The Bigamist (1953)

Zeker voor 1953 een moedig gemaakte film over een controversieel onderwerp: een emotioneel gecompliceerd portret van een vertegenwoordiger die een dubbel leven leed en, in verschillende steden, getrouwd was met twee (ongelukkige) vrouwen. Wel was het teveel een gedetailleerd melodrama (met film noir ondertonen), maar de cast speelde werkelijk fantastisch.

Het Moedige van deze film zit vooral in de manier waarop de man in kwestie word geportretteerd .

En dat is met een heleboel menselijkheid , aandacht en begrip voor zijn situatie ,en de keuzes die hij maakt .

Ik weet zeker dat dit onderwerp anno nu (tov hem) veel vijandiger van toon zou zijn geweest .

Uiteraard is er de duidelijke boodschap van maatschappelijke afwijzing tov dit onderwerp (hij word niet voor niets voor de rechtbank gesleept ).

maar gelukkig blijft de nare manvijandigheid die tegenwoordig zo mainstream is in veel films achterwege .

En dat zou je toch aan het denken moeten zetten over een verleden waarvan anno nu word beweerd dat vrouwen niks te vertellen hadden .

Edmund Gwenn speelt sterk dit is de 3e film die ik van hem zie en ik moet zeggen dat ik verbaasd ben dat een acteur van zijn caliber zo relatief onbekend is gebleven.

ook de dames doen het overigens prima .

Een gedateerd drama met enkele kenmerken van film noir dat het volgende ethische dilemma opwerpt: kan men sympathiseren met een scheefpoeper/bigamist als hij open kaart speelt en beide vrouwen op gelijke voet behandelt? De film is het hoofdpersonage eerder gunstig gezind en geeft hem een zekere zachtheid mee waardoor je hem gaat beklagen. Het thema wordt zeer voorzichtig en diplomatisch aangepakt, teneinde de Hays Code niet tegen de schenen te schoppen. Hierdoor blijft het uiteindelijk een relatief simpel en braaf verhaal met een tekort aan spanning, sensatie of suspense. Als karakterschets van een bigamist heeft het eveneens weinig te bieden, want een interessante inkijk geven in de psyche van het hoofdpersonage vormt zelden een prioriteit voor dit soort producties. Personages zijn slechts een medium om een oppervlakkig moraaltje naar voren te schuiven zonder hierbij echt een gedurfde blik te werpen op het onderwerp. Dit gebrek aan diepgang is een wederkerend probleem in veel Hollywood producties. Het is duidelijk een low-budget film die visueel niet bepaald indrukwekkend is. Het acteerwerk is oké. Het boek vergelijkt de laatste scène in de rechtbank met The Passion of Joan of Arc, maar een dergelijke morele ambiguïteit wordt naar mijn mening nooit bereikt.

Met een ongewoon onderwerp voor een film uit de jaren 1950, had The Bigamist gemakkelijk een exploitatiefilm of een sterk moraliserende film over de heiligheid van het huwelijk, kunnen worden. In plaats daarvan, weet regisseur Ida Lupino (Hollywood's enige vrouwelijke producer-regisseur uit die tijd) een zorgvuldige en sympathieke film ervan te maken.

Moeilijkste van de film was om Harry, ondanks moreel verkeerd, je een sympathiek persoon te laten vinden. En ik vond dat het redelijk was gelukt om van Harry een anti-held te maken, die verstrikt raakt in zijn talloze slechte keuzes. Een verdienste van O'Brien die er in slaagt om van Harry een sympathiek (en nogal zielig) karakter te maken. Dit komt ook omdat zijn vrouw Eve (Joan Fontaine) en vriendin Phyllis (Ida Lupino) zeer overtuigend tegenspel bieden in de film. Ook de ingehouden cinematografie (George Diskant) draagt verder ​​goed bij aan deze sfeervolle film.

Ondanks de somberheid van het onderwerp en de nuchtere benadering van het materiaal, bezit het script ook enkele speelse Hollywood-grappen. Doordat Oscar-winnaar Edmund Gwenn in de film speelt, zijn er niet één maar twee verwijzingen naar Miracle op 34th Street. Eve vertelt Harry dat ze vind dat Jordan "op de kerstman lijkt." En tijdens een bustoer wijst de chauffeur op het huis van Gwenn. De huizen van Lupino's voormalige Warners-collega's Barbara Stanwyck en Jane Wyman worden ook genoemd in deze scène.

De film is opmerkelijk vanwege zijn sociaal taboe-onderwerp en daarnaast vanwege de eerlijkheid waarmee het zijn personages behandelt. Dit was dan ook een prachtige film, goed geschreven en geacteerd. Ik heb er elke minuut van genoten.

Een lastig te beoordelen film. Enerzijds ben ik het eens met joolstein dat de film goed is geschreven, goed geacteerd, eerlijke behandeling van de personages. Inderdaad Harry is de anti-held enerzijds de goedhartige kerel die voor iedereen goed wil doen zondanig dat niemand hem van iets kwaad kan betichten; Harry is ook een goede mens, maar de eenzaamheid werd hem op een bepaald moment teveel waardoor hij plots een dubbelleven ging leiden en een bigamist werd. Hij raakt verstrikt in een web van leugens, geheimen en verkeerde keuzes. Harry had het zichzelf eigenlijk veel gemakkelijker kunnen maken door zelf en sneller met de waarheid naar buiten te komen. Helaas is hij te zwak en ook te laf om dit te doen. Dus ja ik kan de film van weinig slecht betichten, het blijft vrij braaf maar dat was ook de periode. Dat ik het bij momenten wel saai vond ligt denk ik meer aan het onderwerp en ik Harry niet meteen de interessantste mens om volgen vond.

Die rechter in het slot kon wel eens gelijk hebben. Soms is het bekennen van schuld door de beklaagde en het verwerken ervan met besef van de schade en leed die aan zich zelf en anderen is toegebracht, voor hem zwaarder dan de straf die het Tribunaal uitspreekt.
Die straf krijgen we trouwens niet te horen wat het standpunt dat Harry helemaal geen straf meer verdient verdedigt.
Goede opbouw, deze film met misschien de LA-relatie te lang uitgesponnen, wat uiteindelijk toch ook weinig schaadt.
Heel bekwame rolinvullingen van de populaire Joan Fontaine en zeker ook van Ida Lupino en ook Edmond O'Brien komt er goed uit.

Over een normale man van middelbare leeftijd die zich in een ongewone, van rechtswege verboden en moreel verwerpelijke situatie heeft gemanoeuvreerd. Een film van regisseur Ida Lupino die tevens een hoofdrol vertolkt. Een regisseur die meer films met controversiële thema’s (zeker in het licht van die tijd) op haar naam heeft staan. Zo zijn daar de films Not Wanted (1949) met een buitenechtelijke zwangerschap en Outrage (1950) die over een verkrachting handelt.

The Bigamist behandelt een ander gewaagd thema. De titel houdt weinig mysterie in en verraadt natuurlijk al het probleem van de protagonist. De film besteedt de meeste tijd aan het ontstaan van de ongewenste situatie en doet dat op een manier die maakt dat de kijker de man niet aan de schandpaal nagelt. De film weet zelfs enig begrip voor de man en zijn situatie op te brengen en doet dat door het beeld van een gebroken man te schetsen. Een man die twee vrouwen bedriegt en weet dat hij fout zit, maar die vanuit een gevoel van fatsoen heeft gehandeld. Lupino hanteert niet een verontwaardigde of beschuldigende toon. Ze rechtvaardigt zijn keuze eveneens niet. Ze laat haar antiheld in zijn waarde, maar zadelt hem wel op met een schuldgevoel.

Lupino houdt het dramatisch gezien beschaafd. Ze weerhoudt zich van sensationele taferelen, houdt de emotie binnen de perken. De film die slechts 80 minuten duurt is strak geregisseerd en biedt een overzichtelijk verhaal. Best leuk om te volgen, maar niet bijzonder intrigerend. Soms zelfs aan de saaie kant. De personages zijn over het algemeen sympathiek en de interacties leveren relatief weinig spanning op. Waarschijnlijk was het publiek in de jaren 50 vooral onder de indruk van het pikante thema. Dat maakte de film wellicht een stuk boeiender dan hij is. Ik had daar niet zo’n last van.

Nog leuk om te vermelden: De film werd geschreven en geproduceerd door Collier Young, die toen met Joan Fontaine (ook een hoofdrol in de film) was getrouwd en kort daarvoor van Lupino was gescheiden.