Eddie: The Sleepwalking Cannibal (2012)

Trailer

Amusante low budget B-horror filmpje. Origineel idee en goede uitwerking van een duister sprookje over een kunstenaar die alleen maar in extreem gewelddadige dingen inspiratie vind voor zijn kunst;

Best wel een geinig filmpje met een interessant uitgangspunt.
De film moet het meer hebben van de acteerprestaties en zwarte humor, want het horrorgedeelte wordt ietwat pover in beeld gebracht; meer lachwekkend eigenlijk.

Wat dat betreft zet Thure Lindhardt een interessante rol neer als de getroebleerde schilder Lars, maar Dylan Smith steelt toch echt wel de show als Eddie. De manier waarop hij zijn rol neerzet is best knap te noemen, aangezien hij alleen non-verbaal kan communiceren en het is duidelijk te zien welke emoties hij uitbeeldt.

Qua verhaal zitten er wel wat interessante wendingen in, alleen wel jammer dat het zo somber eindigt met Lars die doodgaat. Want de band die hij en Eddie gedurende de film opbouwen is best mooi om te zien.

Kleine 3,0 sterren.

De dood haalt een ieder, maar ware kunst overleeft alles. In Eddie: The Sleepwalking Cannibal gaat het om kunst die slechts dan gecreëerd kan worden als anderen de dood vinden. Kunstenaar Lars die al jaren geen fatsoenlijk schilderij meer heeft geschilderd, heeft wegens omstandigheden de lichamelijk volwassen maar geestelijk kinderlijke man Eddie tijdelijk bij hem wonen. Eddie slaapwandelt. En tijdens die wandelingen doet hij rare dingen. Hij doodt kleine dieren en eet ze op. Lars ruimt de rommel op. Al snel jaagt Eddie ook op mensen. Lars realiseert zich dat het bloed en de dood hem inspireren tot het schilderen van prachtige doeken.
De toonzetting in deze horrorkomedie is prettig absurd. Bloedige taferelen worden afgewisseld met morbide humor. Zo is bijvoorbeeld op de achtergrond vaak de radio te horen. Een uitzending met operamuziek. Ik ben geen liefhebber, maar het begeleidend commentaar van de presentator die alleen bloeddorstige stukken uit een opera laat horen, is erg grappig.
De hoofdpersonages Lars en Eddie worden door respectievelijk Thure Lindhardt en Dylan Smith uitstekend neergezet. De Deense acteur Lindhardt speelt een enigszins emotieloos personage. Een beetje gemeen. Een beetje gluiperig. De voorzichtige vriendschap die zich tussen beiden ontwikkelt, lijkt bij Lars vooral door het voordeel dat hij eruit put, te zijn ingegeven. Eddie en zijn bloeddorstige daden zijn tenslotte zijn inspiratiebron. Smith wekt in zijn rol als zwijgzame Eddie sympathie op, ofschoon dat vanwege zijn speciale hartstochten wel een beetje vreemd aanvoelt.
De normale Lars daalt intussen steeds verder af in de diepe krochten van zijn kunstzinnige wezen. Zijn bezetenheid en gedrevenheid om kunst te scheppen zijn dankzij de moordzuchtige uitspattingen van Eddie weer helemaal terug. Hoe jammer is het dan toch dat de fantastische schilderijen die Lars produceert steeds maar zorgvuldig buiten beeld blijven. De personages in de film zijn in ieder geval heftig onder de indruk. De kijker mag zijn fantasie gebruiken. Inspiratie genoeg.
Eddie: The Sleepwalking Cannibal is een boosaardige film met een humoristische inslag. Een vermakelijke film die ondanks de provocatieve titel maar zelden met grafische horror smijt. Des te meer met tragikomische horror, zou je kunnen zeggen. Best leuk.