The Lady Vanishes (1938)

Het eerste halve uur wordt gebruikt om de personages te introduceren. Dat gebeurt op een onschuldige en luchtige manier. Plaats van handeling is een overvol hotel in een fictief Oost-europees land, waar zich vanwege vertraging gestresste treinreizigers hebben verzameld in afwachting van hun aansluitende rit. Een lange amusante proloog die doet denken aan een screwball comedy.

In de vermakelijke chaos die een verzameling doelgerichte mensen op een klein oppervlakte altijd veroorzaakt, gebeurt de voorstelling van de belangrijkste personages heel zorgvuldig. Leuke personages zijn het. Twee arrogante Engelse heren met een zeer behoudende instelling die goed is voor veel komische interacties. Een levensgenieter met een zelfverzekerde présence en humoristische teksten. Een mooie jonge vrouw onderweg naar haar huwelijk, waarover zij niet zeker lijkt. En natuurlijk de onvermijdelijke lieve oude dame die altijd wel ergens opduikt in een film waarin per trein wordt gereisd.

Als je Hitchcock zegt, zeg je suspense. Een bekend thema in zijn films is het hoofdpersonage dat wordt geconfronteerd met een penibele situatie. Zo ook hier. De bruid ziet zich tijdens de treinreis geconfronteerd met de verdwijning van de lieve oude dame. Niemand gelooft haar. Niemand herinnert zich zelfs het bestaan van de dame. Een benauwende en uitzichtloze situatie onstaat. Suspense is geboren.

Het scenario voorziet allereerst in het zaaien van twijfel over de mogelijke toerekeningsvatbaarheid van de protagoniste. Als die spannende factor is uitgewerkt, wordt de onduidelijkheid daarover opgelost en gaat de film over naar de hoe-vraag. Naar de ontrafeling van het raadsel van de mysterieuze vermissing.

Dat gebeurt in een hoog tempo vol ingenieuze invallen die steeds op het juiste moment het gebeuren effectief voortstuwen. Het zo zorgvuldig opgebouwde luchtige sfeertje uit de introductie houdt zich ook in deze spannende fase goed staande en heeft wat mij betreft geen bijzonder negatief effect op de spanning en de suspense.

Want daarom gaat het. Het gaat om de spannende situatie. De rest doet er niet erg toe. Zo wordt het uiteindelijke antwoord op de waarom-vraag nogal terloops vermeld. Ook de afloop in de vorm van geschiet en geknal is nogal simpel en is waarschijnlijk alleen in het leven geroepen als probaar middel om de film te beëindigen nadat de hoe-vraag is beantwoord. Fantasieloos en weinig spannend. Gelukkig neemt het allemaal niet veel tijd in beslag. Desondanks had de verpakking van de afsluitende scènes beter gekund.

Het zijn slecht kleine puntjes van kritiek voor een fijne film.

Aardige film maar zeker niet Hitchcock's beste , vond het ook nogal ongeloofwaardig hoe niemand wou bevestigen de vrouw te hebben gezien en de redenen daarvoor behoorlijk ongeloofwaardig overkwamen .
Daardoor ga je toch twijfelen of ze wel echt was ook vanwege die klap op haar hoofd
De zoektocht daarna is het meest onderhoudende deel van de film .

Dit is nog duidelijk een luchtiger film van Hitchcock. Er zitten zowel enkele spannende scènes in als komische. Neem die scène in het hotel, waar Gilbert buitengezet is uit zijn kamer voor nachtlawaai en Iris een koekje van eigen deeg gaat geven. Of de clou op het einde met de twee gasten die zo spoedig mogelijk naar engeland willen terugkeren voor een cricket wedstrijd.
Hoofdzakelijk een mystery film waarbij een oud dametje verdwijnt in een trein. Er wordt handig gespeeld met het feit dat Iris een dreun op haar kop kreeg vooraleer ze incheckte op de trein, en de mogelijkheid opengehouden wordt dat ze aan geheugenverlies lijdt. Dit is ook een vrij spannend stuk want je kan niet raden wat er aan de hand is. De climax op de trein vond ik dan weer wat minder. Conlusie : Redelijk maar niet meesterlijk.

Hitchcock regisseert weliswaar, maar de kwaliteit en het succes van dit heerlijke misdaadmysterie komt vrijwel volledig op het conto van Sidney Gilliat en Frank Lauder die een dramatische treinreis gebruiken als metafoor voor de politieke verhoudingen in Europa in 1938 en de trein bevolken met scherp geschetste karakters. De stijfkoppige Britse cricketfans Caldicott [Nauton Wayne] en Carstairs [Basil Radford] hielden er zelfs hun eigen filmserie aan over, de hele cast schittert. Margaret Lockwood is de enige treinpassagier die weet dat een oude, ogenschijnlijke ongevaarlijke vrouw [Edna May Whitty] spoorloos is verdwenen. Maar omdat alle andere passagiers in dezelfde coupé glashard blijven ontkennen begint ze twijfelen aan haar eigen herinneringen. Tot medepassagier Gilbert [Michael Redgrave] concreet bewijs vindt en haar besluit te steunen. Een intelligent scenario met een fantastische ontknoping, oftewel een genot van begin tot einde.

Maar weer eens aan de Hitchcock op zondagavond en de keuze viel daarbij op deze The Lady Vanishes. Begrijp ik goed dat er ook al een remake van is...? Voor mij kan zoiets van meet af aan niet aan de '38 versie tippen zonder dat ik beide gezien heb, maar dat is uiteraard een vooroordeel.

Innemend en charmant is het begin met de maquette en de miniatuur auto. Kolderiek en gekunsteld zal een ander misschien vinden, maar ik vind het wel iets hebben. De introductie in het hotel tussen de hoofdpersonen, voordat men daadwerkelijk op de trein gaat, drijft vooral op humor, is misschien iets te lang maar verveelt op zich niet. Sowieso komt de film pas echt los na de conclusie van Iris, want waar is Mrs Froy gebleven, of wordt Iris gek?

Een aardig mysterie ontvouwt zich waar Iris zich samen met Gilbert opstort om het geheel te ontrafelen. Prima zijn de kleine puzzelstukjes die langzaam samen vallen tot een coherent geheel. Knap gemaakt sowieso ook weer het moment dat Gilbert buiten aan de trein hangt en er een andere trein passeert. Het plot ontvouwt zich verder met wie er allemaal aan de verkeerde kant staan en met het ongelovige Engelse duo aan de kant van Gilbert en Iris. Aardig is toch zeker het plot dat op spionage drijft en met een denkbeeldig land wel een heel klein beetje lijkt op Nazi Duitsland met alles dat de jaren erop zou volgen.

The Lady Vanishes is dan ook een prima film te noemen die degelijkheid en kunde uitstraalt, en niet in de eerste plaats is Margaret Lockwood erg leuk om naar te kijken. Humoristisch is en blijft het Engelse duo die bij alles roepen wat niet hoort, dat dingen niet zomaar gebeuren en dat het allemaal zomaar niet kan. Afijn, het mag duidelijk zijn dat dit een leuke film uit de Hitchcock Collectie is.

Het gaat deze film, al vond ik het vorige keer veel minder. Het komt gewoon omdat het een film is van Hitchcock dat veel mensen deze gezien hebben. Was het een onbekende regisseur geweest hadden beduidend minder mensen deze film gezien. Ik let altijd eerst op wie spelen er in de film en het land daarna volgen jaartal, genre, filmlengte... maar zoals regisseur eigenlijk niet, al is Hitchcock natuurlijk wel een heel bekende naam.

Dit soort oude films is helemaal niks voor mij. Als er muziek in zit is dat nog wel een goede aanleiding verder zijn het aldus deze lijst Top 50 beste films uit de thirties ook meer de Laurel and Hardy films.

De hoofdreden is natuurlijk dat deze film op de dvd staat waar ook de remake opstaat, waarvoor ik dvd heb gekocht anders had ik echt niet nog weer eens gekeken.

Het grootste verschil is dat die film vlak voor WO2 afspeelt en dit in een verzonnen staat.

In het begin blijven ze vrij lang stilstaan bij het hotel. Eenmaal in de trein wordt het beter. In hoofdlijnen volgt de remake deze film, af en toe is het precies hetzelfde maar vaak ook wat vrijer.

Hitchcock is wel goed met tonen van details, zoals met die klok en in de bagagewagon, met die konijnen. Alleen ze ging wel op een duif zitten, of is dat...stop.... wat neergelegd weer verder met de volgende scène. Ik kreeg weinig binding met de acteurs, alleen Margaret Lockwood, al doet ze op sommige momenten eveneens wat hysterisch. En May Whitty (Miss Froy) is zelfs maar matig. Het gedeelte dat hij aan de trein hangt is hier ook goed gedaan. Alleen de wissel wordt niet door Lockwood omgegooid dat was het opmerkelijkste verschil.

Verder best goed gemaakt door Hitchcock, zeker voor die tijd en het tempo voor een Britse film is vrij hoog. Eigenlijk vooral leuk vanwege het vergelijken al is het laatste gedeelte hier ook best grappig.

3.0

Er gebeuren een hoop gekke dingen in deze film eigenlijk, die behoorlijk gelaten worden ondergaan door de personages: een vrij brute knokpartij in de bagagewagon die zonder enige gevolgen blijft, een paar brave burgers die koeltjes een vuurgevecht aangaan, een persoonswissel waar je onmogelijk mee weg kan komen en nog wel heel veel meer. Alle gekheid op een stokje, dat maakt het niet minder vermakelijk. Het is een vlotte film in een sfeervol schurkenstaatje, met Lockwood en Redgrave als een leuk protagonistenkoppel. Veel Hitchcock-trademarks, die met dat raam misschien wel het leukst (al sloeg dat natuurlijk ook nergens op ).

Eindelijk deze Hitchcock eens vanonder het stof gehaald. Mijn DVD-versie had niet meteen de beste kwaliteit en ook het gedeelte in het hotel had maar een gebrekkige sound. Zo zonder ondertiteling was het toch goed luisteren. Gelukkig beterde dit wel in de trein en ging meteen ook de film mee crescendo omhoog. Alsof de film een extra duwtje in de rug nodig had door de trein.

Treinfilms zijn eigenlijk altijd wel fijn. Zeker wanneer er eentje verdwijnt of het hoekje wordt omgelegd. Hitchcock slaagt erin om de spanning hoog te houden en mevrouw Henderson wordt meermaals hallucinaties toegemeten doordat er geen andere getuigen waren en ze eerder een klop op haar hoofd had gekregen.

Hier en daar een clue kwam op het juiste moment doet het mysterie langzaamaan ontrafelen. Niet alles is geweldig. Het gevecht in de wagon was nogal braafjes. Wel leuk met die goochelaarsspullen. Maar het schietincident overtreft het wel allemaal. Erg stuntelig, maar het is Hitchcock vergeven.

Leuke film weer van Hitchcock,

Het was alweer een hele tijd geleden dat ik nog een Hitchcock had gezien en deze stond hoog op mij to-see lijstje. De opbouw van de film is prima gedaan met een aantal leuke scènes in het hotel waar de treinreizigers gestrand zijn. Eens iedereen op de trein zit weet Hitchcock het mysterie rond de verdwijning van Miss Froy knap uit te werken. Tegenwoordig zien we dit wel vaker voorbij komen in films, waarbij het hoofdpersonage in vertwijfeling gebracht wordt of hetgeen zonet heeft plaatsgevonden een inbeelding was of het toch opgezet spel was. Maar ik kan me best voorstellen dat dit toen erg vernieuwend was.

Hitchcock is er toch in geslaagd om mij een lange tijd aan het twijfelen te brengen, maar uiteindelijk is het toch het meest logische dat Miss Froy wel degelijk op de trein zat en geen inbeelding was. Dat Miss Froy uiteindelijk een spionne bleek te zijn, is een leuke toevoeging, maar de shoot-out op het einde voelde overbodig aan. Op één of andere manier leek het niet te passen bij de rest van de film dat erg intelligent is geschreven. Ook een vermelding waard voor de 2 mannen die continue over cricket bezig waren, wat een erg leuke komische toevoeging is.

3.5*