Laurence Anyways (2012)

Derde keer raak voor Dolan. Ook geen enkele moeite gehad met de lengte van deze film. Vond de opbouw juist sterk. Herkenbaar een Dolan (sowieso stoer om op je 23e al duidelijk een eigen stempel te hebben) en ergens gaan al Dolans films ook over onmogelijke liefdes, maar het is ook weer genoeg anders om het fris te houden. Laurence Anyways is een film die veel minder hard is dan zijn voorganger (Les Amours.. vind ik nipt nog steeds Dolans beste film, dat wel). En veel meer omvat dat de kleine film waar hij mee begon. Laurence Anyways is vooral opgebouwd uit emoties in de verhoudingen die Laurence heeft met de mensen om haar heen en in het bijzonder met haar vriendin. Een intense, diepe liefde die niet mag zijn. En dat ontroert.

Fantastische acteurs, maar vooral Clement is echt briljant, een van de mooiste rollen die ik de laatste tijd zag. Ik vind dat Dolan meer en meer zijn esthetische scenes weet te integreren in de film en ze worden per film ook fraaier. Interessant aan de film is dat Laurence geen knappe transseksueel is en dat de film ook niet poogt om zijn transseksualiteit an sich te doorgronden. Dat had de film ook overvol gemaakt, dit gaat heel duidelijk over de onderlinge relaties van Laurence en een aantal anderen.

Op de hoes staat inderdaad een vergelijking met Ozon en Almodovar. Ik sla Dolan inmiddels hoger aan dan beide regisseurs.

4.0*

Eerste kennismaking met Xavier Dolan en instant verliefd.....

Emotionele rollercoaster met sterke acteerprestaties en een heerlijke soundtrack. Maar het is vooral de visuele verbeelding van Dolan die me enorm aanspreekt.

Erg benieuwd naar zijn vorige twee films........

Derde en eerste ruime voldoende voor nu 24-jarige regisseur Xavier Dolan...die hier maar meteen bijna drie uur inruimt.

We beginnen in 1989 nog net een tijd dat er niet zes keer per week een transseksueel zijn/haar levensverhaal op TV vertelde, maar gelukkig is het ook niet zozeer een film over transseksualiteit.

De acteur die Laurence speelt laat de soms gebruikelijke hysterie bij transseksuelen-rollen gelukkig ook achterwege.

Voornamelijk is dit een film over een relatie in het tijdvak 1989-2000 en dan nog eens voorzien van geweldige beelden, scenes, soundtrack.

Begin van de film lijkt even wat te blijven steken in het inmiddels overbekende transseksualiteits-drama, maar stevent in de laatste 2 uur af op een wat realistischer versie van Eternal Sunshine of the Spotless Mind.

Ik had me hier al heel lang op verheugd, maar het is niet wat ik ervan verwachtte. Ik vind de muziek heel mooi en de beelden zijn ook schoon, maar ik snapte het soms niet helemaal meer.

Ook vind ik de poster/dvdhoes echt heel mooi. Ook voelde de film niet superlang aan. Mooie film, maar niet meer dan dat.

Goeie film waarin een liefdesrelatie tussen man en vrouw onder druk komt te staan wanneer de man verder door het leven wil gaan als vrouw. De film valt vooral vanwege de lengte hier en daar wat in de herhaling, maar bevat genoeg mooie en soms ontroerende momenten die vaak muzikaal prachtig begeleidt worden. Van de cast valt vooral Suzanne Clément in positieve zin op.

Gaat ook op voor mij. Met de eerste 2 films van Dolan kon ik niet zo heel veel, maar wat heeft hij hier een prachtige film gemaakt. Mooie beelden, geweldige emoties (die uitbarsting in het restaurant !!) en een voortreffelijke soundtrack. En als eye candy ook nog de mooie actrice Suzanne Clément, die behalve mooi zijn ook nog uitstekend acteert.

Een redelijk drama/romantiekfilm...

Redelijk verhaal...

Te lang...

Redelijk acteerwerk...

Mooi HD kwaliteit, helaas alleen 4:3,

geen breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Geen moeite waard...

Ik ben toch ook wel langzamerhand fan Dolan. De lengte zelf vond ik niet zo'n probleem, maar het plot wordt tegen het einde toch wel iets te veel een herhaling van zetten. Eerste uur vond ik ook erg sterk, al is het einde toch ook wel zeer fraai. Geweldige muziekkeuzes, visueel erg aangenaam en verder een sterk uitgewerkt(e) verhaal en emoties. 4*

Is het heel in de beginne wat warrig en woelig, daarna krijgen we gedurende ruim twee uur een stevige brok cinema, met schitterende beeldvorming, uniek sterke scènes (in het eethuisje o.a.) en verbluffende acteurs.

Het verhaal is knap opgebouwd en de film heeft de absolute verdienste discreet te blijven en elke zucht naar sensatie te weren. Het menselijk aspect van de personages primeert.

Met nog te citeren dat de film vol steekt met frisse en origineel knappe ideeën en dat de montage effenaf puik is, wil ik alleen maar onderlijnen dat deze "Laurence Anyways" een heel bijzondere en indringend mooie film is.

Wat een enorme verrassing. Laurence Anyways is een emotioneel en intens liefdesverhaal. Een liefde die licht ontvlambaar en onmogelijk is, maar als kijker gun je het de twee enorm. Dit komt vooral dankzij het geweldige acteerspel van Clément en Poupaud.

De speelduur was wel een klein minpuntje, want er valt gedurende de film ook minder te beleven. De film leeft voornamelijk op als Clément en Poupaud samen zijn. Dan ontstaan de meest krachtige scenes uit de film. Naast puik acteerwerk en ijzersterke scenes is de film ook stijlvol. De scene waarin kleding uit de lucht valt is wel mijn favoriet.

4* Enorm knap dat Dolan al op zo'n vroege leeftijd zo'n ambitieus werkje kan afleveren. Hij heeft mijn interesse gewekt.

Mooie film met vooral prachtige scènes en dit onder de klanken van mooie jaren tachtig muziek van Visage (Fade to Grey) en klassieke muziek uit Beethoven 5th. Lang gewacht trouwens met het bekijken van deze film omdat het onderwerp transgender mij helemaal niet aansprak. Onterecht zoals achteraf gebleken is want Xavier Dolan weet van elk onderwerp een mooie film te maken. Dat heeft hij met zijn nieuwste film "Mommy" ook al bewezen. Met vijf films in amper zes jaar tijd heeft Dolan ook laten zien dat hij zeer productief is. En het zijn nog lange films ook. Hij lijkt wat dat betreft nogal op Fassbinder, volgens mij de meest productieve Europese regisseur van de vorige eeuw. Ben benieuwd of Dolan hem gaat overtreffen. Moet kunnen gezien zijn jonge leeftijd.

4,0*

Fassbinder haalt het toch niet bij Godard. Dolan vooralsnog ook niet.

Fassbinder deed 13 jaar over 34 films volgens MM en 39 films volgens IMDb, Godard zo'n 33 jaar over 34 films volgens MM en zo'n 25 jaar volgens IMDb over 39 films. Hierbij uitgezonderd shorts en bijdragen in verzamelfilms, maar wel documentaires en mini-series.

Een nipte 5 sterren van mij kant. Ergens vind ik iets nog missen, maar de hele film als totaalbeeld en vooral allemaal beginnend bij de geweldige eindscène is gewoonweg wonderschoon en machtig. Na alle films van Dolan gezien te hebben kan ik zeggen dat ik hem een groots man vind, en ben ik zeer benieuwd naar wat hij nog meer gaat brengen.

Prachtig meesterwerk.

Die uitbarsting in het restaurant zindert een halve week later nog na. Is een van de beste dramatische scènes van de laatste jaren. Eens?

Wel sterk ja, maar het qua intensiteit vergelijkbare telefoongesprek van de moeder uit Dolans J'ai tué ma mere deed me nog meer (binnen het kader van die film).

Ah, die ligt klaar. Ben benieuwd. Kijk zijn films door elkaar, omdat de volgorde aangegeven op de dvd box verwarrend genoeg door elkaar loopt.

Gisteren herzien. En degene die mij vergezelde vond het een onderhoudende film. En dat is ook precies hoe ik erover denk. Vakkundig oerdegelijk en onderhoudend. Tel daar een voortreffelijke cast, een breed emotioneel spectrum, een schitterende fotografie en set en kostuum-design, een eigenzinnige stijl, een scala aan frisse artistieke fratsen en een lekkere dosis 'coolness' bij op en je hebt een film die een nieuwe stempel drukt op eigentijdse cinema.

Ik herken mijn kijkervaring zo weinig in wat ik hier tot nu toe aan commentaren over deze film lees, dat ik niet op deze film durf te stemmen. Ik wilde twee sterren geven, maar na dit alles gelezen te hebben denk ik dat ik de film niet begrepen heb....

Alles kwam op mij zo grotesk over - de ensceneringen, de acteerwijze (die mij soms parodiërend voorkwam) dat ik totaal niet geraakt werd. Let wel: ik heb Dolans eerste twee films ook gezien en ben dus geen rookie op het gebied van diens filmtaal. Zeker zijn debuut wist mij wel te raken.

Laat je niet beïnvloeden door de commentaren joh, stem gewoon en geef het de cijfer dat jij denkt dat het verdient. Als iedereen een film goed vind betekent dat niet dat jij 'm automatisch ook goed moet vinden. Smaken verschillen nou eenmaal en iedereen kijkt weer anders naar een film. Als we allemaal dezelfde dingen geweldig zouden vinden zou het leven er behoorlijk saai uitzien. Dus stem gewoon en laat je vooral niet afschrikken door commentaar van anderen. ?

Niet het verhaal wat ik had verwacht (en gehoopt), het gaat dus niet zozeer om de transformatie van man naar vrouw maar meer om wat het teweeg brengt bij het stel. Het verhaal vond ik dan ook niet zo heel erg interessant en de speelduur vond ik ook te lang, ik zat me vaak behoorlijk te vervelen. De manier waarop het gebracht wordt stond me niet zo aan, soms vrij rommelig waardoor ik er niet lekker in kwam en ik miste een beetje spanning. Pas in het laatste half uur wordt het een beetje interessant maar dat is veel te laat, het had van mij veel korter en bondiger gemogen i.p.v. dat langdradige gedoe. Er wordt wel goed gespeeld maar ik had liever een wat vrouwelijker type gezien in de rol van Laurence, ook vond ik hem iets te afstandelijk en kreeg daardoor geen binding met hem. De elektronische muziek vond ik erg lekker maar ik vond het vaak niet zo goed bij de scènes passen. Al met al geen film waarvan ik heb kunnen genieten, daarvoor stond me teveel tegen. Geen voldoende.

Cinematografisch hoogstandje,met een erg lange duur, die geen enkel moment verveelt. Hte thema bestrijkt de moderen mens, die aan alles lijkt te twijfelen, zijn identiteit zelfs zijn sekse....Een gegeven en film dat je op het puntje van je stoel doet zitten terwijl het ';alleen maar gaat over een "vent die een vrouw wil worden.....Niet een onderwerp waarvoor ik, of hele volkstammen naar de bioscoop zou hollen. De acteerprestaties zijn adembenemend, de muziek daarentegen volkomen misplaatst. Merendeels afstandelijke technomuziek, die de plank misslaat. ( maar daar is Dolan ook 24 jaar voor....tien jaar ouder en hij had er heel andere muziek. onder gezet.

Een film waarvan je niet wilt dat ie eindigt, dat is de kracht van echte meesterwerkjes.En om met Jean Paul Sartre ( nee, dat is geen toeval"..) te eindigen:

"Je bent wie je bent maar hebt anderen nodig om te bestaan.

Dat is de essentie van de film.

Een film die ik vanwege het onderwerp had willen mijden, ja vooroordeel, zeker, ik had er erg veel vraagtekens bij, maar ik ben erg blij dat ik deze 'klasbak gezien heb en kan mij nu beter in het gegeven "transgender verplaatsen.

De theme muziek van Vikings de TV serie kwam voorbij, aardig wat klassiek en ook Stuart Staples van the Tindersticks en dan heb ik het alleen nog maar over de soundtrack.

Dolan is in mijn ogen een van de meest interessante hedendaagse regisseurs. Ik waardeer al zijn films consistent 3.5-4.0* maar iets zegt me dat bij een herziening dat hoger kan worden. OK niet alles is raak -vandaar waarschijnlijk de wat ingehouden waarderingen- maar ik weet zo gauw geen regisseur die personages (en hun relaties) zo geloofwaardig en "levensecht" kan neerzetten.

Hopelijk zet The Death and Life of John F. Donovan (2018) de lijn voort!

Mijn 4e Dolan-film na Tom a la ferme, Les Amour Imaginaires en J'ai tue ma mѐre. Een hele volwassen romantische dramafilm met een beladen onderwerp. Opvallend: Laurence klinkt als een meisjesnaam en Fred als een jongensnaam. Prachtige cinematografie: veel rode accenten, kleding passend bij behang, dwarrelende stofdeeltjes, watervalscene, kledingregen, herfstbladerenscene...... Bijzonder vond ik ook de geschreven tekst op Laurence's rug! Hij was een laatbloeier met coming out, waardoor acceptatie door anderen wat lastiger bleek. Laurence zegt dat hij geen homo is, maar een man met genderdysforie die na transitie een transvrouw wordt en valt op vrouwen is eigenlijk een lesbie. Transitie is vaak geleidelijker: hormonen, langer haar, vrouwelijker kleding..... Helaas leek Laurence in de film meer op een travestiet. Schitterend en charmant einde, wat eigenlijk het begin was, met geweldige muziek! De film vond ik nog mooier toen ik de achtergrondinformatie over Luce Baillairgé opzocht, wat prachtig dat zij Xavier inspireerde voor het maken van deze film!!

Wonderboy Xavier Dolan heeft wel niveau voor zo'n jonge cineast. Het liefdessprookje van Laurence en Fred wordt overhoop gehaald wanneer Laurence zijn wens uitdrukt om als vrouw verder door het leven te gaan. Fred blijft verliefd en steunt hem aanvankelijk, maar langzaam maar zeker verdwijnt de passie onder sociale druk, en de verwachtingen van bepaalde genderrollen (maar wat wil je Fred? Een man!). Je kan niet alles hebben in het leven en soms vraagt een cruciale levenskeuze om pijnlijke opofferingen.

Ik heb hetzelfde als andere users : de 160 minuten voel je niet aan (al vond ik de film uiteindelijk wel iets te lang voor wat er te vertellen valt). Enerzijds omdat de vertelling een tijdspanne van tien jaar bestrijkt, dus zit er flink wat tempo in de opeenvolgende scènes die bovendien ook qua stijl goed afgewisseld worden : nu en dan een surrealistisch momentje, videoclipstijl, muzikale stukken etc. Maar vooral de emotionele betrokkenheid die Dolan bij de kijker stimuleert, haalde me helemaal binnen. Een goede film, sober en toch stijlvol, mooi en levensecht geacteerd, zonder vals sentiment. Al even goed als The Danish Girl en Una Mujer Fantastica.die allebei ook 3,5* kregen.

Van alle Dolans is dit toch wel m'n favoriet. Cinematografie is fantastisch, wat een absoluut kunstwerk is deze film.

Interessante film over een man die zich out om een vrouw te worden. Niet de transformatie inderdaad staat centraal hier, wel de reacties en gebeurtenissen in zijn omgeving worden centraal geplaatst. In de eerste plaats zijn relatie met Fred, zijn vriendin. Geen evidentie, maar ze tracht zich open te stellen voor de verlangens van haar vriend. Knap hoe ze ondanks alle moeilijkheden, de ontgoocheling, de verwachtingen, de sociale druk er toch probeert voor te gaan, maar liefde en gevoelens kan je niet sturen.

Wat een geweldige scène daar in het restaurant, hoe die ene daar ontzettend op haar plaats werd gezet. Voor mij het moment van de film die alles omvat: woede, geloof, hoop en vooral liefde. Maar er zaten nog sterke momenten in de film. Het moment voor de klas of het moment dat hij ontslagen wordt.

Ik had het echter niet zo begrepen op die verschillende tijdsprongen. Het voelde nog fragmentarisch aan en net als nog enkelen vond ik ruim 2,5 uur best pittig. Maar Dolan maakt er wel wat van waardoor het toch allemaal behapbaar blijft.