Dans la Maison (2012)

Me eens aan deze gewaagd en 'k vond het een prima film. 'k wist niet echt wat te verwachten, maar de film heeft me de volledige speelduur geboeid.

Het acteerwerk was ook van hoog niveau en kwam overtuigend over.

Verder zag de film er goed uit.

Ben je in de mood voor een niet traditionele film, maar met goed verhaal, is hier aan het goeie adres.

Speciaal filmpje dit.

Vooral in het begin erg leuk en intrigerend. Wat een gluiperige snoodaard ook die Claude, een prima vertolking van Ernst Umhauer. Die dude heeft echt het ideale smoelwerk voor die rol, de slinksheid druipt ervan af.

Naar het einde toe wordt het iets te gekunsteld allemaal. Ozon lijkt enkel nog oog te hebben voor het raadseltje - wat is fictie en wat is echt? - en knijpt zo de ziel er een beetje uit. De personages weten niet langer te boeien, dat krijg je natuurlijk als je ze louter als marionetten behandeld.

Maar goed, 't is eens iets anders. 3.5*

Redelijk Mistery filmpje....echt thriller wil ik dit niet noemen...dus dat hadden ze weg mogen laten hierboven..

De film is wel intressant en je wil weten hoe het verder loopt maar uiteindelijk is het over het geheel niet zo spannend en verrassend als je hoopt dat het gaat lopen.

Acteerwerk heb ik niets op aan te merken en visueel ook wel aardig.

Verder een film die waar verder veel meer uitgehaald had kunnen worden.

Weinig toe te voegen aan wat mijn bovenburen reeds meldde. Films die over voyeurisme handelen kunnen me steevast wel boeien, zo ook deze prent. Echter, niet de gehele speelduur, spijtig genoeg. Het laatste halfuur derailleert de film, het laatste kwartier lijdt al helemaal aan bloedarmoede. Ozon weet er helaas geen waardig einde aan te breien.

Maar wel de moeite waard om gezien te hebben, al is het maar vanwege het sterke eerste uur, alsmede de geweldige rol van Umhauer. Kleine 3,0*.

Deze Franse film brengt mooi in beeld hoe een relatie tussen leerling en leraar uiterst merkwaardige wendingen aanneemt. Het spel wordt op sublieme wijze gespeeld en bouwt langzaam maar zeker steeds meer spanning op. Er worden hier duidelijk risico's genomen. Tocht blijft het als geheel, op enige momenten na, best geloofwaardig. Aan het einde schiet de film toch nog uit de bocht, maar het blijft vooral een unieke film met een uitdagend uitgangspunt.

Psychologisch een meesterwerk, cinematografisch gemiddeld, soms gewoon pover; deze prent. Dat zal wellicht ook wel de reden voor de onbekendheid van deze film zijn. Buitengewoon knap plot dus. Het einde is wel goed, maar niet meteen 'metaverheffend' als de rest van de film. Tot slot wou ik de volgende zinsnede met jullie delen: Wat is die Emmanuele Seigner op haar leeftijd nog een lekker wijf zeg, jezus.

Mijn derde film van Ozon, maar zeker niet zo goed als Swimming Pool. Het verhaal is wel leuk en begint als een combinatie van voyeurisme, obsessie en een mengelmoes van realiteit met fantasie. Gewoon een leraar die merkt dat z'n leerling wel wat kan schrijven en zich daarin gooit nadat hij zelf niet geslaagd is als leraar. Gecombineerd met een nieuwsgierigheid die je als lezer hebt bij een goed boek. Helaas zal blijken dat hij toch deel neemt aan het boek. In die zin dat hij betrokken wordt met het verhaal en Claude de realiteit zal beïnvloeden om te laten matchen met z'n fantasie. Hij kan immers enkel schrijven als het werkelijkheid blijkt te zijn.

Dat intrigerende blijft wel wat hangen, maar wel niet steeds met gespannen boog. Het einde is ook wat minder en zoals hier eerder al gezegd komt de tweeling van de galerij wat knullig over. Verder een aangename film, waar iets meer pit in had mogen zitten.

Het einde dat zijn vrouw hem ineens verliet, vond ik wel erg uit de lucht komen vallen. Zo had de film nog wat rare fratsen, maar het psychologische gedeelte van de film is toch echt wel ijzersterk.

Film die je zo gaat meesleuren , iedere keek ik uit naar het ( wordt ........). Alleen het einde was te snel afgesneden.

Ik heb deze film gekozen omdat hij onder de categorie "Thrillers" stond, en ook de korte inhoud en affiche spraken mij wel aan...daardoor begon mijn eigen fantasie al te werken, helaas vond ik deze film helemaal geen thriller, eerder een soort drama, niet bepaald slecht te noemen, en prima geacteerd, maar een beetje traag, en zeker niet mijn genre.

Een thriller vind ik dit niet, toch is er de hele film wel een soort spanning. Goede rollen in deze film waarbij je niet weet wat waar is of fantasie. Het einde vond ik wat abrupt.

Ozon is altijd "goed" !

Het idee is beter dan de uitwerking.

Na een sterk en verwachtingsvol begin verwaterd de film. Wordt ongeloofwaardig en eigenlijk een klucht. Jammer want een sterk gegeven kon naar veel beter leiden

Na een matig begin, dan komt de film daadwerkelijk op gang.

En boven verwachting een prima film.

De naam Thriller kan ik er niet aan koppelen, maar een perfect gemaakt drama is het zeker.

3.5 ***

Qua synopsis een interessant gegeven, de uitwerking is in eerste instantie ook best aardig. Gaandeweg blijft het script te veel hangen in het leventje van die klasgenoot, waarom vraagt de leraar hem niet iets geheel anders te schrijven? Hij is geintrigeerd, maar al snel gaat het allemaal wel erg ver en is niet duidelijk waarom de leraar hier in mee gaat. steeds meer worden de verhaallijnen (echt en fictief) door mekaar heen gehaald, iets dat het eerder rommelig dan spannend maakt.

Het spelen met fictie vs. werkelijkheid is echt interessant maar wordt voor mijn gevoel niet genoeg uitgediept. Zoals wel meer bij Ozon kabbelt het rustig verder en echt scherp wordt het nergens. Ik vrees dat deze film me dan ook niet lang bij gaat blijven.

Ben ik het wel een beetje mee eens. Vooropgezet: ik ben een enorme fan van François Ozon. Hij maakt altijd ongewone, verrassende films en durft de grenzen op te zoeken. Ook in deze film, waarin een leerling en een leraar een spel spelen tussen waan en werkelijkheid, dat uiteindelijk rampzalig uitpakt. Uiteindelijk weet ook de kijker niet meer wat werkelijkheid en verzinsel is.

Maar voor mij bleef het toch teveel een voortkabbelend spel. Het had voor mij wel een tandje erger, dramatischer, desnoods gruwelijker mogen uitpakken. Dat is tenslotte ook waar de leraar de leerling toe uitdaagt. Evenzo goed vond ik dat vertrek naar China en het vertrek van de vrouw van de leraar niet echt uit de gebeurtenissen voortvloeien. En de moeder van de vriend had best met de hoofdpersoon naar bed gemogen. Ze was tenslotte behoorlijk verwaarloosd. Maar ach, een iets mindere Ozon blijft altijd nog een klein feestje.

Ik hoef geen commentaar te bedenken want dit omschrijft precies mijn gevoelens omtrent deze film. Bedankt, leatherhead!

Dans la maison is eigenlijk een postmoderne roman in filmvorm: de schrijver is zelf personage en zijn personages worden voor het oog van de kijker geconstrueerd. Het aardige is dat de schrijver in dit geval wordt begeleid door een leraar literatuur, die op zijn beurt ook weer personage is.

Tot zover de constructie. Qua inhoud is vooral het voyeurisme van Claude richting Esther heel intrigerend. Hun relatie is tamelijk complex en de film weet dit goed te verbeelden (zo'n zin over de geur van een middenklassevrouw blijft wel even hangen). Wellicht kan je ze zien als de tegenhanger van wat we in Jeune & Jolie te zien kregen tussen een jong meisje en een oudere man.

Tegen het einde wordt het steeds lastiger om te weten welk aspect van het verhaal op werkelijkheid berust; deconstructie en relativering komen steeds meer bovendrijven in de vorm, terwijl het inhoudelijk juist steeds karikaturaler wordt (vergelijk Adaptation.) Van een stijlbreuk is echter geen sprake en ik vond Dans la maison dan ook over de gehele lengte van een fijn niveau. Film maken over literatuur, laat dat maar aan de Fransen over.

Dans la maison is in feite de verfilming van een Spaans toneelstuk, eRCee: El chico de la ultima fila. Dat mogen we toch niet vergeten! Het blijft wel een knappe film, maar de hele opzet is eigenlijk niet verzonnen door Ozon!

Zeker, zoals heel veel films gebaseerd zijn op zelfstandige teksten, maar dat doet op zich niet terzake voor mijn review (wél waardeer ik het extra als een film volledig origineel is).

Vind je? Ik vind dat ze er behoorlijk afgeleefd uitziet.

Gatver, nee. Begon geboeid te kijken, maar toen het wiskunde-examen werd gestolen was ik eigenlijk al afgehaakt - té makkelijk om de boel weer wat meer op gang te krijgen. En ging ik me ook ergeren aan de trucjes rond het fantasie/werkelijkheid-idee, was ik niet verbaasd over de homo-kus, eigenlijk ook niet over dat de jongen het ging doen met de moeder en ging het gezin me ook steeds minder boeien. Kan gebeuren verder - 8 Femmes is nog steeds een van mijn favoriete films ooit, en Potiche en Swimming Pool vond ik ook erg fijn. Oh ja, en natuurlijk Jeune et Jolie.
Maar dit liever niet meer.

2,0*

Een spannend verhaal dat mij geen moment verveelde. Het onderwerp spreekt mij aan en de uitwerking vind ik prima. Goed acteerwerk en goed gecast. Soms is het best verwarrend dat fictie en werkelijkheid door elkaar heen lopen, maar ik vind het ook wel wat hebben. Het maakt de film raadselachtiger en mysterieuzer. Mooi huis ook. Eerlijk gezegd herken ik mijzelf wel een beetje in Claude op bepaalde vlakken, als ik terugdenk aan het verleden. Dat geeft voor mij altijd meerwaarde. De beste van Ozon die ik gezien heb, tot nu toe. 4,5*

geweldig en origineel

boeiend vanaf de eerste minuut

4 sterren

Eigenlijk wel best genoten van Dans la maison. Niet in het minst door Fabrice Luchini die weer het beste van zichzelf gaf. Erg fijne acteur die ik al leerde kennen via een andere film van Ozon, met name Potiche (2010). Hij is erg expressief, dynamisch en overtuigend in zijn rollen. Ook hier weer vind ik dat hij de film naar een hoger en aangenamer niveau tilt.

Ook Kristin Scott Thomas deed het hier prima. Op zich wel een leuke subplot met haar erotische kunstgalerij. Ook de wisselwerking met Luchini zat goed.

Dans la maison is verder intrigerend en boeiend om te volgen. Het lijkt misschien allemaal de luchtige toer op te gaan en dat is het eigenlijk wel, maar onderhuids speelt er toch meer. Claude heeft iets onschuldigs in zich, maar tegelijk is hij onvoorspelbaar, mysterieus en voyeuristisch. Je kan zijn motieven nooit helemaal ontrafelen en hoe verder je de film ingaat, hoe bevreemdender dit wordt. Fictie en realiteit worden knap door elkaar gehaspeld op een ongedwongen manier. Een echte thriller kan je dit niet noemen, maar onbehaaglijk wordt het wel als je alles op een rijtje zet.

Sterke film dus van Ozon die pas ruim in het tweede deel zijn volle potentieel laat zien. Maar los hiervan vond ik de literaire dialogen ook best fijn om te volgen.

Ik vond het ook wel goed. Niet echt een film waarmee ik kan vergelijken. Rear Window, Body Double, Disturbia is toch net iets anders qua voyeurisme. Deze film voelt veel intiemer, vast ook door het literaire en poëtische dat steeds terugkomt. Claude is moeilijk in te schatten. Hij lijkt een beetje sociopathisch te zijn en is dat waarschijnlijk ook. Zijn leraar lijkt hier wat in mee te gaan, moedigt hem ergens aan om te schrijven. Ze vinden het beide spannend en in zekere zin opwindend. Ozon zijn films zijn altijd wel uniek en ook altijd best intrigerend. Seigner en Kristin Scott Thomas zijn twee uitstekende Franse actrices. Ergens blijft het toch braafjes. Het einde miste iets vond ik, of was wat te makkelijk misschien.

Intrigerende, droogkomische film over een uitgebluste franse leraar die steeds meer betrokken raakt bij de scherp geobserveerde maar nogal voyeuristische essays van een leerling, die handelen over de leefwereld van de familie van een klasgenoot. De toon blijft luchtig, maar het script weet op subtiele wijze een aantal duistere elementen in het geheel te verwerken, waardoor de film onvoorspelbaar en vooral een beetje ongrijpbaar blijft. Uiteindelijk ook wel wat onbestendig, maar door de sterke cast en de leuke dialogen blijft dit op de rails.

Film die al heel lang in mijn kast stond. Waarschijnlijk ooit meegenomen als beste optie in een actie in de tijd dat ik nog volop dvd's verzamelde en daarin vaker gokte. Dans la Maison heeft een interessant uitgangspunt en weet dit in eerste instantie goed te benutten. De introductie van de personages en de eerste opzet zijn degelijk. Lange tijd bleef ik benieuwd naar de opstapelende verwikkelingen en ik vond het spel van met name Fabrice Luchini en Ernst Umhauer boeiend. Toch neemt de onderhuidse spanning wat af naarmate de film vordert. Het begint wat te slepen en richting het einde gaat de film iets te veel 'all the way'. Het resultaat voelt een beetje half geslaagd: zeker geen slechte film, maar een volledig voldaan gevoel hield ik er ook niet over.

3*