Her (2013)

Zeer aandoenlijk, deze nieuwe film van Jonze. Hij weet een aangenaam en dromerig sfeertje te creëren, die me gedurende de twee uur in trance hield. Wat ik vooral erg goed vond was de setting van Los Angeles in een nabije toekomst, met veel skyline (ook Shanghai werd geloof ik gebruikt) en vooral veel warme kleuren. Wellicht een wat naïef toekomstbeeld, maar het is eens een keer wat anders, dan de steriele settings die vaak voorbij komen in veel SF films.

De toekomstvisie waarin mensen zeer afhankelijk zijn van technologie en geïsoleerd raken van de werkelijkheid, is een herkenbare afspiegeling van de huidige samenleving. Phoenix is een eenling die oppervlakkig contact heeft in de echte wereld, maar zijn hart uitstort bij een AI systeem. Die vreemde love story wordt geloofwaardig gebracht door het prachtige spel van Phoenix, en de sexy stem van Johanssen. Al met al een erg lief filmpje dus aangevuld met wat weirdness, dat je alleen van iemand als Jonze kan verwachten.

4*

Hij komt inderdaad uit 2013, maar omdat je zegt op de valreep lijkt het net of jij nog in 2013 leeft Heb hier ook wel erg zin in hoor.

Haha, staat er idd apart

Terecht dat je hier zin in hebt, hele bijzondere, unieke film. Vooral het camerawerk in combinatie met de gezichtsuitdrukkingen van Phoenix zorgen ervoor dat de emoties (letterlijk) erg dichtbij komen en intens zijn. Het verhaal is sowieso sterk en uniek, maar de intensiteit maakt het echt fantastisch. Ik heb veel mensen gesproken die tijdens deze film gehuild hebben, gelachen hebben, boos zijn geweest, zich gelukkig of zelfs eenzaam hebben gevoeld. Zo heb ik het ook ervaren, een rit langs vele emoties. Nou kwam niet alles op mij even heftig over en moet je het ook zeker niet gaan zien als een duister drama, maar ik kan me zeker voorstellen dat wanneer je een verband hebt/hebt gehad met de onderwerpen(o.a scheiding) in deze film dat het pijnlijk kan zijn. Valt ook genoeg te lachen, trouwens

Net deze schitterende film gezien (dvdrip) en wil hem nu graag op het grote scherm zien én op blu-ray uiteraard. Maar ook zonders ondertitels en een beetje uitelkaar getrokken dvd-beeld, blijft de film sterk overeind en is het een unieke en zeer sterke film die een geweldige impact heeft.

De beelden, de schitterende score én de betoverende stem van Scarlett Johansson plus een zeer bijzonder verhaal over een nog bijzondere relatie...

Zelfs met je ogen dicht luisterend deze film volgen, wegzwevend, is ook een aparte ervaring die je zelden meemaakt.

Werd naar het einde toe steeds beter, maar haalt toch net niet de 4****

Het start als een aanstekelijke en charmante komedie en wordt dan langzaam op een hele geloofwaardige manier steeds meer een existentieel drama, dat echter op geen moment te zwaar aanvoelt. Heel erg knap hoe je met zo'n schijnbaar krankzinnig uitgangspunt een realistisch, gevoelig en vooral universeel verhaal kunt vertellen. Het toekomstbeeld van een relatie tussen een mens en kunstmatige intelligentie laat niet alleen zien hoe mensen steeds meer worden opgezogen door technologische vernieuwingen, maar wordt met name heel sterk gebracht als een perfecte metafoor voor hoe een liefde zich kan ontwikkelen. Geweldige film.

Ik had gehoopt de film op het IFFR te kunnen gaan zien, maar helaas was 1 minuut naar de officiële verkoop de kaarten allemaal al gereserveerd. Even kwam de koop-knop weer vrij, maar helaas...

Dan maar de reguliere release meepakken, al ga ik amper nog naar de bios. Maar deze film, sjonge jonge jonge...

Niet mijn film.

Erg mooi gefilmd, mooie beelden en een erg consequent en mooi uitgewerkt beeld van de nabije toekomst. En mooi gespeeld ook, en alle rollen even sterk - ook de stem van Scarlett Johansson is erg goed. Maar het verhaal weet me nergens te raken, en dat is wel een voorwaarde voor deze film om er enig plezier aan te kunnen beleven. Waar dat aan ligt? vooral dat het me nergens ook maar in de verte lukt om me in de persoon van Theodore te verplaatsen. Dat zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar het effect is wel dat ik niks met deze film kan.

Jammer.

De vereenzaming en individualisering van de mens wordt prima weergegeven in de bij vlagen absurdistische, maar toch niet onvoorstelbare toekomst. Phoenix zet een prachtig karakter neer, hij draagt de film met gemak.

Opvallend zijn vooral de geweldige set design, veel jaren 60/70 in een futuristisch jasje, en erg mooi kleurgebruik. De prachtige montage van korte flashbacks is een ijzersterke vertelwijze.

Ik vind de eerste helft bijna meesterlijk, waarna ik het in de tweede helft allemaal toch wat vond afzwakken; op een of andere manier is het verloop mijns inziens wat minder interessant en daalt het tempo wat.

Desalniettemin een vrij unieke film, mooi verteld.

Feitje: Samantha Morton was originally the voice of Samantha. She was present on the set with Joaquin Phoenix every day. After the filming wrapped and Spike Jonze started editing the movie, he felt like something was not right. With Morton's blessing, he decided to recast the role and Scarlett Johansson was brought and replaced Morton, re-recording all the dialogue.

Ontzettend mooie film. Wat is die Joaquin toch een TOPPER. Bijna niet te evenaren. Hij heeft zoiets wereldvreemd over zich, en ik denk daarom de perfecte persoon om dit neer te zetten. Ik ben een echte fan van zijn werk als acteur. Ik kan eigenlijk niet geloven dat hij niet genomineerd is voor beste acteur bij de Oscars...

De film speelt zich af in de toekomst. Een toekomt waar alles gedigitaliseerd is. Menselijke contacten worden vervangen door computers. Met sommige zaken moest ik wat lachen zoals bijvoorbeeld wanneer Theodore telefonisch sexy talk met een ander persoon uitwisselt. Maar al snel drong het tot me door dat de meeste zaken die getoond werden in deze film nog niet zo vreemd zijn. Zo zou het er nog wel eens echt kunnen gaan uitzien. De mens gaat stilaan vervreemden en zich terugtrekken in zijn eigen bubbel.

Ik bevond me gedurende 2uur in een soort van droomwereld, met de mooie, zachte beelden en die fleurige kleuraccenten. Echt een plaatje. Johansson is de perfecte persoon om de stem te vertolken. Het heeft zoiets rauwig. Het maakte het realistisch. Rooney speelde zoals altijd voortreffelijk.

Kortom; een topper voor mij. ééntje die ik zeker nog eens ga herbekijken en ééntje die echt wel alle erkenning mag krijgen.

TOP TOP TOP

Lijkt me te gek deze, en over een jaar of drie de werkelijkheid

Zeer aangename film van Jonze maar had qua toon een andere film verwacht. Op existentieel dramatisch vlak had ik het zwaarder verwacht en op komisch vlak wat gematigder. Toch nog een erg mooie hartverwarmende ontroerende film en deze light aanpak werkt dan eigenlijk wel weer goed. Her is een dijk van een film die prima past in de revolutie die Megan Ellison met haar Annapurna Pictures in werking heeft gezet.

Vooral door de dystopische wereld die Jonze creëert (met ook futuristische additions die authentiek aanvoelen, vooral het spel met Jonze als alien child ) en de hele(anti)sociale thematiek waar hij zijn personages in onderdompeld. Wat ik vooral fijn vind is Jonze's neutrale aanpak wat betreft dit thema. Ik vind helemaal niet dat Jonze min of meer kritiek levert op het minder sociaal worden door de technologische ontwikkelingen, voor mij breekt hij eerder een lans voor de stelling waarom is virtueel contact geen sociaal contact? Sterker nog, de vorm van virtueel sociaal contact kan zelfs veel intiemer zijn. Qua humor doet Jonze veel leuke dingen, zoals de extreme vorm van dirty talk die de normaalste zaak van de wereld is. Leuk geridiculiseerd.

Phoenix is erg sterk als eenzame introvert die het hart op de juiste plaats heeft maar ik ben vooral onder de indruk van hoe sterk Johansson's stemmenrol is. Timing en uitvoering is echt foutloos en weet door die timing het hart van de kijker te veroveren. Althans dat van mij wel. Visueel ook zeer aardig, mooi vormgegeven dystopische leefwereld en fijn gekozen muziek (Arcade Fire!). Erg mooi dit.

Heb ik iets gemist, omdat je maar 3,5* geeft? Want je stukje lijkt veel positiever zonder enige kritische noot. Je tekst maakt me wat dat betreft weer een beetje lekkerder voor deze prent.

Gevoelsmatig. Het wilde toch niet geweldig worden terwijl Jonze wel heel veel goed doet maar film wil net niet goed genoeg beklijven. Komt denk ik door mijn hoge verwachtingspatroon en ik toch een wat zwaarder existentieel drama verwacht had. Kan dus bij herziening hoger worden. Ook omdat ik vandaag begreep dat dit Jonze's antwoord was op Lost in Translation (en die associatie maakte ik ook meerdere malen bij het kijken v/d film) en dat is dus ook best wel sterk gedaan.

Niets om je zorgen over te maken inderdaad, want de film is zeker goed, en geef de film gevoelsmatig ook te weinig maar kans is sterk aanwezig dat ie straks even veel krijgt als Adaptation en Being John Malkovich.

De film heeft een mooi uitgangspunt: Een man wordt verliefd op een AI. Dat uitgangspunt is ook goed uitgewerkt. Alle mooie en mindere momenten die je normaal in een relatie tegenkomt zitten ook in deze film, het is interessant om te zien hoe iemand die een relatie met een AI heeft die momenten meemaakt, dat geeft een nieuwe draai aan al die clichés.

Doordat al deze clichés aan bod komen voelt de film na een tijdje helaas wel aan als een herhaling van zetten. Dit in combinatie met het lage tempo maakt de film langdradig en zeker het laatste half uur begon ik me behoorlijk te vervelen.

Ook de manier waarop het thema wordt benaderd viel me enigszins tegen. Zeker naar het einde toe wordt de film steeds melodramatischer, met lange dialogen vol met beeldspraak en trieste muziek. Doordat het thema van de film toch redelijk absurd is had een lichtere toon hier veel beter kunnen werken. Gezien de kleurrijke poster en het predicaat 'komedie' dat de film hierboven krijgt had ik dat ook verwacht, maar ik heb geen een keer moeten lachen.

Doordat de film zo zwaar op de maag valt gingen veel van de dialogen langs me heen. Het thema van de film is wel goed en uitgebreid uitgewerkt en geeft dan ook stof tot nadenken, dus dat is zeker positief.

Her is een film als geen andere. Het verhaal voert je mee naar de meest moderne snufjes terwijl er qua omgeving niet al te veel verandert of het extreem futuristisch overkomt. Dit contrast maakt het heerlijk om je te kunnen inleven. De oprechte emoties en overtuigende personages weten je vast te grijpen en laten je zelfs na het einde van de film niet meteen los. Je kunt niet anders dan door hen te worden meegenomen, ontroerd te raken door het verhaal en de liefde en intimiteit te ervaren. Met een uniek verhaal, geweldige acteurs en prachtige vertelwijze heeft Jonze een ware parel voor ons gecreëerd.

Recensie Her (Immy Verdonschot) - Filmhoek.nl

het is wel iets wat in de toekomst zou kunnen gebeuren. Dat een soort robot je administratie gaat doen en je eigenlijk een overzicht geeft wat je nog moet doen die dag. Maar qua gevoelens ervoor krijgen voor de computer is niet realistisch want het blijft een computer. Voor de rest is het wel een interessante film om te kijken.

Zeer aangename film, die voor mij het eerste uur wat tegen het saaie aanzat. Kon m'n kop er moeilijk bijhouden. En dit kwam denk ik door de snelheid, want die was zeer langzaam. Gelukkig werd het tweede uur wat boeiender, De kracht van de film is in mijn ogen niet zozeer het verhaal, want die was vrij makkelijk, maar meer de film op zich. uitstraling, sfeer, vormgeving, de stem! Dat maakte het boeiend. En gelukkig zat er een goed einde aan. Heel veel lof in kranten en andere media, maar ik ga toch voor een 3.5. Had er eerlijk gezegd na het hypen in de media meer van verwacht.

3.5**

De beste van Jonze, van de films die ik van 'm gezien heb uiteraard. Mooi dromerig sfeertje met een mooi, subtiel (en reëel) toekomstbeeld. Heerlijke muziek, mooie beelden van LA, fantastische acteur (och, wat is Phoenix een topacteur) en natuurlijk de sexy stem van Scarlett Johansson... Ondanks dat je alleen haar stem hoort, is ze toch aanwezig in alle aspecten. Vraag me af of een andere vrouw dit beter had kunnen doen. Ondanks het feit dat de film rustig oogt, vlogen de twee uur voorbij.

4*

Her is typisch zo'n film waar ik eigenlijk best wel van genoten hebt, maar die toch vrijwel alleen maar kritisch beschreven kan worden, omdat er zoveel meer in had gezeten.

Het uitgangspunt van de film is inmiddels genoegzaam bekend. Hoewel; enigszins misleidend wordt vaak gesteld dat de man, Theodore, verliefd wordt op een besturingssysteem, Samantha (een wezen dat bestaat uit kunstmatige intelligentie). Theodore en Samantha worden echter op elkaar verliefd; dat lijkt me een essentieel verschil.

Tot zover heb ik nog geen bezwaren. Ook de vormgeving is overigens puik. Geen overdreven futuristisch decors maar toch wel een overtuigend nabije-toekomst omgeving, prima in beeld gebracht met strak camerawerk (mooi shot in de lift aan het einde bijvoorbeeld). Alleen de muziek vond ik te pitloos en wat gezapig.

Maar waar ik vooral een probleem mee heb is de uitwerking van het plot. Jonze doet zo zijn best om de liefdesrelatie geloofwaardig te maken dat Her eigenlijk een veel te gewone romantische komedie wordt. Samantha is in alles zo menselijk mogelijk gemaakt en dat haalt het meest interessante gegeven uit het verhaal. In plaats van naar een relatie tussen een mens en kunstmatige intelligentie kijken we naar de relatie tussen twee mensen, waarvan er één geen lichaam heeft (goed, de seksscène is niet onaardig bedacht). Daarbij komt dat de dialogen te rad en te gepolijst zijn, de relatieperikelen clichématig, de platitudes iets te prominent en de grapjes soms wat te overheersend. Kortom: Her komt wel akelig dichtbij de doorsnee Hollywood film.

Pas aan het einde durft Jonze de stap te zetten om van Samantha echt een ander wezen te maken dan Theodore is. Maar hij laat hier ook meteen de relatie ophouden, en dat is jammer, want juist daarin had Her misschien iets nieuws kunnen vertellen over liefde.
Nogmaals, ik vind Her een leuke film. Het uitgangspunt is boeiend genoeg en met name Johansson is goed in vorm (Phoenix doet altijd zo raar met z'n mond, daarnaast is z'n personage een beetje te vlak). Maar met meer lef had Jonze mogelijk wel een tijdloze film kunnen maken, die ook in de toekomst nog zeggingskracht zou hebben.

Best originele en intelligente film. De diepgang voelt nooit te zwaar, ingewikkeld of theoretisch aan. Phoenix is weer indrukwekkend met zijn innemende hoofdpersonage. Hij gaat in zijn relatie met "Samantha" wel erg ver en in sommige scènes werkt dat wel een beetje op de lachspieren, maar op andere momenten voelt het allemaal juist emotioneel weer krachtig aan. De heel effectieve en snel gemonteerde flashbacks zijn daarvan een mooi voorbeeld.

In visueel opzicht zijn films van Spike Jonze sowieso ook wel aantrekkelijk. Weer lekker overbelicht en zonnig en sfeervol. Ook door de subtiele score, onder andere door Arcade Fire verzocht weer. Past volkomen bij de film en het surrealistische wereldje waar Theodore in leeft.

Ik kan me van de laatste jaren zo gauw geen echt sterke rol van Johansson voor de geest halen, maar haar stemrol hier vond ik wel heel aardig. Amy Adams uiteraard ook weer goed. Grappig hoe ze in een film als deze weer heel schattig en lief overkomt terwijl ze in andere films juist weer kilheid uitstraalt. Zullen naast haar kwaliteiten als actrice vooral haar ogen zijn denk ik. Een dikke 3.5* vooralsnog denk ik maar.

Wat als iedereen in de nabije toekomst de hele dag volledig in zijn telefoon gezogen is? Als in, nog veel erger dan nu: je communicatie met je mobiel beheerst je zintuiglijke waarneming, en íedereen bestuurt zijn telefoon met stemcommando's waardoor sociaal contact op straat minder is dan nihil. En wat als er software kan worden ontwikkeld die communiceert, handelt, leert, reageert, jawel, haast denkt als een mens?

Dit is het uitgangspunt van Her, geschreven en geregisseerd door de fantastisch excentriekeling Spike Jonze. De film gaat in de eerste plaats over de liefde: de hoofdpersoon is een man met een door een mislukt huwelijk verpulverd hart, die voor zijn beroep de prachtigste liefdesbrieven schrijft maar in zijn persoonlijke leven de hoop op liefde op heeft gegeven. Hij leeft in zijn eigen wereld, en zijn leven bestaat uit werken, gamen en met zijn telefoon bezig zijn (een voor velen toch alledaagse bezigheid waar gek genoeg nog geen werkwoord voor bestaat). Totdat hij de nieuwe menselijke software uitprobeert, en hopeloos verliefd wordt op de stem die uit zijn telefoon komt. En het gekke is nog: die verliefdheid is wederzijds.

Met dit verhaal en uitgangspunt kan je gemakkelijk de zoetsappigste, flauwste, meest afgezaagde romcom ooit maken. Maar Her is ontsproten uit het brein van Spike Jonze, bedenker van o.a. het magistraal absurde Being John Malkovich, en dankzij zijn hand is het één van de mooiste films die ik ooit heb gezien. De cinematografie, het acteerwerk, de dialogen, de humor en de fantasiewereld zijn ontroerend, verbazingwekkend, surrealistisch, wonderschoon en messcherp. Het kritische standpunt tegenover de hedendaagse technologische maatschappij is terecht en overduidelijk, maar met genoeg nuance en zelfspot om niet belerend te zijn. En hoewel ik hem niet snel nog eens hoef te zien, weet ik zeker dat ik hem bij herziening minstens even mooi vind als de eerste keer.

Ach ja, een romantisch drama in een moderne jas. Leuk bedacht, punt.

Romantische comedy zelfs, lees ik net. Niets van meegekregen.

Sommige mensen vinden absurdisme ook een geslaagde vorm van humor. Ik wel, in ieder geval.

Geef mij ook maar zo'n besturingssysteem. Kan HAL uit 2001: A space Odyssey nog een puntje aan zuigen.

Och, het is wel een aardige kijk op de digitale toekomst, maar verder gaat het nergens over. Die pretentie heeft het nadrukkelijk wel.

Zoals gezegd is de menselijke computer al eens eerder verfilmd en op een geniale wijze. Dat kan ik met de beste wil van de wereld niet van deze film zeggen. Op geen enkele wijze ook maar een sprankje van betrokkenheid en daar was ik niet rouwig om, met deze onzin zeker zeg.

Ben het eigenlijk wel behoorlijk eens met de kritiek van ErCee, hoewel ik de film dat wat minder zwaar aanreken. Het uitgangspunt is erg interessant, de uitwerking neigt net wat te veel naar romcom ( Theodore kapt met Samantha, krijgt spijt, wil haar terug enz. ) en het hoofdpersonage is wat te quirky aangezet. Het wordt daardoor wat te bedacht en afstandelijk voor me. Ook van die achtergrondjes als de baan van Theodore. Daar wordt de film me te nadrukkelijk.

Het laatste deel is het beste en ik ben erg blij dat het daarheen ging. Samantha ontgroeit Theodore volkomen, omdat ze zoveel andere mogelijkheden heeft.

Een goede, sfeervolle, best relevante film. Maar groots wordt het niet. En dat had wel gekund met dit thema.

3.5*

Franklin1975 zegt het precies goed: "Zelfs met je ogen dicht luisterend deze film volgen, wegzwevend, is ook een aparte ervaring die je zelden meemaakt."

Inderdaad, zelden zo'n poëtische film gezien, gehoord en gevoeld. Voor mij was het absolute hoogtepunt de scene waarin Theodore na een merkwaardig mislukte date zijn hart uitstort bij Samantha, en bang is dat hij alle gevoelens al gevoeld heeft, met de vrees dat alle toekomstige gevoelens slechts inferieure klonen zijn van eerdere emoties.

Tijdens de eerste helft van de film dacht ik vaak aan Lost in Translation, om vervolgens meer richting Eternal Sunshine of a Spotless Mind te gaan. Maar uiteindelijk is Her veel te veel zichzelf en volkomen uniek om te nadrukkelijk met andere films vergeleken te worden.

Ik wil dit heel graag nog eens in de bioscoop zien, want ik denk dat deze film zal uitgroeien tot een van de mijlpalen van cinema in de 21e eeuw.

Prachtfilm! Hij raakte mij van top tot teen en de humor vond ik zeer geslaagd.

Een van de mooiste, ontroerendste, bizzarre en pakkende films van de afgelopen tijd, een pareltje tussen al het commerciele geweld...

Ik weet niet goed wat ik van deze film moet vinden, aan de ene kant is het een heel interessant principe (een man die verliefd wordt op een computer, maar aan de andere kant zie je die man dus 2 uur lang in zijn huis tegen een computer praten. En dit brengt niet heel veel spanning met zich mee. Het is een interessant verhaal, ik wilde constant weten hoe het af zou lopen, echter was het einde voor mij niet eeh bevredigend genoeg. En hierdoor blijf ik met een gevoel achter van; waar heb ik nou eigenlijk naar gekeken?

Voor nu dus een gemiddeld cijfer, wellicht ga ik deze nog wel eens kijken en wordt het cijfer hoger (of lager)