Hiver Nomade (2012)

Genomineerd voor EFA award Beste Europese Documentaire

mooie, pure film. Gezien op dutch mountain film festival 2013

Vanaf 16 januari 2014 in de bioscoop (Cinema Delicatessen)

Wat een heerlijke film. Prachtige beelden en het houdt het heel slim tussen een documentaire en speelfilm. Want duidelijk wordt wel dat ontmoetingen en (onderlinge) gesprekken geënsceneerd zijn om ons (enkel) de noodzakelijke info te geven om te snappen wie de man en vrouw zijn, waarom ze doen wat ze doen en hoe ze denken dat hen dat in de toekomst zal vergaan. Zo blijft het geheel precies in balans: de romantiek en rust van het harde werk en het koude buitenleven, en de realiteit die er ook bij hoort. Een filmisch pareltje, aandoenlijk en hartverwarmend, hoe koud het in de sneeuw kamperen soms ook lijkt.

Met 800 schapen en wat honden en ezels in de winter door Zwitserland trekken als schaapsherder. Focus ligt voornamelijk op de twee herders, waarbij we maar vast waarschuwen dat Pascal nou niet het type is waar je onmiddelijk warme gevoelens voor gaat koesteren. Ook wordt het al te idyllische plaatje misschien wat verstoord door het feit dat de schapen uiteindelijk bestemd zijn als heerlijke scharrel-lamsboutjes.

Docu is puur een registratie, en zo heb ik het graag, geen interviews en dat soort afleidende onzin.

Niet mijn soort film. Visueel absoluut een pareltje, maar de beoogde contemplatieve bezinning gaat over in ordinaire verveling. Iets teveel shots waarin de titelfiguren rond een kampvuur aan het hannesen zijn om hun avondmaaltijd klaar te maken. Slechts sporadisch wordt het monotone ritme gebroken met imponerende sfeershots van de 800 schapen. Maar even zo vaak staan de mysterieuze titelfiguren met elkaar, of met anderen, te leuteren over oninteressante zaken. Alleen het allerlaatste shot,waarin de oudere en de jongere herder de laatste schapen uit hun gezichtsveld zien rijden, tilt de minimale opzet even naar een hoger plan.