La Vie d'Adèle (2013)

Ergens moet het hier nog rondslingeren. Ah, daar is-ie: Een Cannes-film maken voor dummies! Mét een handige checklijst. Scènes waarin we de dagelijkse gebruiken van de personages observeren (opstaan, eten, koken, de bus nemen, de les volgen), zonder muziek uiteraard (ook geen die de personages zelf opzetten!). Plotselinge, willekeurige overgangen naar andere scènes, alles om de leefwereld van de protagonisten te schetsen. Dicht op de huid filmen, maar desondanks afstand bewaren (money shot: de camera zuigt zich vast op de rug van het personage en volgt haar zo op haar wandel). En dat alles gelardeerd met doodgewone, uit het leven gegrepen dialogen over banale zaken (uiteraard met hier en daar artistieke en filosofische toevoegingen). Voilà, ik maak volgend jaar mijn opwachting op la Croisette, u kijkt toch ook?

Van een originele aanpak kunnen we dus al niet meer spreken in La vie d’Adèle. Dus pimpt monsieur Kechiche zijn film dan maar met seks. Veel seks. Ben ouais, ma meuf: heel veel seks. Mi-nu-ten-lang zit je te staren naar vrijende mensen. En wat is het punt daarvan? Porno is maar een muisklik verwijderd op het wereldwijde web, dus daarvoor hoeft hij ’t al niet meer te doen. We leven niet meer in de jaren 70, toen seks in een film gewaagd en opwindend was. Ik zou ook wel geloven dat Adèle en Emma een intense, fysieke relatie hebben als je ze maar een paar keer in het heetst van de strijd had laten zien, Abdellatif, daarom hoef je niet elke vijf minuten het (al even saaie) verhaal stil te leggen voor gerampetamp. Je had die tijd beter kunnen besteden aan wat karakteruitdieping. Want ondanks al het gerollebol krijg je nergens de indruk dat Adèle en Emma écht van elkaar houden. Het lijkt alsof ze alleen voor, ja, je-weet-wel-wat bij elkaar zijn. Adèle is dan ook een verschrikkelijk vlak personage, het cliché van de twijfelende adolescent zoals we die al in 26.441 andere films gezien hebben. Ze heeft geen eigenheid, geen karakter. Ze is een pizza margherita: die kunnen heel lekker zijn, maar soms verlang je toch naar iets dat meer gekruid is, meer afgewerkt, meer afsmakend. Nergens komt zij echt uit de verf, net als Emma overigens, waardoor het op den duur gaat aanvoelen alsof je zit te kijken hoe die verf aan het opdrogen is. En dan moet dit gemompel uiteraard nog even lang duren als een deel van The Lord of the Rings. Af en toe vraag ik me af of ik me eens geen nuttigere hobby zou moeten zoeken dan films kijken. Dit is zo’n moment.

Bij herziening kreeg ik echt een enorme trek in spaghetti. En de hele film door steeds weer die pasta, maar ook veel andere lekkernijen. De film zelf is nog steeds ijzersterk. Zelden ook (of eigenlijk nooit) een film gezien die zo episodisch is als deze en je toch helemaal meenam. Dat komt vooral doordat Kechiche steeds inzoomt op de juiste momenten en zo toch heel knap een verhaal weet te vertellen maar vooral ook een belevingswereld schetst, geholpen door twee uitstekende actrices. Al is de jonge Adèle nog duizendmaal sterker van Seydoux. Ook prachtig in beeld gezet, dicht op de huid met fijne kleuren waar steeds weer flarden blauw doorheen komen. Een schitterende coming-of-age met een nog beter einde, Adèle kan haar verdere leven in. Volledig terecht dat de film als subtitel Chapitre 1 & 2 meekrijgt. 4,5* blijft staan.

Ik sluit me aan bij de recensie van mjk87. Met name op het gebied van belevingswereld heb je een goed punt te pakken. Voor mij was het een behoorlijk intense en confronterende coming-of-age film. En dan niet op het gebied van homoseksualiteit, maar in het algemeen over de mooie en trieste zaken van het verliefd worden, en dat verliefdheid voor de een een stuk complexer is als voor de ander.

Hadden jullie geen last van de speelduur? Ik vond hem op momenten enorm slepen. Met een uurtje of twee had ik het vast heel goed gevonden.

Ik kan begrijpen dat deze film wat te lang aanvoelt. Persoonlijk heb ik bijna nooit problemen met een lange speelduur en zeker niet bij deze. Wat Mjk87 ook aangeeft is dat deze film op te splitsen is in twee verschillende gedeeltes die beide volgens mij essentieel zijn voor het leven van Adèle. Daarbij lijkt het laatste half uur iets te gaan slepen, maar dat voelde bij mij juist als een betekenisvol einde in positieve zin.

Nee, totaal niet. De eerste keer een klein beetje (maar door de pauze in de bios raakte je ook wat uit de flow), nu de tweede keer geheel niet. Ik wist ongeveer wel wat ging komen en dacht bij wat scènes aan het eind, dat ging snel die drie uur.

Ik had het vooral tijdens de herziening, toen ik al wist waar het heen zou gaan. Hier en daar iets meer vaart had de film m.i. geen kwaad gedaan.

Ik had nog wel een uur extra willen zien. Jammer dat de beloofde directors-cut er (bij mijn weten) nooit gekomen is.

Nee, ik had ook geen last van de lange speelduur. Het bleef interessant. Maar een uur extra? Mmha, het was precies goed. Ik heb laatst Once upon a Time in America gezien en daar had ik ondanks dat de film ruim drie uur duurde, het gevoel dat er veel geknipt was en dat de film niet compleet was. Bij Adéle had ik dat gevoel niet.

Ik had er ook absoluut geen last van. 3 uur waren zo voorbij.

Deze zin illustreert perfect wat ik goed én minder goed aan deze film vond.

De zon die dansend door de bladeren het moment net vóór de eerste kus (die dan zelfs nog net niet valt) het moment extra magie meegeeft, dat was beresterk. De extreme emoties, zonder dat Exarchopoulos die er dik op moest leggen, spatten van het scherm.

Maar dat we zo op haar geplakt bleven, maakte het ook soms verstikkend. Emma voelde ook niet écht aan. Een beetje dubieus, vals, geslepen… haar uithaal naar Adèle leek op theater, een moment dat in haar kraam paste om de weg vrij te maken voor Lise. En vond ik ook niet overtuigend geacteerd. Ze bleef iets afstandelijks houden.

Ook het ontbreken van bepaalde elementen sneed aan twee kanten. Enerzijds een opluchting dat de vijandige reacties op school niet uitgespit hoefden te worden. Anderzijds frustrerend dat de ouders zomaar uit de picture bleven, terwijl een 'outing' toch onvermijdelijk geweest zal zijn… En dat context scheppen: soms duurde dat gewoon te lang. Maar eerlijk… het voelde niet als 'lang'. Dus een beetje ambigue gevoelens, maar overwegend positief toch toch wel.

J. Clouseau Speciaal voor jouw review heb ik een account aangemaakt zodat ik hem kon liken. Dankjewel, had het zelf niet beter kunnen verwoorden. Groetjes!

en ik lees net dat er maar liefst 800 uur aan beeldmateriaal geschoten is...

Fantastisch hoe een 19-jarige Adèle Exarchopoulos hier drie uur lang een rol draagt die álles van haar gevergd moet hebben. En evengoed van Lea Séydoux (hier duidelijk niet in haar Spectre-look), Adèles mentor en mysterieuze muze. De speelduur was geen enkel probleem, aangezien ik zelden een liefdesverhaal zag dat zo realistisch aanvoelde en zo dicht op de huid (én op de emoties) geschoten was.

Van de erotiek zal iedereen het zijne vinden; wat mij betreft brachten de scènes in kwestie een extra stukje intensiteit dat geen afbreuk deed aan de vele dialogen die La Vie D’Adèle rijk is. Verfijnd zijn verder het camerawerk en de veelzeggende mise-en-scène: in de wereld van Adèle is blauw duidelijk de warmste kleur.

4,5*

Gezien de erg hoge rating had ik wel wat verwacht van deze film.

Wat betreft het acteer werk en dergelijke valt er weinig op de film aan te merken, het is allemaal niet vervelend om naar te kijken, maar echt heel bijzonder word het ook nergens in die 3 uur??

In dit genre zijn er naar mijn mening toch wel betere ( kortere ) films die me meer weten te raken.

ja natuurlijk een hoogstaand stukje cinema.

Daar zijn de meeste het natuurlijk over eens.

Maar ik kan niet anders zeggen dat ik het milde porno gedeelte too much vond,,ook niet vervelend het is een van de meest erotische scene's die ik ooit in een gewoon drama gezien heb ,die me alles behalve koud liet.

ik heb later ergens gelezen ( kan het artikel helaas niet terug vinden dat Adèle Exarchopoulos zich achteraf niet jofel voelde bij deze scene'.en het de regisseur kwalijk nam.

De zin in zinnelijkheid

De zinnelijkheid van lippen die spaghetti kauwen, slurpen, slikken – geboren in een gezin dat eten als een ritueel beschouwt, een ceremonie van stompzinnige stilte…de tv speelt, de hoofden zijn leeg, maar verdomd…het vlees, de saus, de pasta: het smaakt. En ze blijft eten, ons Adèle. Via de mond geniet ze van het leven…

…en de toeschouwer van haar via haar mond. De zinnelijkheid van een mond die een beetje gaapt, een mond waarin twee voortanden onbeschroomd naar buiten priemen, een mond die de monding van genitaliën opspoort, een mond die niet altijd de juiste woorden kent, wel een mond waarachter een tong waarop een hart, open en bloot, zo kwetsbaar als maar zijn kan…

…en de kwetsbaarheid van de slaap, die op zijn beurt weer zinnelijk wordt. De contouren van een lichaam als omtrek, een lichaam gereduceerd tot rustige massa, een lichaam herleid tot louter vorm. Adembenemend is het…

…als onderdeel van een film die in zijn totaliteit de adem beneemt. Regisseur Abdellatif Kechiche laat fantastisch zien dat seksualiteit een vanzelfsprekend onderdeel is van het menselijke zijn. Het is ongezien dat lust zo natuurlijk in beeld wordt gebracht, zo logisch, zo noodzakelijk, zo puur. Te weten dat het om homoseksuele erotiek gaat, is dat al helemaal uitzonderlijk, niet?

De kracht van ‘La Vie d'Adèle’ schuilt – onder andere! – in de concentratie van de vertelling. Elke scène voegt iets wezenlijk toe. Het noodlottige cultuurverschil tussen Adèle en Emma wordt bijvoorbeeld in een handvol passages genadeloos geschetst, zonder dat daar enige ballast bij komt kijken. Motieven zoals de ouders van Adèle, de mannen die haar pad kruisen, het kunstenaarsmilieu van Emma en dergelijke meer: het wordt allemaal niet grondig uitgewerkt, en dat is een zegen. Het laat immers toe dat de toeschouwer zich drie uur lang op de psyche van de protagoniste kan concentreren, een engelachtig personage dat schandalig genoeg ten prooi valt aan de ambities en de projecties van Emma.

Waarom mag Adèle niet “gewoon” kleuterjuf zijn? Ook hier laat Kechiche weergaloos zien dat de klas haar vanzelfsprekende habitat is. Van Emma moet ze echter schrijven. Moet ze kunnen meepraten over Egon Schiele en gevolg. Moet ze haar aangeboren verlegenheid overwinnen. Dat luidt het einde van de intimiteit in – en als toeschouwer zie je, hoor je, voel je het aangekomen. Adèle is eenzaam – Emma heeft haar niet meer lief om wie ze is. Ik herhaal: het is afgrijselijk om te zien, te horen, te voelen – te ervaren in elke porie in je lijf.

Hoe intelligent overigens het script, met de intermezzi op school als abstract commentaar op de handeling. Ah, alles klopt in deze film. Vooral Adèle Exarchopoulos trouwens, een actrice waar je doorheen het relaas helemaal verliefd op wordt. Ze vertolkt zo juist, dat het pijn doet. Aan het hart, aan de ogen, aan alles.

En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Wat zegt u? Nergens voor nodig?
Oké.

(Tot slot: we moeten spaarzaam zijn met het woord, maar hier is het op zijn plaats.
Hou u vast.
Roffel die trom, graag!
Hier komt ‘ie…
…magistraal.)

You're my river running high.
Run deep. Run wild
I, I follow, I follow you
Deep sea, baby, I follow you
I, I follow, I follow you,
Dark doom, honey. I follow you.

4*

Soms wordt een film of een mening over een film zo goed beschreven dat ie beter is dan de film, of misschien heb ik gewoon niet met de juiste instelling gekeken? Herkansing als die zich voordoet. Complimenten, JJ_D !!

Dank je. Herkansing moet je doen, Lavrot!

Magistraal geschreven, JJ_D

Maar, maar... 4*? Als alles klopt weerhoudt niets mij van het maximale

Er Is al zoveel over geschreven dat het moeilijk Is om nog iets nieuws toe te voegen, ik doe maar gewoon als eerbetoon een positieve duit in het zakje.

Je zou kunnen zeggen dat het verhaal weinig om het lijf heeft ( letterlijk en figuurlijk ,

ook het einde Is onspectaculair. Toch of juist daarom werd mijn aandacht voor bijna 3 uur vastgehouden wat de meeste films bij mij niet voorelkaar krijgen....

Ik houd van films die om iets universeels, fundamenteels draaien en niet rond uitzonderlijk superspannende kulfantasietjes.

Hoe het komt komt het, ik vind dit een erg mooie film.

Die hogere score bewaar ik voor de volgende keer dat ik 'm zie. Beloofd!

Ik had alles klaar staan, doekjes, baby olie...het is me, ondanks jullie spannende Mannelijke reviews niet gelukt. Niet mooi niet leuk en heel warrig. Obsessief compulsieve stoornis filmpje. Er is echt meer dan lust op deze aardbol. En een vrouwelijke resencie had me al deze tijd en moeite bespaard. Die denken namelijk iets anders.

Een van de betere liefdesverhalen die ik heb gezien. Misschien omdat Europeanen toch wat 'puurder' hun karakters neerzetten en niet dat overgedramatiseerde Amerikaanse.

Frankrijk is daar, selon moi, sowieso een krak in.

Wonderschone, pure cinema.

Idem dito als het wat rauwer en gruwelijker mag.

Ik heb enkele keren op het punt gestaan deze te bekijken, maar 3 uur voor een film, waarvan het thema me eigenlijk lang niet meer zo boeit als pakweg 15 jaar geleden vind ik overdreven. Een film van meer dan 2 uur kost me al veel moeite dus. Misschien moet jij me via pm maar eens vertellen hoe het precies in elkaar steekt, zonder dat ik daar 3 uur voor moet opofferen

alexspyforever

Die speelduur voelt niet zo lang aan hoor Johan. Dat je gaandeweg de film het niks vindt en het bijgevolg niet uitkijkt begrijp ik zeker. Maar ik zou hem wel eens proberen. Die speelduur is ook veroorloofd. Je krijgt een slice-of-life, grote momenten in La Vie d'Adèle. Dit krijg je niet verteld in dik anderhalf uur, toch niet als het geloofwaardig en meeslepend moet overkomen.

Geen horror dus deze keer voor jou, maar geef je haar een kans, dan word je er wellicht een ervaring rijker van.

Ok dan ik ga hem eens rustig bekijken tijdens de kerstvakantie, komende tijd zal het wél horror zijn dat de klok slaat

Ik wil niet lullig doen, maar ik ken bijna geen film die zo (te) lang voelt als deze. Zo ongeveer de enige smet op de film, maar wel een vette.

Die drie uur vliegen echt voorbij, door de heerlijke pacing en ritme in de film. Anders dan Kechiche's La Graine et le Mulet waar maar geen eind aan leek te komen.