Vic + Flo Ont Vu un Ours (2013)

Vreemde film, maar intrigerend. Werd ergens bestempeld als 'nature noir'. Vond ik leuk passen.

Vreemd geval dat vooral lijkt te drijven op de kunst van het weglaten. Dat werkt goed genoeg om het ietwat interessant te houden, maar daar staat dan wel tegenover dat het wat uitzichtloze bestaan van de twee dames niet bepaald een aantrekkelijk verhaal oplevert. En wat ook niet werkt is het vooral flets-grauwe beeld dat de meeste scenes overheerst. Nature noir of nature brouillard, vraag ik me dan af - een verwijzing naar film noir kan ik er niet in vinden.

Qua acteren vond ik het ook vrij oninteressant, niet slecht misschien maar ook niet meer dan dat. Wellicht de grootste makke van het geheel, tenslotte trok de naam van Romane Bohringer me naar deze film. Met haar uitstraling had toch wel iets meer gedaan kunnen worden.

Bij de eerste film van regisseur Denis Côté die ik zag (Curling) gingen hier meteen alle bordjes met topscores omhoog en deze film stond dan ook al een tijdje op de to-see-lijst.

Hooggespannen verwachtingen worden helaas niet helemaal waargemaakt, al betekent dat zeker niet dat er helemaal niets te genieten valt. Alleen de indruk blijft wat gematigder.

Film kabbelt lekker door en slechts aan het eind wordt het geheel wat grimmiger.

De naturel beelden zijn denk ik redelijk verklaarbaar door het feit dat deze regisseur net zo veel documentaires maakt als speelfilms en ik hou wel van deze wat grauwe eenzame tekening van Quebec. Fijn ook wel eens wat normale oudere lesbiennes in een film tegen te komen en dan is het ook weer niet echt een film die zich specifiek richt op het gay-cinema-publiek.

Maar het is een kabbelend beekje, fijn maar echt een grote indruk maakt het niet.

Nou, kabbelend beekje? Hoe kan het dan dat je voortdurend het gevoel hebt dat deze schijnbare harmonie van de dames verkeerd gaat aflopen. Knappe van deze 'noir' is, dat het ogenschijnlijk wel kabbelt, maar dat er voortdurend niet gebeurt wat je verwacht, maar precies wat je eigenlijk niet verwacht. En wat je wel kunt verwachten, dat is al aangekondigd.

Oké, beetje cryptisch misschien. Maar ik bedoel dat de film minder voorspelbaar is dan het lijkt. Ook zitten er 'gaten' in de gebeurtenissen die je zelf mag invullen. Maar de eenzaamheid van de vrouwen, de doelloosheid van hun bestaan, de angst voor verlies zijn wel heel knap voelbaar gemaakt. Geen gemakkelijke film, geen glamourbabes, integendeel, die wrat in het gezicht van Romane Bohringer vond ik niet bepaald sexy. Maar wel sterk en geloofwaardig spel. De gehele film geboeid zitten kijken. De slotbeelden vond ik wat cryptisch. Dat zijn trucjes van de regisseur die mij niet zo liggen. Toch een dikke voldoende voor deze Canadese film.