Dans la Maison (2012)

Zeer magische Ozon weer. Helaas onmogelijk om In Competition mee te draaien op Film By the Sea maar een zeer aangename verrassingsfilm. Ozon slaagt er weer wonderwel in om een inventief script op poten te zetten en die te ondersteunen met zijn enorme gevoel voor het opbouwen van een intieme beklemmende spanning tussen twee personages en naarmate de film vordert weet die spanning zich uit te bouwen en een omvangrijkere toon aan te nemen.

Ozon slaagt er sowieso altijd erg in om zijn films erg surreëel aan te laten voelen en met het realiteit/surrealiteit concept van Dans la Maison weet dit een nog grotere meerwaarde te zijn. Luchini, Thomas, Seigner en Umhauser zijn in topvorm en de humor is subtiel aanwezig maar geen enkel moment heb ik de film niet serieus genomen. De vertelstructuur doet wat fragmentarisch aan maar het werkt wel goed, en de scenes tussen Umhauser en Seigner zijn uitermate beklijvend.

Een mooie verfilming van het toneelstuk van Mayorga en ook Ozon bewijst dat hij nog steeds in zijn prime zit. Ondanks wat recentere films die wat minder waren. Prachtig dromerig filmpje weer van The Prodigy of French Cinema.

Helemaal eens met Redlop met dat verschil dat ik 2,0* voor deze zogenaamde "thriller" van Ozon nog te veel vind. Ik heb "Dans la Maison" ervaren als de meest slaapverwekkende film van Ozon die ik ooit gezien heb. Het verhaal deed mij helemaal niks, ik kon mij niet in het minst inleven met de personages en ook op visueel vlak stelde deze film op de eindscène na helemaal niets voor. De eindscène, die mij deed denken aan Rear Window van Hitchcock was zonder meer mooi en dat daarna het doek dichtging was goed gevonden, maar dat was voor mij ook het enige positieve van deze voor mij oervervelende film van Ozon die voor mij de laagste waardering krijgt. Ik kan er helaas niks anders van maken.

1,0*

Mijn derde Ozon pas na 8 Femmes en Swimming Pool, die ik ooit in een ver verleden heb gezien, maar die ik wel als prettige films herinner.

Ook deze was erg vermakelijk. Ik ben niet bepaald iemand die films om het verhaal kijkt, en ik heb bij dit plot ook zeker mijn vraagtekens, maar het kom me zeker boeien. De jongen was ook wel erg goed gecast, met zijn ironische (of misschien sarcastische?) glimlach wist hij me erg te charmeren, wat misschien een reden was dat ik niet mijn interesse in het verdere verloop van de film verloor. Leuk ook de scenes waarbij de leraar als toeschouwer toekijkt en commentaar levert. Kortom, een interessante vertelstructuur die bij mij werkte. Enkel bij het einde had ik het gevoel dat Ozon ontspoorde, maar dat was eigenlijk ook wel vermakelijk.

Muziek was vrij standaard en op een mooie eindscene na is het op visueel gebied vooral registeren in plaats van creëren. Dat is wel jammer en weerhoudt me van een hogere score. Evengoed leuk om gezien te hebben. 3,5*.

Verrassend hoge score voor deze trage psychologische thriller.

Gewaagd thema die uiterst voorzichtig wordt opgebouwd.

Uiteindelijk draait de film niet om het onderscheiden van realiteit en fictie.

Beweegredenen gevoed door (onder)bewuste verlangens,

waarbij de regisseur lang in het midden laat welk perspectief de ware is.

De film is te traag, te langdradig, geen meesterlijke opbouw met een zinderende climax.

De alleszeggende gezichtsuitdrukking van de leraar in de slotscene redt deze film.

*3.0

matig. er wordt geprobeerd een bevreemdend verhaal te vertellen, maar het gaat nooit echt buiten de lijntjes. het spelen tussen het scenario en de geschreven essays is wel interessant en daar moet de film het eigenlijk ook wel van hebben. het verhaal zelf probeert af en toe spannend te worden, maar dat lukt eigenlijk nooit. mede daardoor verlies je gaandeweg je aandacht. ook de bedoelde climax pakt niet uit zoals bedoeld. een thriller is het dan ook nergens.

goed bedoeld, potentie, maar eigenlijk gewoon niet.

Verhaal over een schrijvende, voyeuristische student die, door een vrij ongewone relatie met zijn docent, verder en verder in die rol kruipt. Een film die nergens vervelend is, maar ook niet de glans heeft om boven het korenveld uit te steken.

Er zitten veel lagen in de film en aan het einde lijkt nog niet alles helemaal duidelijk gemaakt te zijn voor de kijker. Het ontluikende verhaal van de student gaat over hemzelf, die zichzelf ontdekt, die de schijn van een gelukkig suburb-gezin doorheeft en die de liefde ontdekt. Maar waar dit uiteindelijk ook allemaal nare gevolgen heeft voor het leven van de docent en zijn vrouw. Fictie en waarheid loopt telkens door elkaar heen en blijft boeien. Louter prettige acteerprestaties, gepaard met de prettige (typisch Franse) pianotonen maken dit tot een prima film. 3,5*

Het verhaal werd steeds boeiender en bleef boeiend tot het einde.

Toch waren er enkele momenten dat het acteerwerk me ietsje tegenviel. Ik denk dan bv aan de scene met de tweelingen die wel heel cliché en flauw wordt neergezet. Het lijkt dan even een flauwe komedie met de tweelingen als chagrijnige kunstfanaten. Idem wat betreft de eindscene (klap/ boek). Verder vind ik het een heerlijke film om over na te praten, denken (etc). Ik vond de personages niet altijd heel sterk neergezet, maar in ieder geval goed genoeg om te boeien. Claude vervult zijn rol als onnavolgbare en mysterieuze voyeur best aardig dacht ik zo.

Over de "finale"...
Al voel je wel waar het heen gaat er zijn toch zeker wat verrassende elementen te benoemen..bijvoorbeeld:
1. je raadt bv de laatste scene niet.
2. Bovendien kondigt Claude kort voor het einde vier varianten van het slot aan; leuk gevonden...dacht ik zo

Minpuntje aan het einde: Plots is de vrouw van onderwijzer van slag, terwijl ze de hele film zo'n coole en evenwichtige meelezer leek. Was het nu toch het tekort aan sex of de uitspraken van de onderwijzer over zijn kinderwens. En tja dat boek... Het kwam een beetje uit de lucht vallen.

Eén van de betere Ozon-films.

Leerling schrijft over een klasgenoot en zijn familie en z'n leraar Frans stuurt de gebeurtenissen als lezer en maakt zichzelf daarbij onderdeel van het verhaal.

Claustrofobisch sfeertje dat we kennen uit Swimming Pool, mooi gefilmd en boeiend.

De leerling schrijft een verhaal, maar de vraag blijft open, wie is de auteur - degene met de pen, of die met het rietje.

Spel in een spel, verhaal in een verhaal. Toeschouwer, lezer of participant. Als het natuurkundige experiment, waarvan je bij voorbaat weet dat de observatie de werkelijkheid maakt. Daarmee verwordt de film tot een abstractie, een spel met vorm en inhoud. Helaas, dat werkt alleen als je daar als ontvanger op een of andere manier een of andere vorm van binding mee hebt, ergens een sympathie in vindt. En dat lukt me niet, het verhaal blijft abstract, en de personages krijgen evenveel diepgang en charme als een wiskundige vergelijking.

Dan blijft de observatie over. Hier en daar qua cinematografie erg mooi gedaan, hoe de persoon die niet in beeld zou moeten zijn in een apart focal plane lijkt te bestaan, alsof hij daadwerkelijk in een aparte dimensie rondwaart. Dat is dan wel knap gedaan.

En wat me dan daarbuiten nog opvalt is dat Emmanuelle Seigner nog steeds een mooie, sterke vrouw is. Niet precies de rol die ze hier speelt, maar wel de uitstraling die daar doorheen toch overheerst - miscast haast, want het past niet bij wat de rol van haar vraagt. Bijzonder. Zeker naast KST, die in de atypische typecasting toch zeker een heel eigen grootheid is - terwijl deze film toch ook uniek is in het aspect dat we hier KST een line horen brengen die verraadt dat ze niet vanzelf franstalig is.

Dan komt de lastige vraag, wat vind ik er dan van. Beschouwen we de kijkwaardigheid, de entertainment value, dan scoort de film best laag - dit is iets dat echt voor de liefhebber is. De acteerprestaties, die zijn zonder twijfel prima - maar, ook een geniale acteur stelt teleur als je hem een slecht uitgewerkt script geeft. Want het script stelt echt teleur, is incompleet, klopt niet, en slaagt er niet in om over te brengen wat de bedoeling is. Het ruikt er het meest naar dat het toch wat te ambitieuze art pour l'art is, die net niet voldoende uit de verf komt.

En daar triggert het dan iets dat bij mij graag en makkelijk in de negatieve sfeer duikt. Elitair gepruts in de marge, pretentie voor prestatie. De beschouwing, de conclusie die het totaal tot een filosofische observatie had kunnen verheffen ontbreekt. Daarmee vervalt de film tot iets dat misschien een kunstzinnig iets had kunnen worden, een aanzet tot. Die Unvollendete, maar dan in de filmwereld. We zullen nooit weten of er meer in gezeten had.

Goeie film waarin een leraar Frans een leerling stimuleert om een verhaal te schrijven. Een intrigerend verhaal waarin fictie en realiteit voortdurend door elkaar heen lopen, zonder dat het onbegrijpbaar of storend wordt. Vol subtiele thriller-elementen, boeiende personages en een passend einde. Met gemak 3.5 sterren.

Een goede thriller/dramafilm...

Prima verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende actrice Kristin Scott Thomas ...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Perfect achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

François Ozon op de mysterieuze tour, waarbij realiteit en fictie steeds sterker dooreen geweven worden om te eindigen met toch een paar vraagtekens voor de kijker.

Intelligente opbouw, eenvoudige maar knappe dialogen, voldoende spanningskracht en twee favoriete acteurs (Fabrice Luchini, vooral, en Kristin Scott Thomas) in goede doen. Ook de twee youngsters overtuigen.

François Ozon, werd hier en daar terecht gelauwerd voor deze in meerdere opzichten goede film.

Wat een heerlijke film. De puber Claude (Ernst Umhauer) is een interessante acteur die de innemende hoofdrol van een bijzonder script met verve speelt. Dat het een vrij letterlijke vertaling is van een toneelstuk, verklaart wel de wat minder intieme stukken (ook bijvoorbeeld de scènes waarin een personage voorkomt die er op dat moment niet fysiek is, wat ook op het doek prima blijkt te werken). Kristin Scott Thomas komt niet altijd helemaal uit de verf in haar daardoor wat karikaturalere rol en kan wat vervelend worden.

Ik kende Emmanuelle Seigner eigenlijk niet, en ik dacht: deze vrouw is óf een heel goede actrice, óf gewoonweg perfect gecast. Sowieso worden de personages allemaal interessant en "kloppen" de acteurs. Knap ook hoe subtiel de schoonheid van dat huis (en de tuin) wordt neergezet. Zonder dat Claude zelf alles prijsgeeft, kunnen we hem zo volledig volgen.

Onwijs spannende film, en regelmatig erg ontroerend. Ook de komische noten raken bij mij de juiste snaar.

Dans la maison is in mijn hoofd nog zeker even rond blijven spoken.

Mijn eerste Ozon-film en hij beviel me prima. Interessante personages en het verhaal bevat voldoende tempo om je geboeid te houden, waarbij realiteit en fictie prima met elkaar zijn verweven, zonder het te ver door te voeren. Dit alles ondersteund met een fijne soundtrack.

Toch voelt de obsessie van Germain voor Claude (en zijn literaire kunsten) wat simpel aan en weet de film me niet volledig te grijpen of te ontroeren.

Ik ben doorgaans een liefhebber van de films van Ozon, maar niet alles wat hij aanraakt verandert in goud. Wat Ozon met dit mysterie aan wil blijft een mysterie voor mij. Is het kritiek op de alsmaar oprukkende reality shows? Ik zou het niet weten, want ik kijk nooit naar die rotzooi, maar ik kan –gelet op het voyeuristische verhaal– niets anders verzinnen.

Dat idee kreeg ik van lieverlee ook. Noch het verhaal, noch de acteerprestaties spraken mij aan. Wellicht heb ik er niets van begrepen. Hoe dat ook zij, wat mij betreft tamelijk waardeloos.

Eerlijk gezegd vond ik dit meer een Drama dan een Thriller / Mystery.

Het verhaal zit goed in elkaar en hetzelfde geldt voor de uitvoering. Het verhaal weet zelfs te boeien, maar ondanks dat gebeurt er eigenlijk maar weinig echt noemenswaardigs. Claude Garcia (goed gespeeld door Ernst Umhauer) spioneert wat en geilt wat op oudere vrouwen (in dit geval Emmanuelle Seigner maar ook Kristin Scott Thomas) maar daar wordt naar mijn smaak te weinig mee gedaan en het had gerust wat opwindender mogen zijn. Het einde was overigens wel aardig. De cast deed het in het algemeen best goed en het was ook leuk om Denis Ménochet (geweldig in de opening van "Inglourious Basterds (2009)") weer eens terug te zien.

Al met al leuk om eens gezien te hebben, maar omdat er naar mijn inziens te weinig gebeurt meer helaas ook niet.

Me eens aan deze gewaagd en 'k vond het een prima film. 'k wist niet echt wat te verwachten, maar de film heeft me de volledige speelduur geboeid.

Het acteerwerk was ook van hoog niveau en kwam overtuigend over.

Verder zag de film er goed uit.

Ben je in de mood voor een niet traditionele film, maar met goed verhaal, is hier aan het goeie adres.

Redelijk Mistery filmpje....echt thriller wil ik dit niet noemen...dus dat hadden ze weg mogen laten hierboven..

De film is wel intressant en je wil weten hoe het verder loopt maar uiteindelijk is het over het geheel niet zo spannend en verrassend als je hoopt dat het gaat lopen.

Acteerwerk heb ik niets op aan te merken en visueel ook wel aardig.

Verder een film die waar verder veel meer uitgehaald had kunnen worden.

Weinig toe te voegen aan wat mijn bovenburen reeds meldde. Films die over voyeurisme handelen kunnen me steevast wel boeien, zo ook deze prent. Echter, niet de gehele speelduur, spijtig genoeg. Het laatste halfuur derailleert de film, het laatste kwartier lijdt al helemaal aan bloedarmoede. Ozon weet er helaas geen waardig einde aan te breien.

Maar wel de moeite waard om gezien te hebben, al is het maar vanwege het sterke eerste uur, alsmede de geweldige rol van Umhauer. Kleine 3,0*.

Psychologisch een meesterwerk, cinematografisch gemiddeld, soms gewoon pover; deze prent. Dat zal wellicht ook wel de reden voor de onbekendheid van deze film zijn. Buitengewoon knap plot dus. Het einde is wel goed, maar niet meteen 'metaverheffend' als de rest van de film. Tot slot wou ik de volgende zinsnede met jullie delen: Wat is die Emmanuele Seigner op haar leeftijd nog een lekker wijf zeg, jezus.

Mijn derde film van Ozon, maar zeker niet zo goed als Swimming Pool. Het verhaal is wel leuk en begint als een combinatie van voyeurisme, obsessie en een mengelmoes van realiteit met fantasie. Gewoon een leraar die merkt dat z'n leerling wel wat kan schrijven en zich daarin gooit nadat hij zelf niet geslaagd is als leraar. Gecombineerd met een nieuwsgierigheid die je als lezer hebt bij een goed boek. Helaas zal blijken dat hij toch deel neemt aan het boek. In die zin dat hij betrokken wordt met het verhaal en Claude de realiteit zal beïnvloeden om te laten matchen met z'n fantasie. Hij kan immers enkel schrijven als het werkelijkheid blijkt te zijn.

Dat intrigerende blijft wel wat hangen, maar wel niet steeds met gespannen boog. Het einde is ook wat minder en zoals hier eerder al gezegd komt de tweeling van de galerij wat knullig over. Verder een aangename film, waar iets meer pit in had mogen zitten.

Het einde dat zijn vrouw hem ineens verliet, vond ik wel erg uit de lucht komen vallen. Zo had de film nog wat rare fratsen, maar het psychologische gedeelte van de film is toch echt wel ijzersterk.

Qua synopsis een interessant gegeven, de uitwerking is in eerste instantie ook best aardig. Gaandeweg blijft het script te veel hangen in het leventje van die klasgenoot, waarom vraagt de leraar hem niet iets geheel anders te schrijven? Hij is geintrigeerd, maar al snel gaat het allemaal wel erg ver en is niet duidelijk waarom de leraar hier in mee gaat. steeds meer worden de verhaallijnen (echt en fictief) door mekaar heen gehaald, iets dat het eerder rommelig dan spannend maakt.

Dans la maison is eigenlijk een postmoderne roman in filmvorm: de schrijver is zelf personage en zijn personages worden voor het oog van de kijker geconstrueerd. Het aardige is dat de schrijver in dit geval wordt begeleid door een leraar literatuur, die op zijn beurt ook weer personage is.

Tot zover de constructie. Qua inhoud is vooral het voyeurisme van Claude richting Esther heel intrigerend. Hun relatie is tamelijk complex en de film weet dit goed te verbeelden (zo'n zin over de geur van een middenklassevrouw blijft wel even hangen). Wellicht kan je ze zien als de tegenhanger van wat we in Jeune & Jolie te zien kregen tussen een jong meisje en een oudere man.

Tegen het einde wordt het steeds lastiger om te weten welk aspect van het verhaal op werkelijkheid berust; deconstructie en relativering komen steeds meer bovendrijven in de vorm, terwijl het inhoudelijk juist steeds karikaturaler wordt (vergelijk Adaptation.) Van een stijlbreuk is echter geen sprake en ik vond Dans la maison dan ook over de gehele lengte van een fijn niveau. Film maken over literatuur, laat dat maar aan de Fransen over.

Een spannend verhaal dat mij geen moment verveelde. Het onderwerp spreekt mij aan en de uitwerking vind ik prima. Goed acteerwerk en goed gecast. Soms is het best verwarrend dat fictie en werkelijkheid door elkaar heen lopen, maar ik vind het ook wel wat hebben. Het maakt de film raadselachtiger en mysterieuzer. Mooi huis ook. Eerlijk gezegd herken ik mijzelf wel een beetje in Claude op bepaalde vlakken, als ik terugdenk aan het verleden. Dat geeft voor mij altijd meerwaarde. De beste van Ozon die ik gezien heb, tot nu toe. 4,5*

Eigenlijk wel best genoten van Dans la maison. Niet in het minst door Fabrice Luchini die weer het beste van zichzelf gaf. Erg fijne acteur die ik al leerde kennen via een andere film van Ozon, met name Potiche (2010). Hij is erg expressief, dynamisch en overtuigend in zijn rollen. Ook hier weer vind ik dat hij de film naar een hoger en aangenamer niveau tilt.

Ook Kristin Scott Thomas deed het hier prima. Op zich wel een leuke subplot met haar erotische kunstgalerij. Ook de wisselwerking met Luchini zat goed.

Dans la maison is verder intrigerend en boeiend om te volgen. Het lijkt misschien allemaal de luchtige toer op te gaan en dat is het eigenlijk wel, maar onderhuids speelt er toch meer. Claude heeft iets onschuldigs in zich, maar tegelijk is hij onvoorspelbaar, mysterieus en voyeuristisch. Je kan zijn motieven nooit helemaal ontrafelen en hoe verder je de film ingaat, hoe bevreemdender dit wordt. Fictie en realiteit worden knap door elkaar gehaspeld op een ongedwongen manier. Een echte thriller kan je dit niet noemen, maar onbehaaglijk wordt het wel als je alles op een rijtje zet.

Sterke film dus van Ozon die pas ruim in het tweede deel zijn volle potentieel laat zien. Maar los hiervan vond ik de literaire dialogen ook best fijn om te volgen.

Ik vond het ook wel goed. Niet echt een film waarmee ik kan vergelijken. Rear Window, Body Double, Disturbia is toch net iets anders qua voyeurisme. Deze film voelt veel intiemer, vast ook door het literaire en poëtische dat steeds terugkomt. Claude is moeilijk in te schatten. Hij lijkt een beetje sociopathisch te zijn en is dat waarschijnlijk ook. Zijn leraar lijkt hier wat in mee te gaan, moedigt hem ergens aan om te schrijven. Ze vinden het beide spannend en in zekere zin opwindend. Ozon zijn films zijn altijd wel uniek en ook altijd best intrigerend. Seigner en Kristin Scott Thomas zijn twee uitstekende Franse actrices. Ergens blijft het toch braafjes. Het einde miste iets vond ik, of was wat te makkelijk misschien.

Intrigerende, droogkomische film over een uitgebluste franse leraar die steeds meer betrokken raakt bij de scherp geobserveerde maar nogal voyeuristische essays van een leerling, die handelen over de leefwereld van de familie van een klasgenoot. De toon blijft luchtig, maar het script weet op subtiele wijze een aantal duistere elementen in het geheel te verwerken, waardoor de film onvoorspelbaar en vooral een beetje ongrijpbaar blijft. Uiteindelijk ook wel wat onbestendig, maar door de sterke cast en de leuke dialogen blijft dit op de rails.

Film die al heel lang in mijn kast stond. Waarschijnlijk ooit meegenomen als beste optie in een actie in de tijd dat ik nog volop dvd's verzamelde en daarin vaker gokte. Dans la Maison heeft een interessant uitgangspunt en weet dit in eerste instantie goed te benutten. De introductie van de personages en de eerste opzet zijn degelijk. Lange tijd bleef ik benieuwd naar de opstapelende verwikkelingen en ik vond het spel van met name Fabrice Luchini en Ernst Umhauer boeiend. Toch neemt de onderhuidse spanning wat af naarmate de film vordert. Het begint wat te slepen en richting het einde gaat de film iets te veel 'all the way'. Het resultaat voelt een beetje half geslaagd: zeker geen slechte film, maar een volledig voldaan gevoel hield ik er ook niet over.

3*