La Vie d'Adèle (2013)

Kechiche heeft gemeld op het NYFF dat de Director's Cut ongeveer 40 minuten langer is. Netjes.

Natuurlijk ja, die scène helemaal vergeten doordat het zo in het begin was. Had het dus duidelijk niet door ondanks de dialoog. Bedankt.

Prachtig trouwens hoe die Hang terugkomt in de allerlaatste beelden. Die werd ook door iemand bespeeld toen Adèle voor het eerst Emma zag voorbij kruisen.

Prachtige film. Erg fraai verteld, gefilmd én geacteerd. Ik heb er een nieuwe favoriet bij!

La vie d’Adèle toont een prachtige liefdesgeschiedenis van twee meiden en is een film die je nog lang bij zult blijven. Kechiche heeft het perfect aangepakt door te kiezen voor een naturel aanpak en laat je even bezoeker zijn in andermans leven. Adembenemend acteerwerk van actrices Seydoux en Exarchopoulos voeren je mee in de relatie van Emma en Adèle. Alsof je als een geest bij hen rondwaart, aanschouw je de perikelen en kruip je in hun huid. La vie d’Adèle weet andere films te ontstijgen door deze relatie zo eerlijk, oprecht, subtiel en naturel mogelijk weer te geven – van begin tot eind.

Recensie: La vie d?Adèle (Immy Verdonschot) - Filmhoek.nl

Wauw!! Niet eerder heb ik een film gezien die zo goed het leven grijpt. Adèle Exarchopoulos en Léa Seydoux zijn magisch!

De mooiste film die ik ooit heb gezien!

Net de graphic novel uit, ben benieuwd naar de film!

Wauw. Wat een film. Kechiche geeft een lesje filmmaken. Hij laat zien dat je geen establishing shots nodig hebt, geen overzicht van een locatie nodig hebt, geen directe eyeline matches nodig hebt, shot reverse shot hoeft ook niet in je film. De close-up overheerst. Daardoor wordt je meegezogen in een karakter gedreven verhaal dat je volledig meesleept.

Maar gottegot, de sekscenes. Wat een afgang op een totaal prachtige film. Dat heeft de film totaal niet nodig. De functie is duidelijk, maar dat was bij mij na 2 minuten al duidelijk. Maar dan krijgen we nog 8 minuten en waarom niet nog een keer een scene van 5 minuten? Dat doet voor mij echt afbreuk aan de film. Ik ben totaal niet preuts ingesteld maar dit kon ik toch moeilijk op een of andere manier artistiek verantwoord vinden. Dat er veel wordt getoond om de passie te laten zien tussen de hoofdrolspeelsters had ik totaal geen moeite mee, maar de lengte van die scenes, zonde. Echt heel erg zonde. Mensen verlieten tijdens de film de zaal en ik had zelf ook moeite om te blijven zitten, ook al hadden zij wellicht andere redenen. Het was ongemakkelijk en functieloos. Ik ben bang dat Kechiche stiekem gewoon een beetje een vies mannetje is.

Zonde van zo'n prachtige film, want wat is de rest goed. Dikke pluim voor de hoofdrolspeelsters die de film tot een hoger niveau tillen.

Dubbel gevoel. Prachtig spel van de hoofdrolspeelsters en mooi gefilmd. Maar sommige scenes duren gewoon echt te lang. Op een gegeven moment had ik zoiets van, ja nu weten we het wel. Jammer, doet afbreuk aan een verder prima film.

Uitputtingsslag !

Intens drama met een superbe Adèle Exarchopoulos die hier een rol neerzet die zijn weerga niet kent. Kechiche penetreert met zijn camera in het leven van Adele en dat levert prachtige en intense cinema op. Film is lang, de regisseur neemt ruim de tijd. Voor sommigen kijkers zal het allemaal te lang duren, maar voor mij was het een genot om 3 uur lang te kijken naar de acteurs.

Eigenlijk wil je nog meer zien van Adele.

Gaat dit zien liefhebbers en enjoy the (slow) ride

Het decor van La Graine et le Mulet was Marseille, in La Vie d' Adèle neemt Kechiche de kijkers van zijn nieuwe film mee naar de andere kant van l'Hexagone, naar Lille (Rijsel). In deze stad speelt zich deze formidabele dramafilm af, waarin het verhaal wordt verteld van de intense liefdesrelatie tussen Adele en Emma. Kechiche maakt in de film gebruik van veel close-ups waardoor de emoties van het scherm spatten. De jonge Adèle Exarchopoulos zet een prachtrol neer, naast de al ervaren Seydoux. De film duurt drie uur, maar er zitten geen echte trage stukken in de film, waardoor de tijd voorbij lijkt te vliegen. alhoewel de erotische scenes soms wat te lang duren en wellicht overbodig zijn. Het is ergens een echte Franse film, met typische ingredienten als liefde, kunst, literatuur, filosofie, erotiek en 'la cuisine'. De 'topchef' Kechiche maakt van deze ingredienten een prachtig geheel en m.i. is de Gouden Palm van Cannes absoluut verdiend.

Zeer sterk eerste uur, maar de film zakt toch wel weg, ook omdat ik Exarchopoulos juist helemaal niet zo overtuigend vond - zeker in dat tweede deel werd dat wel duidelijk. De noodzakelijkheid van deze lengte is me dan ook nog niet helemaal helder. De film haalt verrassend nog niet eens mijn voorlopige Top 10 van 2013.

Kechiche is altijd al van de langere adem geweest. L'Esquive die ik gisteren zag werd wel steeds sterker en eindigt op een hoogtepunt waar hij de film naar toe werkt. Dat is er hier niet, dus had ik het gevoel dat het dooremmerde. Ook omdat hij grote stappen (jaren) zet. Seydoux is wel voortreffelijk. En Kechiche heeft iets met Marviaux en literatuur. Nu twee films achtereen gezien waarin veel klassikale scènes met voorlezen, theater en zo zitten. Beide met boeken van Marivaux als inspiratie.

Adèle Exarchopoulos , wat een fantastische actrice ! .Ik vind de film iets te lang, daarom 4 1/2 ster. Bijna perfect, dus.

Een film zo eerlijk en oprecht als La vie DAdèle kom je weinig tegen in de hedendaagse cinema. De film is in de basis een coming-of-age liefdesdrama waarin een meisje verliefd wordt, haar seksualiteit ontdekt en ook de keerzijde van liefde tegenkomt. Maar deze film zo veel meer dan dat.

La Vie D?Adèle review | Filmtakers

Voor mij de film van het jaar!!

Het eerste deel van de film was fabelachtig en maakte dat je meteen helemaal in Adele haar leven gezogen werd. Het tweede deel (laatste uur ongeveer) vond ik minder en daarom is de film (ook) voor mij iets te lang. In de seksscènes had bijvoorbeeld al best wat geknipt kunnen worden en de scene dat Emma thuis vrienden uitnodigt en Adele gekookt heeft, vond ik ronduit langdradig en saai. Tuurlijk, je ziet er wat in gebeuren, maar het lag er allemaal net even te dik bovenop. Vanaf dat moment vond ik de film ook voorspelbaar worden, of in ieder geval werd ik zelden meer verrast. Van die leraar en die 'acteur' heb ik de toegevoegde waarde niet zo begrepen. Of laat ze weg, of diep ze uit. Nu waren het personages en geen personen. Ook vond ik het vreemd dat Adele haar ouders in het tweede deel helemaal niet meer voorkwamen. De manier van filmen was des Kechiche en dus heel puik in orde, het eerste deel is briljant en Adele is weergaloos en werkelijk belachelijk sensueel, maar toch heeft de film om genoemde op- en aanmerkingen niet helemaal aan mijn torenhoge verwachtingen kunnen voldoen. Een 7,5 afgerond naar een 8 omdat ik smoorverliefd ben geworden op Adele. Wat een actrice, wat een vrouw. Wow!

De reactie van Adèle als haar vriendin zegt dat ze niet meer door wilt met haar. Acteerwerk van ongekende klasse ! Een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen; zo mooi en goed .

Dat had Adèle zelf ook . Denk wel dat het broodnodig is, ook omdat het het fundement is van haar ontrouw. Door scenes langer uit te spinnen worden de scenes ook nog eens overtuigender en krachtiger. Zelfdeg eldt voor de seksscenes, had niet verwacht dat dat voor jou een struikelblok zou vormen Pruim .

Hoezo? Toch compleet logisch omdat ze in dat gedeelte samenwoont en dus op zichzelf woont en niet thuis woont zoals in het eerste deel?

La Vie d'Adèle is een zeer delicate en gevoelige film over de relatie tussen twee meisjes. De seksscènes zijn zeer expliciet, maar weergegeven met een poëtische sensibiliteit die ik nog niet eerder in een sekscène heb gezien, en dat terwijl de ruigere seks niet wordt geschuwd. De seksscènes zijn geen porno, maar een essentieel onderdeel van een zeer aangrijpend verhaal en zonder die scènes zou de film een belangrijk deel van haar ziel hebben verloren: wanneer Adèle in een cruciale scène bijvoorbeeld tegen Emma zegt dat ze haar wil "ademen" (respire), zou dat zonder de daaraan voorafgaande seksscènes niet zo enorm voelbaar zijn geweest. De niet-seksuele romantische scènes zijn ook zeer sterk. Adèle Exarchopoulos geeft een zeer memorabele performance, zeer bewust van haar eigen lichaam en gezichtsuitdrukkingen, en slaagt er met enkel haar aanwezigheid al in om de kijker te betoveren. De cinematografie en de muziek zijn stijlvol en sterk, altijd in dienst van het verhaal en de sfeertekening. Kechiche's regie is zelfverzekerd en effectief. De film is echter niet perfect: de lange speelduur is zowel positief als negatief: wij krijgen hierdoor een sterke band met de personages, maar de scènes zelf verliezen soms wat van hun intensiteit verderop in de film, hoewel de film constant van een hoog niveau blijft. 4*

Ik vond de seksscènes niet vervelend om te kijken, maar ik vond de film uiteindelijk gevoelsmatig te lang en dan denk ik dat op die seksscènes en die scene bij Emma thuis best wat geknipt had kunnen worden zonder aan kracht in te moeten boeten. 'Te lang' is misschien ook niet de juiste bewoording, te langdradig en langgerekt is misschien beter. Ter verduidelijking; ik heb meermalen La Meglio Gioventu gezien en daar nooit van gevonden dat de film (te) lang duurde, terwijl die dubbel zo lang is als deze. Ik kijk genoeg films met lange scenes, maar in verschillende (reeds genoemde) scenes ebde mijn interesse en concentratie flink weg. En dat was echt niet alleen op de momenten dat Adele dat als personage zelf ook had. Het haalde me uit de film, maakte me toeschouwer van de film in plaats van dat ik erin gezogen was en er onderdeel vanuit maakte, zoals in het begin.

Klopt. En natuurlijk snap ik dat haar ouders een kleinere rol spelen wanneer ze niet meer bij hen woont, maar nu raakten ze volledig onderbelicht. Sterker nog; ze waren weg, terwijl ze uit Adele's leven -voor zover ik begreep- niet verdwenen waren. Ik was/ben zéér benieuwd hoe zij met de lesbische gevoelens van Adele om zouden gaan. Nu weet je niet eens of zij er vanaf hebben geweten. Dat vind ik jammer. Kechiche -gechargeerd gezegd- kauwt door zijn lange scenes alles vrijwel geheel voor je uit, maar laat zo'n interessant thema voor mijn gevoel gewoon liggen.

Ik vond het laatste uur sowieso wat rommelig. De personages van die collega-leraar en die acteur waren daar illustratief voor. Ik ben echt geen Nostradamus, maar ik zag bij de (korte) opvoering van die personages vrijwel precies waar het met ze heen zou gaan. Op het einde had ik zelfs zoiets van; jaja, laat dat acteurspersonage nou maar weer verschijnen want daar draait het toch op uit. Dat bedoel ik dus met dat ik naar het einde toe totaal niet (meer) verrast werd door Kechiche. Een afgeraffeld laatste uur was het niet helemaal, maar ik heb het idee dat Kechiche in de eerste twee uur zijn volledige ziel in de film legde, maar het laatste uur minder zin (misschien ook tijd en geld) had.

Ik vond de film door het in de eerste twee uur tot in details uitgewerkte thema en idee en het (veel) minder gedetailleerde en uitgewerkte tweede deel onevenwichtig. Als Kechiche enkele scenes in het eerste deel iets minder minutieus had uitgewerkt (lees; er in had geknipt) en scenes en personages (vooral Adele haar ouders) in het tweede deel wat meer, dan was de duur van de film per som misschien langer geweest, maar de langdradigheid minder.

Ik begrijp wat je bedoelt, vrij duidelijk verhaal. Snap het ook wel, al ervaarde ik dat niet zo. Wie weet, misschien zijn de scenes geknipt en krijg je die straks op de DC te zien die maar liefst nog 40 minuten langer duurt.

Dit doet me denken aan de filmtheorie vanaf de jaren '20, bijv. Bela Belasz, Dziga Vertov, Siegfried Kracauer, Walter Benjamin en later Andre Bazin. Zij verdedigden het toen relatief nieuwe medium film als een op zich staande kunstvorm. Zij stonden een kunstvorm voor die zich los zou maken van de conventies van 'oude' kunstvormen als literatuur en theater. Voor hen was film geen reproductie van de werkelijkheid, maar een medium dat de werkelijkheid op een unieke manier kon laten zien; dat tot dan toe voor de menselijke perceptie ontoegankelijke aspecten van de realiteit zichtbaar kon maken. Vertov verwoordde het in de volgende, inmiddels legendarische woorden: “I am kino-eye, I am a mechanical eye. I, a machine, show you the world as only I can see it.” Een van de technieken die zij benadrukten daarbij was dus de close-up. Ik denk in het bijzonder natuurlijk aan de grootmeester van de close-up: C.T. Dreyer met zijn film La Passion de Jeanne d'Arc.

Tot zover mijn korte college filmtheorie.

Ik lees hier veel dat het tweede deel minder was dan het eerste. Daar ben ik het niet mee eens. Het was juist een prachtig vervolg op de groepsdynamieken uit het eerste deel.
In het eerste deel had Adèle erg veel moeite met de groepsdynamiek van haar middelbare schoolvriendinnen. Ze hoorde erbij, tegen wil en dank. Roddelen, jaloezie, en ban en achterklap waren de orde van de dag in haar vriendengroepje. Alleen met haar homo-vriend kon ze echt goed praten.
In deel twee hoorde Adèle echter helemaal nergens meer bij. Emma verloor haar wilde haren (letterlijk) en ging zich steeds meer toeleggen op haar carrière. Adèle moest daardoor ontzettend op haar tenen lopen in het bijzijn van de 'artistieke' vrienden van Emma. Bij haar collega's op de kleuterklas kon ze haarzelf niet zijn, omdat ze niet wilden dat die wisten van haar lesbische relatie en Emma bouwde onderwijl aan een verlangen naar huisje-boompje-beestje met kind en al. Als kijker kijk je toe hoe Adèle alles uit haar handen ziet glippen en uiteindelijk alleen wegloopt. En de 'terrorist-acteur' loopt de verkeerde kant op. (Of ging hij zijn auto halen?) Juist die eenzaamheid maakt deel twee ijzersterk. Alle passie, al het verlangen, al de weelde uit deel 1, verdween langzaam uit haar leven.

Sublieme film. Deel 1 én deel 2.

Wat een mooie film en wat goed geacteerd. Wow!

Daar had ik tijdens het kijken toch wel wat last mee. Het gemis aan establishing shots en overzicht van locatie's. Niet in die woorden hoor, maar wel regelmatig behoefte aan meer houvast. Dus wat mij betreft gooien we parafraserend " die artifacten van een oude manier van filmmaken" nog niet gelijk bij het vuilnis omdat het in deze film ok lijkt te werken.

Hele knappe film. Buitengewoon indrukwekkend geacteerd en door Kechiche weer dicht op de huid gezeten.

Thematisch helaas niet helemaal mijn ding, maar niettemin erg de moeite waard.

Gelukkig had ik van tevoren niets gelezen over deze film en ben er bijna zonder verwachtingen ingestapt.

Zelden zo blij geweest dat een film meer dan 3 uur duurde. Wat een onverwachts (ik wist niets van deze film) hoogtepunt van 2013 is dit. Een ode aan de waarschijnlijk heftigste periode uit het leven van een mens.

4,5*

Vind dit toch wel een opmerkelijke uitspraak, ook de enige keer tot nu toe dat het acteerwerk van Adèle wordt bekritiseerd hier. Zelf vind ik acteerwerk niet al te vaak wat bijdragen aan een filmbeleving, maar juist dit is zo'n film. Ben de afgelopen weken op vakantie geweest en dan zie je nogal veel mensen; ik moest erg vaak aan Adèle denken. Deze film laat je voor even uit je eigen beperkte perspectief stappen en weer zien dat er achter al die gezichten werelden schuil gaan.