La Vie d'Adèle (2013)

Lange hartstochtelijke dramafilm over het liefdesleven van de tiener Adѐle. Cinematografie heel uiteenlopend van donker in het uitgaansleven tot licht buiten op het schoolplein en in het park. Muziek is opzwepend in uitgaansleven en op andere momenten gevoelig. Allereerst begint Adѐle een relatie met Thomas, maar ze mist iets..... Ik vond de minderjarige Adѐle wel wat jong voor uitgaan, drinken en roken! Op school een hoop lesbofobe reacties. Ik vond de 1e vrijscene hartstochtelijk eruit zien, maar niet liefdevol en te lang duren voor een film. Subtieler was mooier geweest (less is more!). Af en toe drukke lange scenes met demonstraties en LGBTQ pride. De film duurde erg lang en had van mij veel korter mogen zijn. Alles bij elkaar vind ik de film minder goed dan verwacht, jammer......

De film beeldt op intense wijze de fundamentele eenzaamheid van het bestaan uit.

De smaak van een citroen in je mond, enkel door eraan te denken. Het verlangen om er nog eens in te bijten.

Adèle is exemplarisch voor de heftigheid van het leven en de film neemt gelukkig veel tijd om haar te volgen, zonder ergens te langdradig te worden, want steeds kwam er net op tijd een verhalende stroomversnelling. De film gaat ook niets uit te weg, zonder iets er vingerdik op te leggen of moraliserend te worden.

Ik ben verder geen expert als het op (non-pornografische) seksscènes tussen twee vrouwen aankomt, maar het was enorm passioneel; het verlangen en de lust spatten ervan af. Ook in andere scènes voelen de emoties levensecht aan. De woede, tranen of wanhoop.

Het heeft trekjes van Boyhood, qua duur van het verhaal, gaat om jaren, maar is veel intenser en krachtiger.

Zéér onder de indruk van de film, en wat een acteerprestaties van Exarchopoulis en Seydoux. Vooral van die eerste. Voelde ook erg veel empathie voor haar. Volle mep. Een prent om te koesteren.

(Ik vind trouwens dat de beschrijving van de film hier er afbreuk aan doet. Ze ridiculiseert hem bijna.)

Zelden een film gezien waar de emoties zo tastbaar zijn. Ze spatten gewoon van het scherm. Strikt genomen is het een gewoon liefdesverhaal, maar de manier waarop het in beeld gebracht is, en de manier waarop de actrices hier mee omgaan, maken dat het ver boven het verhaaltje uitstijgt. Toch vind ik persoonlijk de film aan de lange kant. De seksscenes hadden een stuk korter gekund. Bij de tweede dacht ik , alweer, en bij de derde begon het te irriteren, hoe mooi het ook in beeld werd gebracht. Natuurlijk is het belangrijk voor het verhaal maar het lag er veel te dik bovenop. Ook de scenes op de kleuterschool hadden best wat korter gekund.

Maar los van dat: wat een acteertalent! Na afloop van de film was ik er gewoon kapot van. Het was alsof ik in de huid van Adele was gekropen, en het voelde alsof ik zelf liefdesverdriet had. Eigenlijk was het niet Emma die bedrogen was, maar Adele. Emma was al veel eerder uitgekeken op Adele en al volop bezig haar interessante, intellectuele leventje verder vorm te geven zonder haar. Ik denk dat Adele gewoon niet paste bij haar levensstijl en dat Emma zich zelfs schaamde voor haar vrienden. Kijk naar haar artistieke ouders, haar interessante vrienden, filosofen, kunstenaars die weinig interesse hebben in kleuterjuf Adele en haar “simpele” milieu. Dus had ze een mooi excuus om Emma te dumpen. Maar ook Emma betaalde er een hoge prijs voor, ze is niet blij met haar nieuwe leven en ondanks al haar interessante vrienden en haar nieuwe relatie is Adele uiteindelijk de sterkere vrouw. Op het einde trekt ze als het ware de deur van haar oude leven achter zich dicht.

Wat ik onduidelijk vond was het tijdsverloop in de film, nog los van het nogal onduidelijke deel 1 en deel 2. Adele zou in het begin 15 jaar zijn maar nergens in de film heb ik daar ook maar een aanwijzing van gezien, ook niet toen ik de tweede keer keek, dus ik begrijp niet waar dat op gebaseerd is. Ook is niet duidelijk op welke leeftijd ze Emma ontmoet, of hoe lang de relatie heeft geduurd - een paar maanden, een jaar, vijf jaar? Ik heb werkelijk geen idee. De weinige aanwijzingen zijn haar verjaardagsfeest, en het feit dat ze later op de school werkt.

Aan de hand van de meningen over deze film moge het duidelijk zijn dat de beleving van de expliciete seksscènes een zeer belangrijke rol speelt in het beoordelen van de film. Persoonlijk had ik wel zo mijn vraagtekens. Het voelt nogal voyeuristisch aan en ik vroeg me af in hoeverre de Cannes jury bestaat uit mannetjes die zich verlekkerd hebben aan de series. Aan de andere kant was een film als Brokeback Mountain qua prijzen ook erg succesvol, en daar gaat het om mannen, niet om fraaigewelfde vrouwen, dus dat argument gaat niet op.

Ik vond Brokeback Mountain geen geweldige film en ik had het idee dat het doorbreken van het taboe op homoseks een zeer grote rol speelde in het succes van die film. Datzelfde gevoel heb ik in sterkere mate bij deze film, want het plot is verder niet heel erg bijzonder. Coming to age: jezelf ontdekken, een eerste relatie die eerst erg passioneel is, maar die echter strandt omdat je toch uiteindelijk niet zo goed bij elkaar blijkt te passen. Ik snap dat dit voor lesbiennes een behoorlijk unieke film is, maar waren de hoofdrolspelers een heterokoppel, dan was dit een dertien in een dozijn coming to age film geweest, hoe realistisch en oprecht het allemaal mag ogen.

De scènes zelf zijn dus behoorlijk expliciet. Van mij had het wel wat minder gemogen, want ik proef een beetje effectbejag, maar echt storen doet het me niet. Het windt me overigens ook niet bepaald op. De kritiek van de schrijfster van de strip waarop de film gebaseerd is dat noch de regisseur noch de hoofdrolspelers zelf lesbisch zijn deel ik verder niet, zeker wat de actrices betreft. Acteren draait om het uitbeelden van een ander karakter neer te zetten dan jezelf bent en seksuele voorkeur is slechts één van de vele aspecten van een karakter.

Zoals gezegd vond ik het plot dus vrij dun, al komt het op mij behoorlijk authentiek over. Mijn grootste ergernis zit hem echter in de beeldvoering. Bij bijna elk shot focust de camera op de gezichten en dat wordt al gauw behoorlijk eentonig. Visueel maar weinig creatief, of het moet de kusscène zijn met de zon op de achtergrond. Op een speelduur van drie uur, wat ik sowieso aan de lange kant vind, is dat bijzonder mager.

Kortom, visueel matig, niet erg bijzonder qua plot, maar wel met enige authenticiteit. 2*.

Creatieve luiheid van Kechiche inderdaad om ons op te zadelen met de eentonigheid van het menselijk gezicht en er niet wat long-shots doorheen te mixen.

Het getuigt wel van volhardendheid om al meer dan 15 jaar Onderhond na te kakelen.

Net als dat het van volhardendheid getuigt om al meer dan 17 jaar je druk te maken om wat een ander van een film vindt

De vraag is nog wanneer het 'werkt'. Is dat als filmliefhebbers oh en ah roepen vanwege de inventieve shots die de aandacht op zichzelf vestigen? Of is dat als de stroom van close-ups en medium-shots je sterk op Adèle betrekken? In dat laatste geval werkt de vorm voor de inhoud, maar ook andersom, want als je eenmaal met Adèle meeleeft, wil je haar juist zien in alle emoties die het leven rijk is en verwelkom je dus elke close-up. Het geeft Kechiche tevens de mogelijkheid om vanuit de stijl met de kijker te spelen, bijvoorbeeld in de tuinfeestscene (220 miljoen views op youtube).

Ik denk dat de vraag wanneer iets werkt puur persoonlijk is. En dat wordt mooi geïllustreerd door onze verschillende ervaringen.

Zo maak je je er wat gemakkelijk vanaf. Het smaak-argument. Uiteraard is dat zo. Maar dan nog kan je oog hebben voor wat de regisseur beoogt met de stijl die hij kiest en of dit vervolgens ook effectief werkt. Als je dat in ogenschouw neemt, dan vind ik het heel merkwaardig om te klagen over de focus op gezichten als 'eentonig' en 'visueel weinig creatief'. Daarmee wil ik niet zeggen dat je het goed moet vinden. Je kan het bijvoorbeeld ook zo formuleren: "de continue focus op gezichten is een radicale stilistische keuze van Kechiche, alleen enz. enz."

Ik denk dat je me overschat, want uiteindelijk ben ik geen recensist. Ik kijk films voor mijn plezier en niet zozeer om ze te analyseren. Na afloop schrijf ik hoe ik het heb ervaren, waarbij ik zo goed als ik kan probeer te omschrijven waarom een film me al dan niet grijpt, hogere ambities dan dat heb ik niet. Ik ben niet heel erg geïnteresseerd in of een stilistische keuze radicaal is, meer in of stilistische keuzes leiden tot een film die me bij kladden grijpt. In dit geval werkt het gewoon niet voor mij.

Ja, het smaak argument. Ik geloof helemaal niet dat er een universele definitie van kwaliteit is, dat het objectief valt te omschrijven wat een goede smaak is en wat niet. Zelfs de meest analytisch doorwrochte recensie komt uiteindelijk neer op smaak. Je schrijft dat ik oog moet hebben voor wat de bedoeling van de regisseur is en vervolgens of dit ook effectief werkt. Welnu, het werkt gewoon niet voor mij en dat is een kwestie van smaak. Ik kan niet beoordelen of het voor anderen wel effectief werkt, want ik ben geen recensist en dus niet getraind in het maken van inschattingen hoe andere mensen dit ervaren. En dan nog, maak je die inschatting voor het grote publiek? Of voor het arthouse publiek? Maar zelfs binnen het arthouse publiek hebben mensen verschillende smaken.

Hear hear! Snuit je neus Adèle, pak een zakdoek, gebruik desnoods je mouw. Doe íets!

Haha. Dat je jezelf zes jaar na het uitbrengen van je stem nog zó verhoudt tot dit personage, zegt veel robertinho. Ik laat mijn zaak rusten.

Goede film. We volgen de late tiener en vroege twintigerjaren van Adèle en de evolutie die ze als mens maakt. Het leven is voor niemand makkelijk zelfs niet voor de knappe Adèle. Iedereen moet zijn weg zoeken. Vooral haar zoektocht naar haar geaardheid speelt haar parten. Qua zoektocht naar welk werk ze wil doen weet ze het al ruim op tijd: lerares. Op dat gebied heeft ze weinig moeilijkheden. Bij haar vriendin met het blauwe haar loopt dat als kunstenares iets moeilijker, althans toch in het begin. De seksscènes zijn wel bijzonder, maar in die zin vind ik het chapeau hoe dicht deze film tegen het echte leven staat. Geen preuts gedoe, maar gewoon recht voor de raap. Liefdesverdriet in al zijn vormen. Adèle en ook Seydoux acteren erg sterk. Dat zal vast heel uitputtend geweest zijn bij momenten. Zoals Adèle kan wenen heb ik nog niet veel eerder gezien. Dit is gewoon echt lijkt het wel, niet geacteerd. Qua camerawerk is het niet erg interessant. Die kusscène met de zon viel inderdaad wel op. Een coming-of-age verhaal met mooie momenten maar dus ook verdrietige momenten.

Deze film zal ik niet gauw vergeten.

Niet vanwege de seksscenes, maar vanwege de hechtingsproblemen en daaruit voortvloeiend het grote verdriet, de tranen en het snot.

Ik had deze film al eens eerder gezien en het verhaal stond me ook nog wel redelijk bij. Ook stond me bij dat ik het toen wel een goede film vond. Maar hij was wel drie uur. Het verhaal is niet bijzonder en ook best wel voorspelbaar. Maar er wordt wel heel mooi geacteerd en er zitten hele mooie scenes in de film. Ik was nu vooral benieuwd wat ik er toen over geschreven had en of ik hem toen ook echt zo goed vond. Dat laatste valt wel mee. Ik geef hem nog steeds drie sterren. En verder denk ik nog steeds heel veel hetzelfde over de film. Een sterk begin, een middenstuk dat inkakt en een einde waar de film weer wat beter wordt. Ook vond ik de seksscènes nog steeds te lang en te uitgebreid. En ik vond de film ook nu nog steeds veel te lang. Hoewel ik me er toen minder aan stoorde. Deze keer heb ik wel een stuk vaker op mijn horloge gekeken. Maar die paar mooie scenes en het uitstekende acteerwerk van de hoofdpersoon maken ook nu nog steeds een hoop goed. Bij de titel zie ik deel 1 en 2 staan. Dat doet me nu wel afvragen; is er dan nog meer?

Mooie film, maar ik had liever Alma Jodorowsky als tegenspeelster van Adèle Exarchopoulos gezien.

Een minpuntje vond ik dat niet goed duidelijk werd waarom Adele zich eenzaam voelde in haar eerste lesbische relatie. Dat had de film beter uit kunnen drukken. Daarnaast waren de camerabeelden soms wat voyeuristisch, bijvoorbeeld toen een douchescene gefilmd werd. Als man kan ik dat wel waarderen maar waar de sexscenes nodig waren voor de film is de contouren van haar lichaam volgen tijdens het douchen niet echt nodig.

Mooie, naturel geacteerde film met enkele sterke scenes. Hij was me al met al wel iets te lang en de de sexscenes waren mij iets te expliciet.

Jaren terug wel eens in beland op een late vrijdag of zaterdagavond dat ik vooral bij de sexscenes me afvroeg in wat voor soft pornofilm ik terecht gekomen was en de film afdeed als verder niet interessant. Maar inmiddels wat jaren verder heb ik de kennis dat La Vie d'Adele wel iets meer inhoudt en tevens in de top 250 staat en het tot doel geraakt is de 250 te kijken. Filmbox bood uitkomst op dat vlak en was het een kwestie van zitten en kijken.

En ik moet zeggen dat de film moeite heeft me te vangen die beginfase en me niet echt weet te boeien. Het beeld van de opgroeiende puber in de gebruikelijke queest op weg naar volwassenheid mag duidelijk zijn. Het is een greep uit het gemiddelde leven van een tiener/jong volwassene die zichzelf moet ontdekken en leren kennen. Wie ben ik, wat wil ik, wat zoek ik, met de twijfel wat eventueel de geaardheid is, iets waar iedereen gedurende zijn leven wel eens mee worstelt vermoed ik door voor- en tegenspoed. En ik moet zeggen dat na een half uur, samen met de twijfel over van alles en nog wat, de interesse toe neemt, en tevens de fase waarim diezelfde twijfel van het knappe koppie van Adele afdruipt. Tevens speelt daarbij veel boeiende groepsdynamiek met betrekking tot de school en het keurslijf dat zich langzaam sluit. Alles mag maar we hebben wel overal een oordeel en afkeuring over. Groepsdruk, eventuele afkeuring betreffende de geaardheid, een stukje zelfacceptatie, in die zin zien wel de essentie van het leven, het opzoek zijn naar jezelf en de reden van het bestaan met het grotere doel volwassenwording, jezelf zijn en rijpheid. Interessant, maar heel erg boeien wil het toch nog zeker niet.

Afijn, Emma komt in beeld en daarmee een bepaalde ontluiking maar ook geheimzinnigheid want wat er gaande is wordt toch stilgehouden en vooral dat laatste sleept langere tijd door, iets dat mij ook niet helemaal duidelijk wordt, waarom blijft Adele op dat vlak geheimzinnig dat men de relatie niet mag weten? Tussen de bedrijven volgt er sex, heel veel sex, en vrij intens en weinig verhullend. Iets waar je hedentendage wellicht toch een beetje een vreemde smaak van in de mond krijgt want er wordt achteraf met een beschuldigende vinger naar Kechiche gewezen dat het niet helemaal zuivere koffie is wat er op de set speelde. Sowieso was er al commentaar op het feit dat dit door een man geregiseerd was en niet begeleid was door een vrouw, tja, zo is er altijd wel wat. Naar mijn smaak, hoe goed het ook geacteerd en gebracht is, is het toch allemaal wat te expleciet maar wij schijnen in nederland nogal preuts te zijn en dat dit eerder standaard is dan uitzondering in andere landen zoals Frankrijk. Maar zonder twijfel is het wel de reden waarom de film veel aandacht gekregen heeft, voor mij is het niet van meerwaarde en is het niet iets waar de film slechter of beter van wordt.

Het is uiteraard de relatie tussen de twee dames waar het omdraait en die verder belicht wordt in voor en tegenspoed want zoals iedere relatie wordt ook deze getroffen door wrijving, afstand, sleur en slechte keuzes. En het is vooral de ruzie na het vreemd gaan van Adele dat ik even de rug recht en er voor ga zitten, want tering, wat een scene en wat een acteerwerk, geweldig! Het is de fase waarin de film plotseling van interessant en niet heel erg boeiend naar next level schiet. Wat gebeurt er allemaal! Want eerlijk gezegd is dit wat ik wil zien, dat gevoos laat me koud, het jezelf ontdekken is interessant maar ook niet meer dan dat, maar deze fase is degene waar waarschijnlijk ieder mens zelf een bepaald raakvlak mee zal hebben. En poah...dit is het waar de wereld van Adele met veel ingetogen toch erg goed geacteerd verdriet in elkaar stort, wat een spijt, wat een verdriet, hoe nu verder...? Het is dit gedeelte met vooral de ontmoeting tussen de twee in het restaurant dat ik bijna met ingehouden adem kijk, want de spanning slaat er af en waar moet dit heen...? Maar zoals de meeste mensen ondertussen in het leven ondervonden hebben nemen gedane zaken geen keer en is het soms beter iets af te sluiten voor wat het was, ook al doet het zoveel pijn dat het niet meer is. Om af te sluiten met het laatste beklijvende beeld na de tentoonstelling, Adele die alleen wegloopt, onzeker, in afwachting, maar het leven gaat verder...cest la vie...

La Vie d'Adele blijkt een behoorlijk gelaagd drama die heel veel dingen en issues behandelt die spelen vanaf vijftien tot mid twintig en dat wel met verve doet op bepaalde vlakken. Het acteerwerk van de beide dames is van hoog niveau en vooral Adèle Exarchopoulos is toch wel een plaatje van een meid met een bepaalde onschuld in de ogen. Toch, zoals reeds gezegd, is de beginfase van de film oke, interessant zelf, maar spreekt het mij niet in den bijzonder aan. Dat doet het pas als de zaak spaak begint te lopen, ik zeg niet dat deze fase de film red maar een bepaalde tussentijdse stijging qua cijfer kan niet ontkennen. Dan is er nog het feit dat de film wel erg lang duurt en sommige fases/scenes in mijn beleving wel een beetje ingekort hadden kunnen worden. Buiten dat allemaal is La Vie d'Adele een stevige drama te noemen met fasen die je toch zeker niet in de koude kleren gaan zitten.

Weer herzien en wat blijft dit toch een meesterlijke film. Een mooie film. Een warme film. Drie uur lang duurt-ie en ik verveel me geen seconde. Ook niet bij de vierde kijkbeurt.

Prachtig om te zien. Vooral realistisch, maar soms meer filmisch met prachtig invallend licht. En altijd dat blauw. Mij viel dit keer pas op dat die kleur blauw, die je de hele film door ziet in van alles van bankjes tot deuren tot speeltoestellen, pas naar voren komt in de scène dat Adèle voor het eerst Emma ziet. Daarvoor is het palet veel meer bruin en aards.

Subliem geacteerd. Door beide vrouwen. Maar Exarchopoulos steelt de show. Zo naturel, maar ook met zo veel diepgang. Haar maniertjes, het spelen met het haar en het ophijsen van haar broek, toch stukjes onzekerheid. En het plezier bij eten. En de sterke vrouw die ze wordt.

En Kechiche steelt de show. Door consequent in te zoomen (letterlijk en figuurlijk) op lust. Of dat nu slapen, eten of seks is. Daardoor blijft de film coherent ondanks een redelijk episodisch gehalte. Dat voelt nooit zo en je leeft mee. Het zalige ritme doet de rest.

Zelf sinds de vorige keer een relatie verder waar ook wel wat strubbelingen zaten en juist het tweede deel van de film raakte me nu zo. Omdat het zo herkenbaar was hoe mensen uit elkaar groeien, geen echte interesse hebben in andermans passie, toch nog even bij elkaar blijven terwijl voor de buitenwacht het duidelijk is dat het op is.

Dit is echt de beste film over een eerste liefde gemaakt. Maar allicht de beste film überhaupt over relaties.

Het Leven van Adèle. Hoofdstuk 1 en 2. Die achtervoeging is belangrijk, want dat toont het. De tienerfase en de vroegvolwassene fase. En Adèle kan door naar hoofdstuk 3 na die laatste scène. Niet alleen wordt dat zo getoond in de film, ook dus in de titel.

Dit is echt een film waar je van alles van kan zeggen maar soms zijn alle dingen die ik ervan denk beter om gewoon achter elkaar te zetten.

Verhoogd naar 5,0*.