Her (2013)

Hij kwam er mee weg, Jonze, 3 films gemaakt en 3x een 4.5*. Hoewel ik uiteraard veel hoopte van dit Her, verwachten deed ik het niet. Alles zou erop wijzen dat deze film een stuk meer melancholisch zou worden, een tikkeltje zoeter ook? Jonze's films hadden altijd wel een donker en scherp randje, zonder echt zwaarmoedig te worden. hoe zou dat hier gaan. vragen, vragen, vragen.............

Met dat zoete valt het gelukkig wel mee. Melancholisch en romantisch is dit wel, zwaarmoedig ook wel bij wijlen. Theodore is duidelijk niet gelukkig na zijn stukgelopen huwelijk. Begrijpelijk. Hij is teveel in zichzelf gekeerd en laat slecht anderen toe in zijn wereld, waardoor relaties en vriendschappen moeilijk zijn. Mja, waarom is dat zo? Belangrijker, waar is de motivatie om dit te verbeteren? Voor iemand die zo romantisch is ingesteld en zo veel mensenkennis heeft (Theodore zou psycholoog kunnen worden, als hij had gewild en dan was hij de best verdienende over heel de wereld), wat is de reden waarom het sociaal niet goed loopt? Dat hij dat zelf niet snapt is logisch, maar niet via Samantha, niet script-technisch komt de film tot inzichten. Sowieso is het leven van Theodore helemaal niet zo inzichtelijk voor de kijker, wat hem af en toe zo plat maakt als een dubbeltje, een goeie karakterstudie is dit zeker niet.. Dan is OS Samantha beter uitgediept, voor een besturingssysteem met AI heeft ze een rijker personage dan Theodore voor de kijker ooit lijkt te hebben. De aanwezigheid van Amy Adams is je ergste nachtmerrie, aangezien zij het script een voorspelbaarheidsfactor meegeeft, die je van Jonze toch niet mag verwachten.

Wat houdt de film overeind? Johannson weet erg veel diepte aan haar rol mee te geven. De alternatieve wereld die Jonze weet te creëren, ook met behulp van de cinematografie is erg mooi en net dat tikje 'anders' om geloofwaardig te zijn. Montage en ritme zijn erg fijn, heel mooi geschoten Het basisprincipe van de film is ook erg leuk, waar vaak nog best een lachje vanaf kon, omdat er toch zeker in het eerste uur leuke dingen mee gedaan werd..

Alleen Jonze stuurt het een richting in, waar vooral het grote publiek blij van zal worden. Echt ballen heeft het niet en de melancholie is vaak te drammerig. De soundtrack van Arcade Fire maakt de film onnodig 'geforceerd alternatief'. Verder heb ik me wel vermaakt en is de film natuurlijk wel onderscheidend genoeg. IK had op meer gehoopt.

Mooie gemaakte futuristische roman.

Fraaie special effects.

Maar verder kon de film mij niet boeien.

Te zweverig.

2*

Originele film, die vanaf het begin intrigeert. Helaas wist het voor mij nergens écht boven zichzelf uit te stijgen, vond het allemaal nog iets te braaf, had zoveel meer mee gedaan kunnen worden.

Bijzondere en erg mooie film van Spike Jonze. Een romance tussen een man en zijn computerbesturingssysteem is een verhaal dat je niet elke dag hoort en gelijk al mijn interesse deed wekken. Een uiterst origineel script, dat moet gezegd worden en Jonze zorgt er tevens voor dat het boeit en ook te allen tijde geloofwaardig blijft, wat best knap is met een verhaal als deze.

Joaquin Phoenix speelt een sterke rol als schrijver Twombly. Hij weet zijn rol een mooie balans te geven en weet zijn onzekerheid en bedroefdheid erg goed over te brengen. Ondanks dat je Scarlett Johansson niet ziet is haar stem perfect geschikt voor “Samantha”, zoals het besturingssysteem zichzelf noemt. De momenten tussen Twombly en Samantha zijn boeiend en sterk, mede ook omdat Samantha een fijne en prikkelende stem heeft. De seksscène, die daaruit voortvloeit, is knap gemaakt en ik merkte bij mezelf op dat ik het Twombly ook erg gunde. Samantha heeft echt zo’n sterke stem dat je haar karaktereigenschappen allemaal herkent, zonder haar te kunnen zien. Op die manier is het ook veel gemakkelijker voor te stellen dat Wombly op een gegeven moment verliefd op “haar” wordt.

In de tweede helft is het goed dat Jonze de relatie laat knappen, omdat Samantha gewoon te snel voor Twombly gaat, iets wat ik goed bedacht vond. Jonze houdt de toon over het algemeen redelijk luchtig. Als het te zwaar dreigt te worden is er ruimte voor wat humor en omgekeerd is dat ook het gevoel, waardoor Her prima in balans is. Met Her weet Jonze mij twee uur mee te voeren naar een wereld in de nabije toekomst. Een fijne wereld, die net even anders is dan de onze en die dankzij zeer sterk acteerwerk uitermate geloofwaardig overkomt en je zelfs laat nadenken of zoiets ook daadwerkelijk mogelijk zou zijn.

Een romantische komedie met een uiterst originele invalshoek en een uiterst vermakelijk verhaal. Hier en daar zitten er op romantisch gebied wel wat clichés in, maar het grootste gedeelte van de film voelt vooral heel fris en erg overtuigend aan.

4,0*

Hier en daar wat voorspelbaar en zelfs saai. Pas na zo'n 90 minuten wordt het interessant.

Wow! Zo worden ze zelden nog gemaakt. Ontzettend sterke film op alle vlakken die je van het begin tot het einde bij je strot grijpt.

De 1e film op het PacFestival vandaag.

Aardige film over een relatie tussen een eenzame trieste man en zijn computerbesturingssysteem met een vrouwenstem. Als dat de toekomst wordt dat bijna iedereen voortaan alleen maar communiceert via computers en niet met echte mensen dan is het een treurig toekomstbeeld. Ach, we zijn al hard op weg die kant op te gaan. Iedereen staart tegenwoordig wezenloos op zijn tablet of telefoon.

Ik kreeg een beetje een treurige nasmaak van de film zo op de vroege zondag ochtend.

Mooi liefdesdrama dat naar een hoger level wordt getild door de soort van one-manshow van Phoenix. Zet een erg sterke rol neer. Daarnaast is luisteren naar Scarlett Johansson absoluut geen straf.

Aardig verhaal, leuke vondsten en uitermate goed geacteerd. Maar daar blijft het dan wel bij. De film stoelt op dialogen maar is eigenlijk één groot monoloog. Deze dialogen worden door enkelen hier bewierookt, ik vind ze behoorlijk zweverig, onsamenhangend en bij tijd en wijle gewoonweg dodelijk vermoeiend. Geregeld betrapt ik mezelf op termen als: "wat een onzin allemaal zeg.." Ik lijk hier wel continu een 'face-book' van iemand te lezen (ook al zo irritant). Jouw (liefdes) problemen en bevindingen intereserren me geen hol.

Thuis zou ik de film na een 15 min al hebben uitgezet. Nu zat ik in een Sneak-preview, dus zit je de hele zit maar even uit en die wordt dan best wel lang hoor. Terwijl je ook nog eens het einde van ver zag aankomen. Het kon gewoon niet anders dan dat het zo moest gaan.

Daarnaast begon de stem van Scarlett Johanson na een uur al behoorlijk te irriteren.

Het spel van Joaquin en enkele mooie beelden hielden me in de bios, anders was ik bij de pauze al gevlogen. Dus achteraf overheerst toch dat gevoel: "wat een onzin allemaal zeg..." blehh

Heel apart. Zeker! Erg goed geacteerd. Zeker! Maar niet mijn ding. Ik vond het erg vermoeiend om een man twee uur lang op een zweverige manier te zien converseren met zijn besturingssysteem en daar nog verliefd op te worden ook.

Bewonderenswaardige tour-de-force van Joaquin Phoenix. Amy Adams en Rooney Mara doen maar voor spek en bonen mee. Niet de topper, die ik afgaande op de waarderingen vooraf verwachtte..

Films als Her kom je weinig tegen, de film is zo orgineel en goed bedacht dat het een heel andere film over liefde biedt dan we gewend zijn. Spike Jonze gebruikt dit thema om onszelf te laten afvragen wie we zijn, wat we doen in deze wereld en of we niet te afhankelijk worden van randzaken die er eigenlijk niet toe doen. Jonze geeft je discussiemateriaal waar je uren of misschien zelfs dagen mee kunt vullen en doet dit op een erg simpele maar mooie wijze wat een film oplevert die je niet zal vergeten. De film brengt je van de ene memorabele scene naar de andere en hierdoor naar het echte bestaansrecht van onze soort, waarom we zijn zoals we zijn, waarom we elkaar liefhebben, wat er voor zorgt dat we liefde zo waarderen en weet tegelijkertijd kritisch te zijn op onze samenleving. Een geweldige film dat alles in zich heeft om een klassieker te worden.

‘Her’ Review | Filmtakers

Ben ik niet met je eens, wat betreft de houding van Jonze dan. De beelden waarin je iedereen over straat ziet lopen terwijl ze een gesprek voeren via hun oortje, vind ik toch een kritische noot. Die beelden krijgen -hoewel inderdaad best mooi gebracht, en iedereen heeft het leuk etc.- toch een lading over zich heen van "brr, dit moet je toch niet willen". Wat dat betreft voelde ik me eerder op en neer geslingerd tijdens Her.

Snap ik, ik ben er ook nog niet volledig van overtuigd. Misschien is het ook meer 'hoop' van mijn kant aangezien ik zijn visie anders nogal simplistisch en kort door de bocht zou vinden. Ik heb Jonze wat dat betreft te hoog zitten.

Toch een film waarvan ik bang ben voor een herziening, buiten de hele gecreëerde wereld en het sterke acteerwerk om, is het toch allemaal vrij leeg, zonder de diepte in te gaan. Die 3* staat er nu, maar ik zie die bij herziening eigenlijk alleen maar naar beneden gaan.

Edit: Ik snap de leegte in emotie wel, de leegte in uitdieping/script een stuk minder,

Misschien heeft Jonze het echt zo bedoeld. Misschien wilde hij ons die spiegel wel voor houden. Mocht dat dan zo zijn, dan geloof ik nooit dat men hier uren, of zelfs dagen over gaat discussiëren. Ik schat het besef van de impact van de sociale media bij Jan Modaal toch wel wat hoger in dan op het niveau dat Jan een spiegel nodig heeft (natuurlijk een enkeling daargelaten, maar die zal van de film ook niets begrijpen) Jonze laat leuke beelden zien, dat wel, die (zoals de massa, in een sociaal isolement, druk lopend met oortjes in) zijn hier op dit forum ook goed beschreven.

Maar dat laat onverlet dat de film in mijn ogen gewoonweg oer- en oersaai is.

De 1,5 ster is voor het idee van Jonze en het spel van Phoenix.

Best wel een interessant concept , maar tegelijkertijd ook erg pover uitgevoerd ...

** / *****

Rare film!

Soms wordt je weer eens hartstochtelijk verliefd op een film. Her is zo'n film. Het begint al met dat uitgangspunt, een man die verliefd wordt op een computer, een stem. Spike Jonze weet het volkomen geloofwaardig naar het witte doek te toveren. Vanaf het moment dat Samantha zich meldt ga je er in mee, snap je hoe iemand hiervoor kan vallen.

Daarnaast is Her een frisse visie op het genre. Daar waar in 2001: A Space Odyssey, Blade Runner en eigenlijk bijna alle andere sciencefiction films kunstmatige intelligentie als iets engs en een bedreiging wordt weggezet, is het hier juist de charme. Op die manier is Her niet alleen geloofwaardig, maar ook origineel. Het maakt van Her een film die mij nog lang zal bijblijven en een film die aan het einde van het jaar zonder twijfel in toplijst van 2014 staat.

Voor een uitgebreide recensie zie: Filmmad.nl | Recensie: Her (27 februari)

voorspelbare mooie film.

Oef, dat was toch even een flinke tegenvaller. De futuristische setting vond ik erg interessant alleen het is jammer dat er zo weinig mee gedaan wordt. Dat komt natuurlijk omdat de film om de relatie tussen Theodore en Samantha draait. Maar die relatie vind ik niet genoeg om de hele film te kunnen dragen. Je kijkt in feite naar twee uur gesnotter, gejank en geklaag in een interessante wereld. Op het einde was ik helemaal klaar met die twee. Zonde.

Schitterende film, zoals ik ook wel had verwacht. Het thema sprak me al erg aan en de cast natuurlijk ook. Het verhaal is van begin tot eind erg boeiend en de sfeer is heerlijk. De humor is ook heel erg geslaagd, vooral dat spel wat Theodore steeds speelt is natuurlijk hilarisch. Visueel is het ook echt fantastisch mooi. En ook de muziek is zeer passend. En Scarlett is geweldig als Samantha. Toch geen makkelijke rol, al lijkt dat misschien wel zo. Alleen de laatste wending in het verhaal vond ik niet helemaal top, maar is alsnog goed. Ik vind het overigens wel erg schandalig dat Joaquin Phoenix niet genomineerd is voor een Oscar, want om eerlijk te zijn vond ik hem sowieso sterker dan Leonardo Di Caprio (die ook geweldig was natuurlijk, maar toch..).

4.5*

De toekomst houdt ook mij bezig en dit scenario is wel heel bijzonder. Maar helaas is het gegeven matig uitgewerkt. Ik vind de film eigenlijk gewoon saai. Onbegrijpelijk dat met dit gegeven de film niet de normale 90 minuten duurt.

Ik weet niet of die light versie wel degelijk werkt. En of het uberhaupt een light-versie is. Als ik ook jouw andere mening hierop na lees, zit ik wat met hetzelfde gevoel. Ik kom net uit de bios, waardoor zo'n film altijd moeilijk te beoordelen is, maar ik ga het proberen.

De film voelt vaak losjes aan, en werkt wel op die laag. Humor is fijn en qua timing zit het zeker goed. De personages van Phoenix en eigenlijk ook Johansson laten mij wel meeslepen, en de eenzaamheid begrijp ik wel. Associaties komen boven en sommige scènes hebben mij echt geraakt. Het zet me ook aan het denken. Alleen vind ik dat in sommige dialogen/monologen het dan net weer iets té zwaargewichtig wordt. Hierin is de film niet geheel in zijn balans, naar mijn gevoel.

De eenzaamheid, de vertedering van (eindelijk) een band gecreërd te hebben werkt wel, is mooi maar ook pijnlijk tegelijkertijd. Plotmatig gebeurd daar maar weinig mee, wat opzich niet erg is maar de film valt hierdoor soms wel in een soort van herhaling. Of er worden paar extra monologen/dialogen bijgesleurd die de film niet vooruit helpen, waardoor deze film voor mij niet erg overweldigend is. Met 'Her' geraak ik wel in de juiste mood die de film wil, maar af en toe werd ik er ook 'uitgehaald'.

Mee eens. Ik ben ook nog steeds verdeeld wat betreft de film. Een juiste balans mist en gevoelsmatig scheelt er ook wat aan al vind ik het toch nog best lastig mijn vinger op de zere plek te leggen. Neig er nu naar om te stellen dat de redelijk zware thematiek en de luchtige toon van de film in conflict met elkaar raken.

Ik hoor het al, ik huur de DVD wel. 12 Years a Slave en Gravity vond ik ook al behoorlijk gehyped en vielen tegen. Ook La Grande Bellezza heb ik daarom ook aan me voorbij laten gaan en zie ik wel op DVD.

Een erg fijne Jonze weer. Phoenix speelt Theodore. Schrijver , of preciezer, schrijver van andermans brieven voor de kost. Liefdesbrieven, afscheidsbrieven etc etc. Zijn brieven zijn poëtische en romantisch. Na zijn scheiding besluit hij een OS te nemen met artificiële intelligentie om hem te vergezellen in zijn nogal eenzame bestaan. Een erg boeiende setting. Een film over persoonlijk contact. Hij zoekt een easy way out door een OS te kopen net zoals zijn klanten hem inhuren voor een easy way out. Boeiend.

Het sterke aan de film vond ik de uitgewerkte relatie met zijn OS. Aan het begin van de relatie zou je bijna hopen dat zo'n OS er daadwerkelijk komt, omdat het allemaal wel erg makkelijk leuk en lief eraan toe gaat. Zowel Phoenix als Johansson zetten goede rollen neer in een relatie vol met kleine realistische details waardoor het (vreemd genoeg) een bovengemiddeld goede relatie lijkt te zijn. Ook de scifi setting is net anders genoeg om te bedenken dat het niet hier en nu is, maar die toch erg dicht bij de werkelijkheid blijft. (in tegenstelling tot veel andere toekomstscifi, die niet verder komen dat de wereld eruit laten zien als een grote Apple-reclame.). Her is bovenal romantisch en kalm, hier ga je niet heen voor de scifi.

Dat is meteen een beetje een (klein) nadeel van de film. Zodra OS Samantha in 0,02 seconden een complete selectie boeken heeft gelezen, ga je je al snel afvragen wat ze er redelijkerwijs nog meer kan, en zodoende, wat ze uberhaubt nog kan zien in een mens. Ik wil spoilers verder vermijden, maar het komt er voor mij op neer dat deze vraagstukken alleen maar groter worden tot op een niveau dat ik me afvraag of ik te maken heb met plotholes: is ze nou geprogrammeerd om dom (dom als in mens-geheugen --> computer geheugen) te doen voor Theodore?

Dat is de kracht en zwakte van de film. Er kwamen tijdens het kijken en daarna veel vragen bovendrijven, in het begin natuurlijk over een OS en de mogelijkheden, maar deze zetten zich al snel over naar de plot: met wat denkwerk kom ik tot de conclusie dat deze relatie helemaal niet realistisch is uitgewerkt.

Toch, de algemene sfeer en het sterke acteerwerk maken dit een goede film en al die vragen die boven komen drijven zijn boeiend, ook al richten ze zich soms meer op plot dan concept. Het acteerwerk en de sterke dialogen maken veel goed.

Erg mooie en diepgaande film. Het zet je als persoon, als het ware, ''in de wolken''.

Phoenix laat een andere kant van zichzelf zien!

Erg fijne, rustige film van Jonze over een man in de nabije toekomst die zijn weg zoekt in de liefde en uiteindelijk uitkomt bij een 'operating system'.

Wat voor mij het interessantste was aan de film was het afbeelden van de individualisering van de maatschappij. Daar wordt nu nog vaak negatief op gereageerd, maar in deze film lijken de mensen daar allemaal wel vrede mee te hebben en ik denk dat wij daar ook naartoe werken.

Phoenix speelt een prima rol en dat in combinatie met de zwoele stem van Johansson laat je bijna hopen dat ze van OS in levend persoon veranderd. Je vraagt je tijdens de film vrij lang af hoe dit gaat uitpakken en dat houdt de film boeiend.

Een moeizaam gebeuren en verreweg de minste film van Jonze. Het basisconcept is interessant genoeg, maar wat volgt zijn twee volle uren aan weinig tot de verbeelding sprekende gesprekken tussen een man en zijn al dan niet spannende besturingssysteem. Een toch maar somber toekomstbeeld eigenlijk in overigens wel een redelijk vrolijke en zonnige wereld. Soms grappig of ontroerend, maar nog vaker voorspelbaar en simpelweg saai.

2*.

Een hipsterhorrorscifi.

Ik ben wel fan van Jonze, maar in deze film verslikt hij zich compleet. Her wil veel zijn, maar is uiteindelijk vooral doorzichtig en plat.

Van tevoren vroeg ik me vooral af wat er nog te vertellen viel over AI. In het eerste deel lijkt het ook helemaal niet veel. Hetzelfde gejengel over hoe een AI menselijk wil zijn heeft ondertussen aardig wat van z'n charme verloren en Jonze kan er maar weinig aan toevoegen zo lijkt.

Dan komt er een kentering. Op zich positief maar jammer genoeg kon het me toch niet bekoren. Jonze keert de rollen om, vindt voor de AI een "thuis" en laat het hoofdpersonage weer alleen achter. Op zich wel grappig, maar ik ben gewoon zo énorm moe van die zichzelf in meelij wentelende, mijmerende, zuchtende, zwaarmoedig voor zich uitkijkende en ruggegraatloze jankerds dat het nogal verkeerd viel. Die "goh wat is het leven toch zo moeilijk" houding van personages die gebukt gaan onder hun eigen luxe komt me echt de strot uit. Sympathie opbrengen voor hun nonproblemen is moeilijk, wat het dramatische aspect van de film absoluut in de weg staat.

Verder ook een vreselijk toekomstbeeld, waar alles gevoelig, fluffy en zen is (die lift ), ondersteund door pianomelodietjes en gitaar/banjo/mandoline (whatever) getokkel. Het OS als vriendin gegeven wil nooit echt helemaal aarden, is nogal gemakzuchtig uitgewerkt en voelt vooral aan als een stukje maatschappijkritiek rechtstreekt uit de kroeg (of moet ik zeggen exclusieve koffiebar).

De film heeft wel een paar momentjes, maar verzuipt echt in z'n eigen zwaarmoedigheid. Ik hoop eigenlijk dat Jonze het allemaal niet te serieus neemt wat hij hier laat zien, maar dat gevoel geeft de film me wel. Jammer, want ergens zit er een leuke, spitsvondige en grappige film verborgen in dit armtierige omhulsel.

2.0*