They Shoot Horses, Don't They? (1969)

Onderschatte film zeer goed.

Ik wilde deze film al jaren zien omdat ik begreep dat het een klassieker was (de band staat in de videotheek hier ook in de klassieker-kast) en gister heb ik 'm dan eindelijk gezien. Helaas was het niet ondertiteld en is het geluid van mijn tv heel slecht dus ik heb zo'n beetje alle dialogen gemist maar desondanks: heel erg goed. Het acteren is top en het hele gegeven van een dansmarathon is keihard uitgewerkt. Met keihard bedoel ik dat er geen sentimentele concessies worden gedaan of iets van dien aard. Op imdb las ik dat zulke dansmarathons daadwerkelijk plaatsvonden in de jaren dertig maar vanwege de te grote gelijkenissen met de gladiators in het oude Rome weer werden afgeschaft. Fonda speelt een gepokt en gemazelde cynicus, Sarrazin is haar wijdogige danspartner en Young (wiens leven practisch op de zelfde manier eindigde als dat van Fonda in de film) speelt de met Oscar bekroonde ceremoniemeester. De Britse Susanna York heeft ook een prachtige rol als ambitieuze actrice. Ook knap: de hele film speelt zich practisch af op één locatie zonder ook maar een beetje toneelmatig te worden. Ik ben benieuwd hoe snel deze film in de tip 50 komt. Stinissen, wat bedoel je eigenlijk met onderschat? Ja, het is raar dat deze film nog niet op de moviemeter stond maar op imdb heeft ie een waardering van 7,6 - toch heel aardig als je je bedenkt dat een film als Ghost World (die wel leuk is hoor maar meer ook niet) in de top 250 staat op imdb. Of Rain Man. They Shoot Horses is zooo veel krachtiger dan deze films! Er schijnt ook een leuke nepdocumentaire gemaakt te zijn onder de titel: They Shoot Movies, Don't They?

ik weet nog goed dat ik heel lang onder de indruk was van deze film. Zeer goed geacteerd.

Uit deze film blijkt maar weer eens dat ook zonder ontploffingen, achtervolgingen etc, heel goede films gemaakt kunnen worden.

Erg goed, deze film : originele verbeelding van de crisisjaren, en wat armoede met mensen doet.

Niet onderschat : Gig Young kreeg een oscar voor zijn rol, en de film komt in heel veel handboeken voor. Het boek van Horace McCoy is in het Nederlands vertaald - maar hoe de Nederlandse titel precies was... 'Ze maken paarden af'... of zoiets.

Zien deze film, als je 'm tegenkomt !

Deze film wordt veelvuldig gebruikt in 'Handleiding voor scenaristen'. In bijna alle faceten van het scenarioschrijven, zegt het boek, blinkt deze film uit.

Als je ooit deze film ziet, vergeet je 'm nooit meer.

Zeker voor die tijd, prachtige film.

4*

Na het zien van deze film voel je je bijna net zo brak en beroerd als de 'dansende' mensen. De hele film lang zie je bijna niks anders dan mensen die op een dansvloer steeds meer uitgeput raken, maar het is adembenemend, tergend en overdonderend.

4*

Lang geleden, op mijn 15e deze film gezien en zo diep onder de indruk dat ik regelmatig terugdenk aan deze film (ik ben nu 44.......). De diepe wanhoop en dreiging die deze film uitstraalt sleept je mee en houdt je vast. Ik ken weinig andere films die zo'n impact hebben. Kortom: geweldige film, als je hem ooit tegenkomt: kijken.

Geweldige film, lang geleden gezien.

Mensen die door wanhoop gedreven hun eigen grensen (en die van anderen) ver overschrijden, daartoe verleid door anderen die de genoemde wanhoop exploiteren als zijnde vermaak. Ik zou willen dat het een gedateerd thema was

Indrukwekkend, goed geacteerd, mooi shots en vooral de aparte personages.

dikke 4,5

Prachtige film die perfect de wanhoop van mensen in de crisisjaren in beeld brengt. Ik heb de film lang geleden gezien maar de desperate beelden op de dansvloer staan nog steeds in mijn geheugen gegrift.

Een top 250 film...

4*

Ook lang geleden gezien en een onuitwisbare indruk achtergelaten. De hopeloze hulpeloosheid van de deelnemers. Geweldig!

De Nederlandse vertaling heet: 'Verlos me uit mijn lijden'

Ontluisterende film, had zich makkelijk in de decadente tijd van de Romeinen kunnen afspelen als arena scene! Als kijker voelde ik me bijna een voyeur om te zien hoe arme mensen in crisistijd proberen geld te verdienen en hoe ze steeds verder hun grenzen verleggen. Dit leidt tot diep trieste beelden van 'hoopjes mens' die wanhopig proberen op de been te blijven en 1 voor 1 afvallen met werkelijk gruwelijk en fatale gevolgen. De sinistere sfeer is adembenemend neergezet, ik ging helemaal op in de film maar voelde me wel steeds ongemakkelijker .....

Het kan aan het tijdstip liggen, dat ik hem heb gezien. Wat een langdradige film, zeg! Het zullen best goede dialogen of wat dan ook zijn geweest. Mij kon het niet boeien:

**

Het was nachtbraken gisternacht, maar deze stond al heel lang op de to-see-lijst.

Gelukkig was het de moeite zeker waard deze uitputtingsslag - een dansmarathon die meer dan een maand duurt - welk paartje blijft het langst op de been en wint zo de hoofdprijs van 1500 dollar?

Georganiseerd door en gepresenteerd door Gig Young: Yowsah, Yowsah, Yowsah.

Wel zo'n beetje de hele film me afgevraagd waar ik die kreet uit kende...de eerste hit van Chic dus.

Topper! de moeite waard om tot kwart voor drie bij op te blijven.

Kan dat ± 42 dagen ongeveer wakker blijven? Ik heb er in ieder geval moeite mee.

Prima weerzien met deze heel treffende en spijkerharde weergave van de wanhoop van veel mensen tijdens de Grote Depressie (jaren '30 van de vorige eeuw). Film heeft na zoveel jaren nog niets van zijn glans verloren.

Prima werk van Fonda, Sarrazin, York en de zwangere Bonnie Bedelia en een terechte oscar voor Gig Young, die in 1978 drie weken (!) na zijn vijfde huwelijk eerst zijn kersverse, nog piepjonge bruid vermoordde en vervolgens de hand aan zichzelf sloeg.

Indrukwekkende film die mij zowel doet afgrijzen van de mensen die ontzettend graag de desperate arme mensen willen zien falen - alleen maar voor de show en media -, als mijzelf verwonderen hoe ongemakkelijk pijnlijk en echt een film kan zijn. Want toch heeft deze film een soort van onaangenaam realisme.

Ontzettend mooi acteerwerk. Werkelijk fenomenaal bij vlagen. Laat m.i. als beste de grauwe realiteit zien van de grote depressie. De wanhopigheid en hoe laag men zichzelf laat zinken voor geld. Hoe ze hun levens en relaties op het spel zetten en hun uithoudingsvermogen tot het uiterste drijven.

Ontzettend origineel idee en soms lijkt het wel een vooruitziende blik. Het blijkt maar weer hoe graag men mensen, hun eigen medemens, ziet falen. Zie alleen al die kijkcijfers voor dat afgrijselijke ''Sterren Springen...'' van de SBS. Het blijkt maar weer dat dit de koude werkelijkheid is (en nee, ik probeer niet de moralistische preker te zijn ). They Shoot Horses laat veel stof na tot na denken en het beklemmende sfeertje dat deze film uitademt zal ik nog wel even moeten laten bezinken. Voor nu 4/5, maar ik zie dat nog wel oplopen.

Financiele crisis versus existentiele crisis... een onderwerp dat in de jaren 60 natuurlijk vooral over dat laatste aspect gaat, maar ik zag gisteren ook Bonnie and Clyde en het is interessant te zien dat juist verhalen uit "the great depression" in de jaren 60 een zekere hipheid hebben. Nu is Bonnie and Clyde wellicht de grotere klassieker, maar ik vond em minder dan Mickey One, de film die de regisseur daarvoor maakte en die veel abstracter en daardoor nog new-wave-ier is; en ook zéker minder dan deze mokerslag van een film.

Dit mokerslag effect wordt overigens geheel door het einde veroorzaakt. Tot dan toe is het een vrij conventionele (wel mooi geschoten en prima geacteerde!!) film waarbij alle thema's wel aanwezig zijn, maar de hele dynamiek tussen de karakters redelijk voorspelbaar is. Iedereen krijgt zijn eigen kleine dramaatje e.d. Maar aan het eind doet dat aan de ene kant niet meer zo terzake en was het aan de andere kant noodzakelijk opbouw voor een conclusie die alles in een filosofisch perspectief zet. Het zou mij niets verbazen als het boek van Horace McCoy waar deze film op is gebaseerd, uit 1935, van grote invloed was op L’Étranger van Camus, uit 1942. De impact is iig identiek.

McCoy was echter geen filosoof maar een hard-boiled crime auteur. De combinatie van hard-boiled fictie met great depression zorgt voor een inkt zwarte kijk op het leven... kan me even niet zo snel een andere film bedenken waarin woede aan de ene kant en onverschilligheid aan de andere kant zó sterk hand in hand gaan (de recente film Detachment probeert dit wel, begint ook nog zelfs met een Camus quote, maar is uiteindelijk toch vooral (alleen maar?) sentiment in de Hollywood stijl...). Het duurd een tijdje (bij mij dan) voor het besef van wat de film nu precies doet goed door dringt, maar mijn bewondering stijgt nog met de dag. Zeer bijzondere film!

They Shoot Horses, Don't They? is een aparte film, maar een beetje verouderd en ik kon mijn aandacht er niet goed bij houden. Met de karakters voelde ik geen medeleven, ook al waren ze behoorlijk geloofwaardig. Het naargeestige is het enige sfeervolle in de film en wordt wel prima verfilmd (vooral bij het einde), maar de film was niet echt mijn 'ding'. Vooral de ouderdom was nogal te merken en het script en de acteurs komen nogal vaag over -wel goed!-, maar ik zie niet echt wat de film -na het tonen van menselijke ellende en naïef doorzettingsvermogen op een geweldige manier- voor de rest veel met verve doet.

Vreemd. Ik raak gefrustreerd als ik zie hoe veel mensen uit deze film konden halen, waar ik helemaal niet bij stilstond tijdens het kijken van They Shoot Horses. Misschien moet ik gewoon weer beginnen met Jean Claude van Damme-films en popcorn-horror zodat ik me niet een barbaar voel tijdens het kijken van films als deze, Clockwork Orange en Eyes Wide Shit (and the list goes on..)

Het 'dansen' zag ik als een kapstok of symboliek voor het (échte) leven. De herhaling, de hardheid, de meedogenloosheid en gevoelloosheid tegenover elkaar, de krankzinnigheid, de vermoeidheid, de zinloosheid, de teleurstelling(en) en de leegheid van het menselijk bestaan.

Ondanks dat They Shoot Horses, Don't They? al bijna 45 jaar oud is heeft hij nog steeds niets aan betekenis verloren, en blijft het gegeven brandend actueel. Confronterende Cinema!

Uitstekende film waarin de deelnemers van een dans-marathon, ten tijde van de grote depressie, worden gevolgd. Deze onmenselijke wedstrijd die een aantal weken duurt vormt een een schrijnende afspiegeling van de samenleving. Zowel qua verhaal als uitvoering origineel met goed camerawerk en een sterk einde.

Ontluisterend is inderdaad het woord, temeer omdat het soort dansmarathons waar They shoot horses, don't they? er één van verbeeldt daadwerkelijk voorkwamen. Zie bijvoorbeeld dit lezenswaardige artikel. Een mij volkomen onbekend fenomeen overigens, maar het schetst maar weer eens dat dit soort barbaarse praktijken van alle tijden en alle plaatsen is. Overigens lijkt het mij niet nodig om een symbolische betekenis toe te kennen aan de wedstrijd; natuurlijk kan je de dansmarathons zien als symptomatisch voor die periode, maar veel verder moet je niet gaan; we hebben het hier over zaken die concreet plaatsvonden.
De film wordt goed verteld (ook de spaarzame flash-forwards vond ik narratief wel geslaagd, de stilistische uitvoering is wat minder) en kent een aantal bijzonder fraaie scènes. Eén daarvan is bijvoorbeeld het lied dat de zwangere vrouw zingt, een ander de indringende douche-scène. Wat verder knap is dat de film blijft boeien terwijl de setting niet veranderd en er ook, in lijn van het getoonde, het een en ander aan herhaling plaatsvindt.
De hoofdpersonages hadden wat mij betreft overigens wel iets meer reliëf mogen krijgen. Dat zou meteen het einde versterken; nu had ik wat twijfels bij de geloofwaardigheid van de handeling van Robbert.
They shoot horses, don't they? ontwijkt grotendeels het gemakkelijke sentiment en weet juist daardoor de tragedie van de grote depressie goed weer te geven. Geheel in lijn me de romans van Faulkner en Steinbeck. Sterke film.

Niet bekend met dit fenomeen? echt? Bestaan de meest prachtige foto's van.

Nee, ik had er nog nooit van gehoord. Inmiddels wat artikelen over gelezen en foto's bekeken; They shoot horses, don't they? lijkt het verschijnsel vrij nauwkeurig en volledig weer te geven.

Hmm, net alsof ik een andere film heb zitten kijken. Als ik zo de reacties hier zie. De "existentieele leegte" van Gloria vloekt wat mij betreft ontzettend met de jaren 30 crises. Mensen hadden toen echt honger. Gloria lijkt daarentegen een soort intellectueel inzicht in haar situatie en de samenleving te hebben die haar het leven ondraaglijk maakt. Haar pijn is eerder dat zij mislukte in Hollywood en geen dromen meer heeft. Ze stelt zich ook echt snerend op naar mensen die nog wel dromen.

Ik vindt het erg jammer dat we door Gloria's commentaar op bv de andere deelnemers en de organisatie van het evenement aan het handje genomen worden om de crises te duiden. De maatschappij metafoor "dansmarathon waarin alleen de sterksten overleven" is me veel te makkelijk. De ellende wordt geen enkel moment goed invoelbaar gemaakt.

Wat me wel altijd zal blijven achtervolgen is de douche scene als Alice instort, dat is erg indrukwekkend geacteerd. Die mevr. zet met 1 korte scene neer wat Fonda al 60 min. zeer vergeefs probeert te bereiken: ik kan niet meer verder.

Mervyn Le Roy, komt tijdens de marathon inspiratie opdoen voor zijn '33 Hard to Handle dansmarathon film

Ontzettend goed.

Ik dacht in eerste instantie dat dit een Sidney Lumet film was maar dat de benauwdheid van Dog Day Afternoon was verplaatst naar de dansvloer maar het blijkt dus Sydney Pollack te zijn wat alleen maar beter is want heb ik weer een aantal films om te kijken.

Behoorlijk beklemmende film over een dansmarathon waar de menselijkheid van de deelnemers steeds meer wordt weggenomen waarbij ze niet meer zijn dan rondlopend vee of volgens de cynische Gloria hebben paarden het eigenlijk wel beter dan hun waar ze misschien wel gelijk in heeft.

Wel een film die van alles heeft maar moeilijk is om uit te zitten want het gaat maar door en door en door en de scenes waarbij ze tien minuten in een rondje moeten rennen zijn ontzettend hilarisch en tegelijkertijd zo intense triest.

het gaat eigenlijk allemaal zo ontzettend ver en voor niet eens heel veel geld eigenlijk, zelf toen was 1500 dollar niet gigantisch veel geld. Uitgerekend in een uurloon over 42 dagen dansen is dat ontzettend weinig. Schijnbaar was er niet veel anders te doen of waren de mensen zo wanhopig dat ze het wel moesten doen of misschien worden ze ontdekt door een Hollywood regisseur. In ieder geval veel wanhoop op die dansvloer.

Het is gewoon zo ontzettend vernederend om hieraan mee te doen, live op televisie terwijl de mensen die het beter hebben een kaartje kopen en hiernaar kijken. Die vernedering en onmenselijkheid van de maatschappij is behoorlijk wrijvend vooral omdat niemand ook maar iets om hun geeft eigenlijk. Ze zijn niet meer dan slachtvee wat op het einde redelijk letterlijk wordt genomen.

Erg goede film, dat moet ik zeker toegeven. Het onderwerp sprak me in eerste instantie niet zo heel erg aan, maar dat veranderde al heel snel tijdens het kijken.

In la Grande Bouffe zag ik al eens de waanzin van het blijven eten. Hier wordt de waanzin van een danswedstrijd weergeven. Op papier klinkt het in eerste instantie vergezocht, maar dan blijkt dat dit soort zaken ook in het echt plaatsvonden. Bizarre zaken zijn blijkbaar van alle tijden. Sydney Pollack slaagt er goed in een sterke sfeer te scheppen, die naarmate de film vordert, steeds claustrofobischer wordt.

De personages zijn goed, de acteerprestaties zijn nog beter. Jane Fonda viel me in Barbarella op door haar schoonheid, maar blinkt hier uit in acteren. Ze zet een ontzettend intense rol neer, die mij enorm meesleepte. In het begin lijkt het allemaal erg leuk en is de toon zelfs licht komisch. Langzaam maar zeker slaat die toon echter om en naarmate de vermoeidheid toeslaat komen de negatieve gevoelens ook om de hoek kijken. Niet gek trouwens, als je ziet hoe vernederend deze wedstrijd is voor de deelnemers.

Het einde is het meest indrukwekkend en sloeg bij mij echt in als een bom. De film zat sowieso al erg in mijn hoofd, maar daardoor bleef ik er nog veel meer over nadenken. Briljant einde trouwens, van een erg boeiende film. Het onderwerp wordt ontzettend intrigerend uitgewerkt, pakt vast en liet mij ook nooit meer los.

Ik ben nooit zo weg geweest van Pollack zijn films, maar They Shoot Horses Don’t They? is onvergetelijk. Ook een erg mooie titel trouwens.

4,5*