Spaceballs (1987)

Die muziek van John Morris is wel erg goed gedaan.

Hilarische scene met die beer en Mel!

“You idiots! These are not them! You've captured their stunt doubles!”

Leuke satire. Spaceballs is een parodie op Star Wars, en ook de knipogen naar Star Trek, Alien en veel andere films zijn leuk gedaan. De acteurs gaan er ook helemaal voor, en actrice Daphne Zuniga heeft ergens gezegd dat ze de grootste moeite had om niet constant in lachen uit te barsten. Ik snap dat wel, hoewel er opvallend weinig echt grappige momneten in zitten. Maar origineel is het wel, en de makers en acteurs hebben duidelijk met veel plezier en liefde voor het originele materiaal aan de film gewerkt.

Spaceballs is naast Blazing Saddles, Young Frankenstein en History of the World 1 van mijn favorieten van Mel Brooks. Is en blijft een leuke parodie. Vanmorgen deze film met veel plezier herzien. Een 3.5

Een parodie die zich met name op de eerste Star Wars films baseert. Het plot bestaat uit een onzinnig sprookje dat een boosaardig individu, een boosaardige organisatie en een groepje goedaardige schelmen flink bezig houdt. Een film vol humor over Nazis, de popcultuur, de media, het draaien van een film en over Star Wars natuurlijk.

De komische referenties naar Star Wars overheersen. Zonder kennis van deze film-reeks is de meeste humor in Spaceballs moeilijk te vatten. Gelukkig heb ik de Star Wars reeks grotendeels gezien. Ondanks die kennis, beviel de humor mij maar matig. Ik vond de meeste grappen nogal goedkoop en gemakzuchtig. Ik heb bepaald niet krom gelegen van het lachen.

De film begint met een inleidende tekst die net als in Star Wars over het scherm rolt en langzaam in de ruimte verdwijnt. Een situatieschets met als slottekst: If you can read this, you don't need glasses. Van die humor dus. Fijnzinnige humor is in deze film amper te vinden. Niet dat alle humor nu meteen geëngageerd en hoogstaand moet zijn. Helemaal niet. Er zijn genoeg onzin-films die ik wel leuk vind. Spaceballs beviel me gewoon niet.

De film heeft trouwens wel een paar leuke scènes. Het is niet allemaal ellende. Het uitkammen van de woestijn is bijvoorbeeld grappig. John Hurt in de reprise is dat ook. En zo zijn er nog wel wat momentjes.

Rick Moranis speelt een hoofdrol. Ik heb die man nooit goed kunnen verteren. Vind hem niet grappig. Moranis is in Spaceballs de spil van veel humor. Infantiele humor wel te verstaan. Als Moranis met Bill Pullman een gevecht met laserzwaarden aangaat waarin hevig gestrooid wordt met referenties naar het mannelijke geslacht en de omvang daarvan, wilde ik daar graag om lachen, maar lukte dat gewoonweg niet.

Brook’s ruimteparodie is een mislukt feest van platte en banale humor en is niet aan mij be-steed. Parodische tijdgenoten als The Naked Gun: From the Files of Police Squad! (1988)l of Airplane! (1980) bevielen een stuk be-ter. Veel creatiever. Veel inventiever. Veel absurder. Veel leuker.

Soms leuk, soms flauw.

Het is officieel: Een vervolg op de klassieker 'Spaceballs' is in de maak | FilmTotaal

Wat de fuck, haha. Ook nog met Mel Brooks aan het roer, die nu 97 is.

Gisterochtend aan een film marathon begonnen waar ik halverwege in bleef hangen door andere bezigheden en onverwachts bezoek. Desalniettemin ging ik van start met deze Spaceballs die ik bij de kringloop vond, en waar de kringloopbron langzaam raakt uitgedroogd was dit toch wel even een leuke om te vinden. Of ik deze ooit gezien had weet ik niet, ik kon me wel momenten van John Candy met snorharen herinneren maar dat kan net zo goed een reclame, filmprogramma of een Das Lachen videoband geweest zijn. Toch bleef de humor en het verwachte succes van deze film uit.

Duidelijk is dat in deze Mel Brooks vooral Star Wars het ontgelden moet in een op zijn zachts gezegd kleurrijke persiflage. Geinig is BonJovi in de kennismaking met Barf en Lone Star, leuk is Daphne Zuniga waar de rest van de cast er opzich ook prima mag zijn. Toch wil die bruiloft er totaal niet en is Moranis met zijn über grote helm ook een beetje zo zo, het is gewoon niet grappig. Gelukkig komt daar een beetje verandering in met Barf en Lone Star waar op zich een aardige chemie zichtbaar is en bepaalde grappen best oke zijn zoals Pizza de Hut, en kan ik, hoewel best flauw, ook wel lachen om de staart van Barf. Het kammen van de woestijn, de afzichtelijke stunt doubles of de priester die op het einde tijdens de plechtigheid zijn geduld verliest, Spaceballs zit op een gegeven wel in de lift en heeft om het zo maar te zeggen zijn momenten. Grappig ook nog de kleine momentjes die verwijzen naar Jaws, Planet of the Apes en John Hurt met zijn Alien momentje.

Maar over de gehele lijn viel Spaceballs toch wel een beetje tegen en had ik hier toch iets meer van verwacht.