Her (2013)

De camera volgt in de nihilistische wereld van morgen onafscheidelijk de gebroken en kwetsbare Theodore. Zijn emoties zijn product van onze toekomstige tech en zijn kwantificeerbaar. De presentatie van de film vormt met de aankleding in vaal kleurenpallet een mooi beeldrijm met de hartenpijn van Theodore.

Op de krachtigste momenten van de film weet het wat te zeggen over onze hedendaagse tijd en de emoties die hierin thuishoren. Tevens weet de film dan onze geïnformeerde levens van morgen in beangstigend maar mysterieus daglicht te tonen. Helaas zijn deze momenten van uitdrukkingskracht net wat bijkomstig.

Zeker een mooie film!

Nooit geweten dat de (sterke) soundtrack van Arcade Fire is.

Ik snap eigenlijk de hoge waardering voor deze film niet zo goed. Een eenzame man die in scheiding ligt download een nieuw besturingssysteem gebaseerd op kunstmatige intelligentie. Een soort Siri of Hey Google, maar dan nog een stuk verder. Met dat besturingssysteem ontwikkelt hij een relatie alsof het een echt mens is. De film kiest helaas voor de serieuze aanpak. En dat is verschrikkelijk ongeloofwaardig maar vooral saai. Ik heb de hele tijd in de film toegeleefd naar die geniale wending waardoor de film toch nog interessant zou worden. En dan is het jammer dat die wending er niet inzit. Ruim twee uur is dan ook nog eens vreselijk lang. Maar daarnaast moest ik tevens de hele tijd denken aan de film Lars and the Real Girl (2007) . Dat is een film met een vergelijkbaar thema. Alleen gaat die film over een man die een relatie aangaat met een opblaaspop die hij vervolgens aan andere mensen voorstelt. Gelukkig kiest die film wel voor de komische en absurde aanpak terwijl ook die weldegelijk zijn serieuze kant heeft. En dat maakte die film een heel stuk draaglijker en zelfs grappig.

Ontroerend met een diepe boodschap over echte liefde en het leren loslaten. Prachtig. Heel mooi gespeeld en in elkaar gezet.

Wat een slechte film! Wie wordt er nu verliefd op een computer. Nee ik kon dit niet serieus nemen. Heb de film nog een keer gekeken n.a.v. alle positieve reviews, maar dan nog vond ik het niks. Nee niet mijn ding. Jammer. Die stem van die dame uit de computer was ook a-sexy.

Prachtige film. Jonze schept een - wat mij betreft, zo wordt het niet per se gepresenteerd - dystopisch maar ook wel realistisch toekomstbeeld, in de zin dat eigenlijk alle hedendaags trends consequent en zonder absurd te worden doorgetrokken worden, waarin de telefoon of computer nog meer dan nu de functie van personal assistant vervuld. Ik moest tijdens de film meer dan eens denken aan Ex-Machina en voelde ook - hoewel het op heel veel vlakken een heel ander type film is - een zelfde onderhuidse spanning tijdens het kijken. Ik lees hier reacties dat het ongeloofwaardig zou zijn; een relatie met een besturingssysteem/os. Ik vind het geloofwaardig gebracht. Bovendien komt het ook voor dat mensen verliefd worden op een penvriend(in) zonder deze ooit gezien te hebben en/of fysiek contact te hebben gehad. De film laat zien dat het contact met de os nog wel een stuk intiemer is dan liefdescorrespondentie. Toch zit hier voor mij ook het grootste minpunt. Vooral wanneer er wat barsten ontstaan in de relatie, kan ik me moeilijk meer verplaatsen in het hartzeer dat dit teweegbrengt. Kennelijk kan ik het verliefd worden wel meevoelen, maar echte hechting, een echt houden van minder.
Phoenix is uitstekend en ik reken deze film ook tot een van de betere prestaties van Johansson. De climax is ook weldoordacht en geeft ook te denken. De soundtrack is al genoeg genoemd als groot pluspunt. Al met al een bijzonder originele en over de hele linie uitstekend verzorgde film.

Wat moet ik hier van zeggen?

Ja, een vrij aparte film die heel moeilijk te plaatstenn is maar die je alsnog wel op één of andere reden weet te boeien tot het eind.

2,5*

Ik zette hem op omdat ik dacht, had ik deze nu al gezien? Ik check effe en wacht tot ik herken hoe het gaat verlopen.

Uiteindelijk heb ik hem helemaal uitgezien en moet ik zeggen dat ik er toch heel veel van genoten heb.

Zoals bij veel films die ik wel top vind is er bij deze geen al te groot ingewikkeld verhaal aanwezig. Maar het werkt wel consequent toe naar wat voor mij het meest passende einde is.

De ingetogen sfeer, het acteerwerk en de algemene uitwerking (de kledij, de subtiel modernere versie van hedendaagse dingen, de soundtrack, de slimme manier waarmee onopvallende stukjes herhaald worden en dus meer betekenis hebben,...) maken deze film eentje die gezien mag worden.

Ik merk ook dat ik sinds een tijdje meer heb aan films die op een kalme manier relaties en emoties kunnen brengen, op een manier waar ik in mee kan leven zonder enige suspension of disbelieve nodig te hebben. En dat is wat deze film de volle 100% doet.

Het verliefd worden op een AI is ook een fijne manier om alles wat abstracter te maken en tegelijk geloofwaardig. Mss komt het hier niet dagelijks voor maar in pakweg Japan is dit al lang geen fictie meer.

Het enige wat ik er jammer aan vind is dat ik hem niet heb opgezet met mijn lief erbij...

Deze film stond al een tijdje op mijn wensenlijstje, helaas waren mijn verwachtingen groter dan dat de film kon waarmaken. Het was zeker aangenaam kijken, met een sterke Phoenix en de zachtaardige stem van Johannson. Toch wist het geheel me niet helemaal te pakken. Liefhebbers van dit genre kan ik van harte The Zero Theorem (2013) aanbevelen. Een stuk abstracter en filosofischer, maar echt een aanrader. Laat je niet schrikken door het stemgemiddelde in ieder geval.

Eindeloze conversaties tussen een gevoelige eenzame Theodore en een geavanceerde kunstmatige intelligentie die zichzelf de naam Samantha (stem van Scarlett Johansson) geeft. De conversaties vervelen op geen enkel moment, dankzij het acteerwerk van Joaquin Phoenix (Theodore), de zalige stem van Scarlett en de kleurrijke aankleding. Knap bedacht het scenario, je bent er voor of totaal niet... ik wel

Drama die ik een aantal jaren geleden ook al eens meegepikt had en toen wel een cijfer had gegeven maar geen comment, dus bij deze om het compleet te maken. En eigenlijk was ik ook best wel weer nieuwsgierig naar deze aparte film met licht kritische maatschappelijke ondertoon.

Het idee is duidelijk rond Theodore, een man die verre van zijn relatiebreuk verwerkt heeft en zijn dagen in een soort lethargie doorbrengt. Verdriet, rouw en verwerking zijn in eerste instantie de hoofdmoot zonder dat dit overdramatisch gebracht wordt, zeg maar gerust subtiel en voor veel mensen herkenbaar. Zijn persoonlijkheid en karakter worden daarnaast nog eens in een bepaald contrast gebracht met zijn werk, want Theodore lijkt een introverte en uitermate gesloten iemand die moeilijk met zijn gevoelens om kan gaan maar voor zijn werk lijkt hij juist ontzettend goed een bepaalde snaar te kunnen raken en dingen te verwoorden, mogelijk een eerste kritische noot wat de digitale smartphone wereld van tegenwoordig betreft want als hij niet constant een oortje in heeftt, onzin opvraagt en met zijn bakkes in dat scherm zit zou hij misschien eens openstaan voor zijn omgeving.

De film vervolgd zich niet alleen met het gevecht met de ex maar ook een gevecht met de tegenwoordige tijd om het zomaar te zeggen. Sinds het digitale tijdperk is de afstand tussen mensen gegroeit, en zie ik zelfs als mensen bij elkaar zijn een bepaald soort isolement waarin iedereen zich op zijn eigen wereldje richt, zijn smartphone dus en slechts zich los rukt voor commentaar of iets kritiek. De smartphone heeft het slechtste en de meest onfatsoenlijke kant in de mensen gewekt, iets dat niet zo zeer in het geval van Theodore geldt maar er is wel degelijk een soort van afstand tot de maatschappij, en drempel om verder te gaan, met als toppunt de anonimiteit om rare dingen te doen zoals het rare hijg-gesprek in bed. Het is eigenlijk een trieste bedoening met als toppunt natuurlijk de ontwikkeling tussen Theodore en zijn OS en later nog de surrogaat vrouw. Het moment dat hij dan praktisch een pracht vrouw voor het oprapen heeft in de vorm van Olivia Wilde verknald hij dat om onduidelijke redenen. Nu ik wist het wel, verre weg de mooiste vrouw van de film, daar kan Scarlett Johansson ook nog een puntje aanzuigen. Het liedje Perfectly Lonely slaat op een gegeven prima op Theodore buiten dat hij constant vergezeld wordt door Samantha.

Dit alles maakt van Her een buitengewoon en gelaagd drama over verlies, verwerking, doorgaan en durven. Buiten dat zit er voor mij een kritische ondertoon in de film betreffende het gebruik van de smartphone, alle apps en shit, en de zogenaamde veilige afstand om je anoniem als een klootzak te gedragen iets wat bewust en onbewust afstand tot de maatschappij doet ontstaat en de mensen steeds lichtgeraakter worden, niet te vergeten de eenzaamheid, oppervlakkigheid en afstand die de mens zich eigen heeft gemaakt. Maar de film eindig hoopvol hoewel dat voor Theodore in eerste instantie niet zo zal voelen want het lijkt er toch op dat de mens ansich elkaar vind en weer fatsoenlijk gaat communiceren. Daarom wat mij betreft een interessant en gelaagd drama, en dan vergeet ik nog bijna de fraaie soundtrack van Arcade Fire te noemen en natuurlijk het puike acteerwerk van Phoenix.

Goed. Interessant wereldbeeld van hoe omgaan met eenzaamheid. De computer vult de leegte in en we krijgen meer individualiteit in de samenleving als woontype. Fysisch contact is ondergeschikt aan geestelijk contact, zelfs seks wordt geestelijk.

Mooie opener waarin alles wordt vastgesteld, het personage dat bv nieuwsberichten vlug verwijderd maar roddelnieuws bekijkt, is direct geschetst als de oppervlakkige man in een oppervlakkige wereld. De interactie verloopt via computers en het beroep van Phoenix waarin emoties worden voorgekauwd, is de puntjes op de i zetten.

Jammer dat het blijft kabbelen over een liefdesromance, dat er geen conclusie is (is dit nu een goede of een slechte zaak ? Hoe zal dit Phoenix verder beïnvloeden ?) en dat er noodgedwongen andere personages (Amy Adams) zijn die een beetje tegenstrijdig lijken met het thema. Mocht dus gerust iets meer zijn en het zou kunnen dat Jonze zijn maatje Kaufman heeft gemist.

Kwam er niet doorheen. Ik weet dat deze op meerdere manieren geprezen wordt door camera werk, acteerwerk etc, maar voor mij was dit vooral heel veel gelul en leek het er uiteindelijk allemaal op het eind niet toe te doen.

Aardig

Her is zeker geen slechte film, of het een geslaagde film is, is een tweede vraag. De film speelt zich af in de toekomst waar een karakter genaamd Theodore een relatie creëert met een artificiële intelligentie. Aardig geschoten film maar het kon beter eerlijk gezegd. Sommige scenes hebben weinig textuur en de kleurgebruik is een beetje apart. Je hebt bijvoorbeeld kantoren met felle kleuren en veel meubels. Zeker wel mijn ding maar bij Her vind ik het een aparte uitwerking hebben. Het is allemaal maar een beetje bland als ik eerlijk ben. Ik heb het niet zo met die 'clean' achtige look. Her is namelijk niet de eerste film waarin de toekomst zo in beeld is gebracht. Zeker wel nette composities maar voor de rest is het niks speciaals wat teleurstellend is. Het idee achter Her is zeer interessant en past ook zeer bij deze tijd. De uitwerking is niet altijd even geweldig omdat ik nooit het gevoel had dat de ideeën goed waren onderzocht. Het dialoog is op sommige momenten tenenkrommend slecht en best cringy zelfs. Wat wel weer goed was, was een beetje bij het einde waarin laat zien dat de AI dezelfde situaties heeft bij meerdere mensen. Dat was interessant al was het wel een beetje voorspelbaar. Acteerwerk is goed, Phoenix is best sterk in de rol. Johansson was ook geloofwaardig als de stem van een vrouwelijke AI. De film gaat aardig op gang en blijft die tempo ook houden, maar het raakte me nergens. Het is maar een teleurstellende film. Ik denk gewoon dat dit niet voor mij is bestemd.

Kleuren in Her

Zeker interessant en indrukwekkend maar ik zal niet van gedachten veranderen. Het blijft om een of andere reden niet bij me. Het is een beetje hipster-achtig en dat ligt me gewoon niet. Geef mij maar sci-fi zoals Blade Runner, 2001 of Solaris. Ik kan wel zeker appreciëren dat je deze video hebt gelinkt!

Sinds gisteren zijn we met het nieuwe Model van OpenAI nu heel dichtbij de variant uit de film.

Eigenlijk best wel eng, hoe snel dit allemaal is gegaan.

En ze hebben Scarlet gevraagd of zij het wilde inspreken .maar zij weigerde .

Dus nu een stem die wel heel erg op die van haar lijkt .

https://open.spotify.com/episode/02qa5VPaYkCOAG5gSR8cbM?si=Y5977a6QSSWFDYjY_gFw3A

Toch een ster eraf, Her is in mijn ogen een matige film

"Sometimes I think I have felt everything I'm ever gonna feel. And from here on out, I'm not gonna feel anything new. Just lesser versions of what I've already felt.”

Je ziet het goed, en ik denk dat je het niet van mij bent gewend. Maar, ik heb me wederom gebogen over een “romantische” film. En hoewel het misschien niet zo kitsch is als een romcom, is het zeker niet een film die ik bewust direct zelf op zou zetten. Althans dat dacht ik vooraf. Mijn vriendin wou deze film graag zien, volgens mij zag ze er iets van op social media voorbijkomen. En ik heb deze film al wel jarenlang in mijn kijklijst staan, ooit is deze film me dus wel opgevallen en heeft toen zelfs de nodige interesse gewekt. Achteraf weet ik ook precies waarom ik deze ooit gemarkeerd heb, want dit zijn wel onderwerpen waar ik best geïnteresseerd door ben.

Her vertelt een prachtig verhaal wat eigenlijk een hele zwarte laag eenzaamheid over zich heen heeft getrokken. We volgen hem eigenlijk op het begin in zijn eenzaamheid, waar hij duidelijk leedt aan een bepaald liefdesverdriet. Werkend in een bedrijf die aangetekende brieven verstuurd leest hij natuurlijk de nodige liefdesverhalen wat niet meewerkt. Als hij tijdens het lopen een bedrijf tegen komt die jou linkt met een AI-besturingssysteem en dat wordt je “buddy” schaft hij dit aan, en komt in contact met Samantha. Zijn aangewezen besturingssysteem. Theodore en Samantha kunnen makkelijk door één deur, en Samantha neemt eigenlijk zijn eenzaamheid af en zorgt er daardoor ook voor dat Theodore langzamerhand verliefd wordt op dit systeem.

We volgen Joaquin Phoenix een langere tijd alleen. En hoewel hij in zijn gedachten niet alleen is, is hij dat wel op het scherm. En daarmee toont Joaquin wel dat hij erg getalenteerd is want, hij weet in zijn eentje (en dan wel met de hulp van de stem van Scarlett) heel strak werk af te leveren. Geflankeerd door verschillende andere personages volgen we Theodore met zijn route door de eenzaamheid heen maar, weet door middel van het gebruik van dat AI-systeem toch een andere soort eenzaamheid over zich heen te trekken.

Bijzonder, en ik wil eigenlijk bijna zeggen een gestoorde werkelijkheid. Want dat is het uiteindelijk wel aan het worden; de werkelijkheid. Het zal me niks verbazen dat het binnenkort echt veel op de markt voor gaat komen, een relatie met een AI-systeem. Sterker nog, ik zag het laatst al een keer voorbijkomen bij de NOS, die een man volgde met een relatie met een AI-personage. Heel eng. Ik zal daar niet aan kunnen denken in ieder geval.

De film toont ook het gestoorde. Want als de servers uitvallen raakt Theodore volledig in paniek en weet hij eigenlijk niet meer wat hij moet, en ook het einde als Samantha hem vertelt dat de systemen er mee stoppen is hij toch een beetje in de war. Ik was overigens al gestopt nadat ik hoorde dat ze met meer dan 600 anderen een liefdesrelatie had maar, dat zou de wanhoop wel zijn.

Al om al een prachtige, indrukwekkende romantische film, want uiteindelijk was dat het toch wel echt. Ik heb me er best mee vermaakt, en het laat de verknipte realiteit zien die nu elf jaar later toch wel echt zo is.

Een vooruitziende blik.

In 2013 dan. Een van de films die ik lang op het oog had maar steeds uitstelde om het te zien. En nu is het 2025; het jaar waarin Her zich afspeelt en nu kan je het allang al geen Science Fiction meer noemen, maar vrijwel de realiteit.

We maken kennis met Theodore; een sensitieve man die moeite heeft met zijn lopende scheiding en zijn leven in een routine ziet vormen. Af en aan werkt hij zich door de door smog gehulde LA (Maar opgenomen in Shanghai), van zijn appartement naar zijn werkplaats; waar... laten we het gewoon maar met Chat GPT refereren... liefdes, dank en wenskaartjes voor anderen in elkaar flantst. Al snel laat hij zich verleiden door een advertentie op de schermen in het winkelcentrum. Er is een programma die ervoor zorgt dat je je minder eenzaam zal voelen.

Theodore aarzelt niet en koopt dit systeem. Hierin maken we kennis met Samantha. Een vrouw met een stem maar zonder lichaam of leven. Maar hoe het ook went of keert; het duurt niet lang voordat Theodore helemaal verkocht lijkt te raken door deze Samantha. En ja, wat kunnen we zeggen; volgens verontrustende nieuwsberichten, die eigenlijk al dateren vanaf 2016, lijken we eraan te moeten toegeven dat deze opzet ook al langzaam maar zeker in het dagelijkse leven sijpelt.

Wat moet je ervan vinden? Het wordt teder en vrijwel euforisch neergezet en het is voelbaar dat Theodore helemaal in de wolken is. Maar aan de andere kant zit ik absoluut niet op zo'n ontwikkeling te wachten. Hierbij kan je het nihilisme en de leegte naast zodanig voelen dat de films soms zelfs akelig wordt. Zeker bij het moment dat Theodore het tijdens het allerlaatste etentje/het tekenen van de scheidingspapieren opbiecht aan zijn ex-vrouw, en als we uiteindelijk te weten komen dat Theodore niets meer dan een nummer is voor het systeem. En dat Samantha hierin verteld dat Theodore van de 600 kandidaten een uitzondering is? Ik geloof er geen snars van. Het einde daarentegen is wel heel erg mooi.

Her is een gevoelige maar ook doorslaggevende film. Het had een waarschuwing moeten zijn, maarja, daarin lijken we te zijn gefaald. Mits het nog terug te draaien valt.

4,0*