Regelzucht (2012)

Ja, gisterenavond gezien, vandaag mijn-meningdag dus hier istie:

Ik ken zooooooooveel mensen die vinden dat zij het meer of minder moeilijk hebben, lichamelijk, psychisch, financieel (ook vanuit mijn werk). Ik vind het prima om één uit te lichten, maar vraag mij af wat de waarde van deze docu is, behalve het laten zien van één portret uit de oceaan van miljoenen die hulpbehoevend of hulpvragend zijn. En gelukkig ken ik veel en veel meer mensen bij wie de hulp goed uitpakte dan mensen waarbij dat niet het geval is.

Ik denk dat klagen sowieso niet helpt, ik denk dat het gouden tijdperk van vrijelijk aanspraak kunnen maken op de gemeenschappelijke voorzieningen ten einde loopt of in ieder geval grenzen kent, hoe sneu het in sommige gevallen ook is. Iedereen ondersteunen in zijn of haar problemen zal niet gaan en als de een iets wil, wil de ander ook weer iets: het rimpeleffect als je een steen in het water gooit.

En geld is geen water, helaas.

Je zou het begrip regelzucht ook omgekeerd kunnen uitleggen. Mensen die (veel) vragen, proberen namelijk ook van alles te regelen, voor zichzelf. Zij beroepen zich net zo goed (zuchtig) op de regels. Het systeem houdt zichzelf in stand door het aanbod, maar net zo goed door de vraag. En what about al die anderen die het moeilijk hebben dan? En diegenen die nergens om vragen? Die mogen in de ..... zakken?

We leven in vergelijking met de rest van de wereld in Nederland in een paradijs qua verzorgingsstaat. Voilà een tegengestelde (= mijn) mening.

Of een verzorgingsstaat in de grond sociaal is, is weer een andere discussie.

2* voor de moeite (die voor mij niet genomen had hoeven worden)