La Vie d'Adèle (2013)

Dit ja. Ondanks de speelduur vliegt de film voorbij. Absoluut een schoonheid van een film waar je helemaal in het verhaal wordt getrokken. Moet 'm maar eens opnieuw gaan kijken, het was een prachtige ervaring.

Als je tijd hebt voor (slechts) 'best wel leuk' (alle series onder een acht gaan uit bij mij, er is zoveel goeds), moet dit er ook afkunnen

en al die nudie exploitation films dan? ok ze zijn kort, maar dit is góed!

Kwestie van perceptie. Wanneer je gegrepen wordt door het verhaal dan heb je geen erg in de tijd. Ik heb films gezien van maar goed een uur, waaraan geen einde leek te komen, en films van vier uur en langer, waarvan ik het jammer vond dat ie afgelopen was. Bij dit emotie- en sfeerrijke coming-of-age verhaal heb ik niet één keer op mijn horloge gekeken. Met voorsprong de beste film van het kalenderjaar 2013.

In mijn geval wel. Ik heb hem twee keer gezien en beide keren werd ik in het begin in het verhaal getrokken, maar kon ik me steeds moeilijker concentreren omdat de film niet zo lekker loopt, te veel sleept. En dan gaat zo'n forse speelduur wel degelijk een rol spelen.

Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar die drie uur vlogen voorbij. Echt een waanzinnige kijkervaring, en als Adèle en Emma op het laatst in dat café zitten heb ik het gevoel dat ik pas anderhalf uur aan het kijken ben. Ik keek gister toevallig naar een film van 88 minuten, en een half uur voelde als drie uur .

Zeg ben jij mij aan het stalken of zo

Maakt niet uit of tijd voorbij vliegt of niet, voor een film van 3 uur weet ik dat het niet even tussendoor kan maar dat je er echt wel tijd voor moet vrij maken (daar kun je niet om heen). Ik ben voorstander van films van maximum 2 uur en het liefst tussen het uur en 90 minuten. De meeste films van boven het anderhalf uur kan ik ook al vaak aanduiden wat korter had gekund (voor mij dan). Ik heb nog niet zo lang geleden naar The Dark Knight gekeken (vooral in het kader van de performance van Heath Ledger als Joker). Die film was boven de 2 uur en ja het was een lange zit. Denk dat Avatar een van de laatste was van rond de 3 uur die ik zag (als ik de silent miniseries even niet meetel maar die waren te zien in episodes meestal) en dat was zo een lange zit (na 2 uur afgezet en volgende dag de rest gezien met tegenzin) dat ik echt niet meer te vinden ben voor dat soort lange films. Ik bedoel is La Vie d'Adèle dan zo een complex verhaal dat het niet in 90 minuten kan?

Trouwens die nudies en andere korte baggerfilmpjes kijk ik vooral tijdens challenges dan heb ik nog altijd net dat beetje meer motivatie om die van de kijklijst te krijgen.;)

Maar lange films die doe ik liever niet tijdens challenges, als het dan tegenvalt gaat mijn motivatie naar beneden.

De vraag is niet of het in 90 minuten kan, de vraag is wat de regisseur bereikt met een speelduur van 180 minuten. Dat is namelijk een artistieke keuze. Net zoals niet alle schilderijen even groot zijn. Of sla jij in een museum de doeken van meer dan 2x1,5 m ook over?

Precies. En het gaat vaak niet om de exacte speelduur, maar het gevoel dat je krijgt bij het kijken naar een film. Een meesterwerk van 180 minuten kan aanvoelen alsof je pas anderhalf uur aan het kijken bent, terwijl een slechte film van 90 minuten kan aanvoelen als de 9 uur durende Duitse miniserie Berlin Alexanderplatz. Speelduur is relatief wil ik er maar mee zeggen.

Als La Vie d' Adéle in 90 minuten was gepropt, was het misschien wel een hele slechte film geworden. Een film zonder seks, een film zonder spaghetti (de horror), een film zonder de geweldige opbouw van de relatie tussen Adéle en Emma, een film zonder die machtige café scene etc. Een film zonder kraak noch smaak, en een film die nu allang in de vergetelheid was geraakt.

Snap de vergelijking met een schilderij niet, ik bezoek geen kunstmusea en als ik dan toch eens een schilderij bekijk om welke reden dan ook steek ik daar geen 3 uur in. Nu komt het precies over dat je een kunstliefhebber moet zijn om deze film te kunnen waarderen. Het is de bedoeling dat je mij motiveert om de film te kijken, niet het omgekeerde

Volgens Zwolle84 ging de film vaak slepen hetgeen voor mij een teken is dat het inderdaad korter kon en sommige scènes te lang doorgingen of niet echt bijdroegen tot de voortgang van het verhaal.

IH88 natuurlijk ken ik het gevoel dat een korte film soms lang aanvoelt omdat het niet interessant is. Omgekeerd een lange film die voorbij vliegt heb ik toch veel minder, kan niet meteen eentje van boven de 2 uur bedenken die voorbij vloog. Dat zal wel met verslapping van aandacht te maken hebben van mijn kant en wellicht ongeduld ook. Ik denk dat ik wel een type ben van ja Ok ik snap het punt nu wel, get on with it. Ik ben mij zeker bewust dat mensen die schoonheid zien in dialogen, of de nogal expliciete sexscènes (die volgens sommige nogal lang doorgaan). Voor mij hoeft het allemaal niet zo lang door te gaan, en dialogen die uiteindelijk niets of weinig bijdragen aan het geheel. Nu dat laatste weet ik natuurlijk pas als ik de de film heb gezien.

En dat ligt heus niet aan dit genre. Ik heb ook tal van horrorfilms gezien met tergend trage opbouw die eigenlijk weinig tot niets bijdraagt aan het verhaal (Wolf Creek) of folterscènes die nodeloos lang blijven doorgaan met zijplotjes die tot niets leiden (The Loved Ones). Hoe langer en hoe meer (onbelangrijke) informatie ik doorkrijg dan verlies ik mijn interesse. Ik heb liever to the point en dat zal me dan ook een stuk langer heugen. Dus geef mij maar een HG Lewis horror tot the point, zo min mogelijk filler, tussen het uur en 90 minuten.

Conclusie: Dying Rose heeft het nog het beste verwoord, proberen en dan zie ik zelf wel of de tijd voorbij vliegt of niet. Ik laat het wel weten over een paar maanden.

Waarom al dat geleuter als je die conclusie trekt?

Ik wist overigens niet dat eRCee op deze site de functie van motivator heeft. Is dat een vrijwilligersfunctie?

Wat je je dus moet afvragen tijdens het kijken, is waarom Kechiche ervoor kiest om bepaalde dingen te laten zien die niet bijdragen aan de voortgang van het verhaal. Je neemt dan de film als uitgangspunt en gaat je er vervolgens toe verhouden, en er een bepaalde mening over hebben.

Als je daarentegen op voorhand vindt dat alles scenes moeten bijdragen aan de voortgang van het verhaal of dat een film niet veel langer dan 90 minuten moet duren, dan neem je jezelf als uitgangspunt en zal je heel veel wat film te bieden heeft mislopen.

(En verder ben ik natuurlijk al jaren motivator hier op de site, waarvoor ik een dikke gage opstrijk van Jordy, maar daar wordt verder niet over gepraat.)

Zoals ik al zei ik geef het een kans alleen al omdat de damesliefde me altijd wel heeft geboeid.

Trek het niet....Net begonnen op tv...Maar ben 67 en heb geen trek in het thema.....Misschien 25 jaar geleden wel..........en 180 minuten...moet er niet aan denken. Het spijt me, ik zet hem uit.

De film heb ik in 2013 in de bioscoop gezien en gisteren nog een keer herzien op TV (VPRO). Het blijft een uitmuntende film, waar superlatieven te kort schieten, o.a. wat betreft de naturelle vertolking van de personages in dit 'coming of age' drama. Zeker als ik het afzet tegen andere films die ik sinds 2013 heb gezien. Verhoogd naar 5*.

Pffffff, dat gezeur over de lengte van een film, onvoorstelbaar, films als deze kunnen nooit te lang duren, zo geniaal getroffen door deze film, ik voel het al bijna drie dagen in heel mijn lichaam, het is een klote gevoel en hoop er snel weer vanaf te zijn, komt ook omdat het erg dicht bij mij staat, de leegte als je geliefde zegt, ik wil niet meer, ik was dat gevoel jaren kwijt, het manifesteert zich na deze film weer in hevige mate, vergis je niet, het is geen fictie, het gevoel is echt. Ik zou nog zoveel meer willen vertellen maar dat zouden bepaalde mensen weer een te lang verhaal vinden. Er is 1 ding wat mij nog dwars zit, die trommelaar op het geprepareerde olievat, waar verwijst het naar? Ik hoop iets positiefs, daar als aan het eind Adele die straat inloopt ook die Caribiese klanken te horen zijn. Groetjes van John.

Een heel sensuele film met een geweldig acterende Adèle die de film droeg. Ze maakte op mij meer indruk dan Lea Seydoux al had ik hoe langer hoe meer haar bolle koppie met pruillippen ook wel gezien, hoe leuke lach ook. Script is niet heel bijzonder, noch cinematografie. Behalve het acteerwerk wordt de film gedragen door de sensualiteit, de liefde, de seks, die soms voelbaar van het scherm spat, geweldig. Maar toch begon me de film na de helft te slepen, de magie te verdwijnen (behalve de afscheidsscene(s) zodat ik achterbleef met het gevoel van een gemiddeld geheel met bovengemiddelde momenten en hoofdactrice.

Ben ik het wel mee eens. Zo kwam het ook op mij over. Goed verwoord.

Breed uitgesponnen verhaal over een meisje dat langzaam ontdekt dat ze lesbisch is, een stormachtige liefdesrelatie krijgt met een kunstschilderes, die haar uiteindelijk dumpt, het meisje als een emotioneel wrak achterlatend. Greep mij af en toe wel bij de strot. Film duurt lang, maar de kracht is wel dat de ontwikkeling van deze liefdes- en ontwikkelingshistorie in al z'n facetten en nuances te zien is.

De film wordt echt gedragen door Adèle Exarchopoulos, Lea Seydoux maakte minder indruk op mij. Er is destijds nogal geklaagd over dat de film zo expliciet is dat het voor de beide fantastisch spelende actrices bijna niet meer op te brengen was, met ruzies en verwijten achteraf tot gevolg. Seksueel vond ik het niet zo expliciet, emotioneel wel. Ik denk dat dit wel het uiterste is wat je van je spelers kunt eisen. Het leverde wel een meesterwerk op. Al zal het niet naar ieders smaak zijn.

Die Adèle Exarchopoulos is overigens wel een stuk hoor. Ze zuigt je bijna letterlijk de film in. Moest qua uitstraling even denken aan Isild Le Besco, die dat ook heeft. Al met al bovengemiddeld goed, maar geen echte topper wat mij betreft.

Adembenemend mooie, zeer intieme film die je door het intense, realistische acteerwerk van Adele en Lea vastgrijpt om drie uur lang niet meer los te laten. Voorafgaand had ik vooral hoge verwachtingen van Lea Seydoux, maar Adèle Exarchopoulos is de werkelijke ster en draagt de film. Geweldig hoe ze lelijk durft te zijn als ze huilt met een snottebel op haar lip. Fijne, intieme sfeer door het uitmuntende camerawerk ook. De cameraman weet dit goed vast te leggen door lange, soms extreme close-ups die op het voyeuristische af zijn. Het verhaal is inderdaad niets nieuws onder de zon. De uitvoering is echter subliem. Dat de actices hier tot het uiterste zijn gedreven kan ik me iets bij voorstellen, maar het resultaat is er naar.

Wat voor mij niet had gehoeven waren de vele expliciete sexscenes. Ik snap het punt wel en het is niet misplaatst in een intieme film als deze, maar misschien was één lange seksscene voldoende geweest om die toon te zetten. En wat mij betreft mag de scheidslijn met porno best een duidelijke zijn. Hier moest ik mezelf er aan blijven herinneren dat ik toch echt naar een serieuze film aan het kijken was. Een klein kritiekpuntje op een verder fantastische film.

Ik zal me nog eens inlezen over de controverse rond deze film - in elk geval vond ik het met hoe expliciet de seksscènes zouden zijn wel meevallen. De seks vond ik ook niet heel erg interessant: waar het mij om ging waren de - zo noem ik ze maar - prachtige duetten tussen Adele en Lea. In mooi medium close gefilmd waardoor ik elke vluchtige emotie zag, elke blos, elke millimeter spierbeweging. Een paar prachtige dialogen en teksten ook, waarbij ik vooral soms Lea in mezelf herkende. Vond het ook erg fijn dat er nu weer een film was waar lesbisch zijn niet de oorzaak van het conflict was maar dat dit een film was over een (gebroken) stormachtige relatie, homo of hetero. Dialogen over filosofie vond ik alleen soms wat te lang uitgesponnen, zeker in dat tuinfeest. Ik zal vast nog niet alles hebben meegekregen, maar dit neigt naar een tweede keer kijken. Schitterend.

4,5*

Wat een heerlijke film is dit! Het is romantisch, sensueel, meeslepend en vol gevoel. Hij duurt lang, maar dat vind ik helemaal niet storend bij deze film. Ik bleef geboeid kijken, van begin tot eind. De personages vind ik interessant, het verhaal spreekt mij aan en het acteerwerk is sterk. De chemie tussen Adèle Exarchopoulos en Léa Seydoux is goed. De seksuele scènes vond ik ongemakkelijk om naar te kijken, maar dat heb ik altijd met zulke scènes. Ik vind het niet te vulgair. Wel gewaagd, zo intens. Een blauwe parel. 4,5*!

La vie d'Adèle is een meeslepende innemende film geworden van drie uur. Liefde, passie, sensualiteit en intimiteit staan centraal. Ook de dichte close-ups versterken dit gevoel alleen maar. De uitstekende acteerprestaties van jonge Adèle Exarchopoulos en Léa Seydoux zorgen voor authenticiteit en geloofwaardigheid. De film kwam door hun goede prestaties naturel en oprecht over, mede dankzij de mimiek.Die zachte, mooie ronde lippen en die onschuldige puppy-ogen van Exarchopoulos, wie valt daar nu niet van in zwijm als man? Heerlijk!

Het verhaal zelf vond ik niet zo boeiend, het was eerder het gevoel errond dat me het meest aangreep. Ook de bewuste seksscène(s) is al veel verteld, maar vond ik zeker niet overbodig. Of er veel liefde aan te pas kwam, weet ik niet, bij de jonge onzekere Adèle wellicht wel. Die scènes hebben klaarblijkelijk heel wat gevergd van beide actrices, zoveel zelfs dat er een onherstelbare breuk is ontstaan met de veeleisende Abdellatif Kechiche. Het is natuurlijk de vraag hoe ver je kan gaan met je verwachtingen naar je acteurs toe om die of die prijs binnen te halen. Vraag het maar eens aan onder andere Uma Thurman/Tarantino of Shelley Duval/Kubrick...

Voorbij halfweg verslapte mijn aandacht wat. Het kabbelt rustig voort zonder boeiende verhaallijnen. Het kon gerust iets korter. Geen slechte film, maar verwachtte er wat meer van. Toch omwille van de uitdieping en prestaties van de hoofdrolspeelsters een 3,5*.

Nu op Mubi

Uitstekend filmpje, nou je zeg maar film met 180 min schoon aan de haak. Adelle schittert en mede daarom blijf je geboeid in de zoektocht naar liefde, incl de upps en downs. 3 uur vliegen voorbij.

Dikke 4*

Ik begrijp wat je bedoelt, maar dan noem je films op waarvan de speelduur ook voor mij voorbij vliegt. Het lastigste uur van The Dark Knight is imo het eerste uur, omdat dan het verhaal wordt opgebouwd, en omdat de film nogal sterk opgebouwd is op dialoog (dus je moet echt wel mee zijn). Maar zeker bij Avatar of bvb. ook Titanic van Cameron had ik nooit het gevoel dat dat echt lange films zijn, maar dat kan ook zijn omdat die films me wel liggen. Interstellar is ook zo een type film waarbij dat zo is.

Bij La vie d'Adèle verslapte bij de eerste keer wel mijn aandacht een beetje, ik ga hem trouwens nog in de herkijk gooien (misschien vandaag), omdat hij wat wegzakt in mijn herinnering, en ik er te weinig nog over weet.

Vandaag herzien, en de herziening viel me helaas behoorlijk tegen.

Eerst en vooral is de speelduur gewoon zeer erg lang, hoewel de scènes ook erg lang duren, en dat dat volgens mij de reden is waarom de film voor sommigen niet als lang aanvoelt. Het eerste uur is interessant. Het tweede en derde uur zijn gewoon vooral erg langdradig, en daar verloor ik zowel tijdens de eerste als de tweede kijkbeurt mijn aandacht. Ergens doen die delen me ook aan Call Me by Your Name (2017) denken, welke eigenlijk erg vergelijkbaar is met deze film. En net zoals bij die film, ontbreekt voor mij hier de magie. En dan is drie uur, plots wel heel erg lang. Een Respire (2014) vind ik zoveel beter. Maar misschien komt deze film iets te hoogdravend over. En het heel erg intense camerawerk helpt ook niet echt. Ik vind het allemaal iets te dicht op de huid zittend, hoewel sommige scènes erg mooi zijn. De seksscènes vond ik verder ook niet interessant, en ik blijf het nogal abrupt verder met de rest van de film, hoewel ik het beter een plaats kan geven dan ervoor. Wat me ook opvalt is dat de film tussen de scènes heen soms best erg grote tijdsprongen maakt. De vorige keer viel me dat niet erg op, maar was ik plots niet meer mee met het verhaal, en nu begrijp ik waarom. Het lijkt echt wel alsof we tien jaar uit het leven van Adèle te zien krijgen in de film, en ik denk dat ik zelf liever heb dat men zich concentreert op een bepaalde periode uit iemand zijn leven, hoewel zoiets in Boyhood erg goed lukte. Hier vind ik het iets minder interessant.

Het viel me uiteindelijk toch behoorlijk tegen. Daarom toch een 3.0* in plaats van 4.0* helaas. Het is niet echt een film die ik voor mijn plezier nog eens zou opleggen. Ik heb er nogal een wrange nasmaak aan overgehouden. Jammer want het eerste uur vind ik goed, maar de film duurt gewoon veel te laaaaaaang, en is niet echt interessant. En ik kan me erg vinden in de recensie van J. Clouseau

La Vie d’Adéle

La Vie d'Adéle blijft een imponerende coming of age film. De film duurt drie uur, en ik heb ook echt drie uur lang met plezier zitten kijken naar het, op het eerste gezicht, doorsnee leven van tiener Adéle. Allereerst natuurlijk een groot compliment voor Adèle Exarchopoulos. Als je dit op je 19de al kan dan ben je een hele grote. Op een gegeven moment heb je het gevoel dat je echt naar een opgroeiende tiener zit te kijken in plaats van een actrice... Ongekende klasse. Ook een groot compliment voor Léa Seydoux en regisseur Kechiche.

De eerste liefde wordt door Kechiche in al zijn ontwapendheid en eerlijkheid getoond, maar op een gegeven moment gaat ook de roze bril af en is er de keiharde realiteit. En net als je denkt dat de film wel erg langdradig wordt komt er dat schitterende einde. Op het einde wil je het leven van Adéle eigenlijk blijven volgen, maar Kechiche kiest het juiste moment om afscheid te nemen van haar. Het komt wel goed met Adéle.

Het eerste deel is heel sterk. Een meisje, nog op de middelbare school, ontdekt haar seksualiteit. Later, als ze haar relatie gevonden heeft, zakt het verhaal wel in. Dat is jammer. En een onverwachte plotwending blijft helaas ook uit. Verder zijn de vrijscènes te lang en uit verhouding. En er zitten ook hiaten in de film. Voor een eerste keer komt ze wel erg ervaren (en gelikt ) over. Ook slaat het verhaal af en toe ongemerkt een paar jaar over, zonder dat dit duidelijk gemaakt wordt. Dat zijn de zwakke punten. Maar de film heeft ook hele sterke punten. De acteerprestatie van de hoofdrolspeelster is echt geweldig, maar meer bijzonder is nog de manier waarop alles gefilmd is. Het is allemaal heel dicht op de huid. En daardoor voel je perfect mee in wat voor stemming de hoofdpersoon is. Als ze blij is voel je dat en als ze droevig is ook. En alles wat daar tussen zit. En dat vooral is echt supergoed gedaan in deze film. Het verhaal had wel beter uitgewerkt mogen worden en ook zeker wat korter. Al had ik ook niet het idee dat ik drie uur naar een film gekeken heb.

Op de set ging het er iets minder mooi aan toe, als we de hoofdrolspelers moeten geloven.

Had toch wel korter gemogen en waarom het in twee delen is gedaan weet ik ook niet.

We volgen hier een bloedmooi meisje genaamd Adele die worstelt met haar seksualiteit. De standaard dingen komen aan bod; het ontdekken van de seksualiteit, die relatie met Thomas... de vele zomerse shots en dan de uiteindelijke ontmoeting met de opmerkelijke blauwharige Emma. Deze is ze een keer op straat tegengekomen; waarna ze het gezicht maar niet van haar netvlies kreeg, en nu lijkt haar droom werkelijkheid te worden.

De uitwerking was wat wisselend. De seksscenes waren haast wel pornografisch en erg geil. De vele onderonsjes en de scenes op de demonstraties waren erg mooi, de ruzie's waren intens, maar toch vond ik het allemaal wel wat te tam voor een film die door zou moeten slaan. Het had net zo goed een 12+ liefdesdrama kunnen zijn.

Maar desalniettemin is er met de sfeer en de observatie niets mis, maar hij raakte me niet zodanig als bijvoorbeeld Jeune et Jolie uit hetzelfde jaar.

3,5*

Sterke en waardevolle film met fenomenaal acteerwerk waar de meest beroemde acteurs en actrices wat mij betreft een puntje aan kunnen zuigen