The 39 Steps (1935)

Fijne film van Hitchcock weer, maar ik ben dan ook niet anders van die ouwe gewend. 'The 39 Steps' zit vol met scenes die tig keer zijn overgedaan - wederom is te zien dat Hitchcock grondlegger is geweest van een boel dingen in films. Erg leuk. Veder is deze prent gewoon zeer vermakelijk en ziet-ie er heel mooi uit voor een film uit de jaren 30. Mooie zwart-wit opnames van de Schotse hooglanden, leuk sfeertje en een fijne opbouw naar het einde toe. Robert Donat heeft een leuke rol. Heb me prima vermaakt.

Deze film was aan herziening toe, maar ik ben nog steeds niet onder de indruk. Vergeleken met andere films uit die tijd zien de films van Hitchcock uit zijn pre-Hollywood periode er naar mijn mening over algemeen nogal knullig uit. Dit is daar zo’n voorbeeld van. Robert Donat en Madeleine Carroll (prachtige vrouw trouwens) doen hun best, maar het spionageverhaal en de filmische uitwerking ervan overstijgen amper de middelmaat, waardoor zij in feite bij voorbaat al kansloos zijn. Eigenlijk zijn de beste momenten uit de film de humoristische scènes die redelijk gedoseerd voorbijkomen, zoals met de vertegenwoordigers in de trein, het commentaar op het psalmenboek en met de melkboer.

Hoewel ik in de loop van de jaren zeker een dertigtal films van Hitchcock heb gezien, ben ik nooit een groot bewonderaar geweest van de ‘Master of Suspence’, hooguit een handvol films uitgezonderd. Daar brengt deze film geen verandering in.

Ik heb me hier best wel mee vermaakt, en toch was dit een beetje een net-niet film. Er zit wel een lekker tempo in en ook is het wel prima op de plaat vastgelegd, maar het is een spionageverhaaltje van niets dat ondanks de actie nergens echt spannend wordt. Het hoofdgevoel dat ik bij deze film krijg is dat dit een mindere versie is van het soort films dat Hitchcock later veel beter heeft neergezet. A poor man's North by Northwest. Alsnog wel een voldoende, maar toch een lichte teleurstelling voor mij.

Fijne Hitchcock, op momenten wat verouderd maar toch ook erg fris en vooral vermakelijk met een vrijwel perfect tempo. Dat maakt ook dat de film nergens diepgravend wordt of echt een indruk achterlaat, maar soms hoeft dat ook niet en boeit het gewoon. En dan mag de film uit de jaren 30 komen, soms oogt de film door camerawerk of montage veel jonger. Denk aan de soms wat vreemde kadreringen of die knappe cut vanuit de auto naar een wegrijdende auto alsof er niet was gemonteerd, nog nooit eerder gezien in zo'n oude film. Verhaal van de onterecht beschuldigde man is verder typisch Hitch (maar dit was schijnbaar de eerste keer?) en de omgevingen zijn fraai. 3,5*.

Wederom niet teleurgesteld in de keuze van een film van Hitchcock! Werkelijk, het is een juweeltje zoals je dat weinig voorbij ziet komen in alle films die we de laatste tijd hebben gezien. De film is dan wel op leeftijd en in zwart-wit maar dat doet deze film geen kwaad, integendeel, als je zit te kijken merk je het niet eens meer op. Qua tv heb ik een van de modernste en qua beeld een van de grotere in huis maar deze film kwam er goed op over. Met Hitchcock zit je volgens mij altijd wel goed, ondanks de leeftijd (deze film) van 81 jaar!!!

Eerste echt geslaagde Hitchcock kent al het prototype-verhaal van veel latere films van de meester. Onschuldige raakt betrokken bij een ingewikkeld complot en moet ook nog een vervelend vrouwtje op sleeptouw nemen.

Typisch vooroorlogs Hitchcock-werk.

Een goed uiteengezet verhaal met verrassende wendingen en een knappe thriller-ontknoping.

Goed camerawerk met enkele pittige vondsten

Uitstekende acteurs, daar zorgde Hitch altiid voor zoals nu met Robert Donat en blonde Madeleine Carroll.

"Beautiful, mysterious woman pursued by gunmen. Sounds like a spy story."

- "That's exactly what it is."

Richard Hannay, een Canadese tourist, ontmoet een Britse spion in het theater die beweerd dat andere spionnen het op haar leven hebben gemunt en ze een afspraak in Schotland heeft. Als ze wordt vermoord is Hannay verdacht. Hij probeert naar Schotland te komen om de zaak op te lossen maar zowel de politie als een spionnenbede zit achter hem aan.

Robert Donat speelt een prima hoofdrol en brengt ook een leuke vorm van humor in de film. De film moet even opgang komen, maar daarna is het een spannend avontuur dat van begin tot het einde weet te boeien. De locaties in Schotland waren best sfeervol en het verhaal was goed gebracht. Mister Memory vond ik ook een erg leuke toevoeging in het verhaal en ook het akkefietje met het Schotse echtpaar (dat op een scène uit Wagner's Opera Die Walküre is gebaseerd) was geestig. Voor de scènes waar Donat en Madeleine Carroll aan elkaar vast zitten geketend, heeft Hitchcock de twee acteurs echt aan elkaar vast geketend en gedaan alsof de sleutels kwijt waren. Hetgeen de acteerprestaties alleen maar realistischer laat overkomen.

The 39 Steps is weer een erg degelijk gefilmde Hitchcock met een prettige beeldtaal. Voor die tijd zitten er een aantal erg innovatieve shots in, zoals bijvoorbeeld als we in een shot zien hoe mensen op de achterbank van een auto zitten en de auto wegrijd.

Hitchcock heeft een cameo aan het begin van de film in de muziekzaal. De MacGuffin is hier 'de 39 stappen' zelf, zonder dat de betekenis er echt toe doet stuurt het het verhaal aan. Daarnaast is het motief van de onterecht beschuldigde ook weer een typisch voorbeeld van het door Hitchcock zo geliefde Wrong-Man thema.

The 39 Steps zal ongetwijfeld een voorbeeld zijn geweest voor Hergë bij het tekenen van het Kuifje-album De Zwarte Rotsen, dat slechts een jaar na de film verscheen en zich ook afspeelt in het mistige Schotland met spionage intriges.

Een erg leuke vooroorlogse Hitchcock, die bijzonder vermakelijk is en anno 2016 nog prima mee kan.

Niet Hitcock's beste maar hij weet er op zijn typische wijze wel iets moois van te maken. Met avontuurlijke achtervolgingen en plotwendingen.

Geen slechte film, maar Hitchcock heeft toch beduidend betere films op z'n naam staan. Het begint op zich allemaal wel best aardig, maar als men eenmaal in de Highlands is aangekomen wordt het toch wat minder boeiend en de uitwerking van het plot valt uiteindelijk een beetje tegen. Echt spannend wil het niet worden. Wel zijn er enkele fraaie zwart-witbeelden van de Schotse Highlands.

Niet echt mijn ding maar hij was te doen, ik vond vooral het verhaal erg verwarrend, maar vond hem wel goed gemaakt qua sfeer. Leuk om 1 van de eerdere films van Hitchcock te zien, maar zijn latere werk blijft voor mij toch de beste.

Hitchcock was een liefhebber van het werk van John Buchan en het respect was wederzijds: Hitchcock kreeg alle ruimte om “The 39 Steps” te bewerken voor zijn verfilming. Het boek speelt zich af rond de eeuwwisseling, Hitchcock maakte er een moderne film van met één directe verwijzing naar het Nazi-regime. In het boek komen geen vrouwen voor, in de film zijn twee belangrijke vrouwenrollen waarvan er ééntje volledig is verzonnen. Eén van die rollen is voor Lucie Mannheim als de geheimzinnige Miss Smith, die nadat er schoten zijn gelost tijdens een voorstelling in een Music Hall de Canadese toerist Richard Hannay [Robert Donat] aanklampt en vraagt om onderdak. De wat overdonderde Hannay neemt haar mee naar zijn appartement, waar ze uitlegt dat zij de schoten heeft gelost omdat ze daardoor in de chaos kon ontsnappen aan een criminele organisatie die haar het zwijgen op willen leggen.

Wanneer Miss Smith ’s nachts met een mes in haar rug Hannay waarschuwt dat hij hun volgende doelwit is, rest Hannay niets anders dan te vluchten. Niet alleen voor de criminelen, maar ook voor de politie die aanneemt dat Hannay de moord heeft gepleegd. Hij kan zichzelf alleen vrijpleiten als hij de criminele organisatie weet te ontmaskeren en erachter weet te komen wat “The 39 Steps” zijn. Met de beperkte informatie die Miss Smith hem voor haar dood heeft gegeven, reist hij af naar Schotland om op zoek te gaan naar een persoon die ze van plan was op te zoeken. Tijdens zijn reis zoekt hij noodgedwongen hulp bij Pamela [Madeleine Carroll], die geheel tegen haar zin een sleutelrol komt te spelen in Hannay zoektocht naar “The 39 Steps”.

Hitchcock is hier in absolute topvorm in een verhaal dat zich in een razend tempo voltrekt. Slechts op enkele momenten laat Hitchcock de teugels vieren, bijvoorbeeld in de scènes in Richards appartement en wanneer Hannay onderdak krijgt bij een Schotse boer [John Laurie] en zijn vrouw [Peggy Ashcroft], één van de meest gedenkwaardige momenten uit de film waarin Hitchcocks kwaliteiten als regisseur duidelijk zichtbaar zijn. Maar verder voltrekt deze film zich in sneltreinvaart, soms zelfs haast letterlijk wanneer Hitchcock versnelde beelden gebruikt wanneer Hannay ontsnapt op het treinstation en in een achtervolging door Schots heidelandschap.

Iedere kleine rol maakt indruk: Frederick Piper als de melkboer die Hannay helpt ontsnappen uit diens appartement, Gus McNaughton en Jerry Verno als twee handelaars die een coupé delen met Hannay, maar ook Helen Haye en Elizabeth Inglis als respectievelijk de echtgenote en de dochter van Professor Jordan [Godfrey Tearle]. Andere memorabele momenten zijn de achtervolging in de trein en Hannays geïmproviseerde speech wanneer hij per ongeluk wordt aangezien voor een vooraanstaand politicus. Maar het meest opvallend (en het leukst) is de sequentie waarin Hannay en Pamela aan elkaar zijn geboeid en ontsnappen aan hun ontvoerders, waarbij ze zich noodgedwongen moeten voordoen als een pas getrouwd stel in een herberg. Hitchcock heeft ongetwijfeld veel plezier gehad bij het bedenken van de vele grappen die hij vanuit dit gegeven bedacht.

Robert Donat (die in 1939 een Academy Award zou winnen voor de titelrol in “Goodbye Mr Chips” en Madeleine Carroll (die ook in Hitchcocks volgende film “The Secret Agent” een hoofdrol speelde) zijn perfect op elkaar ingespeeld en de combinatie van hun onderlinge chemie, het inventieve scenario en de uitstekende ondersteunende cast maken dit tot een film die ruim 80 jaar later nog steeds zeer de moeite van het bekijken waard is.

Heel wat van de vaste Hitchcockelementen zijn al aanwezig: de dubbele achtervolging met een toevallige held die ten onrechte verdacht wordt en de echte schurken probeert te ontmaskeren, de macguffin en de blondine onder een laag ijs die moet ontdooien. De gelijkenis met het latere North by Northwest is groot, tot en met de ontmoeting op de trein en het afluisteren van op de balustrade. Verschillende scènes worden uit het standpunt van een gluurder getoond.

Het is losjes gebaseerd op The Thirty-Nine Steps van de Schotse diplomaat John Buchan, een van de eerste spionagethrillers. Het boek is geplaats aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog, met een groep Duitse spionnen als slechteriken van dienst. In de adaptatie is het verplaatst naar de jaren '30 en wordt de nationaliteit van de spionnen niet genoemd. Er zijn nog andere verschillen met het boek: Annabella Smith is een man; er zit geen romance in en geen Mr. Memory. De titel verwijst naar een huis met een trap van negenendertig treden vanaf het strand als hoofdkwartier van de spionnen. Dit idee kreeg John Buchan toen z'n dochtertje negenendertig treden telde bij een echt huis. Het is wel spijtig dat deze verklaring eruit gelaten is.

Er is behoorlijk wat op locatie geschoten, met enkele mistige Schotse landschappen en als vroeg hoogtepunt de spoorwegbrug over de Firth of Forth. Hanney legt een grote afstand af van het oosten naar het westen van Schotland. De nevenpersonages spreken met grappige regionale accenten, van het Cockney van de melkboer tot het Schots van de jaloerse, gierige en kwezelachtige boer. John Laurie was echt Schots, maar Peggy Ashcroft, die z'n mooie vrouw speelt, was een Engelse.

Visueel zitten er mooie dingen in: het ontbrekende vingerkootje als herkenningselement; sigarettenrook en mist om een groezelige sfeer te creëren. De montage zorgt voor een hoog tempo, met de ene episode die snel in de andere overloopt. Er zitten meerdere matchcuts in: van een koets naar de trein, van de schreeuw van degene die het lijk vindt naar de stoomfluit van de trein, van één kaars naar een andere. Het hoge tempo, de vernuftige intrige, de regionale humor en de gevarieerde locaties gaven de regisseur terecht de bijnaam Master of Suspense.

“Beautiful, mysterious woman pursued by gunmen. Sounds like a spy story.”

“That's exactly what it is.”

Uitstekende film van Hitchcock. Eén van zijn beste Britse films, en The 39 Steps is een zeer vermakelijke spionagethriller met veel humor, spanning en uiteraard de bekende Hitchcock MacGuffin. De film heeft veel spannende momenten maar dan heb je zo'n scene met Carroll en Donat, die door handboeien aan elkaar vastzitten en mensen moeten overtuigen dat ze een getrouwd stel zijn, en dan zit je weer hardop te lachen. Carroll en Donat zijn fantastisch, en ook het script zit goed in elkaar. Het tempo ligt hoog, de locaties (vooral de Schotse Hooglanden) zijn goed gekozen en de combinatie van spanning, mysterie en humor werkt perfect.

Mijn twaalfde en oudste Hitchcock intussen. Het oeuvre van Hitchcock lijkt eindeloos, maar tot op heden ontgoochelende hij me nog nooit. De film doet me wat denken aan die andere klassieker van hem “North by northwest” uit 1959. The 39 steps is een intrigerende spionagethriller die van begin tot einde blijft boeien.

Doordat het personage Richard Hanney op toevallige wijze in contact komt met een spionne en zij op haar beurt wordt vermoord, wordt zijn leven helemaal overhoop gegooid. Als onwetende en vooral onschuldige man wordt hij achternagezeten door zowel de politie als een bende criminelen. Hij wordt geflankeerd door een bevzllige schone Pamela (Madeleine Carroll). Knap is de scène waarbij beiden aan elkaar geketend zijn en op sexy sensuele wijze gevraagd wordt haar panty’s uit te doen om een poging te wagen zich te ontdoen van de handboeien.

Maar ook tal van andere scènes waren de moeite zoals die aan de waterval of de afstandsachtervolging in de Schotse Hooglanden. Ook de fijne dialogen en uiteraard het uitstekende script dragen bij tot de kwalitatieve film die The 39 steps is. Door het snelle tempo valt de film nooit stil. The 39 steps is een meer dan geslaagde film uit het interbellum, een voorproefje waartoe Hitchcock al in staat was.

The 39 Steps is een onderhoudende film, waarin de hand van Hitchcock herkenbaar aanwezig is. Veel heeft het allemaal niet om het lijf, maar door het goede tempo en humor is de film zeker het kijken waard. Andere Hitchcock films lieten zeker een diepere indruk achter.

Hitchcock nummer 3.

Alleen gekeken vanwege Hitchcock, omdat ik eigenlijk nog steeds te weinig van de beste man heb gezien. Tot nu toe heeft geen enkele film een onvoldoende gescoord, maar hoge voldoendes waren 2/3 ook niet, en dit dus eigenlijk ook niet.

Voor een film uit 1935 doed Hitchcock het trouwens beter dan de gemiddelde "oude" film. Eindelijk die vervelende theatrale dialogen er een beetje uit, al leek het in het begin er even naar toe te gaan zodra die vrouwelijke spion in beeld komt, maar die was gelukkig snel verdwenen. En wat ook fijn was, is dat die vreselijk bombastische muziek er hier voor een groot deel niet in zat.

Het verhaal kent genoeg tempo om nooit echt saai te worden, pas richting het einde verdwijn het tempo een beetje. Hitchcock doet dit mede door wat humor erin te plaatsen, die soms lukt en soms niet, maar ook omdat er genoeg gebeurd om nooit saai te zijn.

Soms wat knullig gebracht, en ik mis een beetje de bijzondere camerabewegingen, al waren die hier en daar wel leuk aanwezig. Donat doet het verrassend goed en Carroll is ok. Meer een leuk uiterlijk dan uitzonderlijke acteerkunsten. De rest was iets te ongeloofwaardig.

Uiteindelijk makkelijker doorheen gekomen dan ik vooraf had verwacht, maar ik vind dit geen grootste cinema. Moet nog meer Hitchcock films zien, kijken of die me wel beter zullen bevallen.

Behoorlijk vermakelijk, maar het verhaal is wel gespeend van enige geloofwaardigheid dus moet het vooral van een vlot tempo, enkele visuele vondsten en het acteerwerk komen.

Fijne film van Hitchcock uit 1935. Dankzij de tip van Rogerthornhill (die zelf een geweldige recensie heeft geschreven) heb ik deze film aangeschaft en bekeken.

De film blinkt uit in prachtige scènes, mooi camerawerk en sterke dialogen. De mooiste scène vond ik de achtervolging door de Schotse hooglanden. Het script zit ook goed in elkaar al zijn de plotwendingen regelmatig onrealistisch (belangrijk spionage gesprek open voeren in de entree van een herberg die toevallig net gehoord wordt door de sceptische Pamela bv).

Ten slotte gaven bepaalde scènes (bv in Schotland) uit de film me een vreemd nostalgisch gevoel over een tijd ver voor de mijne. Kudos hiervoor aan wijlen Hitch!

Wordt wel gezien als de prototype verfilming van een man op de vlucht die poogt z'n onschuld te bewijzen, en dat het beste kan doen door zelf achter de schuldigen aan te gaan. Oftewel in deze specifieke film, hoe een man met een knappe snoet weg kan komen met heeel veel suspension of disbelief. Vrouwen worden, zoals wel vaker bij Hitchcock als een relatieve bron van irritatie gezien om over te gaan in een mogelijke love interest. Als je ziet dat bij Fawlty Towers, hoteleigenaar Basil nog altijd moeillijk doet over overnachten van ongetrouwde stelletjes, is de suggestie in deze 40 jaar oudere film van een ongetrouwd koppel die de nacht doorbrengt in een hotel best wel spicy te noemen.

The 39 Steps is vlot en onderhoudend, met veel humor. In vergelijking met films uit dezelfde periode vond ik hem helemaal niet zo gedateerd, maar juist een bewijs van het innovatieve talent van Hitchcock (hoewel ik The Lady Vanishes van een paar jaar later wel minder vond).
Met terugwerkende kracht lijkt dit inderdaad een soort voorstudie voor North By Northwest.

Wat mij nog opviel: bij het Schotse echtpaar zegt de vrouw op een gegeven moment "he's asking if there's a a reward if you get catched". Da's toch wel de eerste keer dat ik dit hoor in plaats van 'caught'.

Vroege Hitchcock zit vol leuke scenes, is vooral dankzij de laconieke Donat niet zelden grappig, maar ontbeert echte spanning. Eigenlijk is het hele spiongebeuren nauwelijks uitgewerkt, en zit de film vol illogica. Maar Hitchcock weet van een hoop aardige kleine scenes en subtiele verwijzingen ("it's your funeral") een boeiend geheel te maken dat bovendien in sneltreinvaart verteld wordt. Er gebeurt zo veel, en er zijn zoveel interessante zijsprongetjes, een remake zou zomaar een trilogie kunnen worden.

Toch zijn het eerder losse scenes die me bij zullen blijven, en dat zijn er genoeg: de overnachting bij de geldbeluste Schot en diens veel te jonge vrouw, de ober met een vol dienblad die ternauwernood -maar met uitgestreken gezicht- aanstormende agenten weet te ontwijken, het moment dat de professor zijn ware identiteit prijsgeeft, Harray's gloedvolle politieke betoog terwijl hij probeert te ontkomen, de praatjes over Madame Tussaud als Madeleine Carroll haar lachen even niet lijkt te kunnen inhouden- zo gaat het maar door. Het is daarom jammer dat het eindigt met een anticlimax, het werd wel aardig ingeleid maar sloeg in feite toch nergens op dat Harray uit wanhoop naar de 39 Steps vraagt en Memory keurig antwoord geeft. Het is ook weer niet zo dat Memory antwoord moést geven op elke vraag die op hem werd afgevuurd, de leeftijd van Mae West is bijvoorbeeld nog steeds een mysterie.

De titel vond ik trouwens altijd wel intrigerend- zijn het de 39 stappen van de dodencel naar het schavot? Of 39 treden van een trap die naar een groot geheim leiden? Helaas blijkt het dus een lukraak gekozen naam voor een ondergronds spionagenetwerk, beetje jammer.

Beetje oubollige film, maar dat is ook wel logisch bij zo'n oude film. Ach een keer aardig om te zien, maar ook niet meer.

Het begin en het eind van de film vond ik leuk, die scenes in die theaterzalen. Maar alles er tussenin is zo karikaturaal en ongeloofwaardig dat het niet meer serieus te nemen is. Ik begon me echt te storen aan al die infantiele dingen. Er zitten nog wel wat sfeervolle beelden van Schotse landschappen, maar verder viel er weinig te genieten.

Een zwart wit Hitchkock film lijkt me ideaal voor de kerstdagen en The 39 steps voldoet prima. Deze spionage film had een pre Bond film kunnen zijn nl van locatie naar locatie, zich steeds uit de nesten werken, leunt op zijn charme om vrouwen mee te laten helpen, om ze te verleiden of om ze bruutweg ondergeschikt te maken. Het Britse universum waarin de slechteriken allemaal gentlemen zijn en de held een nonchalante en galante strijder voor het vaderland wordt door Hitchkock luchtig bespeeld en wie weet waren de (British) films van Hitch misschien een inspiratie voor Ian Fleming. Ik wil één scene van The 39 steps eruit pikken. De man met een kort vingerkootje richt een wapen naar onze held. De moeder komt de kamer binnen en vraagt : I thought we were having dinner with the family, we are all waiting. Ze kijkt naar onze held : will our guest be staying for dinner ? De man met het korte vingerkootje antwoordt : I don't think so, dear. De moeder die volledig de situatie met het pistool negeert, schudt haar schouders en verlaat de kamer. Misschien hebben we al te veel drankpralines gegeten maar dit vonden we ontzettend grappig. Het doet me denken aan een Q & A in 1970 bij National Film Theatre in London. Iemand van het publiek vraagt aan Hitchkock ; waarom zo weinig comedy's ? Hitckock antwoord : but ALL my films are comedies. Prettig kerstfeest, iedereen.

Maandagmiddag nog even in de klassiekersfeer van zondagavond blijven hangen met deze 39 steps van niemand minder dan Hitchcock mede mogelijk gemaakt door de BBC, en wat een vermakelijke traktatie was dit, en wat laat Hitchcock zijn gevatheid en vakmanschap weer goed zien in deze film uit 1935 alweer.

Het is even inkomen met Hannay, de demonstratie van de man met geheugen, de aanslag en het naar huis raken met de mysterieuze dame. Het is de opmaat naar grotere dingen en problemen, en al snel is Hannay valselijk beschuldigd en op de vlucht voor de politie met een tocht langs vrienden en vijanden met soms hilarische momenten tot gevolg. Wat vervelend trouwens om aan Madeleine Carroll vast te zitten.

Want wat heeft Hitchcock ondanks de moord en valselijke beschuldiging een fijn gevoel voor humor in deze film, en wat past Robert Donat perfect in de rol van de droge Hannay. Ik noem bijvoorbeeld maar even de toespraak die hij houdt tegen de zaal vol met mensen, of hoe het tweetal geboeid over de heide en onder of over hekjes struikelt, of bijvoorbeeld de ober met het dienblad die tussen de treinpassagiers doorzweeft als Hannay op de vlucht is. Behalve dat is er natuurlijk de rest van Hitchcock's vakmanschap zoals bepaald camerawerk of bijvoorbeeld de scene waar Hannay en Pamela geboeid op de achterbank zitten en de camera zich terugtrekt tot buiten de rijdende auto en men de auto langzaam ziet verdwijnen in de Schotse hooglanden. Toch een uitermate knap shot voor een film uit '35.

Het maakt 39 steps tot een uitermate vermakelijke film die vlot, geestig, vakkundig en zeker niet te lang is. Daarom behoort deze Hitchcock toch al snel tot de beteren van zijn oeuvre. Leuk! Echt leuk!

Een van de wat mindere films van Hitchcock , de film komt ook nogal laat op gang en ergens halverwege zit een wat rare tijdscut waarin onze hoofdpersoon ineens een schotse politieman in vertrouwen heeft genomen en prompt word bedrogen
naar het einde toe wordt het wel beter maar vooral het begin met die ontmoeting met de vrouwelijke spion oogt nogal knullig

Een close-up op een loket waar tickets verkocht worden. Benen die een zaal betreden… Bij de opening probeer ik te letten op de mise-en-scène. Maar dat verdwijnt al snel. Zo hoort het ook uiteraard. Toch ben ik nooit zo 'mee' geweest met de Hitchcock-mythe. Want hier is geen drol aan. Infantiel ontsnappingen stapelen zich op, snel even de coupé uitstappen (ondertussen blijven de agenten, daar mooi wachten, zonder naar buiten te kijken) en daarna snel langs de coupé ernaast terug de trein in, op die trein in de doodlopende wagon belanden om dan plots achter een brugpeiler te plakken, even onder het bruggetjes springen met mijn onwillige medegevangene, tussen 10 agenten even door het raam (op de gelijkvloers gelukkig) springen en hoppa… en zo gaat het maar door, telkens tientallen agenten en spionnen op het verkeerde been zettend. De film heeft zijn charmante momenten, maar ergens begrijp ik toch niet dat deze nog steeds vertoond wordt. Er moet toch echt wel wat beters in die oude doos te vinden zijn…

Uitstekende film over een man die ongewild verstrikt raakt in een spionagecomplot. Deze vroege film van Hitchcock heeft al wel alle gebruikelijke ingrediënten: spanning, een fijne dosis humor, slimme vondsten (ook visueel) en een gewone man die in bijzondere situaties belandt. Het plot stelt niet al te veel voor maar er zit een goeie vaart en vooruitgang in de film. Een kleine 4.0 sterren.