La Vie d'Adèle (2013)

Aardige film, maar ik vond vooral de cameravoering weinig sprankelend. Van mij mag het speelser. De shots zijn naar mijn smaak veel te kort. Ik had liever scenes met meer alledaagsheid gezien. Zo was het helaas iets te veel een samenvatting van de laatste vijf jaar. De film moet het vooral van het acteerwerk hebben.

Vreemd commentaar. Als er 1 film is de afgelopen jaren waarin juist het alledaagse breeduit in beeld komt is het deze wel.

Er zit wel alledaagsheid in de film (vooral in het begin op school en thuis, later ook nog op het werk), maar de film is toch vooral een aaneenschakeling van de bijzonderste (en meest ingrijpende) momenten in die jaren: (eerste?) keer seks met man, ontmoeting Emma op straat, ontmoeting Emma in bar, eerste date, eerste keer seks met elkaar, het feest als verbeelding van het keerpunt, de toenadering tot haar collega bij het dansen, het bezoek aan de tentoonstelling in de galerij. De alledaagsheid heeft vooral de functie om de emoties van deze momenten te ondersteunen en is naar mijn smaak te snel gemonteerd; had wat meer mogen ademen.

Heb jij even geluk dat de Director's Cut nog 40 minuten langer duurt!

Ja, erg goed. Vooral de opbouw van de scenes en de acteerprestaties vond ik enorm goed. En dan vooral bij de scenes die werken omdat ze in een bepaalde context staan, maar buiten de film ongrijpbaar zouden zijn. Hoogtepunt was voor mij de scene op het feest waarin subtiel de barstjes zichtbaar worden. Al zitten er vooral in de eerste helft nog veel meer geweldige scenes. Naar het einde toe ietsje minder sterk, maar dat komt vooral vanwege het hele hoge niveau van wat daarvoor zat. Wel weer een hele mooie laatste scene.

Ik zat trouwens in een totaal uitverkochte zaal in Utrecht (LHC). Palm en superlatieven in de pers leveren blijkbaar veel bezoekers op. Wat me opviel is dat de zaal van de lange seksscene ongemakkelijk werd, een beetje lacherig zelfs. Als in de biologieles over voortplanting voor 13-jarigen.

4.0*

Het is toch niet zo gek om je een beetje ongemakkelijk te voelen als je publiekelijk toeschouwer bent van een acht minuten durende seksscène met twee grommende en knorrende vrouwen?

Weggeblazen. Nu drie dagen geleden dat ik 'm zag en nog steeds heb ik er niet meer woorden voor.

Jawel. Waarom zou je bij seks je nou ongemakkelijk moeten voelen. Ik snap daar geen jota van. Van pubers kan je het nog verwachten en begrijpen maar volwassenen?

Vreemd genoeg zat ik me tijdens die seksscene af te vragen 'hoe had ik dit gevonden als het twee mannen waren geweest? '

Ik weet dat dat in principe niks zou moeten uitmaken maar toch. Dan had het heel wat moeilijker weggekeken, voor mij althans.

Of als je met je moeder naar de bioscoop gaat.

Het komt op mijn nogal over als een 'kijk-ons-eens-ruimdenkend-zijn'-houding eerlijk gezegd. Prima dat het voor sommige mensen niet een beetje ongemakkelijk is om (publiekelijk) toeschouwer te zijn van seks maar accepteer dat het voor anderen wel zo kan zijn, dat heeft niks met een puberale houding te maken.

Wat heeft dat nou met ruimdenkend zijn te maken, gooi het liever op gezond verstand. Het is seks, één van de normaalste zaken op de wereld. Ik snap niet waarom je je dan ongemakkelijk zou moeten voelen. Of je moet heel preuts en conservatief zijn. Vooral binnen de context van de film snap ik het niet, omdat het een essentieel onderdeel is van relationele ontluiking. Nee, dan zou ik het veel logischer vinden als het publiek ongemakkelijk wordt bij geweldadige scenes.

Misschien omdat juist seks heel dichtbij komt, en iets in de privésfeer is? Iets intiems. Geweld staat verder af waardoor de emotionele binding daarmee veel minder is. Verder heb je wel gelijk natuurlijk dat het raar is, maar het is denk ik wel verklaarbaar.

Mee eens Het is inderdaad verklaarbaar, maar het is wel gewoon raar. Goed verwoord.

Zo raar is dat toch niet. Mensen beleven graag extreme emoties en het liefst op een veilige afstand. Kijk maar naar horrorfilms, of wraakfantasieën. Als we die gevoelens in het echt beleven moeten we er de gevolgen van dragen.

Superfilm!! Wat prachtig!

Als je zojuist 187 minuten lang geboeid heb zitten kijken naar een film, één waar geen shot te veel in zit en geen scène te lang duurt, een film die werkelijk geen seconde verveelt, die vermaakt, die ontroert en die gewoon bovenal mooi is, maar toch had je nog meer willen zien, wat zegt dat over een film?

La Vie d’Adèle dus, hoofdstuk 1 en 2 nog wel. Dit is niet zozeer een lesbische film, al speelt het wel een rol, maar dit is een volbloed coming of age. Het is de film van Adèle, zoals de titel ook zegt, over hoe zij opgroeit, zichzelf ontdekt en verder het leven in gaat, met dan die eerste grote liefde als leidraad. Daarom is die titel ook zo belangrijk, omdat je weet dat dit slechts de eerste twee hoofdstukken zijn van haar leven, en zij klaarblijkelijk verder kan leven. Na die laatste scène, als zij de hoek om gaat, laat ze Emma eindelijk achter zich. Nog wel verdrietig, ongetwijfeld, maar ze heeft het lot geaccepteerd en kan Emma loslaten, daarmee is ze eigenlijk echt volgroeid. De jonge introverte Adèle, die nooit ergens echt leek bij te horen, is klaar voor haar tweede leven als zelfverzekerde dame.

Kechiche kiest ervoor dit verhaal enigszins gefragmenteerd te tonen. Hij zoomt in op belangrijke gebeurtenissen, diegene die Adèle laten groeien, en met name toont hij eten, slapen, dansen en seks. En Kechiche neemt behoorlijk de tijd voor de scènes waardoor ze allemaal aan kracht lijken te winnen. Dat feestje dat maar doorgaat terwijl je voelt dat er onrust aankomt, dat gesprek in de kroeg dat gewoon fijn is om te zien, het tekenen op het bankje, de etentjes bij beide ouders om heel duidelijk de verschillen te tonen en de seks ook, al duurt die ene lange scène mij net iets te lang. Er is immers geen sprake van enige opbouw en na een minuut of vier, hoe prima ook gefilmd, geloofde ik het wel. Tussendoor zitten nog scènes die Adèle plaatsen in het leven (van Emma zijn die scènes er niet trouwens) van haar school en later haar werk. Deels opvulling, deels om de rest een plaats te geven en bovendien leer je Adèle zo beter kennen.

Inhoudelijk klopt het dus wel, en zeker die fragmentatie zorgt ervoor dat de film niet lijkt op veel soortgelijke films. Maar het is de aankleding verder die de film doet bruisen. De regisseur wordt ten eerste geholpen door twee formidabele actrices. Seydoux is de meest ervaren van de twee en in de bijrol is ze prachtig en oprecht in elke emotie. Buiten dat heeft ze een schitterende glimlach. En natuurlijk is er nog Adèle zelf die haar eigen naam mocht houden (zoals ruim de helft van de cast trouwens) en werkelijk een prachtpersonage neerzet, ietwat triest zonder zielig te zijn. Adèle is introvert, ze heeft vriendinnen, maar lijkt nooit helemaal erbij te horen omwille een eigen keuze. Pas bij Emma is ze op haar gemak, maar ook de vriendinnen van Emma lijken haar weinig te doen. Exarchopoulos speelt eigenlijk niet eens, zo naturel voelt het aan. Het zijn de kleine gebaren die haar tot leven wekken. Hoe ze in een kroeg loopt verdwaasd, een enkele blik in haar ogen, een glimlach, een broek die ze steeds even optrekt. Kortom: iemand om van te houden.

De schoonheid van inhoud wordt ondersteund door het visuele. Kechiche is haast voyeuristisch, zo dicht zit hij steeds op de huid van Adèle en toont vaak haar rondingen en half openstaande mond als ze slaapt. Dat geeft een enorme spanning die heel af en toe wordt losgelaten met een overzichtshot, maar nooit voor te lang. Verder weet Kechiche uitstekend waar hij de camera moet plaatsen om heel veel informatie in één beeld te vangen. Grappigste moment vond ik de camera die langs de gladgeschoren onderkant van Adèle glijdt als ze model ligt, om vervolgens die peuk half hangend te zien (grappig) en de tekening waar ze keurig een slipje op aanheeft (subtiel maar leuk en functioneel naakt). Daarnaast zijn de locaties mooi, alsmede de kleuren van de herfstbomen, de belichting en het blauw dat overal tussendoor lijkt te schieten. Niet alleen het kapsel van Emma, maar ook jurken, broeken, het groenblauwe zeewater, de rook bij de demonstratie, stoelen, tafels, muren, et cetera. Alleen niet de lucht, waardoor juist dat andere blauw zo opvalt. Verder is de muziek vaak afwezig en komt op juiste momenten naar boven, en ja, in de laatste scène is dat erg mooi, omdat je voelt dat de film dan ten einde is. Zo hoort een film te eindigen.

Is de film dan perfect? Nee, dat denk ik niet. Had de film ook anders gekund? Zeker. Adèle had in deel één meer in haar normale leven geplaatst kunnen (niet per se moeten) worden, zoals dat in deel twee wel precies goed gebeurt. Nu is het meer als duiding zonder echt een andere functie. Bijvoorbeeld als haar vriendinnen beginnen te schreeuwen dat ze lesbienne is. Dat kan. Maar dan? Ja, even later is er een feestje en lijkt alles weer pais en vree (overigens, dat shot van even verderop aan het eind is wat mij betreft de beste van de hele film) om vervolgens nooit meer hen te zien daarna. Of ik even een stukje miste. Ook met haar ouders, die ze het niet wil vertellen om even later daar nooit meer naar om te kijken. Deel twee had niet extra’s hoeven te hebben en was perfect in inhoud, deel één had meer mogen hebben van mij. En Kechiche zoomt ten slotte iets te vaak in op billen zonder dat dat echt nodig lijkt.

Adèle is dus een pracht van een film. Mooi geschoten, geweldig geacteerd en de volle drie uur zonder een verveeld moment. Had de film beter of anders gekund? Wellicht wel. Is de film zo voldoende? Ja, absoluut. Is het een perfecte 10? Nee, maar om Moviemeter mogen we gelukkig sterren geven. 5,0*.

p.s. Welke hansworst lukt het de pauze in te lassen op zulk een ongelukkig moment, dat was niet tussen deel één en twee één zo het leek.

Wat ben ik blij dat ik de film dan gezien heb zonder pauze als ze ook nog eens een verkeerd moment kiezen . Fijn dat de film de verwachtingen waar kon maken. Dat ik het roerend eens ben met je mag een open deur heten.

Gezien in de Gigant, zeker? Kudos dat je daar overigens drie uur kon volhouden; wat een povere 'bioscoop' zeg. Wacht dan liever -tig maanden op de Blu-ray release...

Gigant ja. Tivoli is inderdaad stukken beter, maar soms kan je niet wachten. Het zit alleen wat vervelend met die gladde scheve vloer.

Goeie recensie, niks aan toe te voegen. Gelukkig maar, want voor een review moet ik altijd een lichte afstand van de film kunnen nemen en daar heb ik nu nog steeds helemaal geen zin in.

Schitterende coming of age film, die laat zien dat het geluk je volkomen onaangekondigd kan overkomen, maar vaak nog onverwachter ook zo weer door je vingers glipt. Adèle Exarchopoulos is een prachtige verschijning, die door de camera continu op de huid gezeten wordt, tot ze in het fantastische laatste shot los wordt gelaten. Heel mooi.

4,5*

@ Ghola:

Dacht al dat je dat bedoelde, was flauw van me. Haar onzekerheid wordt inderdaad enorm plausibel geconstrueerd.

Als ik zie dat "Naomi Watts" na elke recensie het nodig vindt om erop te reageren, om zo het grote gelijk te krijgen dat dit een topfilm is, word ik al een beetje moe om mijn mening erover te geven.

Ik vond de film zeker sterk, mooi, maar als je je film 187min maakt, moet die ook gedurende de hele periode onderhoudend zijn. En daarin slaagt deze film niet volledig in. Zoals ik hier ook al las, vond ik het een zeer sterk eerste uur, maar de film zakt toch wel weg, ook omdat ik Exarchopoulos juist helemaal niet zo overtuigend vond. Pas op, ze plakt gewoon op scherm en ik vind ze beeldschoon - en ik geloof haar ook wel, alsof het realiteit is. Alleen teert ze doorheen de hele film op hetzelfde register, de film zwakt af en schiet zichzelf in de voeten.

Volgens mij heeft het te maken met een lange opbouw, omdan in deel twee erg grote stappen (jaren) te zetten. Ik vond de film ook weinig subtiliteit bevatten; zoals het aangegeven feestje met de collega's van Emma: je voelt de werelden botsen, tot bepaalde hoogte leef ik sterk mee, maar als dan de emoties van Adele in link liggen met het projectiescherm erachter en er toch verschillende scherpteverleggingen zijn, is het eerder een 'Heb-Je-Het-Trucje-Gezien' ipv subtiel.

Verder werd ik ongemakkelijker van de vele eetscènes ipv de seksscènes. Ik had het erger verwacht. Alleen was het vaak onnodig. De eerste seksscène tussen Emma en Adèle zat op zijn plaats, klopte ook gaf een gevoel mee. De twee keer daarna vertelde eigenlijk niet veel meer in de lijn van het verhaal. En zelfs de eerste scène werd na een tijd gewoon een beetje té lang, en daar hebben veel scènes mee te kampen. De sfeer/vibe zit goed, maar door het uit te rekken word ik niet zozeer ongemakkelijk maar eerder 'ok, point taken, we hebben het door'. Net zoals het ene feest met de collega, waar het dansen ook uitgesponnen geraakt - de spanning verdween na een tijd waardoor de kus met hem ook weinig impact kreeg.

Er zitten zeker zeer sterke punten in en bepaalde scènes van de film laten niet los, maar het evenwicht was voor mij een beetje zoek. In zijn totaliteit is het dan toch allemaal te lang om écht omver geblazen te zijn.