Amour (2012)

Wat een buitengewoon ontroerende en innemende film. Geen moment larmoyant. IJzersterk!

Ik ben aardig sprakeloos van deze film. Indringend, krachtig, prachtig. Zuivere, pure cinema met geweldige acteerprestaties. Een meesterwerk.

Wel zin deze te zien. Weet nog niet of dit echt een oprecht mooi drama is of het meer voor NRC lezend blended scotch drinkend volk is. Maar dergelijke intieme films zie ik toch liever lekker thuis. Wachten op de BD release dan maar.

In alle opzichten weer een zeer geslaagde film van deze regisseur. Heel sober, maar de scenes zijn zeer uitgebalanceerd en nooit langdradig. Een film met veel ruimte voor betrokkenheid.

2 jaar geleden gaf ik voor het laatst het volle aantal punten aan een film. Dat was toen de film Love (Szerelem) van Karoly Makk. Grappig dat een film met dezelfde titel en onderwerp nu hetzelfde doet.

Wat een intense vertolkingen van Trintignant en Riva, extreem ontroerend en prachtig. Zonder twijfel dé film van 2012.

Vandaag gezien in Tilburg. Zeer indringende film. Acteerprestaties zijn buitenaards, ik vond met name de dementerende vrouw eruit springen. Toch moet ik zeggen dat ik de collectieve lyriek ten aanzien van deze film tot op zekere hoogte een beetje overdreven vind. Ik zie overal 5 sterren dit, 5 sterren dat..

Ik vond de film, buiten de kracht van het drama en buiten het niveau van de acteerprestaties, enigszins te statisch. Dit kwam er denk ik mede door dat Haneke de keuze heeft gemaakt om op 1 plek te filmen. Dit komt de intensiteit ten goede, alleen in Funny Games (D) deed hij dit ook, en toen kon ik mijn aandacht wel voor de volle 2uur vasthouden.

Desalniettemin blijft het gewoon een hele mooie film, maar geen pareltje.

Haneke's beste blijft in mijn ogen toch Das Weisse Band, gevolgd door funny games (D) en la pianiste. Cache vond ik een draak van een film

Ik kan alleen maar zeggen; Haneke ga zo door (Eastwood regisseert ook door tot zijn 80e). En voor mij hoor je momenteel bij de beste niet engelstalige regisseurs, tezamen met Iñárritu en Vinterberg.

Amour: 3,5 *

Deze komt ook zeker op mijn velanglijstje!

Haneke staat natuurlijk niet bekend als lachebekje, de man heeft een cynisch wereldbeeld en is in staat een vers getapt biertje direct dood te laten slaan. De man is echter ook een geniaal filmmaker, in iedere vezel van zijn lichaam. Amour is zonder meer indrukwekkend, maar ook deprimerend en tegelijkertijd aandoenlijk. Je denkt tijdens de film ook aan je eigen leven en waar dit voor jou gaat eindigen. Geen vrolijk toekomstbeeld. Zonder meer zal Amour als een van de beste films van 2012 de boeken ingaan, al is het maar om de indrukwekkende cast van Franse topacteurs (hadden we dat in Nederland ook maar )

Dit is geen film voor onder de kerstboom, maar wel een die je moet zien. Sta vervolgens even stil bij je eigen leven maar ga daarna vooral door met feesten en leuke dingen doen, want uiteindelijk krijgt Haneke gelijk en dan is het te laat. Meesterwerk, zonder meer.

Erg knap geacteerd dat ten eerste. Herkenbaar helaas omdat ik zelf een moeder in de tachtig heb die Alzheimer heeft. De keuze die wordt gemaakt aan het eind doet recht aan de titel.

Mooi rolletje voor Isabelle Huppert die haar drukke leven leidt en pas de ernst beseft als het te laat is.

4,5*

Als ''ervaringsdeskundige'' was ik bang dat deze film wat te heftig voor me kon gaan worden, dus ben aan de zijkant van de bios gaan zitten, zodat ik dr meteen uit kon lopen in dien nodig.

Niks van dit al; deze film heeft me geen seconde kunnen raken. Ook vond ik sommige scenes wel heel erg uitgesponnen zonder doel.

Goed gespeeld? ik zou zeggen van wel, maar dan had het me toch ook ergens moeten raken?

Het is juist de soberheid van alle scenes en het bewust vermijden van goedkoop melodrama, dat zorgt voor ontroering. Dit confronteert gewoon en in de harde realiteit ontbreken de violen of meeslepende pianoarrangementen altijd.

Als de film je nergens weet te raken is de kans inderdaad groot dat het acteerwerk weinig voorstelde.

Mooie film, nu en dan ontroerend en subtiel uitgevoerd en fantastische acteurs, maar desondanks teleurgesteld in de braafheid en voorspelbare uitwerking. Ik had meer diepgang verwacht van Haneke, ondanks zijn als vanouds observerende stijl (aardig detail: dit keer bleef zijn karakteristieke observatieshot annex zoekplaatje niet uit tot het einde, maar zien we de hoofdrolspelers al vrij snel vol verwachting in de concertzaal zitten).

Bij Haneke hoeft men natuurlijk niet direct diepgaande dialogen te verwachten (en inhoudelijk ook niet bij een echtpaar op leeftijd), daarvoor is hij te zeer gericht op registratie, maar ik vermoed dat dit dan toch beter werkt bij zijn wat meer 'duistere' films, zoals Das Weiße Band of Temps du Loup. Waar het daar altijd lang zoeken was naar enig lichtpuntje voor de mensheid (soms beter vindbaar dan anders), doet Haneke hier het omgekeerde: vanaf het eerste begin spat het mededogen van het scherm, niet slechts dat van de man voor zijn vrouw, maar ook dat van Haneke met zijn personages. En zonder de onderhuidse spanning of doordringende maatschappijkritiek van zijn eerdere films, waar is dan de Haneke gebleven van de rauwe vertellingen, die je omverblaast met zijn gewaagde analyses, en je achterlaat met veel om over na te denken? De voorspelbaarheid verdreef bij mij bovendien de mogelijkheid om werkelijk ontroerd te zijn, waar dat vermoedelijk wel gehoopt was. Meest indrukwekkende scene vond ik het vangen van de duif, dat was wel ontzettend mooi.

Wellicht, daar ben ik nog niet helemaal over uit, probeerde hij juist deze liefdevolle benadering, in combinatie natuurlijk met de titel, cynisch te doen overkomen, en wilde hij eigenlijk juist de zwarte kant ervan laten zien. Ik heb deze echter niet kunnen ontdekken in de film. Het klinkt daarom vreemd, maar niettemin was dit té mooi om echt te beklijven. Nog steeds een aanrader, maar ik heb liever de vroegere Haneke.

Hangt af van de stijl van de film en de opinie van de kijker. De ene zal zich makkelijk storen aan overacting, voor de andere kan het niet dik genoeg in de verf gezet worden.

Ik wordt al geraakt bij het zien van de trailer.

Ik zag net de trailer nog (nadat ik de film al eerder deze week zag). De trailer is echt verschrikkelijk slecht als je ziet wat ze eruitpikken en wat er wordt neergezet in vergelijking met de werkelijk film. Alle scènes met Huppert zitten ook in de trailer, terwijl ze in de echt film misschien vier minuten in beeld is.

Dat ik nog eens naar een Haneke zou uitkijken, de wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Wel, misschien is het ook weer niet zo verwonderlijk, aangezien ik altijd wel gezien heb dat Haneke talent heeft, ik heb gewoon weinig met het type films die hij maakt, die op mij vooral overkomen als academische oefeningen in pessimisme. Buiten dat om moet er verder wel gezegd worden dat hij consistent is. Ik mag niet zo'n hoge dunk hebben van zijn werk, maar hij weet er zo goed als altijd eentje te maken waar nog lang over doorgesproken wordt door filmliefhebbers. De reden dat Amour me wat meer trok was doordat het onderwerp zich eens niet goed leende voor cynische, maatschappelijke visie en toen de eerste recensies schreven dat het een heel menselijke film was dacht ik dat het goed zat.

Dat bleek te kloppen, want Amour is een erg mooie film, makkelijk mijn favoriete Haneke. Het is aan de ene kant de simpele aanpak die goed werkt, zeer gefocust op twee personen in één locatie (op een korte beginscène na). Dit laat het aftakelingsproces en de invloed die het heeft op de verhouding tussen man en vrouw goed tot zijn recht komen. Aan de andere kant is het toch nog altijd Haneke en is zijn hand zeer herkenbaar, waardoor het nooit echt simplistisch wordt. Zo'n scène als waarin die pianist langskomt en we even met hem alleen achter in de woonkamer blijven wachten totdat George Anne gehaald heeft; dat is eigenlijk echt typisch zo'n Hanekemoment: even een ander perspectief gebruiken om de emoties wat te verschuiven. Gek is dat Haneke zei dat hij in de opening al liet zien dat Anne dood was zodat de kijker wist dat het zo af zou lopen. Is er dan iemand zo naïef dat hij zou denken dat het eindigde met dat zij weer helemaal beter werd? Waarom heb ik het gevoel dat dit onder spoilers valt?

De rest van de redenen waarom deze film zo goed is laten zich raden: het acteerwerk, het realisme, het onvermijdelijke, het herkenbare. Het is eigenlijk ook wel grotendeels een voorspelbare film, maar de onsentimentele en wat hardere aanpak van Haneke zorgt voor het onderscheid. Het meest interessante dat hij aanbrengt is echter een gevoel voor poëzie, om het zo maar te noemen. Zoals bij die duif, maar vooral het einde, waarin een verwarde George zijn al overleden vrouw naar buiten volgt en voorgoed verdwijnt. Wat er werkelijk met hem is gebeurt wordt in het midden gelaten (vermoedelijk is hij al dood), maar het is in deze context een ontroerend beeld om hem zo de film te laten verlaten, het commentaar van zijn vrouw in acht nemend.

Een ding irriteerde me wel gruwelijk: geen ondertiteling bij dat lange shot van die brief. Ik kan nauwelijks Frans en heb geen idee wat George daar schreef aan het einde, maar aangezien de camera er lang op blijft rusten neem ik aan dat het van belang was. Niettemin vond het ondertitelbedrijf het niet nodig om dit even te ondertitelen. Weet iemand wat George daar neerpent?
4*

Het voorspelbare in de film wat hier en daar is geroepen vond ik erg meevallen.

Natuurlijk weten we allemaal hoe het afloopt als iemand aftakelt, maar dat betekent niet dat je weet wat er zich in de volgende scene gaat afspelen, en ook vertelt het weinig over het einde van de film zelf. De film bleef me dan ook constant boeien en verrassen. De schilderijen, de duif, de onmacht bij man en dochter, het wegkijken van de spiegel, de pijn, de compassiemoord, het onbegrip jegens de verpleegster, dat waren allemaal voor mij verrassende elementen, en zo zijn er wel meer te noemen.

Vond dat ook al vreemd inderdaad. Maar waar het volgens mij op neerkwam was dat George daar precies het voorval met de duif beschreef, maar dan zoals een kind het in een dagboek zou schrijven, zoiets als "vandaag heb ik een duif gevangen, de eerste keer lukte het niet helemaal, maar daarna dreef ik hem in de hoek, etc.". Mooi moment.

Ik kan me niet herinneren dat het ging over het vangen van een duif (duif=palombe). Het was dacht ik niet iets heel cruciaals wat hij schreef. Als ik me goed herinner was het meer beschouwelijk over onvermogen en wat hij graag zou kunnen en willen. Ik kan het niet precies reproduceren.

In het interview met Haneke in de Filmkrant zegt hij daar iets over.

Heb ik niet altijd met Haneke maar zijn donkere kijk werd ook mij te veel tijdens La Pianiste (ik werd er bijna fysiek niet goed van) en Le Temps Du Loup. Maar uiteindelijk was ik ook wel blij dat er voor één keer eens geen engelachtige figuren in voorkomen.

Dat de acteurs indruk maken (vergeet de registratie niet) kan ik al afleiden aan de hand van de trailer. Ben meer benieuwd naar het schrijfwerk van Amour. Das Weisse Band heeft me doen inzien dat meester provocateur Haneke ook wel een begenadigd schrijver is.

Als deze film niet de Gouden Palm gewonnen zou hebben, dan weet ik niet of ik de moeite genomen zou hebben deze film te gaan bekijken. Dit soort onderwerpen spreken mij nu eenmaal niet bepaald aan. Ik kreeg ook wat ik verwachtte, een film zo depri dat deze film bij mij hoog zou eindigen als ik een lijstje samen moest stellen van de meest depri films die ik gezien heb. Het acteerwerk is niettemin voortreffelijk, maar echt raken deed de film mij toch allemaal niet, zelfs niet de scène waarin George Anne uit haar lijden verlostte. Het klinkt misschien gek maar na die scène begon de film mij pas echt te boeien. Wat doet George met de duif, gaat hij hem laten stikken net zoals hij zijn vrouw liet stikken. Ik ging al recht overeind zitten en dacht ''oh wee als je het lef hebt". Het liep gelukkig goed af met de duif. Dus, achteraf best wel een interessante film deze film van Haneke die je tot nadenken stemt en je zowiezo ook een spiegel voor houdt van wat jij zou doen als je in een zelfde soort situatie zou komen te zitten als George? Ik weet het niet. Na afloop van de film heb ik bij het nuttigen van een heerlijke trappisten hier nog eens goed over nagedacht. Echter, herzien zal ik deze film nooit en te nimmer maar dat geldt voor alle zwaarmoedige films van Haneke. Een zo'n zelfkwelling vind ik meer dan genoeg. Bij mijn volgende bioscoopbezoek wil ik weer iets vrolijks.

3,5*

Met Amour heb ik voor het eerst meegemaakt dat de zaal in bijna volmaakte stilte leegstroomde. Dat had er misschien mee te maken dat mijn vriendin en ik vermoedelijk de enige personen waren die jonger waren dan veertig. Overigens is dat een tweede nieuwe ervaring. Misschien zagen de meeste bezoekers hun eigen (nabije) toekomst in de film.

Voor een Gouden Palmwinnaar viel Amour me tegen. Van Haneke misschien ook wel. Nooit wat van de beste man gezien (al ligt Die Weisse Band inmiddels wel klaar om gekeken te worden), maar op een of andere manier weet die cineast vooraf al indruk te maken. Moeilijk te verklaren in ieder geval. Haneke slaagt op bepaalde manieren wel degelijk in zijn opzet. Zo vond ik het intrigerend hoe de kijker in het begin als het ware naar zichzelf kijkt en ziet hoe de zaal volstroomt. Alsof daarmee extra wordt benadrukt dat je toeschouwer van een tragedie bent.

Ontroerend is Amour zonder enige twijfel. We zien in elk geval goed hoe mooi de band tussen Georges en Anne is. Twee mensen die al een eeuwigheid samen zijn, alles bereikt hebben wat ze maar kunnen bereiken en nog altijd komt de liefde voor elkaar overtuigend over. Natuurlijk is het tragisch dat daar een einde aan komt, maar op een of andere manier kwam het vrij natuurlijk op me over. Ik denk dat de meesten hier wel hebben meegemaakt dat een opa en/of oma zijn komen te overlijden. Mijn oma overleed bijna vier jaar geleden ook door een beroerte. Tragisch, maar c’est la vie, zoals ze dat in Frankrijk mooi zeggen. Het overlijden van een jong persoon dat vanzelfsprekend zijn/haar hele leven nog voor zich heeft, vind ik veel tragischer.

Het is interessant om te zien hoe Georges worstelt met de situatie van Anne. Op den duur merk je dat er tegenover de slechte momenten steeds minder leuke terugkomen. Zeker niet als er dingen omheen gebeuren. De climax is heel sneu. Ondanks dat het eigenlijk verkeerd is, kan ik er ergens wel begrijpen. Het is een mooi, dramatisch moment om de probleemstelling ineens aan de kijker te presenteren (lees: in het gezicht te duwen).

Complimenten voor Emmanuelle Riva. Het is niet dat Jean-Louis Trintignant het slecht doet, maar Riva’s prestatie is ongelooflijk sterk. Voor de rest was het een mooie, ontroerende film met mooie muziek, maar ik had er inderdaad meer van verwacht.

Ik denk dat dat het punt niet is. Uiteraard is het 'natuurlijk' dat het leven eindig is en dat die kans groter is als je oud bent en dan dichterbij is. Het gaat hier om twee mensen die 50 misschien al wel 60 jaar hebben samengewoond en -geleefd. Dat is haast niet voor te stellen hoe dat is - tenminste voor mij nog niet - ik zit pas op 9.

Vergelijken met je eigen oma gaat mank. Het gaat om de liefde (amour) en binding binnen een relatie - niet om nabestaanden in het algemeen. Hupperts rol is minimaal en alleen toegevoegd om aan te geven dat kinderen hier al weer anders instaan dan partners. Niet voor niks wordt Georges daar heel boos over.

Hij raakt vervolgens in een isolement. En als je al zolang alles deelt is het moeilijk te accepteren dat dát ophoudt. Dan kan dat wel de natuur zijn, maar je ziet een zekerheid uit het leven wegglippen. Daarom schrikt Georges zich ook een hoedje als Anne even niet reageert op een vraag. Dát besef - daar draait het om.

Dat dat allemaal "c'est la vie" is, is waar, maar dat lijkt me het punt niet dat Haneke hier naar voren brengt.

Je hebt gelijk hoor. Dat besef was me bij de eerste beroerte al duidelijk. Ik had dat eigenlijk ook middels een paar extra regels duidelijk moeten maken.

Amour is de grote winnaar van de European Film Awards; de film won maarliefst 4 EFA awards.

Enorm aangrijpende film over een koppel van leeftijd.

Haneke deelt in z'n films altijd een paar mokerslagen uit, rechtstreeks afkomstig vanuit de donkere psychologische kelders van het menselijk bestaan:

-de kaakslag van Georges aan Anne als ze niet wil slikken,
-de verpleegster die George uitscheldt als rotte vis terwijl hij zielsveel van z'n vrouw houdt,
-en natuurlijk de verstikking van z'n vrouw.

Dit maakt de film loodzwaar. Ik weet niet of Haneke de nood heeft om het publiek te schofferen of te raken, toch slaagt hij daar makkelijk wel in door z'n typische handelsmerk van rauw tot hard realisme.

Nog een woordje over de titel van film. Ikzelf ben nog een jonge knaap, maar Amour verwijst volgens mij naar hetgene wat Anne verlangde van Georges na haar operatie. Het vermijden van absolute aftakeling, en de besparing van deze feiten aan haar naasten.
Waarop George Anne verstikt ,hoe hartverscheurend (tevens ook zeer logisch) deze keuze voor hem was.
Dit is niet de liefde die in alle boekjes of happy-ending films wordt beschreven, maar volgens mij ware toewijding of liefde. Amour dus.

Lovende woorden voor zowel Riva en Trintignant, en nogmaals voor de serene verfilming van Haneke.


Deze film is tijdloos te noemen. Haneke's beste film: 4,5*

Je slaat de spijker echt op z´n kop: tijdloos.

Heb deze film maar in mijn Top-10 opgenomen.



Dat stukje zag ik ook vanuit een ander perspectief, de onmacht, liefde en betrokkenheid van George, die maakt dat geen enkele verpleegster goed genoeg is in zijn ogen.

Het stuk waarin zij roept "mal, mal, mal.... (pijn, pijn, pijn....)" staat in mijn geheugen gegrift.

Knap geschreven, prachtig uitgevoerd. Haneke is een held

Ouderdom gepaard met fysieke en mentale aftakeling;

Wederom weer een toppertje van Haneke. Eigenlijk is het gewoon een saai filmpje, maar aan de andere kant ook weer zó goed en zó sterk neergezet! en niet te vergeten, eentje met uitstekende acteerprestatie's wat deze film ook nog erg realistisch maakt.

(mag ik het een klein meesterwerkje noemen?)

*4.25

p.s. Halt auf Freier Strecke (2011) ook net zo sterk!