I Vitelloni (1953)

woensdag 3 sep om 0.35 uur op ARD

Best al een aardige film, deze derde van Fellini.

Volgens velen een van zijn meest (neo-)realistische films, autobiografisch vooral. Moraldo, de jongste vitellone in de film, en nog de meest "ambitieuze" van het lamlendige stel, zou de in Rimini opgegroeide Fellini zelf voorstellen.

Moraldo vertrekt uiteindelijk naar de grote stad en stelt als enige een daad. Er wordt gesuggereerd dat hij naar Rome gaat en een journalist wordt in La Dolce Vita.

Het plot is veel minder belangrijk dan de karakters in de film en dan de sfeer van de omgeving, van het rondhangen; het niets doen en het houden van nachtelijke discussies onder het genot van een wijntje- of twee.

Fellini heeft zelf ooit over de karakters gezegd: "They shine during the holiday season and waiting for this takes up the rest of the year."

Wat dat betreft is er in vijftig jaar niets veranderd (kijkend naar b.v. Wilde Mossels, dat zich trouwens ook in een kustplaatsje afspeelt...

Wat de film (voor de critici) interessant maakt, is dat deze hoogst subjectief is. De tijdssnelheid, waarin alles gebeurd, is erg variabel; deze versnelt of vertraagd al naar gelang de sfeer en emotionele structuur van de film.

Waar de vitelloni enige illusies mogen koesteren en hun levenslust even aangewakkerd wordt, versnelt de film; snel opvolgende cuts en bewegingen zijn het gevolg.

Zijn de illusies weer verdwenen, worden de beelden weer vertraagd.

Volgens sommige critici is dit (al) een van zijn betere werken. Ikzelf had wat moeite met de Duitse taal en synchronisatie. Dit heeft mijn ervaring met deze film wel wat afgezwakt.

Misschien moet ik nu geen cijfer geven (dat nu, wegens de gekleurde ervaring, op een 3 kan uitkomen) en wachten tot ik hem eens in de normale taal kan beluisteren...

Wel uitstekend dat de ARD maar liefst tien films van Fellini uitzend de komende (10) weken.

Volgende week: Il Bidone.

Heel goed van de ARD, maar een Fellini in het Duits lijkt me een ramp (maar dat geef je eigenlijk zelf ook al min of meer aan ). I'll pass...

Aangezien ze bij Italiaanse films juist altijd het geluid los van het beeld opnamen, is de nasynchronisatie hier juist minder een probleem dan bij zoveel andere films.

Het gaat me er meer om dat de chaotische situaties in Fillini films vaak zeer talrijk zijn en dat ik er zonder ondertiteling (en slechts 2 jaar Duits op de middelbare school ) dan weinig van kan bakken vrees ik...

De eerste Fellini die me echt tegenvalt. Uit alles blijkt dat-ie hier nog teveel zit vastgeroest in het neorealisme, gezien de behouden en berustende stijl, werkende lieden tegen de achtergrond en aandacht voor maatschappelijke randzaken... Alles is zo ontzettend... gewoon. Helemaal niet zoals ik van Fellini gewend ben, terwijl die ontzettend uitbundige stijl van hem mij altijd juist zo weet te boeien. In '53 zou het echter nog even duren voor-ie helemaal "los" gaat en dat is dus helaas te merken... Ik geef 3 sterren voor een aardig en redelijk sfeervol verhaaltje over een groep vrienden die zich proberen los te maken van hun schaamteloze lamzakkerij.. that's it.

Niet mijn favoriete Fellini, maar toch weer erg leuk. Ik heb er nu acht opzitten en het begint op een prettige manier vertrouwd te worden. Het italiaans, de muziek van Nino Rota (dat blijft een onwaarschijnlijk genie), de Fellini-sfeer. Hier is hij nog wat ingehouden en een beetje zoekend. Maar toch.

I Vitelloni is een leuk portret over twintigers in een kustdorpje. Geen verantwoordelijkheid kunnen nemen. Nog wat vage dromen hebben die langzaam aan het vervliegen zijn. Je vervelen. Ontzettend tijdloze zaken eigenlijk. Erg autobiografisch ook. Fellini groeide in een zelfde soort dorpje op.

I Vitelloni betekent letterlijk "de grote kalveren" en is sinds deze film een veelgebruikt woord in het Italiaans voor jong-volwassenen die nog geen verantwoordelijheid voor hun leven nemen.

3.5* maar bij alle Fellini's heb ik het idee dat het weleens hoger kan worden bij een herziening.

Aardige Fellini. Een autobiografische film waarbij de voorkomende zaken voor heel veel jongeren herkenbaar zijn. Al hou ik wel rekening met de wet van Fellini; herzieningen resulteren vaak in een hogere beoordeling. 3,5*

Tot nu toe (naast Roma, Giulietta, La Dolce Vita en 8 1/2) de slechtste Fellini die ik heb gezien.

Helemaal mee eens. 3,5*

Ik doe er juist een halfje boven op (naar 4*). Juist het neo-realistische trekt me enorm in deze Fellini. Bovendien lijkt I Vitelloni enorm op de wereld waarin ik verkeer. Ik ben 1 van die 30-year-old boys uit Rimini, jammer maar helaas.

Aardige film, maar geen meesterwerk. Wel leuk om eens gezien te hebben.

3.5*

Naar mijn mening veel beter als Amarcord; die andere nostalgische, autobiografische Fellini film. Zoals Ramon ook al zei, Fellini's neo-realisme films zijn de besten, samen met de lichtelijk experimentele en tegen het surrealisme aanhangende 8 1/2 en La Dolce Vita. Vanaf Giulietta degli Spiriti raakte hij helaas echter volslagen de weg kwijt.

Enfin, 4* voor I Vitelloni

Mijn eerste Fellini die ik helemaal uitgekeken heb. Alleen tv fragmenten gezien en veel over gehoord. Mooie film met inderdaad sfeervolle muziek. Belevenissen van een vriendengroep á la De uitvreters. Sentimenteel dat wel maar dat werkt hier niet storend het past bij het Italiaans levensgevoel. Er zit geen echte spanning in, je gaat er niet op de punt van je stoel zitten, maar door het bijzondere acteerwerk blijf je wel geboeid. De scéne na het feest: zus neemt afscheid van dronken broer en de scéne met de naieve schrijver die z'n stuk voorleest en z'n geest laat waaien en zich distantieert van z'n vrienden terwijl de cynische blijspel(!)speler doet alsof hij luistert en iets anders van plan is dan de schrijver hoopt.

Ook de onbetrouwbare echtgenoot is een mooie rol. Ik ben benieuwd hoe de andere films zijn! Maar een voice- over is hier een zwaktebod...toch 4 sterren!

Een van de mindere Fellini `s.

Ik kan mij goed vinden in Goodfella `s recensie. Alles is veel te gewoontjes in beeld gebracht. De film beschikt niet over surrealistische beelden en vreemde personages die Otto E Mezzo en Guilietta Degli Spiriti wel bezaten. Het verhaal vind ik bijzonder gewoontjes verteld. Gewoon rechttoe, rechtaan. De film kwam ook helemaal niet dramatisch over en was slechts enkele malen grappig. De vrienden die zich misdragen tijdens een voordracht en toen ze met z`n drieën in de auto zaten en 1 van hen een werknemer langs de weg uitschold en de slapende man de consequenties moest dragen .

De muziek was natuurlijk wel dik in orde. Maar zo `n normaal verhaal zonder een behoorlijke uitwerking is wel een kleine domper. Al veel betere coming of age drama `s gezien. De manier waarop de vrienden hier met elkaar omgaan was vrij afstandelijk en niet ontroerend. 3*

Net zoals een Umberto D of een La Terra Trema. Neo-realisme dus. Ik vind het verhaal juist erg mooi. Zeer herkenbaar.

In Umberto D. en La Strada kon ik het wel appreciëren. Ach, het is gewoon nog ver van mijn belevingswereld verwijderd.

Dit soort films staat of valt immers bij het jezelf in kunnen leven in de hoofdpersonages.

Als het een goede film is gebeurt dat toch vanzelf?

Goede acteurs, mooi Fellini sfeertje af en toe en een erg mooi einde, met die voice-over. Maar zo "Vitelloni" waren die gasten nou ook weer niet. Oude zakken.

Niet echt een cinematografisch hoogstandje maar wel leuk verhalend.

Fellini baseert zich op zijn jeugd dus qua realisme in dit drama zit het wel snor. Het verhaal loopt door aan een goed tempo en de gebeurtenissen van de vrienden weet te boeien.

Maar dus op visueel vlak wat onder Fellini zijn kunnen. De camera registreert goed maar meer valt daar niet aan toe te voegen. De score is wel meesterlijk.

3,5*

De vierde film van Federico Fellini die ik in korte tijd heb mogen aanschouwen. Tevens zijn dit mijn eerste ervaringen met deze geprezen regisseur en ik moet zeggen dat daar zeker reden toe is . Na het sterke en ontroerende La Strada, en de surrealistische films 8½ en Guilietta degli spirirti (Gds) was het deze keer de beurt aan I Vitelloni.

Het verhaal gaat over vijf vrienden die samen opgroeien in een Italiaans dorpje. Zij leven er al vele jaren en zitten vastgeroest in hun gewoonten. Alle vijf willen ze naar de grote stad om hun eigen droom te verwezenlijken, maar uiteindelijk zal alleen de jongste ‘vitelloni’ (Moraldo) deze stap zetten. Deze jongen moet dan Fellini zelf voorstellen.

Waar 8½ en Gds vooral uitblinken in hun fantastische visuele stijl die vooral terugkomt in de schitterende droomscènes, is hier in Vitelloni nog geen sprake van. Fellini was in deze tijd (jaren 50) nog niet surrealistisch bezig, maar neorealistisch. Net als in La Strada eigenlijk, maar hier werd voor mijn gevoel echt ergens naar toe gewerkt en dit werd ook heel mooi gebracht. Je voelt hem al aankomen. Dit miste ik juist in I Vitelloni.

Dit is op veel vlakken wat deze film juist zo goed zou moeten maken. Allereerst kun je het moeilijk een karakterstudie van vijf vrienden noemen omdat er maar twee, hooguit drie van deze vriendengroep naar behoren zijn uitgewerkt. En dan zijn de verhalen rondom deze ‘wel uitgewerkte vrienden’ jammer genoeg weer niet al te boeiend. Misschien dat het allemaal te gewoontjes is vergelijken met de bovengenoemde films van Fellini.

De visuele stijl is nog wat flets en draagt amper iets bij aan het verhaal. Of het is juist andersom. Het verhaal draagt amper iets bij aan de visuele stijl aangezien hier voor mij het grootste minpunt ligt. Of komt de rustige visuele stijl juist wel goed tot zijn recht in een wat normaal verhaaltje. Misschien dat het filmtechnisch wel klopt, maar het deed niet veel met me.

De score van Nino Rota is wel van een goed niveau, al haalt hij het net niet bij La Strada en het fenomenale Gds. Conlusie: het is allemaal niet slecht en er zitten zeker wel een paar sterke scènes in de film (zoals de feestscène met carnaval), maar I Vitelloni deed me simpelweg te weinig en miste dat beetje extra, speciaals. Toch moeten de Fellini liefhebbers hem zeker een keer gezien hebben. Ben je geen liefhebber van deze man, dan zou ik hem lekker laten liggen.

Ik lees het hier wel meer en ik sluit me aan bij de mensen die deze Fellini net ietsjes te weinig bijzonder vinden. Het is vrij degelijke film, die het voornamelijk van een goed uitgedikt script moet hebben, maar over de gehele linie is het net iets te voorspelbaar (al was dit wel een van de eerste films over dit onderwerp, dat wel) en bovenal wist geen enkel personage mij persoonlijk aan te spreken. Ze waren wel goed uitgewerkt, maar ik gaf nooit echt iets om ze. Wat me hier ook stoorde (en iets dat je meer ziet bij autobiografisch geïnspireerde films) is dat het Fellinipersonage Moraldo als praktisch compleet goed en sympathiek wordt neergezet, terwijl de rest toch vooral grote sukkels zijn. Dat is een ietwat oneerlijke benadering van je eigen leven. Bekrompen zelfs.

3*

Realistisch ja,neo-realistisch,nee.Geen marxistisch angehauchte maatschappijkritiek,geen plebejische personages,geen sentimenteel melodrama(de Faustini-Sandrina intrige lijkt eerder een parodie daarop te zijn,let ook op de plotseling jankerige muziek van Rota).

Ook kan ik het niet eens zijn met de bewering dat Moraldo Fellini "is".Het karakter,voorzover aanwezig,van die knaap is daarvoor veel te weinig uitgewerkt.Je zou net zo goed kunnen beweren dat er meer van Fellini steekt in Poldo,de aspirant script/toneelschrijver met zijn pretenties(Fellini begon ook als scenarist).

Een van de beste scores van Rota ooit,matig acteerwerk.

Mijn derde Fellini en helaas ook de minste. Ik begin nu toch wel een beetje te twijfelen of het onmenselijk goeie La Dolce Vita niet een beetje een uitschieter was in Fellini's zijn oevre. La Strada had nog best een prima niveau, maar meer dan aardig en redelijk kan ik hier niet van maken. Het grootste probleem was dat de film groote stukken gewoon niet lekker liep, en ook vooral richting werd het allemaal wat minder, want de film begon nog best leuk. De ''stomme werkers'' scene in het laatste kwartier is wel een klassieker natuurlijk. Er zaten wel degelijk goeie momenten in de film en ook de muziek en het acteerwerk was prima, maar toch... De theorie van Gimli f dat La Dolce Vita een vervolg is op het personage Moraldo kan best. Kwa gedrag hadden bijde personages zeker overeenkomsten. I Vitelloni is dus wel een aardige film, maar eigenlijk had ik er ietsje meer van verwacht. Otto e Mezzo (81/2) komt binnenkort aan de beurt.

2,5 sterren

Een "droge" Fellini, maar ik heb er wel van genoten (deels ook omwille van de grote herkenbaarheid van "de grote kalveren" ). Wel vond ik het jammer dat bepaalde groepsleden - Moraldo misschien nog op kop - niet zo sterk uitgewerkt waren, zodat ze te zeer nevenfiguren waren naast de twee/drie kleurrijkste jongemannen. Het gevoel van een vertrouwd, maar beklemmend provinciestadje komt goed naar voor en er wordt mooi afgewisseld tussen schoonheid/plezier en tristesse. Het hunkeren naar iets groter, iets onbekends, maar tegelijk toch ook weer "ter plaatse blijven trappelen" omdat er nog zaken zijn die je aan je thuis binden: Fellini brengt het gepast over, al had er dus soms wel wat meer op enkele "key characters" gefocust kunnen worden.

3,5*

Van deze film die ik zo'n 15 jaar geleden voor het eerst gezien had was ik aanvankelijk niet zo weg. Een nieuwe kijkbeurt lag voor mij niet in het verschiet totdat ik de DVD van dit vroege werkje van Fellini vorige week voor slechts € 2,50 in de uitverkoop zag liggen bij de FRS. Toch maar meegenomen en vanmorgen het filmpje maar weer eens bekeken. Zeker niet slecht maar haalt het natuurlijk niet bij zijn latere films "Il Dolce Vita" en "Otto Y Mezzo" maar heeft wel alle kenmerken van deze klassiekers waar Fellini zijn naamsbekendheid aan te danken heeft. " I Vitelloni" die ik nu na herziening toch wel een stuk beter kan waarderen moet het voor mij vooral hebben van de levendige scènes zoals bij voorbeeld die van het carnavalsbal. Bij de scène van die pater in die boom moest ik gelijk denken aan Amarcord. Nino Rota gaf met zijn door hem gecomponeerde muziek deze film ook weer dat kenmerkende Fellini sfeertje. Al met al is dit een best aardige Fellini dus. Dit soort films mag de FRS van mij wel vaker voor € 2,50 in de uitverkoop doen. Ik wil de FRS er graag van verlossen.

3,5* na herziening

Opvallend dat iedereen dit een mindere film noemt, maar dan wel altijd in vergelijking met Dolce Vita en 8.5. Opzich begrijpelijk, maar het enige dat deze film niet heeft tov de andere twee is een groter budget wat aan overdadigheid en decadentie besteed kon worden. Qua opbouw en verhaal/inhoud vind ik ze namelijk zeer vergelijkbaar en zou deze zomaareens ook nog de beter kunnen zijn! Bovendien is de Felini stijl met al zijn energie en levenslust hier toch ook volledig aanwezig... ik ben een groot fan van spektakel aan de oppervlakte, maar dat heeft toch niet zoveel meerwaarde dat een film die daaraan ontbreekt gelijk minder goed zou zijn?

Zeker een van de vele goede Fellini films. Iets minder dan La Strada.

Eens! Schitterende film dit, die ik veel en veel liever heb dan die kitscherige dingen die hij later maakte. Met stip ook meteen één van mn favoriete Fellini's.

Hele sfeerbeeld is prachtig, mooi geschoten, geweldig geacteerd en vol memorabele scenes.

Die mambo op straat terwijl ze beetje in de zon hangen . Dat verkleden voor carnaval, die stoffige antiekzaak, de miss-verkiezing aan zee, allemaal top.

Het gaat om een film uit 1953!!! Laten we toch ook niet vergeten hoeveel navolging deze thematiek heeft gekend, in de literatuur én de filmwereld. De Uitvreters en Wilde Mossels, zijn al genoemd, maar ook Dagen zonder lief van Felix Van Groeningen, bijvoorbeeld, die ik toevallig zag een tijdje terug, deed er mij erg aan denken...

I Vitelloni is misschien geen topper, maar is wel een erg aangenaam filmpje, met een bijzonder lekker rustig en zomers sfeertje.

Fellini schetst het portret van een vijftal jongeren, die het lef niet hebben om hun droom te verwezenlijken en vast blijven zitten in hun dagelijkse sleur. Hoewel de personages hier en daar nog iets beter hadden kunnen worden uitgewerkt, vond ik het wel leuk om ze te volgen. Fellini weet om het drama heen een heerlijk relaxt Italiaans sfeertje te scheppen. Lekker zomers ook, in dat rustige kleine plaatsje aan de kust, waardoor het op de een of andere manier toch altijd bijzonder luchtig blijft aanvoelen.

Het is wat rechttoe rechtaan, maar dat vind ik bij dit soort films altijd wel prettig. Ook de soundtrack is bijzonder aangenaam en draagt bij aan het leuke sfeertje dat I Vitelloni uitdraagt. In principe heb ik er maar weinig op aan te merken. Ja het mist echt sterke personages en kent geen memorabele momenten, maar is verder een uitermate fijne wegkijker, die elke seconde weet te vermaken. Fellini heeft de kneepjes van het film maken hier al duidelijk in de vingers zitten.

3,5*

Van Fellini kan ik het nog enigzins accepteren dat zijn films het niet moet hebben van het verhaal, maar als de sfeer ook tegenvalt blijft er niet zo heel veel over. In I vitelloni komen gebeurtenissen van vijf jongemannen aan bod in een kustplaatsje. Het matige is dat de wel één veel meer aandacht krijgt dan de ander. Af en toe is er nog een oprisping met een tof geschoten scene, de soundtrack was ook oke, maar dat kan niet voorkomen dat ik deze film niet al te denderend vond.

Het viel me op dat ik dit jaar ongemerkt een aantal Vitelloni films vlak na elkaar gezien heb:

Los Chicos (1959)

Do Svidaniya, Malchiki! (1964) (niet helemaal, maar noem hem toch)

Feng gui Lai de Ren (1983)

bewijst maar weer eens wat een invloedrijke film dit toch ook was

vind het concept van een groep die te maken krijgt met werk (vaak ook dienstplicht), relaties en het (daardoor) eventueel uit elkaar groeien, interessanter dan de standaard 'coming of age' die we de laatste jaren ook weer veel zien (vaak net even een schoolklas eerder, en met de focus op één persoon / relatie), door de verschillende perspectieven en meer nadruk op het afscheidnemen, waar ik op de een of andere manier altijd wel door geraakt wordt (waar Banshun (1949) ook een erg mooi voorbeeld van is, maar dat is weer te veel off topic).

Wat een theatraal gedoe, deze prent. Overdreven geacteerd en een dramatische geluidsband, een chaotische bedoening. Geen plezierige kennismaking met Fellini.