They Shoot Horses, Don't They? (1969)

Een cynische en melodramatische tragedie (die nogal zwaar op de hand was) over een uitputtende wedstrijd, in de vorm van een dansmarathon, waaraan arme sloebers meededen in de hoop de hoofdprijs te winnen, tijdens de economische depressie van de jaren dertig. De productie zag er prachtig uit en had de beschikking over een goed spelende cast.

De goeie ouwe tijd (net wat u zegt). Of vroeger was alles beter. Kom zeg!, dat wordt bij deze film dan wel weer duidelijk, dat dat niet zo is.

Net als Zobra de Griek, jarenlang uitgesteld/danwel gewoon links laten liggen. Ik heb er geen belangstelling meer voor. En ik heb hem, naar ik dacht ook gewoon in zwartwit gezien. En zou niet eens zo gek zijn om hem op die manier te bekijken, om het beeld wat past bij deze "oude tijd", die van de depressie en met oude films, zoals de (Fred en Ginger) musicals of Laurel and Hardy/Chaplin-films om dat beeld nog wat te versterken.

Misselijke manier om mensen letterlijk geestelijk/lichamelijk kapot te maken. En zielig/droevig ook vaak, zoals hij al begint en met allerlei wanhopige mensen. Dat is zo'n beetje de strekking van de film. Ach ja, drama's het moet je liggen. Ik was wel benieuwd hoe hij eindigde. "Landradig", "traag" dat klopt dan wel en iets korter had ook wel gemogen. De film was een enorm succes destijds. Mooi gemaakt en muzikaal de tijd van (Guy Lombardo met) nummers als Coquette, hierdoor de tijd van vroeger terugbrengend en met goeie rollen van o.a. Sazzarin en Fonda... en met Red Buttons (ik ken hem vooral van zijn "Ding-dong" in The Longest Day), die ook nog een solo-dansnummer doet. Een film die nog redelijk goed de tand des tijds heeft doorstaan. 3.0

Een beetje de Requiem for a Dream van toen. Het begint allemaal nog relatief onschuldig, kleurrijk en optimistisch, maar langzaam maar zeker ontpopt They Shoot Horses, Don't They in een uiterst zwaarmoedige, deprimerende film. Een film waar je - zoals hier boven al zo treffend gezegd - als kijker net zo vermoeid en neergeslagen uitkomt als de dansers. Dansers, die tot het gaatje gaan voor geld, terwijl de organisatie - onder leiding van Gig Young - alles doet voor entertainment. Fascinerend om te zien hoe de dansvloer met discobol zich langzaam ontpopt tot een waar slachtveld met mensen die compleet krankzinnig worden. Er worden dan ook een paar hele sterke rollen gespeeld.

4 sterren.

Indrukmakende film met enkele zeer sterke en verbluffend goed geacteerde scènes over een onwezenlijk thema over mensen, wanhopig en onzeker over hun toekomst.

Tand des tijds behoorlijk goed doorstaan, deze film ik toch al een paar keer zag.

Gig Young als showverkopende, menselijk ongevoelige, presentator van de "contest" is effenaf schitterend.

Aardig.

Het idee van de film is best geinig. Het is wat cynisch en ook een beetje simpel. We lopen allemaal de rat race en uiteindelijk worden we genaaid door de rijke man! Als je wilt kun je ook nog wel wat metaforen zien met het leven. De film heeft zijn momenten. Als ze moeten rennen is er toch wel spraken van enige opwinding. Je voelt wel even hun uitputting. Helaas weet de film dat gevoel nooit tot vol wasdom te brengen. De personages voelen allemaal te theatraal aan. Fonda vond ik eigenlijk de enige die soms wat meer brengt. Ligt waarschijnlijk aan de tijd maar het voelt bij deze film teveel uit de toon. In een Hitchcock kan ik het toch meer hebben. Ook wil de uitputting in het visuele nooit echt geweldig tot uiting komen. Ja ze worden wat bleker en hanger erbij. Maar echt op de huid zitten het echt voelen dat is er amper bij. Einde is wel fijn maar ook wat te loom. De punch is er door de flashforwards ook wat uit.

Zou hier best eens een remake van willen zien. Er zit genoeg potentie in, maar het voelt toch te gedateerd aan. De Safdie Bros die hier een zenuwachtige dansshow van maken. Ik zie het wel voor me.

Net aan 3 sterren.

O cool thanks. Die film lijkt ook een beetje op deze docu. Om de cirkel nog ronder te maken

Sodeju, dat wist ik helemaal niet. Documentaire zou ik graag willen zien.

Your in luck!

Niet heel geweldig gemaakt, maar wel een intrigerend onderwerp.

Thanks!

Poe he. Niet de eerste keer dat ik deze film zie, maar ik ken weinig films die zo moeilijk deprimerend zijn. Een hele cynische en intense kijk op een amusementspraktijk uit de jaren '30: de dansmarathon. Waar wanhopige mensen met het vooruitzicht van een geldprijs en aandacht van de media en de filmwereld zo lang mogelijk moeten dansen. Waar het publiek de paren lijkt te steunen, maar eigenlijk vooral met een licht sadisme geniet van het feit dat er mensen zijn die nog wanhopiger zijn en het nog veel zwaarder hebben. En waar de cynische uitbaters van het evenement mensonterende trucjes uithalen om meer aandacht te genereren, en ook de beloofde geldprijs een wassen neus blijkt.

Het begint allemaal nog best leuk en fleurig, maar al snel is dat wel over, en is het kijken naar een uitputtingsslag en naar de spelletjes die onderling (en ook door de organisatie) gespeeld worden om de concurrentie te irriteren. Gladiatorenspelen, bum fights, maar dan net even anders. Het centrale koppel wordt uitstekend gespeeld door Jane Fonda (als actrice die wanhopig naar een break zoekt) en Michael Sarrazin, waar de wanhoop steeds groter wordt en überhaupt de hele dansmarathon steeds verder escaleert en over lijken gaat. Behalve de flash-forwards aan het einde en de flashbacks aan het begin is het bijna geheel op één locatie, maar het verveelde me geen moment. Nog steeds een hele boeiende film. Maar vrolijk word je er niet van.

Wow... Die zag ik niet aankomen...

p.s. wat een geweldige poster

p.p.s. wat een geweldige film

Ik had wel een beetje problemen met het einde. was wel een tikkie overdone die 'moord', niet?

De film begint nogal eigenaardig met een danswedstrijd, zo'n typisch Amerikaanse activiteit in de stijl van om ter meeste hotdogs eten of zo. Iets dat zorgt dat de sleur wordt gebroken in een saai dorpje en voor lokale celebrity's kan zorgen. Maar gaandeweg zit je wel mee in de wedstrijd en komen ook alle intriges boven. Interessanter dan verwacht. En ik merk dat ik zeker bij de oudere films elke keer aangenaam verrast bij door Jane Fonda.

Begreep dat John de Mol een groot fan van deze film is.

Bizarre, vrij deprimerende film over een genadeloze dansmarathon, georganiseerd in Hollywood ten tijde van de grote depressie van de jaren '30. De film kan gezien worden als voorloper van onze huidige obsessie met reality-tv en veel verhaalelementen zijn nog steeds behoorlijk actueel. De prima cast slaat zich dapper door de ellende heen, maar door het ontbreken van wat voor lichtpuntje dan ook is de film uiteindelijk zo somber en uitzichtloos dat je amper meer kunt spreken van entertainment. Maar fascinerend zijn de gebeurtenissen zeer zeker.

Gig Young speelt de monumentale rol van organisator van dansmarathons ten tijde van de grote depressie in de jaren dertig van de vorige eeuw. Deze Rocky Gravo, de zoon van een gebedsgenezer beseft dat het publiek en niet de winnaar van de dansmarathon op één moet staan. Alles draait om de show en het vermaak ten koste van de dansparen die moegestreden afvallen tot er uiteindelijk één winnend koppel overblijft. De hoofdprijs, 1500 dollar blijkt bij nader inzien een schijntje want het winnend koppel moet alle gemaakte onkosten vergoeden en dus blijft er bijna niets van dat bedrag over.

Pollock koos Gig Young omdat deze alcoholproblemen had. Gravo is vergane glorie die zijn kost verdient over de rug van anderen. Young heeft in 1978 een einde aan zijn leven gemaakt nadat hij zijn dertig jaren jongere vijfde vrouw van achter een kogel door haar hoofd joeg Deze daad komt akelig dichtbij de eindscene van They shoot horses dont they? waarin de danspartner van Gloria op haar verzoek een kogel door haar hoofd schiet.

They shoot horses dont they? is een deprimerende film met een slechte afloop over door het leven gebutste mensen die voor geld en glorie als het moet zichzelf de dood in dansen ter vermaak van de gegoede burgerij die hunkert naar een verzetje in moeilijke tijden.

Op één of andere manier sprak het plot van deze They Shoot Horses, Don't They? me wel erg aan. Een dansmarathon waarbij de deelnemers het zolang mogelijk moeten uithouden, zou ongetwijfeld een boeiende escalatie en climax opleveren. Op zich zit het allemaal wel goed in elkaar, want Pollack weet een bevreemdend en beklemmend sfeertje te creëren. De lichamen die zich voortslepen op de dansvloer, de deelnemers die mentaal en fysiek lijden, de toeschouwers die hier blijkbaar plezier in weten te scheppen,... het draagt allemaal bij aan een sterke sfeer.

Jammer genoeg vond ik de personages niet sterk genoeg om deze film te dragen. Op één of andere manier had ik geen enkele sympathie met één van de deelnemers en ze slaagden er ook niet in om echt iets interessants toe te voegen.

3*