They Shoot Horses, Don't They? (1969)

Ik wilde deze film al jaren zien omdat ik begreep dat het een klassieker was (de band staat in de videotheek hier ook in de klassieker-kast) en gister heb ik 'm dan eindelijk gezien. Helaas was het niet ondertiteld en is het geluid van mijn tv heel slecht dus ik heb zo'n beetje alle dialogen gemist maar desondanks: heel erg goed. Het acteren is top en het hele gegeven van een dansmarathon is keihard uitgewerkt. Met keihard bedoel ik dat er geen sentimentele concessies worden gedaan of iets van dien aard. Op imdb las ik dat zulke dansmarathons daadwerkelijk plaatsvonden in de jaren dertig maar vanwege de te grote gelijkenissen met de gladiators in het oude Rome weer werden afgeschaft. Fonda speelt een gepokt en gemazelde cynicus, Sarrazin is haar wijdogige danspartner en Young (wiens leven practisch op de zelfde manier eindigde als dat van Fonda in de film) speelt de met Oscar bekroonde ceremoniemeester. De Britse Susanna York heeft ook een prachtige rol als ambitieuze actrice. Ook knap: de hele film speelt zich practisch af op één locatie zonder ook maar een beetje toneelmatig te worden. Ik ben benieuwd hoe snel deze film in de tip 50 komt. Stinissen, wat bedoel je eigenlijk met onderschat? Ja, het is raar dat deze film nog niet op de moviemeter stond maar op imdb heeft ie een waardering van 7,6 - toch heel aardig als je je bedenkt dat een film als Ghost World (die wel leuk is hoor maar meer ook niet) in de top 250 staat op imdb. Of Rain Man. They Shoot Horses is zooo veel krachtiger dan deze films! Er schijnt ook een leuke nepdocumentaire gemaakt te zijn onder de titel: They Shoot Movies, Don't They?

Het was nachtbraken gisternacht, maar deze stond al heel lang op de to-see-lijst.

Gelukkig was het de moeite zeker waard deze uitputtingsslag - een dansmarathon die meer dan een maand duurt - welk paartje blijft het langst op de been en wint zo de hoofdprijs van 1500 dollar?

Georganiseerd door en gepresenteerd door Gig Young: Yowsah, Yowsah, Yowsah.

Wel zo'n beetje de hele film me afgevraagd waar ik die kreet uit kende...de eerste hit van Chic dus.

Topper! de moeite waard om tot kwart voor drie bij op te blijven.

Prima weerzien met deze heel treffende en spijkerharde weergave van de wanhoop van veel mensen tijdens de Grote Depressie (jaren '30 van de vorige eeuw). Film heeft na zoveel jaren nog niets van zijn glans verloren.

Prima werk van Fonda, Sarrazin, York en de zwangere Bonnie Bedelia en een terechte oscar voor Gig Young, die in 1978 drie weken (!) na zijn vijfde huwelijk eerst zijn kersverse, nog piepjonge bruid vermoordde en vervolgens de hand aan zichzelf sloeg.

Indrukwekkende film die mij zowel doet afgrijzen van de mensen die ontzettend graag de desperate arme mensen willen zien falen - alleen maar voor de show en media -, als mijzelf verwonderen hoe ongemakkelijk pijnlijk en echt een film kan zijn. Want toch heeft deze film een soort van onaangenaam realisme.

Ontzettend mooi acteerwerk. Werkelijk fenomenaal bij vlagen. Laat m.i. als beste de grauwe realiteit zien van de grote depressie. De wanhopigheid en hoe laag men zichzelf laat zinken voor geld. Hoe ze hun levens en relaties op het spel zetten en hun uithoudingsvermogen tot het uiterste drijven.

Ontzettend origineel idee en soms lijkt het wel een vooruitziende blik. Het blijkt maar weer hoe graag men mensen, hun eigen medemens, ziet falen. Zie alleen al die kijkcijfers voor dat afgrijselijke ''Sterren Springen...'' van de SBS. Het blijkt maar weer dat dit de koude werkelijkheid is (en nee, ik probeer niet de moralistische preker te zijn ). They Shoot Horses laat veel stof na tot na denken en het beklemmende sfeertje dat deze film uitademt zal ik nog wel even moeten laten bezinken. Voor nu 4/5, maar ik zie dat nog wel oplopen.

They Shoot Horses, Don't They? is een aparte film, maar een beetje verouderd en ik kon mijn aandacht er niet goed bij houden. Met de karakters voelde ik geen medeleven, ook al waren ze behoorlijk geloofwaardig. Het naargeestige is het enige sfeervolle in de film en wordt wel prima verfilmd (vooral bij het einde), maar de film was niet echt mijn 'ding'. Vooral de ouderdom was nogal te merken en het script en de acteurs komen nogal vaag over -wel goed!-, maar ik zie niet echt wat de film -na het tonen van menselijke ellende en naïef doorzettingsvermogen op een geweldige manier- voor de rest veel met verve doet.

Vreemd. Ik raak gefrustreerd als ik zie hoe veel mensen uit deze film konden halen, waar ik helemaal niet bij stilstond tijdens het kijken van They Shoot Horses. Misschien moet ik gewoon weer beginnen met Jean Claude van Damme-films en popcorn-horror zodat ik me niet een barbaar voel tijdens het kijken van films als deze, Clockwork Orange en Eyes Wide Shit (and the list goes on..)

Uitstekende film waarin de deelnemers van een dans-marathon, ten tijde van de grote depressie, worden gevolgd. Deze onmenselijke wedstrijd die een aantal weken duurt vormt een een schrijnende afspiegeling van de samenleving. Zowel qua verhaal als uitvoering origineel met goed camerawerk en een sterk einde.

Ontluisterend is inderdaad het woord, temeer omdat het soort dansmarathons waar They shoot horses, don't they? er één van verbeeldt daadwerkelijk voorkwamen. Zie bijvoorbeeld dit lezenswaardige artikel. Een mij volkomen onbekend fenomeen overigens, maar het schetst maar weer eens dat dit soort barbaarse praktijken van alle tijden en alle plaatsen is. Overigens lijkt het mij niet nodig om een symbolische betekenis toe te kennen aan de wedstrijd; natuurlijk kan je de dansmarathons zien als symptomatisch voor die periode, maar veel verder moet je niet gaan; we hebben het hier over zaken die concreet plaatsvonden.
De film wordt goed verteld (ook de spaarzame flash-forwards vond ik narratief wel geslaagd, de stilistische uitvoering is wat minder) en kent een aantal bijzonder fraaie scènes. Eén daarvan is bijvoorbeeld het lied dat de zwangere vrouw zingt, een ander de indringende douche-scène. Wat verder knap is dat de film blijft boeien terwijl de setting niet veranderd en er ook, in lijn van het getoonde, het een en ander aan herhaling plaatsvindt.
De hoofdpersonages hadden wat mij betreft overigens wel iets meer reliëf mogen krijgen. Dat zou meteen het einde versterken; nu had ik wat twijfels bij de geloofwaardigheid van de handeling van Robbert.
They shoot horses, don't they? ontwijkt grotendeels het gemakkelijke sentiment en weet juist daardoor de tragedie van de grote depressie goed weer te geven. Geheel in lijn me de romans van Faulkner en Steinbeck. Sterke film.

Ontzettend goed.

Ik dacht in eerste instantie dat dit een Sidney Lumet film was maar dat de benauwdheid van Dog Day Afternoon was verplaatst naar de dansvloer maar het blijkt dus Sydney Pollack te zijn wat alleen maar beter is want heb ik weer een aantal films om te kijken.

Behoorlijk beklemmende film over een dansmarathon waar de menselijkheid van de deelnemers steeds meer wordt weggenomen waarbij ze niet meer zijn dan rondlopend vee of volgens de cynische Gloria hebben paarden het eigenlijk wel beter dan hun waar ze misschien wel gelijk in heeft.

Wel een film die van alles heeft maar moeilijk is om uit te zitten want het gaat maar door en door en door en de scenes waarbij ze tien minuten in een rondje moeten rennen zijn ontzettend hilarisch en tegelijkertijd zo intense triest.

het gaat eigenlijk allemaal zo ontzettend ver en voor niet eens heel veel geld eigenlijk, zelf toen was 1500 dollar niet gigantisch veel geld. Uitgerekend in een uurloon over 42 dagen dansen is dat ontzettend weinig. Schijnbaar was er niet veel anders te doen of waren de mensen zo wanhopig dat ze het wel moesten doen of misschien worden ze ontdekt door een Hollywood regisseur. In ieder geval veel wanhoop op die dansvloer.

Het is gewoon zo ontzettend vernederend om hieraan mee te doen, live op televisie terwijl de mensen die het beter hebben een kaartje kopen en hiernaar kijken. Die vernedering en onmenselijkheid van de maatschappij is behoorlijk wrijvend vooral omdat niemand ook maar iets om hun geeft eigenlijk. Ze zijn niet meer dan slachtvee wat op het einde redelijk letterlijk wordt genomen.

Erg goede film, dat moet ik zeker toegeven. Het onderwerp sprak me in eerste instantie niet zo heel erg aan, maar dat veranderde al heel snel tijdens het kijken.

In la Grande Bouffe zag ik al eens de waanzin van het blijven eten. Hier wordt de waanzin van een danswedstrijd weergeven. Op papier klinkt het in eerste instantie vergezocht, maar dan blijkt dat dit soort zaken ook in het echt plaatsvonden. Bizarre zaken zijn blijkbaar van alle tijden. Sydney Pollack slaagt er goed in een sterke sfeer te scheppen, die naarmate de film vordert, steeds claustrofobischer wordt.

De personages zijn goed, de acteerprestaties zijn nog beter. Jane Fonda viel me in Barbarella op door haar schoonheid, maar blinkt hier uit in acteren. Ze zet een ontzettend intense rol neer, die mij enorm meesleepte. In het begin lijkt het allemaal erg leuk en is de toon zelfs licht komisch. Langzaam maar zeker slaat die toon echter om en naarmate de vermoeidheid toeslaat komen de negatieve gevoelens ook om de hoek kijken. Niet gek trouwens, als je ziet hoe vernederend deze wedstrijd is voor de deelnemers.

Het einde is het meest indrukwekkend en sloeg bij mij echt in als een bom. De film zat sowieso al erg in mijn hoofd, maar daardoor bleef ik er nog veel meer over nadenken. Briljant einde trouwens, van een erg boeiende film. Het onderwerp wordt ontzettend intrigerend uitgewerkt, pakt vast en liet mij ook nooit meer los.

Ik ben nooit zo weg geweest van Pollack zijn films, maar They Shoot Horses Don’t They? is onvergetelijk. Ook een erg mooie titel trouwens.

4,5*

Een beetje de Requiem for a Dream van toen. Het begint allemaal nog relatief onschuldig, kleurrijk en optimistisch, maar langzaam maar zeker ontpopt They Shoot Horses, Don't They in een uiterst zwaarmoedige, deprimerende film. Een film waar je - zoals hier boven al zo treffend gezegd - als kijker net zo vermoeid en neergeslagen uitkomt als de dansers. Dansers, die tot het gaatje gaan voor geld, terwijl de organisatie - onder leiding van Gig Young - alles doet voor entertainment. Fascinerend om te zien hoe de dansvloer met discobol zich langzaam ontpopt tot een waar slachtveld met mensen die compleet krankzinnig worden. Er worden dan ook een paar hele sterke rollen gespeeld.

4 sterren.

Indrukmakende film met enkele zeer sterke en verbluffend goed geacteerde scènes over een onwezenlijk thema over mensen, wanhopig en onzeker over hun toekomst.

Tand des tijds behoorlijk goed doorstaan, deze film ik toch al een paar keer zag.

Gig Young als showverkopende, menselijk ongevoelige, presentator van de "contest" is effenaf schitterend.

Aardig.

Het idee van de film is best geinig. Het is wat cynisch en ook een beetje simpel. We lopen allemaal de rat race en uiteindelijk worden we genaaid door de rijke man! Als je wilt kun je ook nog wel wat metaforen zien met het leven. De film heeft zijn momenten. Als ze moeten rennen is er toch wel spraken van enige opwinding. Je voelt wel even hun uitputting. Helaas weet de film dat gevoel nooit tot vol wasdom te brengen. De personages voelen allemaal te theatraal aan. Fonda vond ik eigenlijk de enige die soms wat meer brengt. Ligt waarschijnlijk aan de tijd maar het voelt bij deze film teveel uit de toon. In een Hitchcock kan ik het toch meer hebben. Ook wil de uitputting in het visuele nooit echt geweldig tot uiting komen. Ja ze worden wat bleker en hanger erbij. Maar echt op de huid zitten het echt voelen dat is er amper bij. Einde is wel fijn maar ook wat te loom. De punch is er door de flashforwards ook wat uit.

Zou hier best eens een remake van willen zien. Er zit genoeg potentie in, maar het voelt toch te gedateerd aan. De Safdie Bros die hier een zenuwachtige dansshow van maken. Ik zie het wel voor me.

Net aan 3 sterren.

Poe he. Niet de eerste keer dat ik deze film zie, maar ik ken weinig films die zo moeilijk deprimerend zijn. Een hele cynische en intense kijk op een amusementspraktijk uit de jaren '30: de dansmarathon. Waar wanhopige mensen met het vooruitzicht van een geldprijs en aandacht van de media en de filmwereld zo lang mogelijk moeten dansen. Waar het publiek de paren lijkt te steunen, maar eigenlijk vooral met een licht sadisme geniet van het feit dat er mensen zijn die nog wanhopiger zijn en het nog veel zwaarder hebben. En waar de cynische uitbaters van het evenement mensonterende trucjes uithalen om meer aandacht te genereren, en ook de beloofde geldprijs een wassen neus blijkt.

Het begint allemaal nog best leuk en fleurig, maar al snel is dat wel over, en is het kijken naar een uitputtingsslag en naar de spelletjes die onderling (en ook door de organisatie) gespeeld worden om de concurrentie te irriteren. Gladiatorenspelen, bum fights, maar dan net even anders. Het centrale koppel wordt uitstekend gespeeld door Jane Fonda (als actrice die wanhopig naar een break zoekt) en Michael Sarrazin, waar de wanhoop steeds groter wordt en überhaupt de hele dansmarathon steeds verder escaleert en over lijken gaat. Behalve de flash-forwards aan het einde en de flashbacks aan het begin is het bijna geheel op één locatie, maar het verveelde me geen moment. Nog steeds een hele boeiende film. Maar vrolijk word je er niet van.

Wow... Die zag ik niet aankomen...

p.s. wat een geweldige poster

p.p.s. wat een geweldige film

De film begint nogal eigenaardig met een danswedstrijd, zo'n typisch Amerikaanse activiteit in de stijl van om ter meeste hotdogs eten of zo. Iets dat zorgt dat de sleur wordt gebroken in een saai dorpje en voor lokale celebrity's kan zorgen. Maar gaandeweg zit je wel mee in de wedstrijd en komen ook alle intriges boven. Interessanter dan verwacht. En ik merk dat ik zeker bij de oudere films elke keer aangenaam verrast bij door Jane Fonda.

Bizarre, vrij deprimerende film over een genadeloze dansmarathon, georganiseerd in Hollywood ten tijde van de grote depressie van de jaren '30. De film kan gezien worden als voorloper van onze huidige obsessie met reality-tv en veel verhaalelementen zijn nog steeds behoorlijk actueel. De prima cast slaat zich dapper door de ellende heen, maar door het ontbreken van wat voor lichtpuntje dan ook is de film uiteindelijk zo somber en uitzichtloos dat je amper meer kunt spreken van entertainment. Maar fascinerend zijn de gebeurtenissen zeer zeker.

Gig Young speelt de monumentale rol van organisator van dansmarathons ten tijde van de grote depressie in de jaren dertig van de vorige eeuw. Deze Rocky Gravo, de zoon van een gebedsgenezer beseft dat het publiek en niet de winnaar van de dansmarathon op één moet staan. Alles draait om de show en het vermaak ten koste van de dansparen die moegestreden afvallen tot er uiteindelijk één winnend koppel overblijft. De hoofdprijs, 1500 dollar blijkt bij nader inzien een schijntje want het winnend koppel moet alle gemaakte onkosten vergoeden en dus blijft er bijna niets van dat bedrag over.

Pollock koos Gig Young omdat deze alcoholproblemen had. Gravo is vergane glorie die zijn kost verdient over de rug van anderen. Young heeft in 1978 een einde aan zijn leven gemaakt nadat hij zijn dertig jaren jongere vijfde vrouw van achter een kogel door haar hoofd joeg Deze daad komt akelig dichtbij de eindscene van They shoot horses dont they? waarin de danspartner van Gloria op haar verzoek een kogel door haar hoofd schiet.

They shoot horses dont they? is een deprimerende film met een slechte afloop over door het leven gebutste mensen die voor geld en glorie als het moet zichzelf de dood in dansen ter vermaak van de gegoede burgerij die hunkert naar een verzetje in moeilijke tijden.

Op één of andere manier sprak het plot van deze They Shoot Horses, Don't They? me wel erg aan. Een dansmarathon waarbij de deelnemers het zolang mogelijk moeten uithouden, zou ongetwijfeld een boeiende escalatie en climax opleveren. Op zich zit het allemaal wel goed in elkaar, want Pollack weet een bevreemdend en beklemmend sfeertje te creëren. De lichamen die zich voortslepen op de dansvloer, de deelnemers die mentaal en fysiek lijden, de toeschouwers die hier blijkbaar plezier in weten te scheppen,... het draagt allemaal bij aan een sterke sfeer.

Jammer genoeg vond ik de personages niet sterk genoeg om deze film te dragen. Op één of andere manier had ik geen enkele sympathie met één van de deelnemers en ze slaagden er ook niet in om echt iets interessants toe te voegen.

3*