Hotel Noir (2012)

Trailer (Youtube HD)

Een film-noir uit 2012 in nostalgische zwart-wit fotografie? Die moet ik toch eens zien.

Ik hoop dat ze de sfeer uit de illustere jaren 40 en 50 kunnen evenaren.

Komt niet uit in de bioscoop, alleen op de kabel.

Een kleine low budget thriller (de film is geschoten in vijftien dagen tijd) in de vorm van een nostalgische hommage (of parodie?) aan de film noir. Hoewel de zwart-wit film over een onduidelijke privé detective er prachtig uitziet, is het script uitermate zwak. Het verhaal komt onwerkelijk over, de dramatische samenhang ontbreekt en er is een teveel aan subplots en bijfiguren. Bovendien overdrijft de regisseur met een zwaarmoedige toonsetting.

Ik vond deze film, ondanks dat ik absoluut geen fan ben van DeVito, goed te doen.

2/5

“Are you a cop?

Why?

You ask questions like a cop.

How's that?

Like you're not really interested in the answer, but the way I answer.

I'm a cop.

No kidding.

You're on a stakeout?

I was gonna hop a train.

Changed your mind?

Missed my train.”

“Hotel Noir” speelt zich af in die beruchte jaren 50. De glitterjaren vol glamour en zijn jazzy sfeer waar de heren rondliepen zoals Humprey Bogart en elke vrouw een diva leek. De jaren dat een sigaret opsteken niet geassocieerd werd met een of andere dodelijke ziekte, maar wel met gezelligheid en sensualiteit. Die tijd waarin een microfoon nog leek op een fors uit de kluiten gewassen broodrooster en vrouwen bustehouders droegen alsof ze gesofisticeerde kruisraketten er in moesten verbergen. Zo van die wigwam gevormde dingen waarmee Madonna vele jaren later beroemd werd. Toen converseerden mannen en vrouwen nog precies alsof ze een toneelstuk opvoerden waarbij de dialooglijnen elkaar razendsnel opvolgden en uiterst gewiekst klinkend overkwamen. Het was de charleston tijd en de tijd van de maffia die door Dick Tracy-achtige figuren werd bestreden.

Spijtig genoeg leek deze nogal ouderwets aanvoelende film op de saaie theatervoorstellingen die ik verplicht moest gaan kijken in de tijd dat ik naar de middelbare school ging. Aan het begin had ik nog die hoopvolle gedachte dat dit toch nog een redelijk onderhoudende film zou worden. En dit al vanwege het feit dat ze enkele bekende acteurs wisten te strikken zoals Dany Devito, Rufus “I'll Follow You Down” Sewell, Rosario “Trance” Dawson en Carla “San Andreas” Gugino. Maar ondanks deze welbekende cast, voelde de film aan als een derderangs detective romannetje, waarbij de relatie tussen de hoofdrolspelers op een tergend langzame manier onthult worden. De verhalen zitten in elkaar verstrengeld zoals spaghettisprietjes in een Spaghetti Bolognaise.

En dat is dan ook het grootste nadeel van deze film. De complexiteit en hoeveelheid van wendingen zorgen ervoor dat het een niet zo eenvoudig te volgen film werd. Het voelt ook allemaal zo goedkoop en minimalistisch aan. Zowel qua verhaal als aankleding. Dat de film gerealiseerd werd met een beperkt budget, zal hier ook wel iets mee te maken hebben. En echt intrigerend of spannend is het eigenlijk nooit. De conversatie tussen Felix (Rufus Sewell) en Hanna Click (Carla Gugino) is het boeiendste uit de gehele film. Een reeks van korte vragen en antwoorden die de beide hoofdrolspelers op elkaar afvuren. Verbazingwekkend spitsvondig somtijds. Maar uiteindelijk blijft het niet meer dan een kleurloze film die een poging waagt om een film uit een succesrijk era uit de filmgeschiedenis te evenaren. Een spelletje Cluedo lijkt me spannender.

2*