Amour (2012)

Zwaarmoedig.

Ik kom de cinema binnengestapt en merk reeds een gemiddelde leeftijd van rond de 75 jaar op. Voor elk koppeltje of vriendengroep heeft men tactisch hun jas neergelegd zodat ze zich niet zouden storen aan eventuele andere betalende cinefielen. Hoewel dit absoluut niet in goede aard viel bij mij, veranderde mijn attitude ten opzichte van hen een beetje toen de lichten weer aansprongen na de ontknoping van de film.

En dat komt vooral door de exceptionele liefde die Jean-Louis Trintignant uitstraalt en alles doet wat het beste is voor de liefde van zijn leven. Het leven is niet makkelijk. Zelden heb ik zo'n uitmuntende acteerprestatie gezien als deze van Emmanuelle Riva. Absoluut briljant... petje af. Een oscarnominatie zou hier op zijn plaats zijn.

Desondanks ben ik van mening dat Michael Haneke zijn vruchten heeft gehaald bij de oscarwinnaar van vorig jaar 'Jodaeiye Nader az Simin'. Met name het niet goed functioneren van een oudere vrouw/man waarvoor het gezin moet opdraaien.

4,0*

Klinkt ideaal zijn ze waarschijnlijk zelf ook lekker rustig. Bij mij in de zaal zat een heel klef koppel de hele film te plakken en te fluisteren, superirritant vooral bij zo'n stille film als deze. Die waren waarschijnlijk alleen op de titel afgekomen, en vonden de warme donkere plakplek te comfortabel om de film te verlaten zodra bleek dat dit geen zoetsappig romkom is.

Uit het leven gegrepen. Iets teveel wat mij betreft. Michael Hanneke en ik zijn nooit goed samengegaan en ook Amour is weer geen voltreffer. Daarvoor is Amour te afstandelijk en traag. Net als bij andere films van Hanneke valt er op Amour weinig aan te merken en is het acteerwerk zelfs voortreffelijk. Probleem, echt beklijven of raken doet het me nooit. Daarmee is Amour toch weer uitgelopen op een kleine teleurstelling en één ding lijkt nu wel zeker: Hanneke en ik zijn niet voor elkaar gemaakt.

Doodeerlijk

Nooit zien we ze elkaar kussen. Nooit zeggen ze dat ze van elkaar houden. Het is ook niet nodig: de liefde tussen de twee hoofdpersonages in Amour is vanzelfsprekend. Anne en Georges zijn al decennia bij elkaar en hebben alleen elkaar nodig. De intimiteit wordt duidelijk uit kleine aanrakingen en blikuitwisselingen.

Maar dan wordt Anne getroffen door een beroerte, waardoor ze aan de rechterhelft van haar lichaam verlamt het ziekenhuis verlaat. Met zijn belofte dat Georges haar nooit meer terugstuurt zijn de twee meer dan ooit op elkaar aangewezen.

Amour laat, zonder een seconde sentimenteel te worden, het langzame afscheid tussen twee geliefden zien. Haneke schroomt niet het publiek de onmenselijke aftakeling van Anne’s lichaam en geest te tonen, met lange shots, in het trage tempo van het bejaarde stel. Het voeren; het verschonen; het kwijlen; het stotteren: niks blijft ons bespaard en dat maakt Amour één van de eerlijkste films over ouderdom en de dood ooit gemaakt.

Het statische camerawerk, met een minimale hoeveelheid cuts, brengt alle aandacht naar de interactie tussen Jean-Louis Trintignant en Emmanuelle Riva, en geeft vooral de laatste de kans te schitteren. Riva geeft op een magistrale en hyperrealistische wijze een vrouw met één been in het graf weer. De vertolking wordt nergens aangedikt en nergens wordt er op de emotie ingespeeld, maar toch weet het ellenlange shot waarin een aan bed gekluisterde Anne zich maar niet verstaanbaar kan maken aan haar dochter je met een immens brok in de keel achter te laten.

De verschijningen die dochter Eva maakt, sterk gespeeld door Isabelle Huppert, zijn de weinige momenten waarin Georges en Anne nog contact met de buitenwereld hebben. En als Georges zijn vrouw bezoek wil besparen zijn ook die momenten snel verleden tijd. De stilte, hand in hand met shots van het lege interieur, gaat overheersen in dat immense appartement.

Toch wordt het nergens ondraaglijk. Daar is de film te warm voor. “Het leven is mooi,” verzucht Anne, wanneer ze haar geschiedenis in een fotoboek doorbladert. Het is een verrassende uitspraak om tegen te komen in een Haneke-film, maar je kan er na het zien van Amour alleen maar mee instemmen.

Redelijke Michael Haneke die het moet hebben van de vele stiltes in de film , niet echt mijn ding. Deze

Anfang 80 (2011) is vele male beter en deed me ook veel meer.

Aangrijpend om te zien hoe een gelukkig stel machteloos moet toekijken hoe het leven weg begint te glippen. Met name één bepaalde scène heeft het voor mij gedaan. Een vrij kort, maar ijzersterk moment, waarin Georges de goed bedoelde brief van de muzikant voorleest. De hele film wordt daar samengevat.

Het stel is blij een brief van de man te hebben gekregen -Anne heeft de nu succesvolle muzikant ooit les gegeven- en Georges zet er zelfs speciaal muziek bij aan om het voor te lezen. Dan blijkt dat de muzikant de brief heeft geschreven om zijn medeleven te betuigen. Georges en Anne worden dan opeens met hun neus op de feiten gedrukt. Naar hun eigen maatstaven waren ze gelukkig, ook al gaat het minder met Anne, ze zetten gewoon door. Maar met die korte confrontatie beseffen ze opeens hoe ze er voor de buitenwereld uitzien, dat zelfs in hun veilige en vertrouwde cocon de dood ze aan het inhalen is. Het feit dat ze zich hun hele leven overal doorheen hebben weten te slaan, maakt opeens niet meer uit. Heel erg knap hoe die omslag in zo'n kort moment gevangen kan worden. Van geluk en tevredenheid naar de kille realiteit in een paar seconden.

Een erg mooie film van Michael Haneke. Drie maal is scheepsrecht is hier volledig van toepassing. Waar ik de eerste twee films, die tot nu toe van Haneke zag, helemaal niets vond, daar is Amour een schot in de roos. Een verhaal waarbij de onvoorwaardelijke liefde centraal staat.

Laat ik vooropstellen dat Amour geen vrolijke film is. Het is een behoorlijk deprimerende film over twee mensen, die al erg ver op leeftijd zijn. Een stel dat ondanks hun problemen en aftakeling, erg veel liefde voor elkaar bezit. Dat laat Haneke in het verhaal op een mooie manier tot uiting komen.

Het acteerwerk van de twee hoofdrolspelers is erg naturel en overtuigend. Vooral Jean-Louis Trintignant weet in zijn rol als Georges op een gegeven moment mijn sympathie en medeleven voor zich te winnen. Ik had op een gegeven moment echt met hem te doen. Het moment waarop hij Anne uit haar lijden verlost, kon ik goed snappen, ook al is het danmoord. Ik had echt met hem te doen daar. Het moment erna zat ik trouwens misschien nog wel meer geboeid op mijn stoel. Een duif is het huis binnengevlogen, en ik zat echt in spanning of Georges hem zou gaan vermoorden, wat gelukkig niet gebeurde. Ik vond het een erg knappe scene, die mij even goed over het gebeuren na liet denken.

Amour heeft mij behoorlijk verrast. Het is een geslaagde film van Haneke over liefde, die best deprimerend is, maar ook wel wat luchtigs tussendoor geeft, en die je op sommige momenten eens goed laat nadenken over bepaalde zaken. Toch zeker wel een aanrader dit.

4,0*

Deze film had zijn gesproken delen niet eens nodig gehad. De gebeurtenissen spreken al boekdelen. Het resultaat is een intrigerend verhaal over twee ouderen die langzaam afscheid van elkaar moeten nemen.

Goed in beeld gebracht, maar toch een dik half uur te lang. De verveling slaat dan toch een beetje toe.

Aandoenlijk drama over twee bejaarden mensen die al lange tijd samenleven en waarvan de de vrouw te maken krijgt met een verlamming. Ze voelt zich bezwaard, schuldig en hulpeloos terwijl Georges er alles aan doet om haar te ondersteunen en begeleiden. Langzaamaan begint deze ziekte de controle over te nemen en Anne kan steeds minder goed functioneren. Erg mooi neergezet. Veel statische shots en genoeg rust om de aandacht op het tweetal gericht te houden.

Geen licht verteerbare kost dit, maar uiteindelijk wel indrukwekkend. Regisseur Michael Haneke toont ons de menselijke aftakeling in al zijn detail, ook al zouden we daar liever de ogen voor sluiten. Prachtig gespeeld door Jean-Louis Trintignant en Emmanuele Riva en passend sober en haast verstikkend claustrofobisch in beeld gebracht. Traag en onprettig, maar tegelijkertijd aangrijpend en fascinerend. Typisch Haneke dus.

Vrolijke Frits die Michael Haneke...

Wow! Formidabel.

Wat een buitengewone film. Hartverscheurend, lief, ontroerend!

En wat een geweldige rol van de gammele Jean-Louis Trintignant. Indrukwekkend, maar het is toch vooral een superbe Emmanuelle Riva, die het meeste indruk op mij heeft gemaakt. Fabelachtig goed, une rôle extraordinaire, om nooit meer te vergeten. Zij is meteen mijn favoriet voor een Oscar.

Wat goed ook van Michael Haneke om die twee sterren hun gang te laten gaan. Om er geen vals sentiment van te maken. En om af en toe kleine pauzes in te lassen, zodat iedereen (ook de kijker) z’n ademhaling weer even onder controle kan krijgen. En om het verhaal heel simpel te houden, zonder verstorende subplots. Erg goed gedaan.

Op de valreep komt deze film bovenaan in mijn top-10 voor 2012, want het is met voorsprong de mooiste, meeste aangrijpende film die ik dit jaar gezien heb.

AMOUR is de meest toegankelijke en daardoor de meest teleurstellende film van Michael Haneke. Na een aantal films van deze Duitse regisseur gezien te hebben, verwacht ik wel dat de film een aantal verrassingen in petto heeft.

Deze film heeft geen verrassingen en heeft weinig te vertellen; niet meer dan dat de titel weggeeft. Dat wil niet perse zeggen dat de film slecht is maar wel dat ik meer verwacht van een film. Toen de film afgelopen was had ik het gevoel dat ik deze film al ooit eerder heb gezien. Niet alleen is het een beetje saai om twee bejaarden te volgen in een appartement maar ik verwacht gewoonweg meer van een film.

Ik kan niet ontkennen dat het acteerwerk formidabel is en dat er bijna de gehele film constant mooie plaatjes voorgeschoteld worden maar ik werd nergens verrast.

Aan de ene kant is het wel een typische Haneke en zijn zijn kenmerken te vinden, aan de andere kant is dit een minder gedurfde en weinig experimentele Haneke. Wellicht begint onze pessimistische vriend lui of oud te worden wat deze film uistraalt.

Eerste tegenvaller van Haneke.

Interview Haneke

Wat ik zei, je beoordeelt de films op je verwachtingspatroon dat ontstaan is door andere films van Haneke in plaats van als een op zichzelf staande film.

Dat is natuurlijk gewoon normaal. Wanneer je veel films van een bepaalde regisseur kijkt of veel van een bepaalde schrijver leest dan kan je niet anders dan vergelijken. Overigens vertel ik wel meer dingen dan alleen maar vergelijken met z'n anderen films. Snap ook niet goed wat je wil zeggen het punt gaat ook echt om de film. Was deze film van een onbekende regisseur vond ik er net zo goed niet veel aan.

Vind je het erg dat ik zo'n opmerking over het causale verband tussen die entiteiten bestempel als elitair gezwam? Wat is er in vredesnaam mis met films, die toegankelijk zijn voor de doorsnee kijker?

Ja, ik vind dat wel erg. Zal er niet wakker van liggen verder maar ik houd juist van de experimentele aparte manier van Haneke.

Ik heb nog geen andere films van Haneke gezien maar ik kan me voorstellen dat je teleurgesteld wordt als je zit te wachten op iets creatiefs of iets nieuws want het bleef allemaal heel rustig. Maar dat vond ik juist mooi, geen uitsloverij wat je al zo vaak ziet. Om nou een onvoldoende te geven enkel omdat je andere verwachtingen had vind ik dan ook wel een beetje overdreven.

Amour de meest toegankelijke Haneke? Dan werk je of in een sterfhuis of hebt akelig weinig kaas gegeten van Haneke's oeuvre.

Ik geef ook gewoon een onvoldoende omdat dit mijn ding niet is. Maakt niet uit wat voor verwachtingen ik van tevoren had, ik vind het gewoon niet zo heel sterk. Waarom accepteren jullie nou niet gewoon dat ik dit niet zo'n goede film vind?

Een sterfhuis? Je bedoelt een mortuarium of een kerkhof ofso.

Vind deze het meest toegankelijke ja, heb zelf Der siebente kontinent, Benny's video, funny games, La pianiste, Le temps du loup en Caché gezien.

Daar is niks mis mee. Dat overkomt ons allemaal wel eens met populaire films. Maar jouw redenering dat je er niks aan vindt omdat het de meest toegankelijke film van Haneke is, kan ik niet volgen. Maar dat zal wel aan mij liggen.

Als jullie alleen maar die ene subjectieve zin zien dan is dat niet mijn probleem, ik leg wel meer uit waarom ik de film niet tof vind.

Dit was je enige andere argument:

Want in de rest zeg je dat je niets verassend bent tegengekomen.

Overdonderend en indrukwekkend spel van Jean-Louis Trintignant en Emmanuelle Riva. Bleef me daar ook steeds wel een beetje van bewust en dat is eigenlijk geen goed teken. Uiteindelijk is een acteur daar om een rol weer te geven en zichzelf weg te cijferen. Maar een genot was het wel. Het ligt misschien ook wel aan het feit dat praktisch alle aandacht naar die twee hoofdrolspelers uitgaat, er is verder geen ruimte. Als een toneelstuk in de beslotenheid van het appartement, toch ook filmisch bijzonder fraai vormgegeven.

Amour in de meest consequente vorm, mooi ook hoe Georges naar buiten, weliswaar ingetogen, van zich af beet.

Zie hier boven een discussie ontstaan over de toegankelijkheid van de film, nou dat is imo dan typisch Michael Haneke, what you see is what you get. Dat is nu juist de kracht van zijn films.

Gortdroog waardoor je alle gelegenheid hebt je volle aandacht te richten op de details, die inderdaad veruit het sterkste van de film zijn.

Maar Hanekes afstandelijke stijl pakte me niet heel erg hier met dit onderwerp. Te vluchtig en te weinig diepgaand. Al kun je je afvragen wat er diepgaand is aan onvermijdelijk aftakelen van de mens.

Aardig om eens gezien te hebben en met name Trintignant imponeert, maar hoef hem niet meer te zien.

Prachtige film, maar zo confronterend......