Ni Na Bian Ji Dian (2001)

Aandoenlijke film waarin op zéér treffende wijze personages worden geschetst. Vooral de eenzaamheid van het meisje heeft Ni Neibian Tsai op weergaloze wijze weten te vatten. Ook de horlogeverkoper lijkt zo uit het leven gestapt.

Deze naturel, aangevuld met enkele milde maar redelijk leuke grapjes, hebben er voor gezorgd dat ik best genoten heb van What Time Is It There? Meer dan die karakterschetsen herbergt deze prent naar mijn gevoel wel niet, het "verhaal" (in welke mate we daarvan kunnen spreken natuurlijk) heeft weinig om het lijf en ook op visueel vlak gebeurt er niks opzienbarends.

Maar goed, Tsai heeft me bij momenten toch echt wel kunnen vertederen met zijn rake observaties. Benieuwd naar z'n andere films!

moeilijk te volgen..ik verveelde me...wachte op iets dat niet kwam..ik ben best teleurgesteld want i hou meestal van oosterse films waar ik een bepaalde gevoeligheid vind.

eerste kijkbeurt: geniaal! tweede kijkbeurt: saai...

Het is pas mijn derde, met lange tussenperiodes, maar durf het nu al een typische Tsai te noemen. Observerend, erg mininaal met extreem gedesoriënteerde personages en al hun vreemde gewoontes/rituelen, lange stiltes en shots, geen muziek etc. Je moet ervoor in de stemming zijn en er ook zeker van houden maar dan is het ook wel erg boeiend, Het mooiste eraan is dat het allemaal zo verrekte herkenbaar is en toont hoe zwak en fragiel de mens in werkelijkheid is. Zo tragisch om te zien bijvoorbeeld hoe de personages hier, ze zijn eenzaam, in de rauw of hebben heimwee, eigenlijk constant opzoek zijn naar warmte en genegenheid, terwijl ze in werkelijkheid juist enorm langs elkaar heen leven. Alsof je een spiegel voorgehouden wordt. Ik ging er echt helemaal in op, de speelduur vloog voorbij en ik heb me geen moment verveelt. Tsai heeft, vooral op het gebied van menselijke trekjes, blijkbaar een uitstekend oog voor detail en gaat heel subtiel ter werk,wat resulteert in een paar prachtige scenes. Die twee vrouwen in bed bijvoorbeeld, kon het nog tederder? Dacht het niet! Of het al door dazuz beschreven moment waar ik ook nog het boertje in het restaurant aan toe wil voegen. Zo echt!
Maar ook de humor is ditmaal erg opvallend aanwezig, het telkens volpissen van die plastic flesjes bv, of die weirde griezel in de bioscoop met zijn klokken fetish en de moeder die in alles een reincarnatie van haar man terugziet. Enorm droog maar het werkt wel lekker relativerend.
In Ai Qing en vooral Tian Bian valt hier ook veel van terug te vinden maar dit is toch wel zijn meest complete film tot nu toe, als je het mij vraagt.

4 sterren

Ni Neibian Jidian kent een paar dode momenten, maar kon mij in zijn geheel meer boeien dan de andere films die ik van Tsai zag.

Waar enkele van die lange shots geweldige voltreffers zijn, is het soms ook ongeduldig afwachten. Geniaal zijn momenten zoals Hsiao Kang die een grote klok in centrum Taipei terugzet, de scène met de hoer en de scène met die dikke viespeuk.

Toen de hoer Kang's koffer meenam kon ik nog lachen, maar toen haar koffer werd meegenomen was het toch wel wat zielig. Bij vlagen een fascinerende (maar ook grappige) film.

3,5*

Persoonlijk vond ik dit een van de mindere films van Ming-liang Tsai het verhaal kon me ook niet boeien en kreeg waarschijnlijk daarom geen binding met de karakters..

Ik heb op basis van de poster een lange tijd naar deze film van Tsai uitgekeken. Uiteindelijk stelde What Time Is It There? toch een beetje teleur. De film volgt drie personages, die zich in zekere mate eenzaam voelen en met die situatie moeten zien om te gaan. Hoewel de situaties soms redelijk absurd zijn, zijn de onderlinge gevoelens wel zeer herkenbaar en invoelbaar.

De film is redelijk afstandlijk, blijft interessant, maar weet ondanks de redelijk opbouw niet echt te oogsten. Wat betreft vond ik The Wayward Cloud een stuk beter, omdat die ondanks de lossere samenhang complete aanvoelde.

De film deed me erg denken aan Days of Being Wild, die ondanks zijn warmere kleurgebruik eigenlijk precies dezelfde eenzaamheid aanspreekt en daar wat mij betreft veel beter in slaagt. En ook die film is redelijk kil.

Niet geheel overtuigend, maar uiteindelijk toch ook wel de moeite waard.

Ming-liang Tsai is duidelijk niet mijn regisseur. Ook deze inmiddels derde film die ik van hem gezien heb moet het voor mij doen met een bescheiden waardering van drie sterren en dat heeft deze voor mij zeer saai aandoende film vooral te danken aan de werkelijk schitterende scène met de drijvende koffer aan het einde. Voor de rest - ik heb het al gezegd - is saaiheid troef in deze film die net zoals in het eveneens nogal slaapverwekkende "Vive l' Amour" gaat over eenzaamheid. Op visueel vlak is deze film zeker niet slecht maar muv het gedeelte dat zich in Parijs afspeelde boeide mij deze film totaal niet. De vraag blijft dus of ik mij nogmaals moet wagen aan een film van deze Tsai. Ik denk het toch maar niet.

3,0*

En om maar niet met de traditie te breken: dit is mijn 4e Tsai-film.
En het is zeker niet de minste, net niet de beste. Grofweg volgen we de moeder die wacht op de reïncarnatie van haar net overleden man, de zoon die de klokken op Parijs-tijd begint te zetten en het meisje dat hij een horloge verkocht voordat ze naar Parijs gaat en die nogal verloren rond lijkt te lopen tussen al die drukke Fransozen.
2 scenes uit "Les Quatre Cents Coups" krijgen we te zien, overigens vrij willekeurig uitgekozen door onze hoofdpersoon en ja de enige Fransman die zich netjes voorstelt heet Jean-Pierre!!
Prachtige scenes afgewisseld met een enkel WTF-momentje en een schitterende slot-scène.
Hoe er wel rekening mee dat je met regisseur Tsai niet hoeft te rekenen op flitsende actie, spitsvondige dialogen e.d. maar film boeit ruimschoots over de hele linie.

Best mooi. Drie levens worden knap neergezet met weinig woorden maar wel veel lange takes die vaak zorgen voor net dat beetje zwarte humor wat je anders niet krijgt, of voor een bevreemdende sfeer. Eigenlijk is dit een heel droeve en naargeestige film, maar wel soms vol rake observaties, hoewel er ook een bepaalde absurditeit bijkwam die ik minder kon hebben.

Máááár, wat een ongelooflijk lange zit. Er wordt nauwelijks gesproken, takes duren lang en er gebeurt nooit zo heel veel. Stuk voor stuk werken ze allemaal wel (om de redenen hierboven aangegeven) maar twee uur aaneen was me echt te veel. Een uurtje ging (al ging het me toen al wel te lang duren) maar bij het tweede uur kon ik echt niet meer vol geconcentreerd kijken. 2,5*.

Oe, wat een voltreffer. Weinig toe te voegen eigenlijk aan wat hierboven her en der gemeld wordt. Ik had nog niks gezien van deze meneer, maar het zal hier niet bij blijven.

Het lijkt zo eenvoudig: plant die camera ergens neer, en registreer wat er zoal gebeurt. Zonder te ‘sturen’; de kijker kan zelf wel eh... kijken. Herhaal dat vervolgens een aantal malen.

Het resultaat is hier een hele reeks rake scènes, waarin het deprimerende én het humoristische van de menselijke conditie om de voorrang strijden. Of dat nou in Parijs is, of in Taipeh.

De mens is een arme, eenzame stoethaspel, the heart is a lonely hunter etc, en dat is deerniswekkend; maar tegelijkertijd ook om je te bescheuren. En ontroerend, bij de spaarzame, bescheiden gebaren van empathie. Wat dat alles betreft, is het altijd overal even laat. Het ‘reisje’ van die koffer in de schitterende laatste scènes is onbetaalbaar.

Zie ik die vis nou verbaasd of gespannen toekijken bij het gekibbel, geduw en getrek van moeder en zoon? Misschien is het een onverwacht voordeel van de lorrige R3-dvd die ik me in de maag heb laten splitsen, dat de vis nog meer in de lucht lijkt te hangen, waarmee de scène iets abstracts krijgt, en nog hilarischer wordt.

In de categorie (on)zinnige associaties noteer ik: Shiang-chyi in Parijs lijkt wel wat op Sue in New York, een paar jaar eerder. Hoewel Kollek’s insteek niet helemaal hetzelfde is, gewoon lekker met de camera rondsjouwt, en wat meer ‘plot’ nodig denkt te hebben, weet ook hij te emotioneren met die schijnbaar afstandelijke, ‘documentaire’ registratie.

Maar goed, intussen zit ik opgescheept met een beeldkwaliteit op het niveau van een amateurvideo uit de jaren tachtig, dus ik moet maar eens op zoek naar iets beters, indien überhaupt voorhanden. Is die Wellspring-uitgave wat, en is die vanuit Nederland op de kop te tikken?

Heerlijk melancholisch portret over drie mensen die omgaan met eenzaamheid. Droogkomisch en bevreemdend, maar tegelijk soms zeer aandoenlijk. Het zit hem vooral in de erg doordachte plaatsing van de observerende camera. Met spaarzame takes creëert Tsai in elk van die shots een zeer sfeervol, bijna rustgevend geïsoleerd geheel, die ondanks hun lengte nooit verloren gaan voelen. Erg voorzichtig en precies geregistreerd, vaak tot in de kleinste details en met een haast perfect spel van zijn acteurs. Met als hoogtepunt een blikwisseling tussen twee vrouwen in bed. Vreselijk mooi en teder gedaan!

Je moet er wel het geduld voor hebben en van deze stijl houden, maar wat kan ik hier in de juiste stemming toch echt van genieten... Mijn eerste Tsai is werkelijk een schot in de roos! Klein meesterwerkje.

Na Vive l’Amour en The Wayward Cloud mijn derde Tsai en ik weet zeker dat het m’n laatste is. Tegen beter weten in ben ik eraan begonnen vanwege de hoge waardering hier op MM, maar al bij de openingsscène voelde ik dat het voor mij foute boel was. Een irritant trage film over oninteressante personages die in een zelfgecreëerd vacuüm lijken te leven. Gekunsteld, zelfgenoegzaam en vooral slaapverwekkend. Ongeveer halverwege heb ik een pauze ingelast om eerst maar eens wat commentaren te lezen. Het werd er daarna niet beter op. Uiteindelijk is het mij niet gelukt wakker te blijven. Omdat ik het einde niet heb gehaald, ken ik geen waardering toe.

Vertrouwde gezichten en thematiek, weinig verrassing bij Tsai. Nochtans is het best een aangenaam filmpje, maar ik keek wel af en toe op de klok. Mijn eigen, wel te verstaan.

Hier heb ik van genoten. Een als in beton vastgegoten camera observeert drie mensen die allen, op hun manier, struggelen met eenzaamheid en hopen op echte genegenheid.
Het verhaaltje stelt weinig onthutsend voor, maar toch kijkt ge geboeid naar wat de volgende scène aan moois, ook filmisch, brengen zal. En er zijn er toch heel wat waar van te genieten valt en soms grappig voor de dag komen : de dikke vis in het aquarium die alles meemaakt - de afplakscène bvb - en als het ware bemoeiziek en onmisbaar overkomt in de woonkamer, de scènes rond de uuraanpassingen, de ceremonies met de priester, de passende scène uit "Les Quatre Cents Coups", de vele close-ups van het peinzende meisje - wat zit ik hier eingelijk te doen ?, de bijna-vrijscène, de schitterende slotscène met de koffer...
Nostalgisch sfeertje met toch een rode draad in de film : het lukt net niet...
De Moviemeter Top 1000 leidde me naar deze film en eerste, interessante, kennismaking met deze regisseur.

It’s better to walk one mile than to read a thousand books. Deze woorden van Confucius waren mijn routeplanner doorheen mijn adolescentie. Het heeft mijn honger naar andere culturen aangewakkerd en mij moed gegeven om op een vliegtuig te stappen enkel vergezeld van een lonely planet. Na mijn terugkeer was mijn liefde voor Azie onvoorwaardelijk. Meer dan eens liep ik, vervuld van heimwee, met een sarong doorheen het huis. En zie, alsof de filmgoden mij gunstig gezind waren, kwamen er vanuit Azie boeiende films aangewaaid (zie ook nr 90). Films die niet altijd even toegankelijk en niet altijd even vlot verteerbaar waren. Films als Platform bv die de Chinese culturele en economische liberalisering begin jaren ’80 toont : te abstract evenwel om als favoriet bejubeld te worden maar geniaal in zijn visie van een vooruitgang die als een stilstand wordt geleefd. Films die je terug meenamen naar bekende plaatsen. La verticale d’étè bv waarin het shot van een licht overstroomd Hanoi zeer herkenbaar was maar die - ondanks de bloedmooie fotografie - net buiten de top 100 viel wegens te filosofisch om echt te blijven nazinderen. Dan kwam What time is it there ? Wat een filmervaring. Zijn kijk op de mens boort diep in je psyche. Dit blijft door je hoofd spoken. De cineast heet Tsai Ming Liang en behoort ongetwijfeld tot de categorie vernieuwende filmmakers. Zijn films zijn strakke formalistische werkjes, op het eerste zicht gebeurt er niets. Het zijn films op het randje van experimenteel die spelen met de narratieve structuur. Er wordt gezocht naar een andere invulling van verhaal vertellen en dat vergt ook een andere manier van cinema kijken. Je probeert uit te vissen wat er nu gebeurd, waarom die scene ? Er is bijna geen dialoog (onmacht tot communicatie is dan ook de rode draad doorheen zijn oeuvre), geen score. De scenes duren lang, het kader is statisch, de beelden zijn bijna stillevens (In WTIIT ? zeer mooi in beeld gebracht - geschilderd als het ware - door de Franse cameraman Benoit Delhomme). Maar Tsai Ming Liang heeft een tol betaald voor zijn postmoderne films. Vanaf The waywourd cloud zakte hij weg in de duistere krochten der vergetelheid. Er kwam weinig nieuw werk (3 films in 10 jaar tijd) en die waren blijkbaar te moeilijk, te ondoorgrondelijk om te kunnen genieten. Maar Vive l’amour, The hole en vooral Bu San – zijn eerste golf zeg maar- zijn kunstwerken die misschien geduld vragen maar als je bereid bent je mee te laten glijden in het trage tempo dan kan je iets moois beleven. We moeten wachten tot de film Under the skin van Jonathan Glazer om terug vernieuwing in het filmlandschap te ervaren. Onze keuze - WTIIT ? – die ook tot de eerste golf behoort, begint met het overlijden van de vader. Daarna volgen we 3 personages nl de moeder die rouwt, de zoon die een (platonische) band probeert te houden met een meisje dat naar Parijs is vertrokken en het meisje zelf dat als toerist in Parijs ronddoolt. Het geloof van de moeder is dat de vader zal terugkeren via reïncarnatie. Maar het is aan de andere kant van de wereld nl in Parijs dat de vader op het einde opduikt. Het spookt dus ook een beetje in het verhaal. Het meisje hoort gestommel boven haar kamer, zou het kunnen van de vader ? Zij heeft immers een horloge gekocht van de zoon. Het zijn dit soort details die nooit worden ingevuld, de puzzel wordt nooit volledig gelegd. Er zijn ook andere welgemikte toevalligheden. De zoon kijkt naar de film ‘les 400 coups’ maar het meisje ontmoet op een bankje de hoofdrolspeler Jean Paul Leaud, de zoon drinkt een fles wijn leeg maar het meisje moet kotsen. Wonderlijk subtiel portretteert Tsai hun vervreemding. Alsof ze in een spookstad wandelen (Parijs bv werd nog nooit zo koud en desolaat gefilmd). Ik toon wat mijn personages voelen nl wanhoop en somberheid, dixit de cineast (zijn interviews verlopen trouwens al even traag als zijn films) in een universum dat zeer dicht bij het surrealisme aanleunt (dat verkeersbericht op de radio over een dode hond !!). De emoties zijn uiteindelijk zeer herkenbaar (soms verpakt in een tragi komisch kader). Misschien heb je zelf al ervaren dat je in een stad bent, niet de taal spreekt, niemand kent, je rond zwerft zonder contact, zonder gesprek. Zo is een maaltijd in het restaurant bestellen een hele klus. En dan is er die prachtige scene in de telefooncel (Je t’en MERDE !) waar het meisje als onschuldige omstaander meegezogen wordt in de frustratie van een ander. De cineast raakt met zijn observaties de kern van de zaak. Ook op mijn reizen was isolement, eenzaamheid altijd aanwezig. Huishoudelijke plichten houden ons nu thuis en de woorden van Confucius staan reeds op onze herdenkingssteen der jeugd gebeiteld maar als we honger hebben naar nieuwe of oude werelden dan kunnen we die altijd stillen door een film te bekijken. Enkel de keuze tussen stoofvlees met friet en pad thai blijft moeilijk.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 79 : What time is it there ?