Amour (2012)

Een mooie dramafilm...

Mooi verhaal...

Uitstekend acteerwerk...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Meest confronterende, kille, deprimerende film sinds jaren die ik heb gezien. Ik herken bepaalde aspecten in het verleden bij onze eigen familie in verband met het zorgen voor oudere mensen die langzaam aftakelen. Oud worden is een geschenk of een marteling......Het hangt er gewoon van af wat je nog kunt doen en van je gezondheid. Het lange leven is mooi zegt Riva op een bepaald moment in de film. Waarmee ze haar dankbaarheid getuigt over het mooie leven dat ze beleefd heeft, maar dat het voor haar genoeg geweest is. Ze wilt uit haar lijden verlost worden. En daar kun je heel wat discussies over voeren wat de beste oplossing is. Georges zet zijn dochter hierover in een crusiale fase te kijk door haar duidelijk te maken dat ze kiezen voor een intieme lijdensweg waarbij anderen zich niet moeten mee bemoeien. Ook al heeft de dochter andere oplossingen of opvattingen. Bepaalde keuzes moet je nu eenmaal ook respecteren. Dat het voor Georges niet gemakkelijk is op voor zijn vrouw te zorgen staat buiten kijf. Niet alleen fysiek, maar ook geestelijk vergt dit veel. Maar dat is niet de reden dat Riva haar leven wil eindigen....ze wil gewoon uit haar lijden verlost worden.

Je zou kunnen zeggen dat hier liefde en egoïsme heel dicht bij elkaar liggen.

Het acteerwerk is grandioos. De stiltes en het camerawerk zijn sterke troeven die het geheel nog meer een leeg, kil gevoel weet te accentueren. Al lijkt me het negatieve iets teveel aan de orde te zijn. Dit zal gelukkig niet voor iedereen op die manier zijn weggelegd. Misschien word je op een mooie morgen gewoon niet meer wakker of is het heel oud worden niet aan de orde.

In ieder geval pluk de dag en laat ons lang niet oud worden. 7,5/10

Ik snap dat niet helemaal. Juist een dertiger heeft toch al opa's en oma's etc. in soortgelijke situaties gezien? Bij een 17 jarige kan ik me nog voorstellen dat je dit soort ellende niet hebt meegemaakt (al geldt het niet voor allemaal, I wish), maar ik ken weinig dertigers (zelf nu 33) die niet in aanraking zijn gekomen met de dood en de vergankelijkheid van het leven. Sterker nog, het zou me niet verbazen als menig dertiger af en toe voor de spiegel staat en even vertwijfeld constateert dat zijn haarlijn verder is terug gelopen, er meer grijze haren op zijn slaap zitten, of dat die strakke buik waar hij vroeger niets voor hoefde te doen toch echt verleden tijd is. Dan moet er toch even iets door je heen gaan wat lijkt op: 'Fuck... Ik word oud. En gisteren was ik nog twintig...'. Uiteraard zit er een schijnbare eeuwigheid tussen dat moment en je laatste ademtocht, althans dat hopen we, maar ik moet toch steeds af en toe aan Hopkins denken in 'Meet Joe Black', wanneer hij aan het eind verzucht: "Sixty-five years. Don't they go by in a blink?"... Toegegeven, de film mankeert van alles, maar ik vrees die verzuchting klopt. Het is mijn persoonlijke aanname dat die realisatie bij een hoop dertigers al wortel heeft geschoten.

Er zullen bergen dertigers zijn die 'Amour' traag vinden, maar ik denk niet dat dat door de leeftijd komt, misschien zelfs niet door een gebrek aan binding met het onderwerp (al helpt dat natuurlijk niet)... Ik zou zelf zeggen dat dat meeste mensen die minder snelle cinema gewend zijn aan Amour een hele goede film hebben, maar dat het zowel voor de mensen die zich niets bij dit onderwerp voor kunnen stellen als diegenen die het tempo liever hoog hebben liggen, een iets grotere uitdaging zou kunnen zijn. Maar ik raad hem desalniettemin iedereen aan die het onderwerp ook maar enigszins aanspreekt.

Dank voor je lange antwoord. Misschien heb ik een verkeerd beeld van dertigers: snel virtueel leven....smartphone,twitter,facebook...Lopen na tien minuten van deze film al de zaal uit...of stoppen de dvd. Geef ze eens ongelijk. En of Trigtignant fantastisch acteert,doet er niet toe. De dood komt toch wel ........." ápres nous le deluge..." Ik ben 63 en pas het laatste dagelijks toe....

Mmm, ik hoor ook wel bij die snelle generatie hoor (iphone, Ipad, Facebook etc) maar de snelle en hapklare aspecten daarvan strekken zich niet uit tot mijn filmliefhebberschap. Wat Lodewijk betreft, ik las laatst ergens dat elke generatie denkt dat de zijne de laatste is, maar dat zou mij juist eerder uitnodigen tot onderzoek en contemplatie dan acceptatie/escapisme.

Maar je punt klopt, volgens mij is reeds bewezen dat het vermogen geconcentreerd langere teksten te lezen behoorlijk is afgenomen onder invloed van gewenning aan 'snippets' informatie op internet in plaats van een boek. Het lijkt me allesbehalve onaannemelijk dat deze trend ook optreedt op filmgebied, onder invloed van sites als YouTube en Dumpert. Interessante vraag, ga eens googlen of daar al iets over bekend is als ik een keer tijd heb. Zou zonde zijn als (on topic ) films als Amour een kleiner publiek zouden krijgen. want als die trend er is zal hij alleen maar meer merkbaar worden als de niet met al die Technologie opgegroeide generatie er niet meer is en het (veelal) oudere publiek voor films als Amour vervangen is door de met Dumpert, Youtube en Vines opgegroeide generatie. Ben benieuwd.

Als reactie op het gesprek boven: Ik als 23 jarige vond dit weer een ijzersterke film van Haneke.

Over generaties gesproken; we kennen inmiddels nu wel een hoop films over verliefde 20-ers/30-ers die soms nog wel pakkend kunnen zijn, maar soms ligt het zoetsappige gehalte er te dik boven op. Haneke maakt met die thema een flinke draai met de film Amour, een liefdesverhaal tussen 2 berjaarden, die verre van feelgood is... heel verre van zelfs!

Je zou bij het idee al een warm hart krijgen. Je bent al meer dan 60 jaar samen, dat betekend dat je hebt kunnen bewijzen dat je mekaar altijd trouw bent geweest. Dat zijn George en Anna ook (prachtig en behoorlijk sterk neergezet door Trintigant en Riva) Een berjaard stelletje dat hun beste tijd nu wel gehad heeft en gewoon lekker door sudderen in hun Parijse appartement en hun favoriete hobby om muziek te beluisteren en door naar het theater te gaan doorzetten. Maar na die halve eeuw neemt hun leven plots wel een andere wending wanneer Anna vreemd begint te doen en gaten in haar geheugen krijgt, wat neer komt op een beroerte of een vorm van dementie, wie zal het zeggen. Nu is het aan George om op zijn ouwe leeftijd nog alle krachten te verzamelen om Anna te verzorgen, met behulp van hun dochter. Dat lijkt allemaal heel eenvoudig, maar zoals je al kan verwachten begint het een hele zware taak te worden. Het gaat steeds slechter met Anna en de eigenwijsheid en de koppigheid die dan gewoonlijk meespeelt is slopend voor George en de dochter Eva. Waarbij we ook gelijk weer de psychologische aspecten van Haneke mogen vertoeven en het schrijnende beeld wat hij hier op zijn eigen manier neerzet. Het einde waarbij George Anna dan uiteindelijk laat stikken met een kussen was echt een scene om sprakeloos van te worden. Je weet ook niet wat je daarvan moet denken: Eerst heb je behoorlijk veel respect voor George dat hij nog al zijn krachten behoud voor zijn vrouw, maar het is lastig om op dat ogenblik te kiezen of je die respect wel blijft behouden, aangezien het wel Anna's wens was om te sterven.

Ik weet inmiddels wel een beetje hoe dit soort situaties in beloop gaan aangezien ik dit ook op zekere hoogde heb meegemaakt met mijn oma. Een dementie is en blijft gewoon een kutziekte waar de huidige situaties waar je aan gewend bent frapant worden omgegooid. Haneke weet dat ook weer helemaal goed neer te zetten met de sfeer zoals we die van hem kennen: Stil, koud, onaangenaam en afwerkend naar een onherroepelijke einde. Amour is wat dat betreft helemaal gelukt en weet je van het begin tot het einde mee te laten leven met George en Anna. Gewoonweg een ander soort liefdesverhaal. Toch wel even anders dan al dat soaperige meuk wat er te vaak word gemaakt.

4,5* Welverdiend!

Prachtig eerlijk drama en alles wat ik erover wilde zeggen hebben de mensen boven mij al gedaan. Ademloos zitten kijken. Vier sterren.

Amour heeft in Spanje de Goya voor de beste Europese film binnengehaald. Daarmee won het van de andere genomineerde zwaargewichten (Jagten, La Vie d'Adele en La Grande Bellezza).

Heel mooie film van Michael Haneke. Zelden het probleem van het ouder worden, het uitzichtloos ziek zijn, de angst voor het lijden en de wil om te sterven enerzijds en het zich opofferen door de partner zo intiem en oprecht in beeld gebracht.

Real time scènes, sober in woord en decor, perfecte sfeerschepping en een Jean-Louis Trintignant in één van zijn allerbeste dramatische rollen.

Ernstig en realistisch, geen valse emoties of sentimentaliteit maar een vlijmscherp beeld van menselijke aftakeling.

Aanbevolen voor alle leeftijden.

Op de site van Lux Nijmegen staat dat de première 7 mei is. HUH?!?! Her-vertoning?

Waarschijnlijk een heruitgave in 3D.

LOL

De reden voor deze vertoning staat er op de website gewoon bij, dus wat beter kijken:

"Deze gratis vertoning wordt aangeboden door Yarden Vereniging Gelderland, een trefpunt en informatiebron voor mensen met wensen, ideeën en vragen rondom het levenseinde. "

Amour - lux-nijmegen.nl

O, sorry had ik niet gezien. Loos alarm dus.

Prachtige film over een bejaard echtpaar waarbij de man de zorg van zijn vrouw op zich neemt als deze getroffen wordt door een hersenbloeding. Een indringende en bij vlagen ontroerende film over de lijdensweg die ouderdom heet. Mooie, lang aangehouden shots die de kijker door het appartement voeren. Een sterke, doch ingetogen rol van Emmanuelle Riva.

Tja,
ik werk ook in de zorg en heb in mijn werk continue te maken met ouderen met cognitieve stoornissen. Wat hier getoond wordt is zo ontzettend herkenbaar en is bijna dagelijkse kost op mijn werk. Op het laatste gedeelte van de film na dan.........Vanzelfsprekend gaan wij bij ons op het werk anders met kussens om en gebruiken wij die dingen waarvoor ze gebruikt dienen te worden.
Ouderen die door een dementieel beeld of een CVA of wat voor stoornis dan ook gedesoriënteerd raken, agressief worden, onbenaderbaar worden en soms hun omgeving (inclusief familie) niet meer herkennen.
En dan is daar familie omheen die, heel begrijpelijk, er niets van snappen en maar tot in den treure door willen blijven gaan met onderzoeken en levensverlengende maatregelen. En dit terwijl veel personen die de stoornis hebben, het er liever bij willen laten en dat voor hun het leven wel voorbij is.
Blijkbaar mag je tegenwoordig niet meer zeggen dat je dood wil of dat het leven goed en genoeg is geweest voor je. En het lastige is dan ook nog dat als je een dementie hebt, je wilsonbekwaam bent geworden en je lot in de handen van je familie ligt. De familie gaat dan beslissen wat er met je gaat gebeuren en zelf heb je er niets meer over te zeggen.

In ieder geval een heftige film en uitstekend geacteerd. Het laat erg mooi zien hoe de liefde van Georges voor zijn vrouw doet besluiten om haar te blijven verzorgen bij hun thuis en hoe hij er op een gegeven moment ook achter komt, dat dit wel erg moeilijk gaat worden en dat hij het niet alleen kan opvangen meer. En waardoor hij tot zijn besluit komt om het anders aan te pakken.....



Kan het niet zijn dat,
Georges ook een dementie aan het ontwikkelen is. Hij is achterdochtig aan het worden, begint te hallucineren en is ook afstandelijker naar zijn dochter. Op het laatst ziet hij zijn vrouw (in een hallucinatie) en loopt met haar naar buiten. Hoe vaak horen we tegenwoordig ook niet dat ouderen vermist zijn en vele dagen later in een bosje/afgelegen huisje overleden zijn gevonden, omdat ze niet wisten hoe terug te komen.

Amour weet vooral op momenten te intrigeren, maar als geheel vind ik dat Haneke een beetje de plank misslaat. Met een dergelijk onderwerp verwacht ik toch iets meer diepgang in de personages. Haneke's observerende stijl is duidelijk, maar dit zorgt ervoor dat ik mij maar amper kon inleven in de situatie van de hoofdpersonages. Goed naar voren kwam wel de verstoorde relatie tussen de dochter en haar ouders. Visueel heb ik ook niets bijzonders kunnen waarnemen, waardoor Amour uiteindelijk één van Haneke's minst memorabele films is.

3*

De martelgang van de realiteit die vele van ons te wachten staat.Niet dus echt een film die je voor je plezier gaat bekijken dus.Wel een onderwerp dat bij het leven hoort en dat wordt hier goed uitgewerkt.Zonder al te veel opsmuk,sober en daarom goed geregisseerd en nog beter geacteerd.Amour is een krachtig drama dat behoorlijk aankomt en waar je nog lang over na denkt ,ook al wist je het allemaal al.Vraag me wel af hoeveel mensen zo'n film een tweede keer gaan zien.

Dat vroeg ik me ook af terwijl ik naar Amour keek. Met het meer ambigue Das Weisse Band wist ik meteen dat ik 'm opnieuw zou en moest zien.

Dat had ik dus ook.

Mooi rustig drama over een vrouw die een aanval krijgt en daarna nooit meer de oude wordt. Je ziet dat het steeds slechter met haar gaat, haar man houdt heel veel van haar en wil alles doen om het haar zo makkelijk mogelijk te maken. Mooi en rustig in beeld gebracht. Vond het alleen te lang duren.

Een tijdje geleden een gedeelte van deze fim gekeken via Film1. Enkel de eerste drie kwartier gezien en dat vond ik toen geen doorkomen aan.

Wat me vooral tegenstond was het afstandelijke acteerwerk van de mannelijke hoofdrolspeler, maar ook de rest overtuigde mij totaal niet. Ik begrijp dan ook weinig van alle lof op het acteerwerk in deze film.

Wil hem nog steeds een keer volledig de kans geven, maar gezien mijn negatieve ervaring met de eerste drie kwartier van de film, is dat er dus nog niet van gekomen.

Afstandelijk acteerwerk van Jean-Louis Trintignant? Ai!

De man heeft in bijna 140 films gespeeld en dit is wellicht een van zijn allerbeste rollen.

Goed voor de César 2013 ! Terecht.

BBarbie

Tja... zo'n prijs zegt mij persoonlijk niets. Ik ga enkel af op hoe ik het zelf heb ervaren, maar ik kan natuurlijk enkel oordelen over de eerste 45 minuten. Ik voelde de man totaal niet en dat terwijl er over het algemeen weinig nodig is om mij te ontroeren. Het haalde mij (en mijn vrouw) ook echt uit de film.

SDG030

Nou ja, kan gebeuren, maar ik snap er niks van.

Wel jammer voor jou en je vrouw, want het is een prachtige, onroerende film.

BBarbie

Het zou ook kunnen dat zijn rol wat afstandelijk was. Alles voelde toen wat afstandelijk aan. Het is wel alweer een tijdje geleden dat we hem zagen, maar ik geef hem sowieso nog wel een keer de kans.

We beginnen maar eens even positief....als de dood was ik voor een voorspelbaar iedereen-gaat-dit-prachtig-ontroerend-vinden-Libelle-filmhuis-drama ... en in deze val valt regisseur Haneke (verantwoordelijk voor twee handen vol prachtige films) in ieder geval niet.

Vrolijk zal niemand worden van deze film en behaagziek is het ook allemaal niet, maar toch faalt het op ieder gebied.

Iedereen onder de 25....blijf weg van deze film, geniet van je leven...vanaf je 26e gaat de aftakeling beginnen en dat zal de eerste jaren nog wel meevallen, maar dan komen er langzamerhand wat meer rimpels, bultjes, vlekjes, littekens en uiteindelijk eindigt dat ergens met wonden die maar door blijven etteren, poep, urine, vieze luchtjes, doorligplekken, snot, kwijl en je wil allemaal niet weten wat er nog meer mis gaan kan gaan met je lijf....Haneke hint er naar, maar durft het niet te tonen.

Dan krijgen we nog een belangrijke film-wet: film je huis clos dan moet je ofwel waanzinnig cinematografisch te werk gaan, ofwel zo'n briljant scenario in de hand hebben dat het niet meer uitmaakt wat je filmt, anders trap je in de grote val van verfilmd toneelstuk (en daar gaat Michael met zeven sloten tegelijk in).

Verder maken we maar eens wederom bezwaar tegen het feit dat iedereen in de Franse film van de laatste 20 jaar dirigent of pianolerares is ... postbode en degene die familieberichten en sex-advertenties in de krant zet ... dat is hier de dagelijkse werkelijkheid.

Nog een opmerking: lag dat nou aan de uitzending van de NPO of zat er teveel echo en bijgeluid in de film, krakende jassen, boodschappentassen, vloeren, regen en verkeersgeluid op de achtergrond .. de vereniging tegen akoestische vervuiling zou hier moeten ingrijpen!

Ik had de stiekeme hoop dat de combinatie Haneke en Trintignant al mijn angstige vermoedens betreffende een complete sof compleet zouden logenstraffen ... maar het gaat mis, compleet mis om andere redenen dan ik vermoedde, maar desalniettemin roepen we "Amour" uit tot de slechtste film (op de valreep) die ik zag in 2014.

wendyvortex

Ik heb mij zo ontzettend geïrriteerd aan de veel te harde bijgeluiden dat ik geen moment in de film kwam. De klaterende kranen, aardbeving-achtig rommelende vloeren en knisperende bloemenfolies overstemden iedere poging tot inleving.

Dus inderdaad, lag dat aan de NPO of aan de film?

Als het aan de NPO lag zal ik nog een poging ondernemen want de weergave om de keiharde vergankelijkheid van het leven vast te leggen, mijns inziens juist niet op een Libelle manier en zeker niet op een Libelle manier eindigend, zag ik er wel in.

wendyvortex en David Aaronson

Ik kan mij niet herinneren dat sommige individuele geluiden in deze film te hard en overstemmend waren over de rest van het sounddesign destijds in de bios. Dus ik denk dat het aan de tv-uitzending lag...

Aan films op tv wordt sowieso veel te vaak gesleuteld (vooral door de commerciele omroepen, dus dat dat bij NPO was is erg jammer).

Het was inderdaad vreselijk, dat geluid onder de film. Daar klopte niks van. Het heeft voor mij als hsp'er het kijken op een ernstige manier verstoord. Ik vind het bovendien prettig om ook hetgeen gezegd wordt te verstaan, maar soms moest ik het geluid echt bijna afzetten, zo erg misvormde het. Ik vroeg me in het begin nog af of dit wellicht de bedoeling was , maar ik kan het me echt niet voorstellen. Enorm jammer, het leidde heel erg af.