: het laatste half uur moddert Her te veel aan met een uitgesponnen, moraliserende reflectie van de liefde.

Lang niet aan toegekomen, maar niet teleurgesteld. Een film die de tijd neemt om je onder te dompelen in de sfeer, de belevingswereld en de emoties van de personages. Jonze balanceert in het begin iets op het randje van de cheesiness, maar gaandeweg besef je eigenlijk hoe goed dat is geweest. Knap ook hoe de relatie met Samantha gaandeweg het karakter van een 'pen-vriendin' overstijgt als zij onderdeel wordt van Theodore's leven, initiatief en beslissingen gaat nemen etc. Jonze weet echter altijd het ambivalente van de relatie vast te houden, en het geheel is ook perfect vormgegeven in het leven van Theo.

Ook een meerwaarde voor mij was de architectuur en de inrichting van huizen etc. Retro-modern maar toch weer met een twist zodat het net iets futuristischer werd. Ook de rustige soundtrack werkte sfeerverhogend. De film mag dan verder geen al te originele existentiele thema's over A.I. meer aansnijden, maar gooit het dan ook over een andere boeg. Meer de rol van de mensen zelf die daar om de hoek komt kijken.

Uiteindelijk vertelt de film in het laatste stuk misschien net wat te weinig, maar hoe dan ook heb ik vanaf begin tot eind genoten. Jonze bevestigt een zekerheidje te zijn. 4*