Scandal (1989)

Nogal saaie en weinig pikante verfilming van het befaamde "Profumo-Schandaal"

Achtergronden

Inderdaad een nogal droge, onopvallende film (ik had zelfs nog niet gestemd). Het enige wat me is bijgebleven is de leuke rol van Bridget Fonda en een paar grappige scènes met Profumo in de dans/varieté-shows.

2.5 sterren.

Zwakke reconstructie van het befaamde schandaal in 1962. Aan het acteerwerk van de gehele cast, met in het bijzonder dat van Kilmer, ergerde me ik de gehele film.

1.5*

Ondanks de goede acteerprestaties van zowel John Hurt, Joanne Whalley, Bridget Fonda en Ian McKellen, is dit maar een zwakke film.

De oorzaak daarvan is het nogal verwarrende en slecht geschreven scenario. Het waar gebeurde feit uit deze film is hier zeer slecht beschreven en veel te onduidelijk.

Ik denk zelfs dat je met een film van bijna 2 uur als deze niet genoeg tijd hebt, om alles wat er toen met dit schandaal gepaard ging, duidelijk te maken.

Misschien is deze film wel een remake waard, eentje die wat dieper op de ganse zaak ingaat.

Toch nog een opmerking: ook voor Jeroen Krabbé was er in deze film een kleine, zij het niet onbelangrijke, rol weggelegd.

Onbegrijpelijk lage waardering hier voor een bijzonder onderhoudende, smaakvolle en perfect geacteerde film waarin alle personages de ruimte krijgen. Het grappige van deze film is dat er nergens sprake van is of zelfs maar wordt gesuggereerd dat Profumo iets van staatsgeheimen zou hebben losgelaten of Keeler iets zou hebben overgebriefd of Ivanov ergens naar zou hebben geïnformeerd – ze hebben allemaal eigenlijk volstrekt "te goeder trouw" gehandeld, ook die arme Stephen Ward, en dan kun je je afvragen: nou, dat is wel héél erg mooi afgeschilderd, is er hier niet ergens iets overgecompenseerd? Arme Profumo, arme Keeler… In de leuke documentaire wordt verteld dat bijna iedereen die bij de zaak betrokken was er een boek over heeft geschreven, maar geen enkele van die verslagen stemt overeen met enige andere versie, dus dat geeft de scriptschrijver meteen alle mogelijkheid om een eigen variant te "verzinnen". Hoe dan ook, een fraaie film met twee meer dan uitstekende centrale rollen van Whalley en Hurt.
 

Matte reconstructie van het roemruchte Profumo-schandaal, dat begin jaren ’60 Groot-Brittannië op zijn grondvesten deed schudden. Film concentreert zich op osteopaat Ward, destijds de nogal mysterieuze spil van het schandaal. Joanne Whalley doet haar best, maar is eigenlijk miscast. Bridget Fonda daarentegen past uitstekend in de rol van haar look-a-like Mandy Rice-Davies. Aardig om alle “verdachten” nog eens voorbij te zien komen, maar verder een tamelijk doffe en brave film, die het nodige venijn mist.

Precies. Snap ook niet waar al die negatieve reacties vandaan komen. Helemaal geen slechte film wat mij betreft. Geeft een evenwichtig en afgewogen beeld van wat er destijds gebeurd is en wie er bij betrokken waren. Het 'showproces' wat volgde was in strijd met alle regels en vooral bedoeld om Stephen Ward het zwijgen op te leggen, wat ook gebeurd is, zodat heel veel 'hoge omes' buiten schot konden blijven.

Mooi getroffen is ook de sfeer van de jaren zestig. Met lekkere (opgewekte) muziek van die jaren. Heb likkebaardend naar al die mooie (Britse) auto's zitten kijken. Een genot voor de klassieker liefhebber zoals ik. Maar wat de film zeker overbrengt is een gevoel van bevrijding, optimisme en zelfs hedonisme, dat in die vroege jaren zestig rondwaart, en zeker in de betere kringen. De oorlog begint eindelijk uit het collectieve bewustzijn te verdwijnen. Leve de lol en alles kan. Niet dus.

Prachtige rol van de onlangs overleden John Hurt.

Goeie film over de Britse minister van defensie die in opspraak komt als blijkt dat hij sex heeft gehad met een prostituee. Gebaseerd op een waargebeurd schandaal uit 1963 dat heden ten dage ongetwijfeld een minder groot schandaal zou zijn. Goed opgebouwd met een redelijk tragisch einde. De personages zijn goed neergezet en ook prima acteerwerk in dit regiedebuut van Michael Caton-Jones.

Even een oude film tussendoor - ik had deze nog ergens liggen, en werd gisteren herinnerd doordat ik de nieuwste film van regisseur Caton-Jones zag: Our Ladies (2019).

Misschien is de grote makke waarom deze film vrij laag scoort wel doordat het script zich netjes en neutraal aan de min of meer vastliggende feiten houdt. Dat zijn we in de politiek van vandaag een beetje vergeten - liever meteen feitenvrij met modder smijten, dat lijkt de mode van de dag. Toch ging dat in die tijd ook niet helemaal zonder ophef, ondanks wat de soundtrack tijdens de aftiteling netjes inpepert: 'Nothing has been proved'. Maarja, ondertussen was Ward wel de dood in gepest, en mocht Keeler brommen - en op nogal twijfelachtige gronden eigenlijk. En zelfs al is van enig ontluisterend contact met de Russen nooit enig bewijs gevonden, dan nog is het wat opmerkelijk dat Profumo zelf na dit alles een jaartje of tien later een CBE opgespeld kreeg - jawel, voor zijn vrijwilligerswerk. Hmm.

Voor Caton-Jones was dit de eerste film die hij mocht regisseren - en wat maakt hij er dan een prima film van, en wat een mooie cast heeft hij ervoor bij elkaar weten te krijgen ook. Al moet me van het hart dat ik Ian McKellen toch liever met een Gandalf-baard zie dan met dit rare kunstwerk van de grime op zijn hoofd. Jammer wel dat Jeroen Krabbé niet zoveel te doen heeft - je zou haast wensen dat er wat meer diepte in het schandaal bij bedacht was. Extra punten ook voor wie Roland Gift herkent, alweer veel te lang geleden dat ik die cd's geluisterd heb.