La Vie d'Adèle (2013)

Staak je kruistocht, kruisvaarder en ridder in de orde van de politiek-correcte moraal Hectometerpaal.

Woensdag avond was het eindelijk zover. Ik heb haar leren kennen op Cannes maar nu pas was mijn langverwachte date met Adèle er. Iedereen weet hoe een eerste date aanvoelt. Spannend, onzeker en bovenal zijn er die verwachtingen dat je voor jezelf de voorbije dagen, weken, zelfs maanden wist te creëren en waarbij je steeds afvraagt hoe dicht de realiteit bij de fantasie uiteindelijk zal komen te liggen. Toen gingen de lichten uit. Een ondraagbaar bonzend hart van spanning. Het gaat beginnen. Daar was ze dan, eindelijk, Adèle. Mon amour...

Ah, de liefde. Wat kan het toch mooi, lief, onschuldig en onvoorspelbaar zijn... maar toch ook soms zo verschrikkelijk hartverscheurend. Vooral dat laatste. En het ergste van al is dat je ergens weet dat het er ooit onvermijdelijk van zal komen. Bijna een soort valkuil. Dus waarom wagen? Omdat de weg ernaartoe en alles ertussen is waar het uiteindelijk allemaal om draait. Velen geloven, net als ikzelf, dat een leven zonder liefde geen leven is. Maar is het risico van pijn die je erna voelt dat allemaal wel waard? Hoe dieper in het hart de relatie gaat, hoe moeilijker dat je er ook ooit uitgeraakt. Dezelfde persoon ben je alvast niet meer en de littekens draag je tot je sterft. Bij het zien van Blue Is The Warmest Color heb ik het gevoel dat ik weer een relatie achter de rug heb. Haar naam is Adèle. Ik heb haar ontmoet, gekend, liefgehad en met een bloedend hart moeten loslaten. En dat allemaal in 187 minuten.

Zelden voelde een kus zo intens aan, zelden zag ik zo'n echte tranen, zelden zag ik zulke oprechte emoties die door je ziel snijden als in Adèle. Zelden allemaal dus, maar dat opmerkelijk allemaal in een film die niets zeldzaam of origineel doet. We hebben het al zo vaak gezien dit typische coming of age drama en toch... toch is Adèle uniek dankzij het uiterst perfecte samenspel tussen de regisseur, camera en acteurs die allemaal op exact dezelfde golflengte zijn geraakt. En zo krijg je, hoe onorigineel of voorspelbaar je verhaal ook is hetgeen wat een film zo ongelooflijk goed kan doen werken. Alles, van elke actie, van elke relatie en woord dat er uit de acteurs hun mond komt is zo verdomd realistisch geschreven en gedaan. Geen moment verliest het zijn geloofwaardigheid, maar dit vooral dankzij Léa Seydoux en de prachtige debuterende Adèle Exarchopoulos, die hier haar alles geeft waardoor je tot op het bot van haar warme, liefdevolle, versplinterende ziel kan kijken.

Over hoe het er volgens geruchten verschrikkelijk aan toe ging op de set, vol manipulatie, haat en dictatuur is irrelevant nu omdat het in het eindresultaat zo juist is samengekomen. Vakkundigheid of wonderbaarlijk, dit is pure onverwachte filmmagie, waar de intense passie in het maken en acteren ervan afspat. Het is zelfs bijna episch. Hetzelfde kan allemaal exact gezegd worden over het toch bijzondere fenomeen dat we de liefde noemen, waar deze film absoluut als een waardige definitie voor kan dienen. Adèle heeft het allemaal, van A tot Z.

De film vermijdt gelukkig zoveel goedkope clichés en focust zich alleen werkelijk volledig op Adèle, die verliefd wordt en hoe dit een eeuwige impact op haar ziel zal nalaten. Hartverscheurend, zonder ook maar ergens sentimenteel te willen zijn, ook dankzij de totale afwezigheid van een melige soundtrack die ons manipulatief zou vertellen wat we moeten voelen. Het is misschien wel zijn grootste troef en een bewijs van de film zijn ware kracht en kwaliteit. Het is soms subtiel en tegelijk soms zo confronterend hard gedaan dat het gewoon onder je vel kruipt en je zo moeilijk, zelfs nooit meer kan loslaten.

Blue Is The Warmest Color is zo mooi, zo warm, zo gedurfd, zo eerlijk en zo echt.

Mooi amoreus stuk synec, en erg treffend met wat de film met je doet. Cinema om echt van te houden.

Ondanks dat de zeer expliciete erotische scènes in het eerste gedeelte van dit liefdesverhaal voor mij zeer mooi oogden - zelden zulke mooie erotische scènes gezien - vond ik het tweede gedeelte van deze love-story toch aanzienlijk beter. De scènes die er daar voor mij uitsprongen waren de hartverwarmende scènes hoe Adèle met de kinderen op school omging, de scène waarin Emma Adèle de bons gaf - wat een emotie! - en vooral de scène op het einde; Adèle bezoekt de tentoonstelling van Emma, maakt een oppervlakkig babbeltje her en der, kijkt rond, staart naar haar door Emma getekende portret, drinkt vervolgens haar glas leeg en vertrekt onopvallend. De laatste beelden die we van haar zagen als ze in haar blauwe jurk de straat uitloopt. C'est fini! Einde love-story. Adèle heeft Emma eindelijk los kunnen laten. Althans, zo zie ik het. Een scène oh zo herkenbaar voor mij.
La Vie d' Adèle vind ik wel moeilijk om te waarderen. Is het wel nodig geweest drie uur uit te trekken voor dit liefdesverhaal? Herziening - en die komt er zeker aan - zal dat uit moeten wijzen. Misschien dat er dan van mijn kant nog een verhoging qua waardering voor deze film in zit, maar Borgman zal het zeker niet overtreffen, voor mij verreweg de beste film van dit jaar. De Gouden Palm had naar die film moeten gaan, niet naar Adèle.
Opvallend was het of misschien ook weer niet dat de filmzaal in Lux Nijmegen hoofdzakelijk gevuld was met dames, de heren waren op een hand te tellen maar zo ver ik weet is iedereen na de pauze weer teruggegaan naar de zaal voor het vervolg van deze film.

4,0*

Ik denk juist dat dat de kracht is. Naast dat de uitwerking ook vrij uniek is raak je door de speelduur ook erg betrokken bij haar personages en wat ze doormaken. Een love story in 90/120 minuten voelt toch al snel vrij gehaast aan. Al staat de aanpak van Kechiche op zich.

De film van het jaar, ongetwijfeld. La vie d’Adèle is de intense registratie van een liefdesrelatie die de toeschouwer, mij in elk geval, in ontreddering achter laat.

Het verhaal is zeker niet bijzonder, en dat is ook niet de benadering die Kechiche kiest. Heel duidelijk staan de personages centraal, of beter gezegd; staat Adèle centraal. Niet alleen narratief maar ook stilistisch.
Om met dat laatste te beginnen; het camerawerk is intiem en fysiek. Establishing-shots ontbreken vrijwel compleet en de cinematografie wordt gedomineerd door (medium) close-ups, die ook nog eens heel dynamisch zijn. Adele wordt dus echt door de camera op de huid gezeten. Er is speciale nadruk op eten, slapen, op haar en seks. Verder spatten de emoties niet alleen door het camerawerk meer dan levensgroot van het scherm, maar ook door het fantastische acteren. Adèle Exarchopoulos levert echt een wereldprestatie af.
Zoals gezegd is het verhaal niet nieuw, allerminst, maar het wordt nieuw door de invulling, namelijk door de personages om wie het draait. Elk liefdesverhaal is immers zo uniek als de mensen die het beleven uniek zijn. De grote lijn vond ik dan ook zeer overtuigend. Op enkele momenten is het misschien wat clichématig, neem bijvoorbeeld de eindscene (die overigens wel passend is), maar dat valt de film gemakkelijk te vergeven. Verder vond ik dat er net wat teveel dans- en ook seksscènes zitten in het middengedeelte, terwijl het toch vooral de momenten zijn van dialoog die indruk maken.

De insteek van Kechiche is volledig in lijn met de huidige tijd (stel je deze film 30 jaar geleden voor, nog los van de expliciete seks, dat zou onmogelijk zijn). De complete nadruk ligt op de persoonlijke ervaring en op het gevoel. Maar ik ben er als een blok voor gevallen. Er zijn enkele fabelachtige scènes die nog steeds door mijn hoofd spoken vanwege de intensiteit van de emoties; in het bijzonder de break-up en de café-scene aan het einde, als duidelijk wordt dat Emma niet meer van Adèle houdt. Het is ook dan dat je het gevoel bekruipt dat het Adèle is die bedrogen is, dat Emma haar leventje alweer op de rails heeft, nooit concessies heeft hoeven doen qua vriendenkring of familie, en misschien wel een mooie aanleiding vond om Adèle te lozen. Ik kan het einde dan ook niet anders zien dan dat Adèle de liefde van haar leven is kwijtgeraakt en dat ze daar nooit meer overheen komt (vandaar ook de fraaie titel La vie d’Adèle, dit was de essentie van haar leven, de rest doet eigenlijk niet meer ter zake).

Een schitterende film en een indrukwekkende ervaring, maar niet één die je vrolijk stemt, integendeel, ik ben nog steeds van m’n stuk.

Voor de mensen die 'm regulier gezien hebben. Is de titel ook La Vie d'Adele - chapitre 1 & 2?

Ja. Een van de bezoekers plaatste na afloop zelfs de opmerking of er ook nog een chapitre 3 komt.

Volgens mij bij de aftiteling wel. Alleen omdat de film in Groningen ononderbroken getoond werd kwamen die chapitres niet echt als losstaande delen uit de verf (wat helemaal niet erg is overigens).

Ik ben zelf wel voorstaander van die titelaanduiding. De zeggingskracht van Chapitre 1 & 2 vind ik best significant.

Bedankt ik twijfel of ik nog iets beter zal zien dit jaar. De herziening vraag er wel hard om maar ik vraag me af of het de tweede keer even hard kan toeslaan. Hoewel volledig anders is dit voor mij samen met The New World denk ik de enige film die de liefde op zo'n mooie eigen manier zo treffend heb zien benaderen en definiëren. Het laat me zo moeilijk los dit..

Geef mij trouwens maar Blue is the Warmest Color, ik vind dat echt zo'n prachtige titel, misschien wel één van de mooiste titels die ik ken. Maar La Vie d'Adèle 1&2 zegt inderdaad wel veel meer.

Mwoah. Bij bijvoorbeeld Vivre sa Vie - film en douze tableaux vind ik dat wel, maar daar brengt de regisseur ook zelf aanduidingen aan die de tableaux afgrenzen. Hier is dat niet zo. Het zou ook heel goed een verwijzing kunnen zijn naar La vie de Marianne, dat in zes delen uit kwam en overigens onvoltooid is gebleven.

Volkomen oneens, quasi-poetische hippe titel die de lading veel minder dekt dan La vie d'Adele en zelfs een onjuiste nadruk legt op een bepaald gegeven.

Akkoord dat het minder dekt dan La Vie d'Adèle, maar waar geeft het dan een onjuiste nadruk? De titel is vooral juist in het eerst deel van de film voor mij. Er wordt zo constant sterk met de kleur blauw gespeeld en is ook waar Adèle zo sterk naar verlangt en naar zoekt, terwijl het rondom haar constant maar onbewust al aanwezig is. Emma met het blauwe haar. Die warmte krijgt ze dan ook. Op het einde gaat ze ook in de zee liggen, die overigens zo prachtig met de kleur blauw speelt, misschien wel het mooiste shot uit de film. Maar daar is Adèle zo verlangend terug naar Emma, het blauw, hoe het vroeger was, terwijl ze in het ijskoude water zit. Toch helemaal niets mis met deze poetische titel. Zeer mooie titel voor mij.

Klopt, zo omvangrijk als bij Douze is het niet, al vind ik de twee splitsing wel relevant.

Goede observatie, echter er zijn wel functionele momenten aan te wijzen met establishing shots denk ik. Daar wordt Adele dan ook nadrukkelijker in haar sociale omgeving geplaatst, nml: het schoolplein, het verjaardagsetentje en het bezoek aan de tentoonstelling aan het eind. De definiëring van het zelf, of de identiteit, is namelijk geen uitsluitend subjectieve bezigheid, maar iets relationeels, dwz. je verhoudt je altijd tot anderen en bent (deels) afhankelijk van de oordelen van anderen voor je eigen zelfbeeld. Daarom is de schoolpleinscene een sleutelscene, als het gaat om de ontwikkeling van Adeles (seksuele) identiteit.

Het is een leuk stijlelement ja, een manier om het thema van de film te verbeelden en om ermee te spelen, maar niet het onderwerp zelf. Door zo'n titel wordt dit stijlelement ineens opgeblazen tot een thema.


Klopt ja. Vooral het shot van het dansen bij de surprise-party voor Adèle is opvallend; de camera bevindt zich vanaf het begin van deze sequentie voortdurend bij Adèle zelf, en pas het laatste shot plaatst de situatie in perspectief, die de glans van het feest eigenlijk volledig wegneemt. Dus Kechiche speelt hier denk ik heel bewust mee.


Grappig dat je dat zegt want ik vond dat gegeven (Ferdydurke weet er als het goed is alles van) juist ook sterk naar voren komen op het feest voor Emma. Adèle komt in de conversatie met de artistieke vrienden van Emma als een dom en weinig interessant meisje over, en pas die jongen kan er met zijn vragen voor zorgen dat ze wat van haar charme en humor terug krijgt.

Poeh hee wat een trailer ook, kan de emotie voelen. Ik wil deze nu best graag zien.

Herinnert me er ok aan dat ik meer van deze films moet kijken, ga te vaak voor de makkelijke keuze.

Is de splitsing in twee delen echt zo relevant? Ik zie de toevoeging 'chapitre 1 & 2' niet als een middel om de film op te delen, maar als een middel om te benadrukken dat de film maar een deel van Adeles leven bestrijkt. Dat haar leven, een enorme ervaring rijker, verder gaat. Het versterkt bij mij het effect dat je je gaat afvragen hoe dat leven eruit zou gaan zien, het versterkt het open einde.

Hoe weet je trouwens waar de splitsing tussen de hoofdstukken zit? Ik kan best een plek uitkiezen (het moment net voor het tuinfeest ligt voor de hand), maar de film noch Kechiche zijn daar duidelijk over, toch? Ik zie dat 'chapitre 1 & 2' abstracter.


Hoewel ik het helemaal eens ben met je interpretatie van die cafe-scene aan het einde, en ook dat Adele wellicht de liefde van haar leven is kwijtgeraakt, zie ik de titel dus heel anders, door de toevoeging van dat 'chapitre 1 & 2'.

Zeer met je eens trouwens dat deze titel beter is dan Blue is the Warmest Colour.

Dat is inderdaad een steekhoudende opvatting, eigenlijk zelfs overtuigender dan de mijne (en wat positiever, das ook fijn).

Dat ook. Echt heel relevant misschien niet, maar vind in die toevoeging wel veel informatie zitten, iets wat je hierin dus ook toegeeft.


Voor mij is die positie toch duidelijk de splitsing omdat dat de enige keer in de film is dat je met een timejump te maken krijgt.

Het gebeurt vaker: net voor de cafe-scene ook. Maar mijns inziens doet het er eigenlijk niet toe waar de splitsing zit. Niet voor niks heeft Kechiche geen tussentitels of iets dergelijks geplaatst.

De toevoeging van 'chapitre 1 & 2' vind ik inderdaad zeer relevant, maar de splitsing van de film in hoofdstukken niet. Sterker nog: voor mij is de film juist een vloeiend geheel.

Voor mij ook, maar wel essentieel aangezien twee fases van een relatie uit de doeken gedaan wordt. Al is het niet zo essentieel, als kijker merk je dat ook als je de film ziet.

Ja, precies.

Cineart (de distributeur in de Benelux) heeft 5 clips uit de film online gezet. Zoals de schitterende scene waarin Adele en Emma elkaar voor het eerst zien

(hoewel het eerste shot daar eigenlijk niet bij hoort, dat is de opening van de film)

Hebben we hier na Spring Breakers het nieuwe MM-hypje te pakken, Naomi?

Wees gerust, niet het geval, dit was gewoon een wisseling na aanleiding van mijn vraag. Zal hier niet zo nadrukkelijk te vinden zijn. Al zal ik me wel mengen in discussies natuurlijk, want naast film kijken praat ik er ook graag over.

Eindelijk is dan de veelbesproken winnaar van de Gouden Palm in Cannes in Nederland te zien. La Vie d’Adèle voldoet grotendeels aan de verwachtingen. Het lijkt of regisseur Abdellatif Kechiche als doel heeft gesteld om de extase van de vrouw in een kunstwerk te vangen, zoals hij een van de personages laat zeggen. Maar zijn pogingen om het voor de man onbegrijpelijke te vangen gaan verder dan dat, ook het gevoelsleven van zijn hoofdpersoon moet overgebracht worden op het publiek. Daarmee is La Vie d'Adèle vooral een sterke karakterstudie die erg dicht op de huid van de hoofdpersoon kruipt. Op het ongemakkelijke af.

Lagere recensie kun je hier lezen: Recensie La Vie d'Adèle (ZUBB.nl)

Misschien kan deze je ook wel bekoren.... Laurence Anyways (2012)

Op de aftiteling zag ik dat Enter the Void van Noé was gecredit voor een beeldfragment? Iemand dit in de film opgemerkt? Wellicht een projectie op de achtergrond tijdens de clubscène? Of logischer is wellicht dat de film is geprojecteerd op het feestje in de tuin waar ook een oude stomme zwart/wit film was te zien (Loulou oid zag ik nog op de aftiteling staan). Misschien dat de momenten met Enter the Void op de achtergrond de final cut niet hebben gehaald...

Staat al een tijdje op m'n watchlist! Ben ik ook zeer benieuwd naar.

Dat was de film die Adèle met de jongen in de cinema zag. Hoewel niet rechtstreeks getoond, was enkel te horen aan de dialogen. Viel me wel meteen op dat het Enter The Void was: "Remember that pact we made..."