Dans la Maison (2012)

Verhaal over een schrijvende, voyeuristische student die, door een vrij ongewone relatie met zijn docent, verder en verder in die rol kruipt. Een film die nergens vervelend is, maar ook niet de glans heeft om boven het korenveld uit te steken.

Er zitten veel lagen in de film en aan het einde lijkt nog niet alles helemaal duidelijk gemaakt te zijn voor de kijker. Het ontluikende verhaal van de student gaat over hemzelf, die zichzelf ontdekt, die de schijn van een gelukkig suburb-gezin doorheeft en die de liefde ontdekt. Maar waar dit uiteindelijk ook allemaal nare gevolgen heeft voor het leven van de docent en zijn vrouw. Fictie en waarheid loopt telkens door elkaar heen en blijft boeien. Louter prettige acteerprestaties, gepaard met de prettige (typisch Franse) pianotonen maken dit tot een prima film. 3,5*

Degelijk gemaakt, leuk bedacht. Het wil alleen niet boeien, omdat de karakters nooit echt tot leven komen.

De film benoemd zelf zijn eigen tekortkoming; de finale moet verrassend zijn en toch iets onontkoombaars hebben. Dat is igg niet gelukt.

Het verhaal werd steeds boeiender en bleef boeiend tot het einde.

Toch waren er enkele momenten dat het acteerwerk me ietsje tegenviel. Ik denk dan bv aan de scene met de tweelingen die wel heel cliché en flauw wordt neergezet. Het lijkt dan even een flauwe komedie met de tweelingen als chagrijnige kunstfanaten. Idem wat betreft de eindscene (klap/ boek). Verder vind ik het een heerlijke film om over na te praten, denken (etc). Ik vond de personages niet altijd heel sterk neergezet, maar in ieder geval goed genoeg om te boeien. Claude vervult zijn rol als onnavolgbare en mysterieuze voyeur best aardig dacht ik zo.

Over de "finale"...
Al voel je wel waar het heen gaat er zijn toch zeker wat verrassende elementen te benoemen..bijvoorbeeld:
1. je raadt bv de laatste scene niet.
2. Bovendien kondigt Claude kort voor het einde vier varianten van het slot aan; leuk gevonden...dacht ik zo

Minpuntje aan het einde: Plots is de vrouw van onderwijzer van slag, terwijl ze de hele film zo'n coole en evenwichtige meelezer leek. Was het nu toch het tekort aan sex of de uitspraken van de onderwijzer over zijn kinderwens. En tja dat boek... Het kwam een beetje uit de lucht vallen.

Fantastische film van François Ozon, een van de absoluut topregisseurs van Frankrijk die weer heerlijk speels en gedurfd tewerk gaat. Alsof hij zijn eigen iets meer perversere versie van Rear Window gemaakt heeft

Het vermengen van realiteit en fictie (het verhaal de dat leerling schrijft) doet je bij momenten ongemakkelijke schuiven op jouw stoel.

Qua psychologisch drama/thriller één van de beste in de Europese cinema

En tussendoor spot Ozon nog eens met Kunstgalerijen en de elitaire attitude van veel van die galerijhouders

Kortom: een François Ozon Grand Cru deze film

Quotering: 9,0 / 10

Mooie post, maar dus nog steeds geen reactie op mijn opmerking van december en april?

Beetje vreemde film, waar je blijft wachten op "iets". Desondanks geen echt vervelende film.

Ik begrijp de redelijk hoge score niet. Ik vond niets aan die film, hij is supertraag en wil eigenlijk een soort boek vertellen, en dan nog een slecht boek.

Maar dat hij een beetje mysterieus is, kan je wel zeggen.

Kan me hier ook niet echt in vinden. Ik begrijp ten dele waar je op doelt; verder:

- supertraag is overdreven;

- het mysterieuze beviel mij wel.

Eén van de betere Ozon-films.

Leerling schrijft over een klasgenoot en zijn familie en z'n leraar Frans stuurt de gebeurtenissen als lezer en maakt zichzelf daarbij onderdeel van het verhaal.

Claustrofobisch sfeertje dat we kennen uit Swimming Pool, mooi gefilmd en boeiend.

Leraar Germain tegen leerling Claude: ' De ergste lectuur zijn de kunstcatalogi. '

Helemaal mee eens !!!

Redelijke film.

Een wat bizar verhaal dat me toch heeft kunnen boeien.

De cast is goed en dankzij de beide hoofdrolspelers vond ik het wel boeiend om volgen.

Kristin Scott Thomas die een kleine rol heeft voegt toch dat iets extra toe aan de film.

De leerling schrijft een verhaal, maar de vraag blijft open, wie is de auteur - degene met de pen, of die met het rietje.

Spel in een spel, verhaal in een verhaal. Toeschouwer, lezer of participant. Als het natuurkundige experiment, waarvan je bij voorbaat weet dat de observatie de werkelijkheid maakt. Daarmee verwordt de film tot een abstractie, een spel met vorm en inhoud. Helaas, dat werkt alleen als je daar als ontvanger op een of andere manier een of andere vorm van binding mee hebt, ergens een sympathie in vindt. En dat lukt me niet, het verhaal blijft abstract, en de personages krijgen evenveel diepgang en charme als een wiskundige vergelijking.

Dan blijft de observatie over. Hier en daar qua cinematografie erg mooi gedaan, hoe de persoon die niet in beeld zou moeten zijn in een apart focal plane lijkt te bestaan, alsof hij daadwerkelijk in een aparte dimensie rondwaart. Dat is dan wel knap gedaan.

En wat me dan daarbuiten nog opvalt is dat Emmanuelle Seigner nog steeds een mooie, sterke vrouw is. Niet precies de rol die ze hier speelt, maar wel de uitstraling die daar doorheen toch overheerst - miscast haast, want het past niet bij wat de rol van haar vraagt. Bijzonder. Zeker naast KST, die in de atypische typecasting toch zeker een heel eigen grootheid is - terwijl deze film toch ook uniek is in het aspect dat we hier KST een line horen brengen die verraadt dat ze niet vanzelf franstalig is.

Dan komt de lastige vraag, wat vind ik er dan van. Beschouwen we de kijkwaardigheid, de entertainment value, dan scoort de film best laag - dit is iets dat echt voor de liefhebber is. De acteerprestaties, die zijn zonder twijfel prima - maar, ook een geniale acteur stelt teleur als je hem een slecht uitgewerkt script geeft. Want het script stelt echt teleur, is incompleet, klopt niet, en slaagt er niet in om over te brengen wat de bedoeling is. Het ruikt er het meest naar dat het toch wat te ambitieuze art pour l'art is, die net niet voldoende uit de verf komt.

En daar triggert het dan iets dat bij mij graag en makkelijk in de negatieve sfeer duikt. Elitair gepruts in de marge, pretentie voor prestatie. De beschouwing, de conclusie die het totaal tot een filosofische observatie had kunnen verheffen ontbreekt. Daarmee vervalt de film tot iets dat misschien een kunstzinnig iets had kunnen worden, een aanzet tot. Die Unvollendete, maar dan in de filmwereld. We zullen nooit weten of er meer in gezeten had.

Ik begrijp niet goed wat er volgens jou precies ontbreekt, Blurp. In je eerdere paragrafen heb je de filosofisch-psychologisch structurele lading toch zelf mooi verwoord? Het enige dat hier in de film voor mij een beetje afbreuk aan deed, en het geheel misschien wat halfslachtig maakte, was voor mij de soms nogal erg karikaturale voorstelling, met name van de leraar. Dit overigens in tegenstelling tot het oorspronkelijk toneelstuk van Mayorga, waarnaar ik hier al meermaals verwezen heb, maar waarop nog niemand is ingegaan...

Nou dacht ik dat mooi verwoord te hebben

Laat ik het parafraseren naar de inhoud van de galerie die KST probeert te exploiteren. De kunst die daar hangt verkoopt niet. De maker had zich wellicht kunnen afvragen, wat wil ik bereiken met deze kunstuiting, wie zal daarin geinteresseerd zijn? De uitbater had wellicht moeten nadenken, aan wie ga ik dit verkopen, wie gaat hiervoor betalen?

Datzelfde mis ik in de film. De entertainment value is beperkt - want, veel te filmhuizig voor een groot publiek. De filmhuis'value', excusez le mot, scoort bij mij ook niet zo hoog, want de diepere laag ontbreekt, is leeg.

Of ik ben te dom om het te begrijpen, dat kan natuurlijk ook. Hoe dan ook vond ik het een teleurstellende film.

Goede film. Goed verhaal.

Goeie film waarin een leraar Frans een leerling stimuleert om een verhaal te schrijven. Een intrigerend verhaal waarin fictie en realiteit voortdurend door elkaar heen lopen, zonder dat het onbegrijpbaar of storend wordt. Vol subtiele thriller-elementen, boeiende personages en een passend einde. Met gemak 3.5 sterren.

Een goede thriller/dramafilm...

Prima verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende actrice Kristin Scott Thomas ...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Perfect achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

mooie film,zeker beter dan verwacht! goed voor je frans.

François Ozon op de mysterieuze tour, waarbij realiteit en fictie steeds sterker dooreen geweven worden om te eindigen met toch een paar vraagtekens voor de kijker.

Intelligente opbouw, eenvoudige maar knappe dialogen, voldoende spanningskracht en twee favoriete acteurs (Fabrice Luchini, vooral, en Kristin Scott Thomas) in goede doen. Ook de twee youngsters overtuigen.

François Ozon, werd hier en daar terecht gelauwerd voor deze in meerdere opzichten goede film.

Wat een heerlijke film. De puber Claude (Ernst Umhauer) is een interessante acteur die de innemende hoofdrol van een bijzonder script met verve speelt. Dat het een vrij letterlijke vertaling is van een toneelstuk, verklaart wel de wat minder intieme stukken (ook bijvoorbeeld de scènes waarin een personage voorkomt die er op dat moment niet fysiek is, wat ook op het doek prima blijkt te werken). Kristin Scott Thomas komt niet altijd helemaal uit de verf in haar daardoor wat karikaturalere rol en kan wat vervelend worden.

Ik kende Emmanuelle Seigner eigenlijk niet, en ik dacht: deze vrouw is óf een heel goede actrice, óf gewoonweg perfect gecast. Sowieso worden de personages allemaal interessant en "kloppen" de acteurs. Knap ook hoe subtiel de schoonheid van dat huis (en de tuin) wordt neergezet. Zonder dat Claude zelf alles prijsgeeft, kunnen we hem zo volledig volgen.

Onwijs spannende film, en regelmatig erg ontroerend. Ook de komische noten raken bij mij de juiste snaar.

Dans la maison is in mijn hoofd nog zeker even rond blijven spoken.

Wat bedoel je met "minder intieme stukken", Zjam

ThomasVV: Ik dacht bijvoorbeeld aan de dramatische scène met Fabrice Luchini en Kristin Scott Thomas bij dat bed op het einde, die vond ik vrij theatraal. En, zoals ik al zei, alle irreële dingen, die toch wel goed passen.

Mijn eerste Ozon-film en hij beviel me prima. Interessante personages en het verhaal bevat voldoende tempo om je geboeid te houden, waarbij realiteit en fictie prima met elkaar zijn verweven, zonder het te ver door te voeren. Dit alles ondersteund met een fijne soundtrack.

Toch voelt de obsessie van Germain voor Claude (en zijn literaire kunsten) wat simpel aan en weet de film me niet volledig te grijpen of te ontroeren.

Ik ben doorgaans een liefhebber van de films van Ozon, maar niet alles wat hij aanraakt verandert in goud. Wat Ozon met dit mysterie aan wil blijft een mysterie voor mij. Is het kritiek op de alsmaar oprukkende reality shows? Ik zou het niet weten, want ik kijk nooit naar die rotzooi, maar ik kan –gelet op het voyeuristische verhaal– niets anders verzinnen.

Dat idee kreeg ik van lieverlee ook. Noch het verhaal, noch de acteerprestaties spraken mij aan. Wellicht heb ik er niets van begrepen. Hoe dat ook zij, wat mij betreft tamelijk waardeloos.

Een leraar literatuur (Leg die mobiel weg en lees een boek!) raakt in de ban van de opstellen van een van zijn leerlingen. Zijn vrouw zit in de kunst en verkoopt dingen als een hakenkruis van piemels en opblaaspoppen die Hitler voor moet stellen. Kirstin Scott Thomas weet mij altijd weer te raken. Dacht vroeger dat ze een Franse was van geboorte. Staat haar trouwens goed, dat korte haar. Heerlijke film; een leraar die Dickens meebrengt voor zijn leerling is sowieso iets heerlijks.

Aangezien ik de laatste tijd een hoop matige films bekeken heb was ik direct aangenaam verrast door de mooie soundtrack van deze film. Ook de vertelvorm vond ik prettig en de film bleef ingetogen maar toch zeer boeiend. Fijn filmpje!

Merkwaardig, soms best bekruipend. Prima film.

Eerlijk gezegd vond ik dit meer een Drama dan een Thriller / Mystery.

Het verhaal zit goed in elkaar en hetzelfde geldt voor de uitvoering. Het verhaal weet zelfs te boeien, maar ondanks dat gebeurt er eigenlijk maar weinig echt noemenswaardigs. Claude Garcia (goed gespeeld door Ernst Umhauer) spioneert wat en geilt wat op oudere vrouwen (in dit geval Emmanuelle Seigner maar ook Kristin Scott Thomas) maar daar wordt naar mijn smaak te weinig mee gedaan en het had gerust wat opwindender mogen zijn. Het einde was overigens wel aardig. De cast deed het in het algemeen best goed en het was ook leuk om Denis Ménochet (geweldig in de opening van "Inglourious Basterds (2009)") weer eens terug te zien.

Al met al leuk om eens gezien te hebben, maar omdat er naar mijn inziens te weinig gebeurt meer helaas ook niet.

Leuke film tot 20 minuten voor het eind. Dan ontspoort het verhaal. Ozon weet niet hoe hij een acceptabel einde aan de opzet van het eerste anderhalve uur moet breien.

Pluspunt is de prettige sfeer en de fijne karakters die worden neergezet. Op het randje van het karikaturale maar toch net geloofwaardig.